Wie glo aan bose geeste?

GLO jy dat onsigbare geeste jou lewe kan beïnvloed? Baie mense sal antwoord dat dit beslis nie die geval is nie. Hoewel hulle erken dat God bestaan, is die idee dat daar bomenslike werkers van die bose is vir hulle belaglik.

In die Weste glo mense oor die algemeen nie aan geeste nie, en dit is deels vanweë die invloed van die Christendom, wat mense eeue lank geleer het dat die aarde die middelpunt van die heelal is en dat dit tussen die hemel en ’n ondergrondse hel geleë is. Volgens hierdie lering het engele ’n vreugdevolle bestaan in die hemel gevoer terwyl demone in beheer van die hel was.

Namate ontdekkings in die wetenskap daartoe gelei het dat mense verkeerde idees oor die samestelling van die heelal verwerp het, het dit oudmodies geword om aan geesskepsele te glo. The New Encyclopædia Britannica sê: “In die tydperk ná die 16de-eeuse Copernicaanse omwenteling (wat op die teorieë van die Poolse sterrekundige Copernicus gegrond was) waarin . . . die Aarde nie meer as die middelpunt van die heelal gesien is nie, maar eerder bloot as ’n planeet in ’n sonnestelsel wat ’n baie klein deeltjie van ’n sterrestelsel in ’n blykbaar eindelose heelal is—was die konsep van engele en demone blykbaar nie meer gepas nie.”

Hoewel baie mense nie aan bose geeste glo nie, is daar miljoene wat wel daaraan glo. Gevalle engele speel ’n belangrike rol in baie godsdienste van die verlede sowel as van die hede. Afgesien van hulle rol as verderwers van mense se geestelikheid word hierdie slegte engele as bewerkers van rampe soos oorlog, hongersnood en aardbewings gesien, asook dat hulle siekte, geestesongesteldhede en die dood in die hand werk.

Satan die Duiwel, die vernaamste bose gees in die Christelike godsdiens en Judaïsme, word deur Moslems Iblis genoem. In die antieke Persiese godsdiens Zoroastrisme verskyn hy as Angramainjoe. In die Gnostiese godsdiens, wat gedurende die tweede en derde eeu G.J. gebloei het, is hy beskou as die Demiurg, die term wat aan ’n jaloerse en ondergeskikte god gegee is wat deur die meerderheid van die mensdom in onkunde aanbid is.

Minder belangrike bose geeste speel ’n baie belangrike rol in Oosterse gelowe. Hindoes glo dat die asoeras (demone) teenstanders van die dewas (gode) is. Dié onder die asoeras wat die meeste gevrees word, is die raksjasas, afskuwelike wesens wat in begraafplase ronddwaal.

Boeddhiste beskou demone as magte met persoonlikhede wat voorkom dat die mens Nirwana, die verlies van begeerte, bereik. ’n Vername versoeker onder hulle is Mara, met sy drie dogters Rati (Begeerte), Raga (Genot) en Tanha (Rusteloosheid).

Chinese aanbidders gebruik groot vure, fakkels en vuurwerke om hulle teen die koeëi, of natuurdemone, te beskerm. Japannese godsdienste glo ook dat daar baie demone is, met inbegrip van die vreesaanjaende tengoe, geeste wat in mense vaar totdat hulle deur ’n priester uitgedryf word.

Onder die onbeskrewe godsdienste van Asië, Afrika, Oseanië en die Amerikas word daar geglo dat geesskepsele ’n mens na gelang van omstandighede en van hulle bui óf help óf jou benadeel. Mense vereer hierdie geeste om teëspoed te voorkom en gunste te ontvang.

Buiten al hierdie dinge toon die algemene belangstelling in die toorkuns en spiritisme duidelik dat geloof in bose geeste al lank onlosmaaklik deel van die mensegeskiedenis uitmaak. Maar is dit redelik om te glo dat sulke skepsele bestaan? Die Bybel sê dat hulle bestaan. Maar waarom laat God toe dat hulle die mens benadeel as hulle wel bestaan?