Вәз
12 Өз Яратқучиңни яш вақтиңда әстин чиқарма. Чүнки еғир күнләр вә шундақ яшлар келидуки, сән улар тоғрилиқ: «Улардин маңа хошалиқ йоқ»,— дәйсән. 2 Шу чағда қуяш қараңғулишип, ай билән юлтузлар йоруғини бәрмәйду, ямғурдин кейин йәниму ямғур-йешинларни әкелидиған қара булутлар чиқиду. 3 Шу күни өй сақчилири титрәп, қудрәтликләр егилип, түгмәнчиләр аз қалғинидин, угатмайдиған болиду вә деризиләрдин қарайдиғанлар начарлишип, 4 талаға чиқидиған ишикләр йепилип, түгмәнниң авази тохтиғанда, адәм балиси қушларниң дәсләпки үнидә охинидиған болиду вә униң үчүн нахшиларниң авазлири тәсийип кетиду. 5 Сән егиз җайлардин қорқидиған болуп, кочиларда титрәйсән. Бадам дәриғи гүллиниду, чекәткә арам маңиду вә яңақниң мевилири йерилиду. Адәм мәнгү макан җайиға кетиду вә кочида уни жиғлиғучилар қоршап маңиду. 6 Уни йесиңда мәккәм тут, күмүч зинҗириң үзүлүп кәтмигичә, алтун қачаң иккигә йерилип, булақ йенида комзәк чеқилип вә қудуқниң чеки униңға өрүлүп чүшмигичә. 7 Шу чағда җәсәт топиға қайтиду, у баштинла шу йәрдин чиққан еди, роһ болса уни бәргән Яратқучиға қайтиду.
8 «Әң зор аваригәрчилик!— деди вәзичи. — Һәммә нәрсә пай-пәйпетәкчиликтур».
9 Вәзичи өзи данишмән әр болғандин ташқири, у хәлиқни билгинигә үгәтти. У көп ойлап, тәтқиқ җүргүзип, һәммә нәрсини синап, нурғунлиған нәсиһәтләрни жиғди. 10 Вәзичи-устаз гөзәл сөзләрни тиришип издәп, һәқиқәтниң сөзлирини тоғра язди.
11 Даналарни сөзлири — өкүзләр үчүн таяқлардур вә уларниң гәплири жиғинда ейтилип қаққан миқларға тән. Улар бир Падичидин берилгән. 12 Ейтмақчи, оғлум уларни нәсиһәттәк қобул қилғиң. Көп китапларни йезиш айиғи йоқ мәшғулат вә улар билән қизиқиш бәдән үчүн еғирдур.
13 Мана ейтилған барлиқ нәрсиниң мәзмуни: һәқиққий Худадин қорқиң һәм Униң вәсийәтлирини орунла. Мана мошу адәм балиси үчүн әң муһим тәләп. 14 Чүнки һәқ Рәбб барлиқ мәвҗудатни сотқа чақириду вә йошурунған һәммә нәрсигә баһа бериду: яхшиму у яки яманму.