Troues wat Jehovah eer

Die Volgende Artikel Oor Christelike Troues Is Oorspronklik In Etiopië Voorberei Om Nuttige Rigsnoere In Die Amhariese Taal Te Voorsien Vir Baie In Daardie Land Wat Onlangs Getuies Van Jehovah Geword Het. Dit Bespreek Party Van Die Plaaslike Gewoontes En Gebruike Wat Moontlik Van Dié In Jou Gebied Verskil. Jy Sal Die Kontras Waarskynlik Baie Interessant Vind. Die Artikel Bied Terselfdertyd Gebalanseerde Bybelraad Wat, Soos Jy Sal Sien, Toepaslik Is Selfs As Gebruike Wat Met Troues Verband Hou In Jou Omgewing Verskil.

“CHRISTELIKE troues wat vreugde verskaf” was die titel van ’n uitstekende studieartikel in Die Wagtoring van 1 Mei 1984. Die volgende artikel in daardie nommer het die titel “Put gebalanseerde genot uit huweliksfeeste” gehad. (Vir enigiemand wat die huwelik oorweeg, is daar bykomende wyse raad in die boeke Hoe om ’n gelukkige gesinslewe op te bou, hoofstuk 2 en Jou jeug—Hoe om dit ten beste te benut, hoofstukke 19 en 20.)a Baie mense het Getuies van Jehovah geword nadat daardie artikels verskyn het, en daarom wil ons ’n paar punte hersien wat veral in ons gebied van toepassing is, sowel as ander gepaste punte wat ons sal help om troues geleenthede te maak wat Jehovah, die Insteller van die huwelik, eer.

’n Vraag wat eerste bespreek kan word, is: Wanneer moet ’n huwelik plaasvind? Moet die datum bepaal word volgens die datums van die plaaslike, tradisionele trouseisoen? Volgens plaaslike opvattings sal ’n huwelik wat op enige ander tyd van die jaar voltrek word nie suksesvol wees nie. Dít is ’n ongegronde bygeloof, want baie egpare wat Jehovah gelukkig en verenig dien, het nie gedurende die tradisionele seisoen getrou nie. Ons glo nie daaraan dat voor- of teenspoed deur die geluksgod bepaal word nie (Jesaja 65:11; Kolossense 2:8). Ons sal ongelowige familielede nie help om die verskil tussen waarheid en onwaarhede te sien as ons ’n troudatum volgens hulle bygelowe vasstel nie. Feit is dat Christene in enige maand kan trou.

Indien reëlings getref is vir ’n troutoespraak ná die vereiste siviele seremonie, sal dit verstandig wees om nie baie dae tussen die twee geleenthede te laat verloop nie. As die paartjie graag ’n troutoespraak in die Koninkryksaal wil hê, moet hulle die gemeentelike ouer manne vroegtydig nader om te vra of hulle die saal kan gebruik. Die plaaslike ouer manne sal seker maak dat die reëlings vir die plegtigheid hulle met ’n rein gewete sal laat. Die tyd waarop besluit word, moet nie met enige gemeentelike bedrywighede bots nie. Die broer wat gekies is om die troutoespraak te hou, sal vooraf met die toekomstige bruidegom en bruid gesels om nuttige raad te gee en seker te maak dat daar niks op sedelike of wetlike gebied is wat hulle verhinder om te trou nie en dat hy dit eens is met die reëlings vir enige geselligheid wat daarop volg. Die troutoespraak moet ongeveer ’n halfuur lank wees en op ’n waardige wyse gehou word, wat die geestelike aspek beklemtoon. Die troutoespraak is beslis belangriker as enige onthaal wat daarop volg.

’n Christelike troue is ’n goeie geleentheid om te toon dat ons “geen deel van die wêreld” is nie (Johannes 17:14; Jakobus 1:27). Ons ordelikheid moet opvallend wees. Dit sal beteken dat ons betyds sal wees eerder as om mense te laat wag, wat inbreuk op gemeentelike bedrywighede kan maak. Dit is iets waarvan veral die bruid bewus moet wees, aangesien wêreldse familielede haar dalk sal aanspoor om laat te wees—asof dit haar belangrikheid sal verhoog. Deur betyds te wees, kan ’n ryp Christensuster bewys dat geestelike eienskappe, soos nederigheid en bedagsaamheid, vir haar belangrik is! Wanneer ’n fotograaf genooi word om by die geleentheid foto’s te neem, is ordelikheid ook belangrik. Dit sal gepas wees om te vra dat die fotograaf ’n baadjie, das en formele langbroek dra en nie steuring veroorsaak tydens die toespraak wanneer hy foto’s neem nie. Geen foto’s moet tydens die gebed geneem word nie. Ons ordelikheid sal Jehovah eer en ’n goeie getuienis gee. Dit is nie nodig om sosiale gebruike te probeer nakom wat die werklike betekenis van die geleentheid sal oorskadu nie.

