Wanneer ouers hulle kinders ontvoer

NÁ JARE van aanranding en kwaai emosionele mishandeling deur haar man, en nadat hy haar toe uiteindelik vir ’n ander vrou verlaat het, het Cheryl ’n egskeiding aangevra.a Met volle toesig oor haar kinders wat die hof aan haar toegestaan het, het kalmte stadig teruggekeer namate sy begin het om haar lewe weer op te bou—tot een dag toe die telefoon gelui het. Dit was haar gewese man. Hy het gesê: “As jy jou kinders weer wil sien, moet jy instem om weer met my te trou”! Cheryl se kinders is ontvoer nadat hulle ’n maand lank by hulle vader in sy geboorteland gekuier het en verbied is om na hulle moeder terug te keer.

Cheryl was verpletterd en het die Amerikaanse Ministerie van Buitelandse Sake om hulp gevra, maar sy kon geen wettige manier vind om haar kinders uit die ander land terug te kry nie. Die gevoelens van algehele hulpeloosheid wat sy gedurende jare van mishandeling ondervind het, het teruggekeer. “Dis so te sê dieselfde”, sê sy. “Jy weet nie hoe om dit stop te sit nie.”

“Sielkundige geweld”

Ontvoering deur ’n ouer is al “’n daad van sielkundige geweld van die hoogste graad” genoem wat teen ’n ouer en ’n kind gepleeg word. Carolyn Zogg, die uitvoerende direkteur van Kinderopsporing van Amerika, Geïnk., het oor sulke ontvoerders gesê: “Baie ouers wat dit doen, neem wraak, en hulle doen dit op die ergste manier moontlik en waar dit die seerste maak. Dit is die gebied wat die naaste is aan [die ouer wat wettige toesig het]—hulle juweel, hulle kinders. . . . Hulle dink dus nie aan die kind nie, maar net aan hulleself en die wraak—om die ander een terug te betaal.”

As ’n kind ontvoer word, word nie net die ouer aan gevoelens van woede, verlies, hulpeloosheid en angs onderwerp nie, maar die kind se emosionele welsyn word byna altyd tot ’n sekere mate skade aangedoen. In party gevalle is die kind moontlik gedurigdeur op die vlug, kan hy nie hegte bande smee nie en hoor hy verdraaiings en leuens oor die ander ouer. Die ondervinding kan ’n reeks versteurings tot gevolg hê, soos bednatmakery, slapeloosheid, aanhanklike gedrag, vrees vir vensters en deure asook uiterste bangheid. Dit kan selfs in ouer kinders droefheid en woede tot gevolg hê.

In die Verenigde State is daar jaarliks meer as 350 000 gevalle waar ’n ouer ’n kind in stryd met ’n hofbevel neem of die kind nie in die toegelate tyd terugbesorg nie. In meer as 100 000 van hierdie gevalle word die kind deur ’n familielid versteek met die opset om hom of haar permanent van die ander ouer af weg te hou. Party kinders word uit die staat of selfs uit die land geneem.

Ander redes

Is dit altyd ’n begeerte na versoening of ’n wraaksugtige gees wat ouers beweeg om hulle kinders te ontvoer? Michael Knipfing van Kinderopsporing verduidelik dat party ouers vrees dat hulle die stryd met hulle gewese huweliksmaat om toesig oor die kinders gaan verloor en dat “hulle uit vrees wederregtelik optree”. Of wanneer toesig bepaal is en een ouer die ander voortdurend besoekreg ontsê, begin frustrasie opbou. Michael Knipfing verduidelik: “As jy jou kind liefhet en nie toegelaat word om hom te sien nie, is jy geneig om te dink dat jy geen ander keuse het as om die kind te gryp en te vlug nie.”

Hy sê ook dat ‘die meeste mense nie besef wat dit behels wanneer hulle ’n kind ontvoer nie. Hulle besef nie dat dit moeilik gaan wees om werk te kry nie. Lasbriewe vir hulle inhegtenisneming is uitgereik. Hulle dink dat die probleem net tussen hulle en die ander ouer is. Hulle besef nie dat die polisie daarby betrokke raak nie. Hulle het nie net een nie maar twee regsgeleerdes nodig omdat hulle nou ’n kriminele aanklag sowel as die siviele probleem het, naamlik wie toesig oor die kind verkry.’

Party ouers vermoed moontlik dat die ander ouer hulle kind leed aandoen. As die regstelsel nie gou genoeg iets doen nie, sal ’n desperate ouer moontlik ondanks die gevolge optree. Dit het in die geval van die vyfjarige Hilary Morgan gebeur. ’n Kinderpsigiater het aanbeveel dat besoeke tussen Hilary en haar vader beëindig word en het die bewyse van mishandeling “duidelik en oortuigend” genoem. Die howe het egter bepaal dat die mishandeling onbeslis was en het besoeke sonder toesig voorgeskryf. Dr. Elizabeth Morgan, Hilary se moeder, het die hofbevel oortree en haar dogter versteek. Baie simpatie word by die publiek gewek vir ’n ouer wat die kind ontvoer en na veiligheid vlug.

In Elizabeth Morgan se geval het sy haar chirurgiese praktyk verloor, meer as twee jaar in die tronk deurgebring en mediese en regskoste van meer as 1,5 miljoen dollar (5,4 miljoen rand) laat oploop. Sy het aan U.S.News & World Report verduidelik: “Die deskundiges sê vir my dat my kind nou permanent kranksinnig sou gewees het as ek nie ’n einde aan die mishandeling gemaak het nie. . . . Ek moes doen wat die howe geweier het om te doen: Ek moes my kind red.”

Die waarneming wat deur die navorsers Geoffrey Greif en Rebecca Hegar oor die ontvoering deur ouers gemaak is, is beslis waar: “Dit is uiters ingewikkelde gebeure wat, soos ’n diep poel water, effens verskillend lyk na gelang van die hoek; iets nuuts word gesien elke keer wanneer ’n mens in die water kyk.”—When Parents Kidnap—The Families Behind the Headlines.

Buiten die kinders wat deur ’n ouer of ’n vreemdeling ontvoer word, is daar miljoene ander vermiste kinders oor die hele wêreld—die weggooikinders en die wegloopkinders. Wie is hulle, en wat gebeur met hulle?

[Voetnoot]