Яритилиш

19 Кәчқурунлиғиға йеқин икки пәриштә Садомға кәлди. Садомниң дәрвазисида Лут олтуратти. Лут уларни көрүп, қарши елиш үчүн алдиға чиқип, йәргичә тазим қилди. 2 У уларға: «Ғоҗилирим, өтүнүмән, қулуңларниң өйигә кирип кәчләңлар, аяқлириңларни жуюңлар, таң сәһәрдә туруп йоллуңларни давамлаштурғайсиләр»,— деди. Улар җававән: «Яқ, биз мәйданда кәчләймиз»,— деди. 3 Лекин у улардин шунчилиқ өтүндики, ахир улар униң өйигә кирди. У уларға дәстихан йейип, петир нанларни пиширип бәрди вә улар ғизаланди.

4 Улар техи ятмиғанда, шәһәрниң турғунлири, барлиқ Садомниң әр кишилири, балидин тартип қериғичә, топ-топ болуп өйни қоршавалди. 5 Улар Лутқа вақирап: «Саңа мошу кәчтә кәлгән адәмләр қени? Уларни бизгә чиқирип бәргин, биз улар билән җинсий алақә қилимиз»,— дейишти.

6 Шу чағда Лут ишигиниң алдиға чиқип, ишикни йепиветип, 7 уларға: «Һәй бурадәрлирим, силәрдин өтүнүмәнки, рәзилликни қилмаңлар! 8 Мениң техи әр киши билән йеқинчилиқта болмиған икки қизим бар. Келиңлар, мән силәргә уларни ачиқип берәй. Улар билән халиғиниңларни қилиңлар. Амма мениң өйүм һимайисигә кәлгән бу адәмләргә тәгмәңлар»,— деди. 9 Лекин улар: «Нери тур!»— дәп йәнә: «Бу киши бизниң йәргә ялғуз келип, мусапирдәк яшайду, йәнә техи бизни һөкүм қилмақчиму? Әнди биз сениң билән улардинму бетәр иш қилимиз!»— деди. Улар бу киши, Лутни, иштирип, ишикни сундурушқа йеқинлашти. 10 Шу чағда һелиқи адәмләр қоллирини узитип, Лутни өйгә тартип әкиривелип, ишикни тақиди. 11 Өйниң алдидики кишиләрни болса, кичигидин тартип чоңиғичә, корлуққа муптила қилди, шуниң билән улар ишикни издәп, қийнилип кәтти.

12 Андин һелиқи адәмләр Лутқа: «Бу йәрдә сениң йәнә йеқинлириң барму? Бу җайда күйоғул, оғул, қизлириң вә шәһәрдә башқа адәмлириң болса, уларни бу йәрдин елип кәт! 13 Биз бу йәрни йоқитимиз, чүнки униң турғунлириға болуватқан пәрият Йәһваниң алдида интайин күчлүк вә Йәһва бизни уни йоқитишқа әвәтти»,— деди. 14 Шунда Лут берип, қизлирини алидиған болғуси күйоғуллири билән сөзлишип: «Туруңлар! Бу йәрдин кетиңлар, чүнки Йәһва бу шәһәрни йоқ қилидикән!»— деди. Лекин күйоғуллириға у чақчақ қиливатқандәк көрүнди.

15 Таң атқанда, пәриштиләр Лутни алдиритип: «Тур! Аялиң билән қешиңдики икки қизиңни елип қач, болмиса шәһәрниң гунасиға четилип қелип, һалак болусән!»— деди. 16 Лекин у алдиримиғанлиқтин, һелиқи адәмләр уни, аялини вә икки қизини қоллиридин елип, шәһәрниң сиртиға ачиқип қойди, чүнки Йәһва Лутни айиған еди. 17 Пәриштиләр уларни шәһәр четиға чиқарғандин кейин, улардин бири: «Җениңни қутқазғин! Кәйниңгә қаримиғин вә вадиниң һеч йеридә тохтимиғин! Һалак болмаш үчүн таққа қачқин!»— дәп буйриди.

