Вәһий
10 Мән асмандин чүшүватқан башқа күчлүк пәриштини көрдүм. У булутқа оралған вә бешиниң үстидә һасан-һүсән бар еди. Униң үзи қуяштәк валилдап, аяқлири отлуқ түврүкләрдәк еди. 2 Қолида ечиқ кичик түртәкни тутатти. У оң айиғини деңизға, сол айиғини йәргә қойди 3 вә шир һөкүригәндәк, қаттиқ аваз билән вақириди. У вақириғанда, йәттә гүлдүрмома үн қатти.
4 Йәттә гүлдүрмома сөзлигәндә, мән йезишқа тәйярландим, бирақ асмандин мундақ дегән авазни аңлидим: «Йәттә гүлдүрмоминиң сөзлирини сир қилип сақлап қой вә буни язма». 5 Мән көргән бир айиғи деңизда, бир айиғи йәрдә турған пәриштә оң қолини асманға көтирип, 6 әбәттин-әбәткичә Яшиғучи, асманни вә униңдики һәммәйләнни, йәрни вә униңдики һәммәйләнни, деңизни вә униңдики һәммәйләнни Яратқучи билән қәсәм қилип: «Әнди кечиктүрүлүш болмайду! 7 Лекин йәттинчи пәриштә карнәйни чалғанда Худа Өз қуллириға, пәйғәмбәрлиригә, хуш хәвәрдәк елан қилған муқәддәс сири аяқлишиду»,— деди.
8 Мән аңлиған асмандики аваз маңа йәнә мураҗиәт қилип, мундақ деди: «Деңиз вә йәрдә турған пәриштиниң йениға берип, униң қолидики ечиқ түртәкни ал». 9 Шу чағда мән пәриштиниң йениға берип, шу түртәкни маңа беришини соридим. У маңа: «Буни елип, йәвәткин. Ағзиңда у һәсәлдәк татлиқ болиду, бирақ ашқазиниңда униңдин аччиқ болиду»,— деди. 10 Мән пәриштиниң қолидики әшу кичик түртәкни елип йәвәттим. Ағзимда у һәсәлдәк татлиқ болған еди, лекин ашқазинимда у аччиқтин-аччиқ болди. 11 Шу чағда маңа: «Сән хәлиқләр, милләтләр, тиллар вә көплигән падишалар һәққидә йәнә бәшарәтлик қилишиң керәк»,— дейилди.