Vrae van lesers

♦ Word ’n persoon altyd as een van Jehovah se Getuies gereken nadat hy ’n Getuie geword het?

Nee, Jehovah se Getuies is nie soos gelowe wat sê ‘Eenmaal ’n lid, altyd ’n lid’ nie. ’n Klein persentasie individue verkies om hulself van die Christengemeente te disassosieer of word daaruit gesit omdat hulle onberouvolle oortreders is.

By een geleentheid het baie dissipels Jesus verlaat en “nie meer saam met Hom gewandel nie” (Johannes 6:66). Die Bybel verduidelik ook dat as ’n Christen onberouvol ernstige sonde beoefen, die gemeente “die slegte mens onder hulle uit moet verwyder’ en ‘nie meer met hom moet omgaan nie’.—1 Korinthiërs 5:9-13.

Indien ’n Christen dus vandag in ’n sondige weg verval, sal ’n komitee wat uit geestelik bekwame ouere manne bestaan saam met hom vergader. Hulle wil vasstel of hy berouvol is en reggehelp kan word (Galasiërs 6:1). Indien hy onberouvol is, gehoorsaam die ouere manne die Bybel se bevel om die sondaar uit te sit sodat die gemeente “ongesuurd” sal wees.—1 Korinthiërs 5:7.

Of, soos in Johannes 6:66 gemeld is, ’n Getuie sal nou en dan uit sy eie besluit om die weg van die waarheid te verlaat. Hy maak dalk selfs sy besluit bekend nadat die komitee begin het om ondersoek in te stel na sy oortreding. Hy sal hulle moontlik skriftelik in kennis stel of voor getuies sê dat hy homself van die gemeente wil disassosieer en nie as ’n Getuie bekend wil staan nie. Dan sal dit nie langer vir die ouere manne nodig wees om hulle ondersoek voort te sit nie. Maar die ouere manne sal ’n kort aankondiging maak dat hy homself gedisassosieer het sodat die gemeente sal weet dat hy “van ons uitgegaan” het (1 Johannes 2:19). Hulle sal dan uitvoering gee aan die geïnspireerde opdrag om nie ‘so iemand in hulle huis te ontvang of hom te groet nie, sodat hulle nie gemeenskap aan sy bose werke het nie’.—2  Johannes 10, 11.

Mense word gevolglik nie verplig om deel van die gemeente te bly nie. Maar die oorgrote meerderheid van Jehovah se Getuies het die gesindheid van die apostels wat vrywillig by Jesus gebly, sy geestelike hulp ontvang en die hartlike omgang van God se gemeente geniet het.—Lukas 22:28.

♦ Hoe kon Moses, as hy waarlik sagmoedig en beskeie was, dan in Numeri 12:3 geskryf het dat ‘Moses sagmoediger as al die mense op die aardbodem was’?

Hoewel dit nie maklik kon gewees het om dit te doen nie, kon Moses daardie akkurate beskrywing onder die inspirasie van God neergeskryf het.

Een aanduiding dat die Bybel deur God geïnspireer is, is die openhartigheid van sy skrywers. Moses en ander manne wat God gebruik het om dele van die Skrif op skrif te stel, het dinge neergeskryf wat buitengewoon eerlik is.

Moses het byvoorbeeld gevalle opgeteken waar sy volk, onder meer sy eie broer en suster, te kort geskiet en gesondig het (Exodus 16:2, 3; 17:2, 3; 32:1-6; Levitikus 10:1, 2). En Moses het homself nie ontsien nie; hy het sy eie dwalinge eerlik verhaal, selfs die wat daartoe gelei het dat hy deur God tereggewys is (Numeri 20:9-12; Deuteronomium 1:37). Dit was dus konsekwent van Moses om ’n feit wat Jehovah klaarblyklik ingesluit wou hê—naamlik dat Moses self buitengewoon sagmoedig was—objektief neer te skryf. Die agtergrond van hierdie woorde is ’n goeie voorbeeld. ln plaas daarvan om verontwaardig te word omdat Mirjam en Aäron sy gesag bevraagteken het, het Moses toegelaat dat Jehovah die situasie regstel.

Moses het die Messias afgebeeld (Deuteronomium 18:15-19). Toe Jehovah God die aandag op Moses se sagmoedigheid gevestig het, het Hy gevolglik die versekering gebied dat hierdie wenslike eienskap in die Messias aangetref sou word. Vind ons nie, wanneer ons die Evangelies lees, dat Jesus se sagmoedigheid innemend is, ons na hom toe aantrek en ons rede gee om op hom staat te maak nie?—2 Korinthiërs 10:1; Hebreërs 4:15, 16.