Йәрәмия

20 Йәрәмия ушбу бәшарәтлик сөзләрни ейтиватқанда, уни Йәһваниң ибадәтханисида асасий башқурғучи болған Иммерниң оғли Пашхур роһаний тиңшиғанди. 2 Шу чағда Пашхур Йәрәмия пәйғәмбәрни уруп, уни Йәһва өйиниң Бениамин Жуқарқи дәрвазилири қешида кишәнлиди. 3 Әтиси Пашхур Йәрәмияни кишәндин чиқарғанда, Йәрәмия униңға: «Йәһва сени Пашхур демиди, бәлки Магор Мисавив, йәни Әтрапи Дәһшәт, дәп атиди. 4 Чүнки Йәһва мундақ дәйду: “Мана, Мән сени өзәң вә нурғун достлириң үчүн дәһшәт қилимән, шуниң билән улар сениң көзлириң алдида дүшмәнлириниң қиличлиридин һалак болиду. Пүткүл Йәһудияни Бабил шаһиниң қолиға беримән һәм у уларни Бабилға йәр авдуруп әкетиду. Шундақла у уларни қиличи билән қириду. 5 Мәзкүр шәһәрниң барчә байлиғини, униң топлиған мал-мүлкини вә Йәһуда падишалириниң һәммәйлән ғәзнилирини тартивелип, Бабилға елип кетиду. 6 Сән болсаң, Пашхур, вә өйүңниң әзалири тутқунға елинисиләр. Сән Бабилға келип, шу йәрдә өлүп йәрлинисән һәм сениң билән сән уларға ялған бәшарәт қилған ағинилириңму өлиду”».

 7 Сән мени, Йәһва, алдидиң, чүнки мән Саңа

әгәштим. Сән мени йеңивалдиң һәм Өзәңниң

күчлүклигиңни көрсәттиң. Мән күндилик

мәсхиригә айландим, үстүмдин

һәрким вә һәммәйлән күлүватиду.

 8 Сөзләшни башлисамла: «Зорлуқ һәм

вәйранчилиқ!»— дәп вақираймән.

Йәһваниң сөзи түпәйлидин мән

һақарәткә вә мәсхиригә айландим.

 9 Шуниң билән мән: «Униң һәққидә башқа

әскә салмай һәм Униң исмидин башқа

сөзлимәй»,— дедим. Лекин Униң сөзи

жүригимдә лавулдиған оттәк болди.

У сүйәклиримдә кишәнләнгән ялқунға охшап,

уни тутуп, һерип қалдим.

Башқа сөзлимәшкә күчүм йәтмиди.

10 Мән көп қарлашларни аңлаватимән,

өп-чөрәмдә пәқәт дәһшәт:

«Келиңлар, уни биргә әйипләп, сотқа берәйли!»

Маңа еғизида яхшилиқ тилигән кишиләр

мениң путлишишимни күтмәктә:

«Бәлким, у хаталиқ өткүзүп қойиду,

шу чағда уни йеңип, өчимизни алимиз».

11 Амма Йәһва мениң билән һәйвәтлик әскәрдәк

болди. Мана немишкә тәқиплигүчиләр

өзлири путлишип, мени йеңәлмәйду.

Уларни зор шәрмәндә күтиду, чүнки улар

әқилсиз иш қилиду. Улар мәңгүгә мәсхирә

болушуп, утуққа зади йәтмәйду.

12 Чүнки Сән, Йәһва Сәрдар, садиқ Синиғучи.

Сән әң чоңқур ой-нийәтләрни вә жүрәкни

көрисән. Өтүнимән, улардин қандақ қисас

елишиңни маңа көрүшни несип қилғина,

сәвәви, мән Саңа өз сот ишимни тапшурдум.

13 Йәһваға нахша ейтиңлар! Йәһвани мәдһийиләңлар!

Чүнки У гадайниң җенини вәһшиләрниң

қолидин қутқузиду.

14 Мән туғулған күн ләнәттә қалсун!

Мени анам дунияға әкәлгән

күн бәрикәтләнмисун!

15 Атамға хошал хәвәрни әкәлгән адәм

қарғишта қалсун! У атамға: «Сениңда оғул

туғулди!»— дәп, уни шатландурған еди.

16 У адәм билән Йәһва Пәрвәрдигар айимай

бузувәткән шәһәрләр билән немә болған болса,

шундақ болсун. Әтигәнлиги у пәрияд аңлисун,

чүшлүктә — товлашни.

17 Немишкә У мени қосақта өлтүрүвәтмиди?

Шу чағда анам мән үчүн қәбир болуп,

һечқачан мени туғматти.

18 Немә үчүн мән қосақтин чиқтим? Мошу

дәрт-әләмләрни һәм азапларни көрүш үчүнму?

Шуниңдәкла күнлирим иза-мәсхиридә

өтүши үчүнму?