“Ons moet eerder aan God as heerser gehoorsaam wees as aan mense”

Hy gee met “goeie moed” ’n deeglike getuienis

’N GEWELDDADIGE skare is op die punt om ’n gehoorsame kneg van God dood te slaan. Net betyds kry Romeinse soldate die man van die aanvallers af weg en neem hom in hegtenis. Dit sit ’n reeks gebeure aan die gang wat omtrent vyf jaar sal duur. Gevolglik hoor talle hooggeplaaste Romeinse amptenare omtrent Jesus Christus.

Die slagoffer is die apostel Paulus. Omtrent 34 G.J. het Jesus geopenbaar dat Paulus (Saulus) Sy naam na “konings” sou dra (Handelinge 9:15). Teen die jaar 56 G.J. het dit nog nie gebeur nie. Maar kort voor die einde van die apostel se derde sendingreis sou dinge verander.

Aangeval maar nie afgeskrik nie

Terwyl Paulus na Jerusalem reis, waarsku sekere Christene hom “deur die gees” dat bittere vervolging in daardie stad op hom wag. Paulus sê moedig: “Ek is gereed om nie net gebind te word nie, maar ook om in Jerusalem te sterf vir die naam van die Here Jesus” (Handelinge 21:4-14). Sodra Paulus die tempel in Jerusalem besoek, hits Jode uit Asië wat weet van die sukses wat die apostel se evangelisasiewerk daar behaal het, ’n bende aan om hom dood te maak. Romeinse soldate kom hom gou te hulp (Handelinge 21:27-32). Hierdie redding bied Paulus buitengewone geleenthede om die waarheid omtrent die Christus aan vyandige toehoorders en hooggeplaaste individue bekend te maak.

Hy getuig vir hooggeplaastes

Paulus word teen die trap van die vesting wat as die Toring van Antonia bekend staan, na veiligheid opgesleep.a Van daardie trap af gee die apostel ’n kragtige getuienis aan die godsdienstige gepeupel (Handelinge 21:33–22:21). Maar net toe hy noem dat hy beveel is om vir nie-Jode te getuig, bars geweld weer los. Die militêre bevelvoerder Lisias beveel dat Paulus onder geseling ondervra moet word sodat hy kan uitvind waarom die Jode hom beskuldig. Die geseling word egter voorkom toe Paulus bekend maak dat hy ’n Romeinse burger is. Die volgende dag bring Lisias Paulus voor die Sanhedrin sodat hy kan uitvind waarom die Jode hom beskuldig.—Handelinge 22:22-30.

Terwyl Paulus voor hierdie Hoë Raad staan, het hy weer eens ’n uitstekende geleentheid om vir sy mede-Jode te getuig. Die vreeslose evangeliedienaar maak sy geloof in die opstanding bekend (Handelinge 23:1-8). Die moorddadige haat van die Jode neem glad nie af nie, en Paulus word na die soldate se kwartiere geneem. Die volgende aand ontvang hy hierdie bemoedigende versekering van die Here: “Hou goeie moed! Want soos jy in Jerusalem ’n deeglike getuienis oor die dinge aangaande my gegee het, so moet jy ook in Rome getuig.”—Handelinge 23:9-11.

’n Sameswering om Paulus dood te maak, word verydel wanneer die apostel in die geheim gou na Sesarea, die Romeinse administratiewe hoofstad van Judea, geneem word (Handelinge 23:12-24). In Sesarea doen verdere goeie geleenthede hulle voor, en Paulus getuig vir “konings”. Maar eers wys die apostel vir goewerneur Feliks dat daar geen bewyse is om die aanklagte teen hom te staaf nie. Later getuig Paulus vir hom en sy vrou Drusilla omtrent Jesus, selfbeheersing, regverdigheid en die komende oordeel. Paulus word egter twee jaar lank in die tronk gehou, terwyl Feliks hoop om omkoopgeld te ontvang, wat hy nooit kry nie.—Handelinge 23:33–24:27.

Wanneer Feliks deur Festus vervang word, hervat die Jode hulle pogings om Paulus te laat veroordeel en teregstel. Die saak word weer eens in Sesarea verhoor, en om te verhoed dat die verhoor na Jerusalem geskuif word, sê Paulus: “Ek staan voor die regterstoel van die keiser . . . Ek beroep my op die keiser.” (Handelinge 25:1-11, 20, 21). ’n Paar dae later, nadat die apostel sy saak voor koning Herodes Agrippa II gestel het, sê daardie koning: “Jy sal my in ’n kort tydjie oorreed om ’n Christen te word” (Handelinge 26:1-28). In omtrent 58 G.J. word Paulus na Rome gestuur. Daar gaan die vindingryke apostel as ’n gevangene ’n verdere twee jaar voort om maniere te vind om oor Christus te getuig (Handelinge 28:16-31). Dit wil voorkom of Paulus uiteindelik voor keiser Nero verskyn het, onskuldig verklaar is en op die ou end toegelaat is om sy sendingwerk as ’n vry man voort te sit. Daar is geen verslag dat enige ander apostel die geleentheid gehad het om sulke hooggeplaaste persone met die goeie nuus te bereik nie.

Soos uit die voorgaande gesien kan word, het die apostel Paulus in ooreenstemming met die betekenisvolle beginsel gelewe wat sy mede-Christene gemeld het toe hulle voor die Joodse regbank verskyn het: “Ons moet eerder aan God as heerser gehoorsaam wees as aan mense” (Handelinge 5:29). Wat ’n goeie voorbeeld het hy tog vir ons gestel! Ten spyte van aanhoudende pogings van mense om hom te stop, was die apostel volkome gehoorsaam aan die bevel om ’n deeglike getuienis te gee. As gevolg van hierdie onwrikbare gehoorsaamheid aan God, het Paulus sy toewysing uitgevoer as “’n uitverkore vat” om Jesus se naam “na die nasies sowel as na konings en die kinders van Israel” te dra.—Handelinge 9:15.

[Voetnoot]

[Venster/Prente op bladsy 9]

HET PAULUS BLOOT DAARIN BELANGGESTEL OM HOMSELF TE VERDEDIG?

Die skrywer Ben Witherington III lewer kommentaar oor hierdie vraag en skryf: “Uit Paulus se . . . oogpunt is die belangrikste oorweging nie soseer dat Paulus homself verdedig nie, maar eerder dat hy voor die owerhede, Joods sowel as nie-Joods, van die evangelie getuig. . . . Dit is in werklikheid die evangelie wat ondersoek word.”