Bazı durumlarda İsa’nın olgun bir takipçisi yardıma çağrılabilir. Mesele, sadece daha az tecrübeli ana-babaya önerilerde bulunmak olabilir. (Süleymanın Meselleri 27:17) Veya bizzat aile tetkikini idare etme yönünde yardım etmeyi kapsayabilir. Fakat bu, ana-babanın kendi evladına Tanrı’nın Sözünü öğretme sorumluluğunu ortadan kaldırmaz. (I. Timoteos 5:8) Ana-baba çocuklarıyla birlikte tarla hizmetinde çalışmak ve yemek sırasında veya diğer uygun fırsatlarda ruhi meseleleri konuşmak üzere çaba harcayabilir.

Erginliğe yaklaşan bir genç doğal olarak daha çok bağımsızlık isteyebilir. Buna çoğu kez isyan veya terbiyesizlik gibi yanlış anlamlar verilir. Eğer ana-babanın tepkisi, ona küçük bir çocuk gibi davranıp hareketlerinde daha çok özgürlük tanımayı reddetmek şeklinde olursa, bu davranış, çocuk için ne kadar sinirlendirici olur! Ana-babaların çocuklarıyla sakin ve saygılı biçimde konuşmadan, onların yaşamındaki öğrenim, kariyer ve evlilik gibi her alanda onlar adına kararlar vermeleri benzer şekilde incitici olacaktı. (Süleymanın Meselleri 15:22) Resul Pavlus iman kardeşlerini “anlama yetisinde ergin ol”maları yönünde uyardı. (I. Korintoslular 14:20) Ana-babalar kendi çocuklarının, duygusal ve ruhi açıdan büyümelerini istemez mi? Bununla beraber, bir gencin “hasseleri (algılama yetenekleri)” sadece “kullanışla terbiye ed”ilebilir. (İbraniler 5:14) Onları kullanmak için gence belirli ölçüde seçme özgürlüğü verilmelidir.

Bu çetin günler boyunca çocuk yetiştirmek kolay değildir. Fakat Tanrı’nın Sözünü uygulayan ana-babalar “cesaretten düşmesinler diye” çocuklarını incitmez veya sinirlendirmez. (Koloseliler 3:21) Daha ziyade, onlara karşı sıcak, anlayışlı ve saygılı olmaya çalışır. Onların çocukları, zorlanmış değil yönlendirilmiş, reddedilmiş değil iyi bakılıp büyütülmüş, öfke veya düş kırıklığı duymaya kışkırtılmış değil sevmeye teşvik edilmiştir.

Okuyucuların Soruları

Eyub 1:8’den, Eyub’un yaşadığı zaman boyunca Yehova’ya sadık tek insan olduğunu mu anlamalıyız?

Hayır. Eyub 1:8’den bu sonucu çıkarmak doğru değildir. Orada şöyle okuyoruz:

“Ve RAB (Yehova) Şeytana dedi: Kulum Eyuba iyice baktın mı? çünkü dünyada onun gibisi yok; kâmil (kusursuz) ve doğru adam; Allahtan korkar ve kötülükten çekinir.” Tanrı, Eyub 2:3’te Şeytan’a şunları sorarak Eyub hakkında benzer bir değerlendirme yapar: “Kulum Eyuba iyice baktın mı? çünkü dünyada onun gibisi yok; kâmil (kusursuz) ve doğru adam; Allahtan korkar ve kötülükten çekinir.”

Zaten Eyub kitabının kendisi, Tanrı’nın o zaman yaşayanlar arasında sadık olarak kabul ettiği tek insanın Eyub olmadığını gösteriyor. 32. babın başında Elihu hakkında okuyoruz. Daha genç bir adam olduğu halde Elihu Eyub’un görüş açısındaki yanlışlığı düzeltti ve hakiki Tanrı’yı yüceltti.—Eyub 32:6–33:6, 31-33; 35:1–36:2.

Dolayısıyla, Tanrı’nın ‘dünyada Eyub gibisi yok’ sözü, Eyub’un doğru bir adam olarak özellikle göze çarptığı anlamına gelmeliydi. Eyub, herhalde Yusuf’un Mısır’da ölmesiyle, Musa’nın Tanrı’nın peygamberi olarak hizmet etmeye başlaması arasında geçen zamanda yaşadı. O dönemde İsrailliler büyük bir kalabalık olarak Mısır’da oturdu. Onların hepsinin Tanrı önünde kabul edilmez, sadakatsiz kişiler olduğunu düşünmek için neden yoktur; birçokları herhalde Yehova’ya güvenen kişilerdi. (Çıkış 2:1-10; İbraniler 11:23) Böyle olmakla birlikte, onlardan hiçbiri Yusuf gibi önemli bir rol oynamadı; bu tapıcılar aynı zamanda hakiki tapınma konusunda İsrail milletini Mısır’dan çıkarmakta önderlik edecek olan Musa gibi de göze çarpmadılar.

Oysa başka bir yerde yaşayan bir adamın bütünlüğü dikkate değerdi. “Uts diyarında bir adam vardı, adı Eyub idi; ve bu adam kâmil (kusursuz) ve doğru idi, Allahtan korkar ve kötülükten çekinirdi.”—Eyub 1:1.

Böylece Yehova, Eyub’dan imanla candan bağlılığın göze çarpar veya dikkate değer bir örneği olarak söz edebildi. Benzer şekilde Mukaddes Kitap yazarları Hezekiel ve Yakub geriye bakarak doğruluk ve tahammül konularında örnek bırakan biri olarak Eyub’a dikkati çektiler.—Hezekiel 14:14; Yakub 5:11.