«Менә мин сайлаган хезмәтчем, сөеклем, минем җаным аны хуплый! Мин аны үземнең рухым белән сугарырмын, һәм ул халыкларга чын гаделлекнең нәрсә икәнен аңлатыр. Ул бәхәсләшмәс, кычкырмас, зур урамнарда аның тавышын һичкем ишетмәс. Ул сына башлаган камышны сындырып төшермәс, пыскып яткан җитен филтәне сүндермәс. Ул гаделлекне урнаштырганчы шундый булыр. Халыклар аның исеменә өметләнеп яшәр».

«Ул бәхәсләшмәс... зур урамнарда аның тавышын һичкем ишетмәс» дигән сүзләр нәрсә аңлата? Кешеләрне савыктырганда, Гайсә аларны катгый тыя: үзе турында сөйләмәскә куша. Ул үзе турында урамнарда бөтен кешегә ишеттерерлек итеп игълан ителүен яки колактан-колакка имеш-мимешләр таратылуын теләми.