Opbouend en positief

DIE boodskap wat ons moet verkondig, is goeie nuus. Jesus het gesê: “Die goeie nuus [moet] eers in al die nasies verkondig word” (Mark. 13:10). Jesus het self die voorbeeld gestel deur “die goeie nuus van die koninkryk van God” bekend te maak (Luk. 4:43). Wat die apostels verkondig het, word ook beskryf as “die goeie nuus van God” en “die goeie nuus oor die Christus” (1 Tess. 2:2; 2 Kor. 2:12). So ’n boodskap is opbouend en positief.

In ooreenstemming met die “ewige goeie nuus” wat bekend gemaak word deur die ‘engel wat in die middel van die hemel vlieg’, spoor ons mense aan: “Vrees God en gee hom heerlikheid” (Op. 14:6, 7). Ons vertel vir mense in alle wêrelddele van die ware God, sy naam, sy voortreflike eienskappe, sy wonderlike werke, sy liefdevolle voorneme, ons aanspreeklikheid teenoor hom en wat hy van ons vereis. Die goeie nuus sluit die feit in dat Jehovah God die goddeloses, wat hom oneer aandoen en die lewe vir ander onaangenaam maak, sal vernietig. Maar dit is nie ons verantwoordelikheid om mense vir wie ons getuig, te oordeel nie. Ons opregte begeerte is dat soveel mense as moontlik die Bybel se boodskap sal aanneem sodat dit werklik goeie nuus vir hulle is.—Spr. 2:20-22; Joh. 5:22.

Beperk negatiewe materiaal. Die lewe het natuurlik sy negatiewe sy. Ons sluit nie ons oë hiervoor nie. Jy kan ’n gesprek aanknoop deur ’n probleem te noem wat mense in julle gebied kwel en dit kortliks bespreek. Maar dit hou gewoonlik min voordeel in om breedvoerig daaroor uit te wei. Mense hoor voortdurend ontstellende nuus en sal dus moontlik nie wil luister as jy oor onaangename dinge praat nie. Probeer vroeg in die gesprek die aandag op die verfrissende waarhede in God se Woord vestig (Op. 22:17). Al wil die persoon nie die gesprek voortsit nie, het jy hom dan iets opbouends gegee om oor na te dink. Dit sal hom dalk gewilliger maak om by ’n ander geleentheid te luister.

As jy ’n toespraak moet hou, moet jy ook nie die gehoor met negatiewe inligting oorlaai net omdat baie daarvan beskikbaar is nie. Dit kan ontmoedigend wees as ’n spreker breedvoerig uitwei oor die mislukking van menseheersers, berigte oor misdaad en geweld en die skokkende algemeenheid van onsedelikheid. Bespreek negatiewe aspekte van ’n onderwerp slegs as dit ’n nuttige doel dien. ’n Beperkte hoeveelheid van hierdie materiaal kan die tydigheid van jou toespraak beklemtoon. Dit kan ook belangrike faktore identifiseer wat tot ’n situasie bydra en dus gebruik word om te toon waarom die Bybel se oplossing prakties is. Wees waar moontlik spesifiek sonder om die probleem breedvoerig te bespreek.

Dit is gewoonlik nie moontlik of wenslik om geen negatiewe materiaal in ’n toespraak in te sluit nie. Die uitdaging is om goed en sleg op so ’n manier te kombineer dat die algehele uitwerking positief is. Om dit te kan doen, moet jy vasstel wat om in te sluit, wat om weg te laat en waar om die klem te plaas. In die Bergpredikasie het Jesus sy gehoor vermaan om die selfsugtige weë van die skrifgeleerdes en Fariseërs te vermy, en hy het ’n paar voorbeelde genoem om die punt toe te lig (Matt. 6:1, 2, 5, 16). Jesus het egter nie uitgewei oor die negatiewe voorbeelde van daardie godsdiensleiers nie, maar het beklemtoon dat hulle God se ware weë moes verstaan en daarvolgens moes lewe (Matt. 6:3, 4, 6-15, 17-34). Dit het ’n uiters positiewe uitwerking gehad.

Behou ’n positiewe toon. As jy in julle gemeente ’n toespraak moet hou oor die een of ander Christelike bedrywigheid, moet jy probeer om opbouend te wees, nie krities nie. Maak seker dat jý doen wat jy ander aanspoor om te doen (Rom. 2:21, 22; Heb. 13:7). Laat liefde die motivering vir jou woorde wees, nie irritasie nie (2 Kor. 2:4). As jy die vertroue het dat jou medegelowiges Jehovah wil behaag, sal jou woorde daardie vertroue weerspieël, en dit sal ’n positiewe uitwerking hê. Let op hoe die apostel Paulus hierdie vertroue uitgespreek het, soos opgeteken in 1 Tessalonisense 4:1-12; 2 Tessalonisense 3:4, 5 en Filemon 4, 8-14, 21.

