Зәкәрия

13 Мәзкүр күндә Давут өйи вә Йерусалим турғунлириға уларни гуналиридин һәм напаклиғидин тазилаш үчүн бир булақ ечилиду.

2 Ушбу күндә,— дәйду Йәһва Сәрдар,— Мән мошу йәрдики бутларниң исимлирини мәңгүгә йоқитип, уларни унтушқа пәрман қилимән. Мән бу зиминдин сахта пәйғәмбәрләрни қоғлап, уни напаклиқ роһидин қутулдуримән. 3 Әгәр кәлгүсидә қандақту-бир киши бәшарәтлик билән шуғулланса, униң ата-аниси, униңға һаятлиқ бәргәнләр, мундақ дәйду: “Яшима, чүнки сән Йәһваниң намидин ялғанчилиқ ейтиватисән!” Униң ата-аниси — униңға һаятлиқ беғишлиғанлар,— у пәйғәмбәрлик қилғини үчүн өлтүриду.

4 Ушбу күндә пәйғәмбәрләр өзлириниң бәшарәт көрүнүшлири үчүн иза тартиду вә пәйғәмбәрниң жуңлуқ кийимини алдамчилиқ үчүн киймәйду. 5 Уларниң һәрқайси: “Мән пәйғәмбәр әмәс, бәлки деханмән. Яш чеғимда мени сетивалғанди һәм мән қул болдум”,— дәйду. 6 Әгәр униңдин: “Сениң тениңдики җараһәтләр немидин?”— дәп сориса, у җававән: “Бу җараһәтләр мени яхши көргәнләр өйидә маңа тәгди”,— дәйду».

 7 «Әй, қилич, Мениң падичимға, Мениң достумға

көтирилгин,— дәйду Йәһва, әскәрләр Худайи.—

Падичини уҗуқтурғин вә қойлар қечип кәтсун.

Шуниң билән Мән әрзимәсләрни әқлигә

кәлтүримән».

 8 «Мәзкүр йәрдә шундақ болидуки,— дәйду Йәһва,—

адәмләрниң үчтин икки қисми һалак болиду

вә пәқәт бир қисми аман қалиду.

 9 Мошу үчинчи қисимни Мән өрттин өткүзүп,

уларни гоя күмүчни тазилиғандәк,

тазилаймән вә гоя алтунни синиғандәк,

синаймән. Улар Мениң исмимни чақириду

һәм Мән уларға җавап беримән. Мән уларға:

“Бу — Мениң хәлқим”,— дәймән, улар болса:

“Йәһва — бизниң Тәңримиз!”— дәйду».