Зәбур

Хор башчисиға. Тарлиқ нәғмә әсваплирида. Давутниң күйи.

4 Мән Сени чақирғанда, Маңа, һәқниң Тәңри,

Җавап қайтурғина! Қисилчақлиғимда кәңлик

Бәргинә, рәһим қилип, дуайимни аңлиғина.

 2 Инсан оғуллири, қай ваққичә! Қай ваққичә шәнимни

Иқрар қилмайсиләр? Қай ваққичә бекарлиқни

Яхши көрүп, ялғанчилиқни издәйсиләр? (Селаһ)

 3 Шуни билиңларки, Йәһва Өзигә вапани

Әҗайип сақлайду. Йәһва мән мураҗиәт

Қилғанда, җәзмән аңлайду.

 4 Териккәндә гуна қилмаңлар. Орунлириңларда

Ятқанда, қәлбиңләрдә мулаһизә қилип,

Өзәңларни тиничландуриңлар. (Селаһ)

 5 Һәқниң қурбанлиғини әкелип,

Йәһва Худаға тайиниңлар!

 6 Көплири: «Ким бизгә яхшилиқ көрситиду?»—

дәйду. Йәһва, йоруқ йүзүңни бизгә қаратқина!

 7 Сән мениң жүригимгә хошаллиқ салдиң.

У уларниң нан-шаравиниң моллиғи вақтида

Болған шатлиғидин артуқтур.

 8 Хатирҗәм йетип, течлиқта ухлаймән,

Чүнки Сән, Йәһварим, ялғуз маңа

Бехәтәрлик һәдийә қилисән.