บท 54
พระยะโฮวาอดทนกับโยนาห์
ผู้คนในเมืองนีนะเวห์ประเทศอัสซีเรียเป็นคนชั่วร้ายมาก พระยะโฮวาสั่งให้ผู้พยากรณ์โยนาห์ไปเตือนพวกเขาให้เลิกทำชั่ว แต่โยนาห์กลับหนีขึ้นเรือไปเมืองทาร์ชิชที่อยู่คนละทิศกับเมืองนีนะเวห์
ตอนที่เรืออยู่กลางทะเล อยู่ ๆ ก็เกิดพายุใหญ่ พวกลูกเรือกลัวมาก พวกเขาอธิษฐานถึงพระเจ้าของตัวเองและพูดกันว่า ‘เกิดอะไรขึ้น?’ ในที่สุด โยนาห์ก็บอกพวกเขาว่า ‘เป็นความผิดของผมเองที่เราต้องเจอพายุ เพราะผมไม่ยอมไปทำงานที่พระยะโฮวาสั่ง โยนผมลงทะเลเถอะ แล้วพายุจะสงบ’ พวกลูกเรือไม่อยากทำอย่างนั้น แต่โยนาห์ยังยืนยันคำเดิม พวกเขาจึงจับโยนาห์โยนลงในทะเล แล้วพายุก็สงบ
โยนาห์คิดว่าตัวเองกำลังจะตาย ตอนที่ค่อย ๆ จมลงไปในทะเลเขาอธิษฐานถึงพระยะโฮวา แล้วพระยะโฮวาก็ส่งปลาตัวใหญ่มากลืนโยนาห์เข้าไป แต่โยนาห์ไม่ตาย ตอนอยู่ในท้องปลาเขาอธิษฐานว่า ‘ผมสัญญาว่าจะเชื่อฟังพระองค์ตลอดไป’ พระยะโฮวาปกป้องโยนาห์ให้อยู่ในท้องปลาอย่างปลอดภัย 3 วัน แล้วพระองค์ก็สั่งให้ปลาตัวนั้นคายโยนาห์ออกมาไว้บนดินแห้ง
การที่พระยะโฮวาช่วยชีวิตโยนาห์หมายความว่าเขาไม่ต้องไปเมืองนีนะเวห์แล้วใช่ไหม? ไม่ พระยะโฮวาสั่งให้โยนาห์ไปเมืองนั้นอีก คราวนี้เขาเชื่อฟัง ไปที่เมืองนีนะเวห์ และประกาศกับชาวเมืองที่ชั่วร้ายว่า ‘อีก 40 วัน นีนะเวห์จะถูกทำลาย’ แล้วสิ่งที่โยนาห์คิดไม่ถึงก็เกิดขึ้น ชาวเมืองนีนะเวห์ฟังเขาและกลับตัวกลับใจ กษัตริย์เมืองนีนะเวห์สั่งประชาชนว่า ‘ให้ทุกคนอ้อนวอนพระเจ้าและเลิกทำชั่ว พระองค์อาจจะเปลี่ยนใจไม่ทำลายเราก็ได้’ เมื่อพระยะโฮวาเห็นว่าชาวเมืองนีนะเวห์เลิกทำชั่ว พระองค์ก็ไม่ทำลายเมืองนี้
โยนาห์โกรธมากที่พระยะโฮวาไม่ทำลายเมืองนี้ เขาไม่ได้เมตตาสงสารชาวเมืองนีนะเวห์เลยทั้ง ๆ ที่พระยะโฮวาเมตตาและอดทนกับเขามาก โยนาห์ออกไปนอกเมือง นั่งหน้าบึ้งอยู่ใต้ต้นน้ำเต้า พอต้นน้ำเต้าตายเขาก็โกรธมาก พระยะโฮวาจึงพูดกับเขาว่า ‘เจ้าเสียดายต้นน้ำเต้า แต่กลับไม่เสียดายชาวนีนะเวห์ ทั้ง ๆ ที่เราเมตตาชาวเมืองนี้และไว้ชีวิตพวกเขา’ พระยะโฮวาต้องการสอนโยนาห์ว่าชีวิตชาวเมืองนีนะเวห์สำคัญยิ่งกว่าต้นไม้
“พระยะโฮวา . . . อดกลั้นกับพวกคุณเพราะไม่อยากให้ใครต้องถูกทำลาย แต่อยากให้ทุกคนกลับตัวกลับใจ”—2 เปโตร 3:9