Alles is vir Jehovah moontlik

WERK VAN DIE OGGEND TOT DIE AAND

Ek is in 1937 op ’n gemeenskapsplaas naby Tokmak, Kirgistan, gebore. Ons familie behoort aan die Kirgisiese volk, en ons praat Kirgisies. My ouers was plaaswerkers en het van die oggend tot die aand gewerk. Plaaswerkers het gereeld kos gekry, maar hulle het net een keer ’n jaar geld gekry. My ma het gesukkel om vir my en my jonger sussie te sorg. Ek het net vyf jaar lank skoolgegaan, en toe moes ek ook voltyds op die plaas begin werk.

Ek het in ’n baie arm gebied gebly, en daarom moes ons baie hard werk om die pot aan die kook te hou. Toe ek jonk was, het ek nie juis gedink aan die betekenis van die lewe of die toekoms nie. Ek het nooit gedink dat die wonderlike waarhede oor Jehovah God en wat hy vir ons beplan, my lewe sou verander nie. Hoe hierdie boodskap Kirgistan bereik en hier versprei het, is ’n baie opwindende storie. Dit het alles in die noorde van Kirgistan, waar ek gebly het, begin.

DIÉ WAT VOORHEEN VERBAN IS, BRING DIE WAARHEID NA KIRGISTAN

Die waarheid oor Jehovah God het in die 1950’s in Kirgistan begin versprei. Maar dit moes eers gevestigde politieke idees oorkom. Hoekom? Kirgistan het eers aan die Unie van Sosialistiese Sowjetrepublieke (USSR) behoort. Jehovah se Getuies regoor die USSR het nooit kant gekies in politieke sake nie (Joh. 18:36). Daarom is hulle as vyande van die Kommunistiese staat vervolg. Maar geen politieke idee kon keer dat die Woord van God mense se harte bereik nie. Een van die belangrikste lesse wat ek in my lewe geleer het, is dat “alles moontlik” is vir Jehovah. — Mark. 10:27.

Jehovah se Getuies in Kirgistan het al hoe meer geword omdat hulle vervolg is. Hoe so? Siberië was deel van die USSR, en vyande van die Staat was daarheen verban. Toe hulle vrygelaat is, het baie van hulle Kirgistan toe gekom, en party het die waarheid saam met hulle gebring. Emil Jantzen, wat in 1919 in Kirgistan gebore is, was een van hulle. Emil was na ’n strafkamp gestuur en het die Getuies daar ontmoet. Hy het die waarheid aanvaar en is in 1956 terug huis toe. Emil het naby Sokoeloek, nie ver van waar ek grootgeword het nie, gaan bly. Die eerste gemeente in Kirgistan is in 1958 in Sokoeloek gestig.

Omtrent ’n jaar later het Victor Vinter na Sokoeloek toe getrek. Hierdie getroue broer het deur baie moeilike tye gegaan. Hy moes twee keer vonnisse van drie jaar in die tronk uitdien omdat hy neutraal gebly het. Daarna was hy nog tien jaar lank in die tronk en is hy vir nog vyf jaar verban. Maar vervolging kon ware aanbidding nie stopsit nie.

ONS DORPIE HOOR OOK DIE WAARHEID

Teen 1963 was daar omtrent 160 Getuies in Kirgistan. Baie van hulle het van Duitsland, Oekraïne en Rusland gekom. Een van hulle was Eduard Warter, wat in 1924 in Duitsland gedoop is. In die 1940’s het die Nazi’s hom na ’n konsentrasiekamp gestuur, en ’n paar jaar later het die Kommuniste in die USSR Eduard verban. In 1961 het hierdie getroue broer na Kant getrek, wat baie naby aan my tuisdorp is.

Elizabeth Fot, ’n lojale kneg van Jehovah, het ook in Kant gebly. Sy het geld verdien deur klere te maak. Omdat sy baie goed was in haar werk, het dokters en onderwysers klere by haar bestel. Een van haar kliënte was ’n vrou met die naam Aksamai Soeltanaliewa, wat getroud was met iemand wat by die staatsaanklaer gewerk het. Sy het klere by Elizabeth bestel, maar sy het baie vrae gehad oor die betekenis van die lewe en wat met ons gebeur wanneer ons sterf. Elizabeth het die Bybel gebruik om haar vrae te beantwoord. Aksamai het ’n ywerige verkondiger van die goeie nuus geword.