18 Шунда Лут уларға: «Ундақ болмиғай, Йәһва, өтүнүп қалай! 19 Қулуң көзүңдә илтипат тепипту. Сән җенимни тирик қалдуруп, маңа техиму зор сөйүмлүк меһриванлиқ көрситипсән, лекин мән... мән таққа қачалмаймән, сәвәви үлгирәлмәй, апәт йетишип өлүп кетимән. 20 Әву шәһәргә қечиш йеқинирақ, чүнки бу кичиккинә шәһәр екән. Илтимас қилай, шу шәһәргә қечишимға рухсәт бәргәйсән — бу кичиккинә шәһәр екән! — һәм җеним аман қалиду»,— деди. 21 У шу чағда: «Мақул, буниму сениң үчүн қилай: сән дәватқан шәһәрчини вәйран қилмаймән. 22 Алдириғин! Чапсанирақ жүгрә, чүнки сән шу йәргә йетип бармиғичә, һеч иш қилалмаймән!»— деди. Шунлашқа у шәһәрчиниң нами Зоар дәп аталди.

23 Лут Зоарға йетип барғанда, күн нури йәр йүзигә чечилған еди. 24 Шу чағда Йәһва асмандин ямғурдәк от билән гуңгутни яғдурди, Садом һәм Гамора шәһәрлиригә Йәһвадин от чүшти. 25 Шундақ қилип, Худа бу шәһәрләрни вә пүткүл вадини, бу шәһәрләрниң барлиқ турғунлирини вә йәрдин өскән һәммә нәрсини йоқ қилди. 26 Лутниң арқисида маңған аяли кәйнигә қариведи, туз түврүккә айлинип қалди.

27 Таң сәһәрдә Ибраһим илгири Йәһваниң алдида турған җайға кәлди. 28 У Садом билән Гамора вә пүткүл вадиға қариведи, йәрдин хумдандин чиққан исқа охшаш, қелин исниң чиқиватқинини көрди. 29 Худа вадиниң шәһәрлирини вәйран қилғанда, Ибраһимни есиға елип, Лут турған шәһәрләрни бәрбат қилғанда, Лутниң шу йәрдин чиқип кетишигә ғәмхорлуқ қилди.

30 Бираз вақиттин кейин Лут Зоардин кетип, икки қизи билән тағда яшашқа башлиди, чүнки у Зоарда яшаштин қорқти. У икки қизи билән өңкүрдә яшиди. 31 Чоң қизи кичигигә: «Атимиз қерип қалди, бу йәрдә пүткүл зиминниң адити бойичә бизгә өйлинидиған әр киши йоқ. 32 Қени, атимизни шарап билән мәс қилип, униң билән биллә ятайли, шундақ қилип, атимиздин әвладимизни давамлаштурайли»,— деди.

33 Шу кечиси улар атисини шарап билән мәс қилди. Андин чоң қизи кирип, атиси билән ятти, у болса униң кирип ятқининиму, қопуп кәткининиму сәзмиди. 34 Әтиси чоңи кичигигә: «Өткән кәчтә мән атам билән яттим. Қени, бүгүнму кәчтә униңға шарап ичкүзәйли. Кейин сән кирип, униң билән ятқин, шундақ қилип, биз атимиздин нәслини қалдуралаймиз»,— деди. 35 Улар атисини бу кәчтиму шарап билән мәс қилди. Андин кейин кичик қизи кирип, униң билән ятти, у болса униң кирип ятқининиму, қопуп кәткининиму сәзмиди. 36 Лутниң иккила қизи өз атисидин һамилдар болуп қалди. 37 Чоңи оғул туғуп, уни Моаб дәп атиди. У бүгүн моабийлар дәп тонулғанларниң атисидур. 38 Кичигиму оғул туғуп, униң исмини Бинамми дәп қойди. У бүгүнки күндә аммонийлар дәп тонулғанларниң атисидур.