Soms moet ouer manne persone teen onverstandige gedrag waarsku. Maar nederigheid sal hulle help om hulle broers in ’n gees van sagmoedigheid te behandel (Gal. 6:1). Die manier waarop dinge gesê word, moet toon dat gemeentelede gerespekteer word (1 Pet. 5:2, 3). Die Bybel vermaan jong manne in die besonder om bewus te wees hiervan (1 Tim. 4:12; 5:1, 2; 1 Pet. 5:5). Wanneer dit nodig is om tereg te wys, te dissiplineer of dinge reg te stel, moet dit gedoen word op grond van wat die Bybel self sê (2 Tim. 3:16). Die toepassing van die Skrif moet nooit geforseer of verdraai word om ’n idee te ondersteun waaroor die spreker sterk voel nie. Selfs wanneer teregwysing nodig is, kan die toon van die toespraak positief gehou word as die aandag hoofsaaklik gevestig word op hoe om verkeerde gedrag te vermy, probleme op te los, struikelblokke uit die weg te ruim, ’n verkeerde weg reg te stel en hoe Jehovah se vereistes ons beskerm.—Ps. 119:1, 9-16.

Wanneer jy jou toespraak voorberei, moet jy goed nadink oor hoe jy elke hoofpunt en die toespraak self sal afsluit. Wat jy laaste sê, word dikwels die langste onthou. Sal dit positief wees?

Wanneer jy met medegelowiges gesels. Knegte van Jehovah waardeer geleenthede vir assosiasie by Christelike vergaderinge. Dit is tye van geestelike verkwikking. Die Bybel spoor ons aan om ‘mekaar aan te moedig’ wanneer ons by ons plekke van aanbidding bymekaarkom (Heb. 10:25). Dit word nie net deur toesprake en kommentare tydens die vergaderinge gedoen nie, maar ook deur gesprekke voor en ná die vergaderinge.

Hoewel dit normaal is om oor alledaagse dinge te gesels, ontvang ons die meeste aanmoediging wanneer ons geestelike sake bespreek. Dit sluit ondervindinge in wat ons in heilige diens gehad het. Dit is ook opbouend om gepaste belangstelling in mekaar te toon.

Weens die invloed van die wêreld om ons, moet ons op ons hoede wees. Toe Paulus aan Christene in Efese geskryf het, het hy gesê: “Noudat julle onwaarheid afgelê het, moet julle derhalwe die waarheid praat, elkeen van julle met sy naaste” (Ef. 4:25). Om die waarheid te praat en nie onwaarheid nie, sluit in dat ons nie die dinge en mense ophemel wat deur die wêreld verafgod word nie. Jesus het eweneens teen “die bedrieglike krag van rykdom” gewaarsku (Matt. 13:22). Wanneer ons met mekaar gesels, moet ons dus versigtig wees dat ons nie daardie bedrieglike idee bevorder deur die besit van materiële dinge te verheerlik nie.—1 Tim. 6:9, 10.

Toe die apostel Paulus raad gegee het oor die belangrikheid daarvan om opbouend te wees, spoor hy ons aan om nie ’n broer te oordeel of te verkleineer wat hom van sekere dinge onthou weens “swakhede in sy geloof” nie, met ander woorde, omdat hy nie die volle omvang van Christelike vryheid begryp nie. Ja, as ons wil hê dat ons gesprekke ander moet opbou, moet ons hulle agtergrond en die mate van hulle geestelike groei in ag neem. Hoe hartseer sou dit tog wees “om ’n broer [of ’n suster] . . . ’n struikelblok of iets wat hom kan laat val, in die weg te lê”!—Rom. 14:1-4, 13, 19.

Diegene met ernstige persoonlike probleme—byvoorbeeld chroniese siekte—waardeer opbouende gesprekke. So iemand doen moontlik baie moeite om vergaderinge by te woon. Diegene wat sy situasie ken, sal dalk vra: “Hoe voel jy?” Hy sal ongetwyfeld hulle besorgdheid waardeer. Maar sy gesondheid is miskien nie vir hom die aanmoedigendste onderwerp om oor te gesels nie. Woorde van waardering en lof sal hom dalk meer aanmoedig. Sien jy blyke van sy volgehoue liefde vir Jehovah en sy volharding ondanks ’n moeilike situasie? Voel jy aangemoedig wanneer hy kommentare lewer? Sal dit dalk opbouender wees om eerder die aandag te vestig op sy sterk punte en op wat hy tot die gemeente bydra as op sy beperkings?—1 Tess. 5:11.

As ons wil hê dat ons gesprekke opbouend moet wees, is dit baie belangrik om in ag te neem wat Jehovah se beskouing is van wat ons bespreek. In eertydse Israel het diegene wat hulle teen Jehovah se verteenwoordigers uitgespreek het en oor die manna gekla het, hulle God se misnoeë op die hals gehaal (Num. 12:1-16; 21:5, 6). Ons toon dat ons uit hierdie voorbeelde geleer het wanneer ons respek vir die ouer manne en waardering vir die geestelike voedsel toon wat deur die “getroue en verstandige slaaf”-klas voorsien word.—1 Tim. 5:17.

Dit is selde ’n probleem om iets opbouends te vind om oor te praat wanneer ons by ons Christenbroers is. Maar as iemand baie krities word, kan jy die inisiatief neem en die gesprek ’n positiewe wending gee.

Hetsy ons vir ander getuig, van die verhoog af praat of met medegelowiges gesels, laat ons onderskeidingsvermoë aan die dag lê sodat ons “net ’n woord wat goed is vir opbouing waar dit nodig is” uit die skat van ons hart kan voortbring, “sodat dit iets gunstigs aan die hoorders kan meedeel”.—Ef. 4:29.