Min of meer dieselfde tyd is Nikolai Chimpoesh, van Moldowa, as ’n kringopsiener aangestel, en hy was omtrent 30 jaar lank op die kring. Nikolai het nie net die gemeentes besoek nie, hy het ook gereël dat afskrifte van die lektuur gemaak en versprei word. Die regering het gesien wat hy gedoen het. Eduard Warter het Nikolai toe goeie raad gegee: “Wanneer die regering jou oor die lektuur uitvra, moet jy vir hulle sê dat ons ons lektuur by die hoofkwartier in Brooklyn kry. Kyk die KGB-amptenaar vierkantig in die oë. Jy het niks om voor bang te wees nie.” — Matt. 10:19.

Nie lank na hierdie gesprek nie, is Nikolai gevra om na die KGB se hoofkwartier in Kant te gaan. Hy het vertel wat toe gebeur het: “Die amptenaar het gevra waar ons ons lektuur vandaan gekry het. Ek het vir hom gesê dat ons dit van Brooklyn kry. Hy het nie geweet wat om te sê nie. Hy het my laat gaan en my nooit weer ingeroep nie.” Sulke dapper Getuies het aangehou om versigtig die goeie nuus te versprei in die noorde van Kirgistan, waar ek grootgeword het. Toe die waarheid oor Jehovah uiteindelik in die 1980’s my familie bereik het, het my vrou, Mairamboeboe, dit eerste gehoor.

MY VROU WEET DADELIK DIT IS DIE WAARHEID

Mairamboeboe is van die Naryn-streek in Kirgistan. Op ’n dag in Augustus 1974 het sy vir my suster kom kuier. Dit is waar ek haar die eerste keer ontmoet het. Ek het onmiddellik van Mairamboeboe gehou. Ons is daardie selfde dag getroud.

In Januarie 1981 was Mairamboeboe met die bus op pad na ’n mark toe. Dit is waar sy die gesprek gehoor het wat vroeër genoem is. My vrou wou meer weet, en sy het die vrou se naam en adres gevra. Sy het gesê dat haar naam Apoen is, maar sy was versigtig, want in die 1980’s was die werk van die Getuies verbied. In plaas daarvan om haar adres te gee, het Apoen eerder ons adres gevra. My vrou was baie opgewonde toe sy by die huis kom.

“Ek het wonderlike dinge gehoor”, het Mairamboeboe gesê. “’n Vrou het vir my gesê dat mense binnekort nie meer sal sterf nie. Selfs die wilde diere sal mak word.” Dit het vir my soos ’n sprokie geklink. Ek het toe geantwoord: “Kom ons wag totdat sy kom om vir ons te sê wat sy bedoel.”

Apoen het ons drie maande later besoek. Daarna het ander Getuies ons kom besoek, en dit is toe ons van die heel eerste Kirgisiese Getuies ontmoet het. Hierdie susters het ons vertel van die wonderlike waarhede oor Jehovah en sy doel vir die mens. Hulle het die Bybel met ons studeer en die boek Van die Verlore Paradys tot die Herwonne Paradys gebruik.a En omdat daar net een kopie van hierdie boek in Tokmak was, het ons dit met die hand oorgeskryf.

Een van die eerste dinge wat ons geleer het, was die profesie in Genesis 3:15. Hierdie profesie sal deur Jesus as God se Messiaanse Koning vervul word. Dit is ’n belangrike boodskap wat almal moet hoor! Ons wou ook hierdie goeie nuus verkondig (Matt. 24:14). Dit het nie lank gevat voordat die waarheid in die Bybel ons lewens verander het nie.

VERGADERINGE EN DOOP TERWYL DIE WERK VERBIED IS

’n Broer in Tokmak het ons na ’n troue toe genooi. Ek en my vrou het gesien dat die Getuies hulleself anders gedra. Daar was geen alkohol by die troue nie, en almal het hulle goed gedra. Dit het hemelsbreed verskil van ander troues wat ons al bygewoon het waar die gaste gewoonlik dronk was, hulle sleg gedra het en vuil taal gebruik het.

Ons het ook die vergaderinge by die gemeente in Tokmak bygewoon. Dit was in die woud gehou, as die weer dit toegelaat het. Die broers en susters het geweet dat die polisie ons dophou, en daarom het iemand altyd wag gestaan. In die winter het ons in ’n huis bymekaargekom. Die polisie het ’n paar keer na die huis toe gekom en wou weet waarmee ons besig is. Toe ek en Mairamboeboe in Julie 1982 in die Chüy-rivier gedoop is, moes ons baie versigtig wees (Matt. 10:16). Broers het in klein groepies aangekom en in die woud vergader. Ons het ’n Koninkrykslied gesing en na die dooptoespraak geluister.

ONS GEBRUIK DIE GELEENTHEID OM MEER IN DIE BEDIENING TE DOEN

In 1987 het ’n broer my gevra om iemand in die dorpie Baliktsji te besoek, wat belangstel. Dit het ons vier ure met die trein gevat om daar te kom. Nadat ons ’n paar keer in Baliktsji was, het ons besef dat daar baie mense is wat belangstel. Dit was vir ons ’n geleentheid om meer in die bediening te doen.

