จดหมายฉบับที่สองถึงคริสเตียนในเมืองโครินธ์
2 ผมตั้งใจไว้ว่าเมื่อไปหาพวกคุณอีก ผมจะไม่ทำให้พวกคุณเศร้าใจ 2 ถ้าผมทำให้พวกคุณเศร้าใจกันหมด แล้วจะเหลือใครอีกล่ะที่จะคอยให้กำลังใจผม? 3 ผมจึงได้เขียนเรื่องนั้นในฉบับก่อน เพื่อว่าเมื่อผมไปหา พวกคุณที่ควรจะทำให้ผมดีใจจะไม่ทำให้ผมเศร้าใจ เพราะผมแน่ใจว่าอะไรที่ทำให้ผมดีใจ ก็จะทำให้พวกคุณทุกคนดีใจเหมือนกัน 4 ตอนนั้น ผมเขียนถึงพวกคุณทั้งน้ำตาด้วยความทุกข์ปวดร้าวใจ ผมไม่ได้อยากให้พวกคุณเศร้าใจ+ แต่อยากให้รู้ว่าผมรักพวกคุณมากแค่ไหน
5 คนที่ทำให้เกิดความเศร้าใจนั้น+ ทำให้พวกคุณทั้งหมดเศร้าใจกันไม่มากก็น้อย รวมทั้งผมด้วย แต่ผมก็ไม่อยากพูดมากเกินไปเกี่ยวกับสิ่งที่เขาทำ 6 เพราะเขาถูกพี่น้องส่วนใหญ่ตำหนิมามากพอแล้ว 7 ตอนนี้ พวกคุณน่าจะยอมให้อภัยและปลอบใจเขามากกว่า+ เขาจะได้ไม่จมอยู่กับความเศร้ามากเกินไป+ 8 ดังนั้น ผมขอแนะนำให้พวกคุณทำให้เขามั่นใจว่าพวกคุณรักเขาจริง ๆ+ 9 ที่ผมเขียนถึงพวกคุณครั้งก่อนก็เพื่อจะดูด้วยว่าพวกคุณเชื่อฟังทุกอย่างหรือเปล่า 10 ใครที่พวกคุณให้อภัย ผมก็ให้อภัยด้วย และเรื่องไหนที่ผมให้อภัยไปแล้ว พระคริสต์เป็นพยานได้ว่าผมให้อภัยเพื่อประโยชน์ของพวกคุณ 11 ทั้งหมดนี้ก็เพื่อซาตานจะไม่ชนะเรา*+ เพราะเรารู้อุบายของมัน*+
12 ตอนที่ผมไปเมืองโตรอัส+เพื่อประกาศข่าวดีเรื่องพระคริสต์ โอกาส*ก็เปิดให้ผมได้ทำงานของผู้เป็นนาย 13 แต่ผมกังวลใจที่ไม่ได้เจอทิตัส+พี่น้องของผม ผมจึงลาพวกพี่น้องที่นั่นแล้วเดินทางไปแคว้นมาซิโดเนีย+
14 ขอบคุณพระเจ้าที่คอยนำเราในขบวนแห่ฉลองชัยชนะร่วมกับพระคริสต์ และใช้เราเป็นผู้กระจายกลิ่นหอมเกี่ยวกับความรู้เรื่องพระองค์ไปทั่วทุกแห่ง 15 พวกเราที่ประกาศข่าวเรื่องพระคริสต์นั้นเป็นเหมือนกลิ่นหอมหวานสำหรับพระเจ้า ทั้งคนที่จะรอดและคนที่จะถูกทำลายก็ได้กลิ่นนั้นด้วย 16 เราเป็นกลิ่นของความตายสำหรับคนพวกหลัง+ และเป็นกลิ่นหอมที่ทำให้ได้ชีวิตสำหรับคนพวกแรก แล้วใครล่ะจะมีคุณสมบัติเหมาะกับงานนี้? 17 พวกเรานี่แหละ เพราะเราไม่ใช่คนเร่ขาย*คำสอนของพระเจ้า+อย่างที่หลายคนทำกัน แต่เราพูดด้วยความจริงใจในฐานะสาวกพระคริสต์ เราเป็นคนที่พระเจ้าใช้มา และเราอยู่ในสายตาของพระองค์เสมอ