14 NİSAN 1989 günü Flores Adası’ndaki Maumere kasabasında bir ibadet idare ediyordum. Hükümet görevlileri birden eve girip beni ve üç kardeşi tutukladı.

Hapishanedeki gardiyanlar bizi bayrağı selamlamaya zorladı. Bunu yapmayı reddedince bizi dövdüler, tekmelediler ve kavurucu güneşin altında beş gün boyunca beklettiler. Küçük hücremizde kirli ve tükenmiş halde beton zeminde yatıyorduk. Geceleri yaralarımızın acısından inliyorduk. Hapishane müdürü ısrarla uzlaşmamızı söyledi ama biz her seferinde “Ölsek de bayrağı selamlamayacağız” diye yanıt verdik. Bizden önceki binlerce İsa’nın takipçisi gibi ‘doğruluk uğruna acı çektiğimiz’ için kendimizi ayrıcalıklı hissediyorduk (1. Pet. 3:14).

MÜSLÜMANLAR ve Hıristiyanlar arasındaki düşmanlık giderek artıyordu. Bunun sonucunda 19 Ocak 1999’da evimin yaklaşık üç kilometre uzağında şiddet olayları patlak verdi. Durum çok karışıktı.a

Ailemin güvenliğinden emin olduktan sonra diğer kardeşlere telefon ederek iyi olup olmadıklarını kontrol ettim. Sakin kalmaları ve tehlikeli yerlerden uzak durmaları için onları uyardım. Daha sonra ihtiyarlar ruhen güçlendirmek için cemaatteki kardeşleri ziyaret etti ve onları küçük gruplar halinde ibadetler yapmaya teşvik ettiler.

Büro tehlikeli yerlerde yaşayan kardeşlerin oradan ayrılmasını söyledi ve biz de bu talimatı birçok aileye ilettik. Bu talimata uymayı reddeden bir birader silahlı bir grup tarafından öldürüldü. Fakat Büronun talimatına uyanlar hayatta kaldı.