สัตว์ตายแล้วไปสวรรค์ไหม?
คำตอบจากคัมภีร์ไบเบิล
คัมภีร์ไบเบิลสอนว่า ในจำนวนสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลกมีแค่มนุษย์กลุ่มเล็ก ๆ เท่านั้นที่จะได้ขึ้นสวรรค์ (วิวรณ์ 14:1, 3) พวกเขาไปสวรรค์เพื่อปกครองเป็นกษัตริย์และปุโรหิตร่วมกับพระเยซู (ลูกา 22:28-30; วิวรณ์ 5:9, 10) มนุษย์ที่ตายส่วนใหญ่จะได้รับการปลุกให้มีชีวิตในอุทยานบนโลก—สดุดี 37:11, 29
คัมภีร์ไบเบิลไม่เคยบอกว่ามีสวรรค์สำหรับสัตว์เลี้ยงหรือสุนัข และเรื่องนี้มีเหตุผล เพราะสัตว์ไม่สามารถทำอะไรเพื่อจะมีคุณสมบัติที่จะถูก “เรียกไปสวรรค์” (ฮีบรู 3:1) สัตว์ไม่สามารถเรียนรู้เกี่ยวกับพระเจ้า ไม่สามารถแสดงความเชื่อ และไม่สามารถทำตามกฎหมายของพระเจ้าได้ (มัทธิว 19:17; ยอห์น 3:16; 17:3) มีแต่มนุษย์เท่านั้นที่ถูกสร้างให้มีความหวังจะมีชีวิตตลอดไป—ปฐมกาล 2:16, 17; 3:22, 23
เพื่อจะไปสวรรค์ สิ่งมีชีวิตบนโลกต้องได้รับการปลุกให้ฟื้นขึ้นจากตาย (1 โครินธ์ 15:42) คัมภีร์ไบเบิลพูดถึงการฟื้นขึ้นจากตายหลายครั้ง (1 พงศ์กษัตริย์ 17:17-24; 2 พงศ์กษัตริย์ 4:32-37; 13:20, 21; ลูกา 7:11-15; 8:41, 42, 49-56; ยอห์น 11:38-44; กิจการ 9:36-42; 20:7-12) แต่ทุกครั้งเป็นการฟื้นขึ้นจากตายของมนุษย์ ไม่ใช่สัตว์
สัตว์มีวิญญาณไหม?
ไม่ คัมภีร์ไบเบิลบอกว่าชีวิตของมนุษย์และสัตว์คล้ายกันในสายตาพระเจ้า (กันดารวิถี 31:28) ตอนที่พระเจ้าสร้างอาดัม พระองค์ไม่ได้ใส่วิญญาณไว้ในตัวเขา แต่ให้เขา “มีชีวิต” (ปฐมกาล 2:7) ชีวิตของคนและสัตว์มีส่วนประกอบ 2 อย่างคือ “ดิน” และ “ลมหายใจ”
เกิดอะไรขึ้นเมื่อสัตว์ตาย?
คัมภีร์ไบเบิลสอนว่าทั้งมนุษย์และสัตว์ตายได้ (เลวีนิติ 21:11; เอเสเคียล 18:20) เมื่อตายแล้ว มนุษย์และสัตว์ก็กลับไปเป็นดิน (ปัญญาจารย์ 3:19, 20) และไม่มีชีวิตอีกต่อไป
สัตว์ทำบาปได้ไหม?
ไม่ได้ การทำบาปหมายถึงการคิด รู้สึก หรือทำสิ่งที่ขัดกับมาตรฐานของพระเจ้า สิ่งมีชีวิตจะทำบาปได้ก็ต่อเมื่อสามารถตัดสินใจเรื่องทางศีลธรรมได้ ซึ่งสัตว์ไม่มีความสามารถนี้ สัตว์มักจะทำตามสัญชาตญาณที่มีอยู่ในตัวมันเองตั้งแต่เกิดจนตาย (2 เปโตร 2:12) พอหมดอายุขัย มันก็ตาย ทั้ง ๆ ที่มันไม่ได้ทำบาป
การทำร้ายสัตว์ผิดไหม?
ผิด พระเจ้าให้มนุษย์มีอำนาจเหนือสัตว์ แต่ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายหรือทรมานสัตว์ (ปฐมกาล 1:28; สดุดี 8:6-8) พระเจ้าสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับสัตว์และเป็นห่วงพวกมัน แม้แต่นกตัวเล็ก ๆ (โยนาห์ 4:11; มัทธิว 10:29) พระเจ้าสั่งให้คนที่นมัสการพระองค์ดูแลเอาใจใส่และเมตตาสัตว์—อพยพ 23:12; เฉลยธรรมบัญญัติ 25:4; สุภาษิต 12:10