olarak söz edilir. (Hâkimler 13:2-18) 22. ayette Manoah karısına şöyle der: “Mutlaka öleceğiz, çünkü Allahı gördük.” Gerçekten Yehova’yı görmemesine rağmen, Manoah böyle hissetti, çünkü Tanrı’nın beden almış kişisel sözcüsünü gördü.

Hiç Bir İnsan Allah’ı Görmemiştir

Şimdi, İbrahim’in Tanrı’nın beden almış melek olan sözcüsüne neden sanki bizzat Yehova ile konuşuyormuş gibi hitap ettiğini anlamak mümkündür. Bu melek, Tanrı’nın, İbrahim’e söylemesini istediğinin kesinlikle aynısını ilettiğinden ve orada bizzat Tanrı’yı temsil ettiğinden, Mukaddes Kitap kaydı “RAB (Yehova) ona göründü” diyebilirdi.—Tekvin 18:1.

Tanrı’nın melek olan bir sözcüsünün, O’nun mesajlarını, tıpkı bir telefon veya radyonun sözlerimizi diğer kişiye aktarabildiği gibi, kesinlikle aynısını iletebileceğini hatırlayalım. Bu nedenle İbrahim, Musa, Manoah ve diğerlerinin, bedenleşen bir melekle sanki Tanrı ile konuşuyormuş gibi konuştuklarını anlamak mümkündür. Böylece kişiler, bu melekleri ve Yehova’nın onlarda yansıyan izzetini görebildikleri halde, Tanrı’yı görmediler. Bunun için resul Yuhanna’nın şu ifadesinin yalanlanması imkânsızdır. “Hiç bir zaman Allahı kimse görmemiştir.” (Yuhanna 1:18) İnsanların gördüğü bizzat Tanrı değil, melek olan temsilcileriydi.

Mukaddes Yazılardan Alınan Dersler: Yeremyanın Mersiyeleri 1:1—5:22

Yehova Kederli Olanlara Ümit Verir

YEHOVA kederli olanlar için “ümit Allahı”dır. (Romalılar 15:13) Yeremya’nın Mersiyeleri kitabı bunu açıkça göstermektedir. Yehova’nın peygamberi ve şahidi olan Yeremya, bu kitabı MÖ 607’de tamamladı. Kitabın içerdiği bazı dersleri belirtelim.

Yeruşalim’in Sıkıntısı

Günah sevinç vermez. İşte, bir zamanlar Yahuda’nın insanlarla dolu başkenti günahkâr Yeruşalim ‘tek başına oturuyor.’ Yahuda da perişan edildiğinden sanki ağlayan dul bir “emire”dir. Mısır gibi onu “sevenler”, MÖ 607’de Babil’in fethinden onu kurtaramadılar. Bayramlar için artık insanlar Sion’a gelmiyor. Onun çocukları esirdir ve düşmanları çöküşüne gülüyorlar. Murdar yabancılar mabedin kutsallığını bozdular. Kavim canı için güzel şeylerini yiyeceğe verdi. Bütün bunlar günah yüzünden oldu!—1:1-11.

Yehova kötüleri cezalandırmakta adildir. Konuşan Yeruşalim bu gerçeği kabul etmektedir. Tanrı’nın çektirdiği acı gibi bir kederin olup olmadığını sormaktadır. O, mabedi yok eden bir ateş gönderdi. Şehrin günahları, üzerinde bir boyunduruk oldu ve Tanrı onu “masara”sında çiğneyince, kanı üzüm suyu gibi aktı. Sion keder içinde yalvararak ellerini açtı, fakat onu teselli eden yoktu. Yehova, isyankâr Yeruşalim’i cezalandırmakta adil davrandı. Onun coşan düşmanlarına karşı da böyle davransın.—1:12-22.

“Yehova”nın Öfkesi”

Sorumlu olanlar günahı mahkûm etmezlerse suçlu olurlar. Tanrı Yeruşalim’in harap edilmesine ve kendi “ayağının iskemlesi” olan mabedin yok edilmesine izin vermekle, şehri “göklerden yere attı.” (Mezmur 132:7) Böylece O, Yahuda ‘krallığını bozdu.’ Bayram bağrışlarına benzeyen zafer çığlıkları duyulmakta; düşmanlar mabedi bir bahçe “çit”i gibi yok ettiler. Açlıktan ölmekte olan çocuklar, yiyecek için annelerine yalvardılar. Bu durumdan en çok suçlu olan acaba kimdi? Yeruşalim’in günahını mahkûm edeceğine, yalan konuşan sahte peygamberler. (Yeremya 14:13) ‘Yehova’nın öfke gününde’ bu kadar insan öldüğünden, dua etmek uygundu!—2:1-22.

Yehova Merhametlidir

Yehova’yı sabırla beklemeliyiz. Kederli kavmi temsil eder gibi konuşan Yeremya, bu görüşü sunmaktadır. Tanrı onun duasına set çekmiş ve Yeremya düşmanlarının alaycı türkülerinin konusu olmuştur. Yeremya’nın, “Yehova’dan ümidi” yok olmuş gibidir. Fakat ‘onu bekleyenlere iyi olduğundan’, ‘Yehova’ya ümit bağlar.’—3:1-27.

Gerçek tövbe Tanrısal merhameti getirir. Bundan emin olan Yeremya, şöyle teşvikte bulunmaktadır: “Yine RABBE dönelim.” Kavmin günahları yüzünden, Tanrı, duada yaklaşanlara sanki öfke bulutlarıyla imiş gibi engel oldu. Yeremya ise şöyle dua etti: “Senin ismini çağırdım, ya RAB . . . . çağırışıma kulağını kapama.” Tabii, tövbe etmeyen düşmanlar yok edileceklerdir.—3:28-66.

“Bizi Kendine Döndür”

Kasten günah işlemekle kendi üzerimize helak getirebiliriz. Yahuda’nın günahı yüzünden, “Sionun değerli oğulları” değersiz kırık toprak testiler gibi sayıldılar. Kuşatma sırasında kılıçtan geçirilenlerin durumu, açlıktan yavaş yavaş ölenlerinkinden daha iyiydi. Tanrı, gerçekten “kızgın öfkesini döktü.” Kanla kirlenen peygamberlerle kâhinler, körler gibi sokaklarda dolaşıyorlardı ve “RABBİN mesihi” olan kral Tsedekiya esir edildi. Şimdi Tanrı, dikkatini günahkâr Edom’a çevirecekti.—4:1-22.

Sadece Yehova kederli olanlara gerçek ümidi verir. Yeremya bunun farkındaydı, çünkü şöyle yalvardı: “Ya RAB başımıza geleni an.” ‘Yabancılar evlerimize geçtiler. Babalarımızın suçlarının sonuçlarını, biz yüklendik ve zorunlu çalışmada çocuklar, ateş için odunları taşıyorlardı.’ Yeremya ise, şöyle dua ederek Yehova’nın merhametini ümit ediyordu: “Bizi kendine döndür, ya RAB, ve biz döneriz.”—5:1-22.

Yeremyanın Mersiyelerinde verilen dersleri düşün: Günah sevinç vermez. Tanrı günahkârları cezalandırmakta adil davranır ve sorumlu olanlar, suçu mahkûm etmezlerse,