’n Onthaal is nie ’n vereiste vir ’n suksesvolle troue nie, maar daar is geen skriftuurlike beswaar teen so ’n gelukkige geleentheid nie. So ’n geselligheid vir ware Christene moet egter verskil van wêreldse onthale wat deur buitensporigheid, strawwe drinkery, oormatige etery, wilde musiek, suggestiewe dansery en selfs bakleiery gekenmerk word. Die Bybel klassifiseer “swelgerye” onder die werke van die vlees (Galasiërs 5:21). Dit is makliker om behoorlik toesig te hou wanneer dit nie ’n baie groot geselligheid is nie. Dit is nie nodig om ’n tent op te slaan om aan gewilde gebruike te voldoen nie. As party besluit om ’n tent te gebruik as gevolg van die ruimte of die weer, is dit ’n persoonlike saak.

Ondervinding het getoon dat die aantal gaste doeltreffend beperk kan word deur spesifieke skriftelike uitnodigings te gebruik. Dit is verstandiger om eerder individue as hele gemeentes uit te nooi, en as ordelike Christene moet ons sulke beperkings respekteer. Skriftelike uitnodigings help ook om ons die verleentheid te spaar van ’n uitgesette persoon wat by die onthaal opdaag, want as dit gebeur, sal baie broers en susters miskien besluit om huis toe te gaan (1 Korintiërs 5:9-11). As ’n paartjie ongelowige familielede of kennisse nooi, sal hulle ongetwyfeld net ’n beperkte getal nooi en eerder voorkeur gee aan dié “wat in die geloof aan ons verwant is” (Galasiërs 6:10). Sommige het verkies om wêreldse kennisse of ongelowige familielede eerder na die troutoespraak as na die onthaal te nooi. Waarom? Wel daar was al gevalle waar wêreldse familielede so ’n ongemaklike situasie by ’n huweliksonthaal geskep het dat baie broers en susters gevoel het dat hulle nie kon bly nie. Party paartjies het gereël om net ’n kleinerige ete met hulle naaste familie en Christenvriende te geniet.

In ooreenstemming met Johannes 2:8, 9 is dit prakties om ’n “feesleier” aan te stel. Die bruidegom sal ’n betroubare Christen wil kies wat sal toesien dat ordelikheid en hoë standaarde gehandhaaf word. As die gaste geskenke bring, moet dit sonder “spoggerige vertoon” gedoen word (1 Johannes 2:16). Musiek kan genotvol wees sonder dat dit deur twyfelagtige lirieke, oorverdowende geraas of wilde ritme bederf word. Baie het gevind dat dit die beste is om ’n ouer man vooraf te laat luister na die musiek wat gespeel gaan word. Dansery kan probleme skep, aangesien talle tradisionele danse van vrugbaarheidsdanse afkomstig is en deur ongepaste sinsgenot gekenmerk word. Die “koek-en-sjampanje-oomblik” was al by tye vir wêreldse mense ’n teken om alles oorboord te gooi. Trouens, baie Christenpaartjies het besluit om geen alkohol by hulle huweliksonthaal te hê nie en het sodoende probleme vermy.

Aangesien ons Jehovah wil eer, sal ons ’n spoggerige vertoon vermy wat oordrewe aandag op onsself vestig. Selfs sekulêre publikasies het hulle teen die gewilde gees van buitensporigheid uitgespreek. Hoe onverstandig sal dit tog nie wees as ’n paartjie hulle vir ’n spoggerige troue in die skuld steek en dan jare lank gebrek moet ly om vir die kostes van daardie één dag te betaal nie! Die klere wat vir die geleentheid gedra word, moet natuurlik beskeie en goed versorgd wees, soos dit mense betaam wat bely dat hulle God vereer (1 Timoteus 2:9, 10). Die artikel “Christelike huwelike moet redelikheid weerkaats” (Die Wagtoring van 1 Mei 1969) het hierdie interessante opmerkings oor kleredrag gemaak:

“’n Mens se huwelik is ’n spesiale geleentheid; dus word daar gewoonlik aandag aan geskenk om vreugdevol en aantreklik te lyk. Dit beteken egter nie dat ’n mens juis ’n sekere soort rok of pak klere moet aanhê nie. Dit is goed om plaaslike modes, koste en persoonlike smaak in aanmerking te neem. . . . Sou dit egter redelik wees om so ’n duur uitrusting te koop dat dit ’n geldelike las vir hulleself of vir ander veroorsaak? . . . Party bruide [het] dit geniet om die rok van ’n dierbare vriendin of bloedverwant te gebruik. Vir ander was dit ’n groot genot om hulle eie bruidsklere te maak, en moontlik kon hulle klere maak wat by ander geleenthede in die toekoms gebruik kon word. En dit is heeltemal in orde as ’n paartjie in hulle aantreklikste gewone klere trou . . . Ander wat miskien in ’n posisie is om ’n deftige troue te hê, wil miskien graag ’n ‘stil troue’ hê omdat die tye so kritiek is.”

Die trougeselskap (die vriende van die bruidegom en die vriendinne van die bruid) hoef eweneens nie groot te wees nie. Hulle sal ook nie deur hulle kleredrag en dade die aandag onnodig op hulleself wil vestig nie. Terwyl ’n uitgesette persoon toegelaat kan word om die toespraak by die Koninkryksaal by te woon, het Die Wagtoring van 1 Mei 1984 gesê: “Dit sou onvanpas wees om mense in die trougeselskap te hê wat uitgesit is of wie se skandalige lewenswyse lynreg met Bybelbeginsels bots.”

Hoewel Jesus ’n troue bygewoon het, kan ons ons dit nie voorstel dat hy die gewilde gebruik sou goedkeur van ’n motorstoet wat met groot lawaai deur die dorp ry nie; die polisie het bestuurders selfs al beboet omdat hulle toeter geblaas het in ’n bruilofstoet. (Sien Matteus 22:21.) In al hierdie dinge openbaar Christene eerder die wysheid wat by die beskeidenes is as om die spoggerige vertoon of die dade wat eie is aan die mense van die nasies na te volg.—Spreuke 11:2.

Maar wat van die bywoning van troues van bure, wêreldse werksmaats of verlangse familie en kennisse? Elke Christen moet self hieroor besluit. Dit is goed om te onthou dat ons tyd kosbaar is, aangesien ons tyd vir ons bediening, persoonlike studie en ander gesins- en gemeentelike belange nodig het (Efesiërs 5:15, 16). Naweke het ons vergaderinge en velddiens wat ons nie wil oorslaan nie (Hebreërs 10:24, 25). Die datum waarop baie troues gehou word, bots met byeenkomste of spesiale velddienspogings wat met die Here se Aandmaal verband hou. Ons moet nie toelaat dat ons aandag afgelei word sodat ons nie dieselfde spesiale pogings aanwend om die Here se Aandmaal by te woon as wat ons broers regoor die wêreld aanwend nie. Voordat ons tot ’n kennis van die waarheid gekom het, het ons baie tyd saam met wêreldse mense deurgebring, miskien in omstandighede wat God tot oneer gestrek het (1 Petrus 4:3, 4). Nou het ons ander prioriteite. Dit is altyd moontlik om ’n wêreldse paartjie geluk te wens deur ’n kaartjie te stuur of hulle kortliks op ’n ander dag te besoek. Sommige het sulke geleenthede gebruik om ’n getuienis te gee en ’n paar tekste te gebruik wat op pasgetroudes van toepassing is.

’n Troue waar die geestelike aspekte oor wêreldse weë die botoon voer, sal Jehovah waarlik eer. Christene sal die geleentheid geniet as hulle seker maak dat hulle van die wêreld met sy bygelowe en onmatighede afgeskeie bly, as hulle nie toelaat dat dit inbreuk maak op gewone teokratiese bedrywighede nie en as hulle beskeidenheid belangriker as ’n spoggerige vertoon ag. Wat meer is, hulle sal op die geleentheid kan terugkyk met ’n goeie gewete en aangename herinneringe. Laat ons wysheid en redelikheid aan die dag lê, sodat al ons Christelike troues ’n getuienis kan wees vir waarnemers wat opreg van hart is.

[Voetnoot]

[Prent op bladsy 24, 25]

Christene volg nie elke plaaslike gebruik wat met troues verband hou slaafs na nie