Зәбур
Хор башчисиға. Давутниң нахшиси.
64 Худайим, мениң дәрткә чөккән авазимни
Аңлиғина вә яман дүшминимдин сақлиғина.
2 Мени явузларниң қәстлигидин қоғдап,
Қанунсизлар груһидин Өзәң һимайә қилғина.
3 Улар тилини қиличтәк учлиди, рәһимсиз
Сөзлирини маңа оқлардәк атиду.
4 Гунасизларға йошурун һуҗум ясап, күтмигән
Мәзгилдә етилип, һечнәрсидин қорқмайду.
5 Улар яман нийәтлиридин қайтмай,
Бир-бири билән қапқанларни қоюш
Тоғрилиқ мәслиһәтлишиду.
«Ким бизни көрәр?»— дәйду.
6 Зулумни ойлап чиқирип: «Пүтти!
Чаримизни түгәл ойлаштурдуқ!»— дейишиду.
Адәм балисиниң жүригини көрмәк
Мүмкин әмәс, әсла.
7 Амма Худа уларни уҗуқтуриду,
Уштумтут оқ җазасини алиду.
8 Бир-бирини тили билән ғулитиду.
Буни көргәнләр улардин қачиду.
9 Шу чағда һәммисини дәһшәт бесип, улар Худа
Мөҗүсини ейтип, Униң қолини очуқ көриду.
10 Һәқ Йәһва бенаән шадиман болуп,
У улар панагаһиға айлиниду.
Қәлби һәқ кишиләр махтиниду!