Insig in die nuus
Is bloedoortappings veilig teen VIGS?
“Ek dink nie dat kommer oor VIGS die besluit oor chirurgie of enige ander rede om bloed te ontvang, moet beïnvloed nie”, beweer ’n woordvoerder vir die Sentrums vir Siektebeheer in Atlanta. Maar ’n sestigjarige pasiënt wat ’n operasie ondergaan het en met VIGS besmet is nadat hy geskenkte bloed ontvang het wat vir VIGS getoets is, sal moontlik nie saamstem nie.
The New York Times berig dat die pasiënt bloed ontvang het van ’n skenker wat sy bloed geskenk het “so kort na ’n homoseksuele geslagsdaad dat hy nog nie die teenliggaampies ontwikkel het wat die VIGS-bloedtoets aktiveer nie”. Die skenker het egter drie maande later weer bloed geskenk. Hierdie keer het dit “tekens van VIGS-teenliggaampies getoon en is dit verwerp”, het die Times berig.
Die mediese owerheid was vol vertroue dat die nasie se bloedvoorraad danksy die gebruik van die pasontwikkelde VIGS-bloedtoets met welslae van besmette bloed gesuiwer is. Maar die versuim om besmette bloed te identifiseer wat nog nie die teenliggaampies, wat behoorlike toetsresultate oplewer, ontwikkel het nie, toon dat die gevaar vir persone wat bloedoortappings aanvaar inderdaad groot is. Meer as 21 000 gevalle van VIGS is sedert 1977 in die Verenigde State aangemeld, en feitlik 2 persent daarvan word aan oortappings van besmette bloed toegeskryf.
Diegene wat God se wet gehoorsaam, bly vry van die potensieel besmetlike gevolge van bloedoortappings. Waarom? Want hulle ‘onthou hulle van bloed en van wat verwurg is’ en nie gebloei is nie. Hoewel sulke persone hulle om godsdiensredes daarvan weerhou, geniet hulle bykomende voordele, want die bestuursliggaam van die eerste-eeuse Christengemeente het bygevoeg: “Indien julle julle noulettend van hierdie dinge onthou, sal julle voorspoedig wees. Ons wens julle goeie gesondheid toe!”—Handelinge 15:28, 29, NW.
Katolieke staan evolusie voor
Pous Johannes Paulus II het gedurende ’n algemene oudiënsie wat in April 1986 by die Vatikaan gehou is, gesê: “Wat die geloofsleer betref, sien ons geen probleem om die oorsprong van die mens se liggaam aan die hand van die evolusiehipotese te verklaar nie.” Waarom nie? Want volgens sodanige Katolieke “geloofsleer” het die mens ’n onsterflike siel wat afsonderlik van die liggaam is. Die kerk voer aan dat hierdie siel, en nie die liggaam nie, regstreeks deur God geskep is.
Genesis 2:7 sê egter dat toe God die mens uit die stof geformeer en die asem van die lewe in sy neus geblaas het “die mens ’n lewende siel geword” het. Die mens is nie ’n siel gegee nie, maar het ’n siel, ’n lewende persoon, geword. (Vergelyk 1 Korinthiërs 15:45.) Esegiël 18:4 sê vir ons: “Die siel wat sondig, dié moet sterwe.” Dit toon dat die siel die persoon is, nie ’n onstoflike deel van hom wat voortlewe na sy liggaam sterf nie.
Op die oog af lyk dit miskien of dit geen probleem is om ’n evolusionêre oorsprong van die mens se liggaam te aanvaar nie. Maar deur dit te doen, het die Katolieke Kerk die Genesisverslag van die skepping verwerp, ’n verslag wat Jesus Christus self as waar aanvaar het (Mattheüs 19:4-6). Wie se beskouing moet ’n Christen aanvaar?
Onskriftuurlike kompromis
Die besoek van pous Johannes Paulus II aan die Rome-sinagoge op 13 April 1986 is beskryf as ’n “geskiedkundige gebeurtenis” wat ‘’n nuwe era sou inlui’. Waarom? Omdat dit die eerste keer was dat ’n pous ’n amptelike besoek aan ’n Joodse plek van aanbidding gebring het. Volgens La Repubblica, ’n koerant van Rome, probeer die Rooms-Katolieke Kerk om deur middel van hierdie gebaar “die foute van die geskiedenis reg te stel”, aangesien die kerk nie “altyd die verpligtinge van die liefde van Christus teenoor hulle Joodse broers nagekom het nie”.
Die pous se besoek was bedoel om die “gemeenskaplike, geestelike erfenis” van die Katolieke en Jode te onderstreep. Maar wat Johannes Paulus as “die fundamentele uiteenlopendheid” tussen hierdie twee godsdienste gedefinieer het, naamlik die feit dat die Jode Jesus nie as die Messias aanvaar nie, bestaan steeds. Wat is die pous se oplossing vir die probleem? In sy toespraak het hy melding gemaak van “respek vir mekaar se intieme oortuigings” en die nodigheid om verdere druk te vermy om die een se geloof aan die ander op te dwing. Volgens La Repubblica bevestig sulke kommentare die “pouslike versaking van alle vorme van proselitisme” ten opsigte van die Jode.
Die apostel Petrus het egter vir die Joodse priesters en ouderlinge in Jerusalem gesê dat ‘die saligheid in niemand anders’ behalwe Jesus Christus is nie. En toe Petrus en Johannes beveel is om op te hou om in die naam van Jesus te preek, het hulle geantwoord: “Vir ons is dit onmoontlik om nie te spreek oor wat ons gesien en gehoor het nie” (Handelinge 4:8, 12, 18-20). Moet Christus se volgelinge vandag nie dieselfde doen nie?