Ek en Mairamboeboe het dikwels na Baliktsji gegaan. Ons het die meeste naweke oorgeslaap, gepreek en vergaderinge gehou. Al hoe meer mense wou ons publikasies hê. Ons het die publikasies in ’n aartappelsak gedra. Twee sakke vol lektuur per maand was amper nie meer genoeg nie. Ons het selfs vir passasiers op die trein na Baliktsji toe en terug gepreek.

In 1995 is ’n gemeente in Baliktsji gestig — agt jaar nadat ons die dorpie vir die eerste keer besoek het. Dit het ons oor die jare baie geld gekos om van Tokmak na Baliktsji toe en terug te gaan. Ons was maar arm, so hoe het ons dit reggekry? ’n Broer het gereeld vir ons geld gegee om ons uit te help. Jehovah het gesien dat ons meer in die bediening wou doen, en hy het die “sluise van die hemel” vir ons oopgemaak (Mal. 3:10). Ja, alles is vir Jehovah moontlik!

FAMILIE EN DIE BEDIENING HOU ONS BESIG

In 1992 is ek as ’n ouer man aangestel, die eerste Kirgisiese ouer man in die land. Ons gemeente in Tokmak het op nuwe maniere begin velddiens doen. Ons het baie Bybelstudies gehou met jong Kirgisiese studente by die tegnikon waar hulle studeer het. Een van die jongmense met wie ons gestudeer het, dien nou op die Takkomitee, en twee ander dien as spesiale pioniers. Ons het ook ander in ons gemeente gehelp. In die vroeë 1990’s, was ons publikasies en vergaderinge in Russies. Maar al hoe meer mense wat die vergaderinge bygewoon het, se eerste taal was Kirgisies. Daarom het ek die vergaderinge getolk. Dit het hulle gehelp om die waarheid makliker te verstaan.

Ek en Mairamboeboe het baie hard gewerk om ons kinders groot te maak. Hulle het saam met ons velddiens gedoen en die vergaderinge bygewoon. Ons dogter Goelsaira, wat toe net 12 jaar oud was, het daarvan gehou om met mense op die straat oor die Bybel te praat. Ons kinders het ook daarvan gehou om Bybelverse te memoriseer. Dit het ons kinders, en later ons kleinkinders, gehelp om by die gemeente se bedrywighede betrokke te wees. Ons het 9 kinders en 11 kleinkinders wat nog lewe, en 16 van hulle dien Jehovah of woon die vergaderinge saam met hulle ouers by.

GROOT VERANDERINGE

Die broers en susters wat in die 1950’s Jehovah se werk in ons gebied begin het, sal baie opgewonde wees om al die veranderinge te sien. Om maar een ding te noem, vanaf die 1990’s het ons meer vryheid om die goeie nuus te verkondig en om in groot getalle bymekaar te kom.

In 1991 het ek en my vrou ons eerste streekbyeenkoms bygewoon. Dit was in Alma-Ata, wat nou Almaty genoem word, in Kazakstan. En in 1993 het die broers in Kirgistan hulle eerste streekbyeenkoms gehou by die Spartak-stadion in Bisjkek. Die verkondigers het ’n week lank die stadion skoongemaak. Die bestuurder was so beïndruk dat hy ons toegelaat het om die stadion te gebruik sonder om te betaal.

In 1994 het ons nog ’n belangrike doelwit bereik toe een van ons publikasies vir die eerste keer in Kirgisies gedruk is. Lektuur word nou gereeld in Kirgisies vertaal deur ’n vertaalspan by die takkantoor in Bisjkek. In 1998 is die werk van die Getuies in Kirgistan wettig gemaak. Die organisasie het gegroei, en daar is nou meer as 5 000 verkondigers in Kirgistan. Vandag is daar 83 gemeentes en 25 groepe in Chinees, Engels, Kirgisies, Oeigoers, Oesbekies, Russies, Russiese Gebaretaal en Turks. Al hierdie broers en susters van verskillende agtergronde dien Jehovah in eenheid saam. Jehovah het al hierdie groot veranderinge moontlik gemaak.

Jehovah het ook my lewe verander. Ek het op ’n plaas grootgeword. My gesin was baie arm, en ek het net vyf jaar lank skoolgegaan. Maar Jehovah het my gebruik om as ’n ouer man te dien en om Bybelwaarhede aan mense te leer wat meer opvoeding as ek gehad het. Jehovah kan beslis wonderlike dinge laat gebeur. My eie ondervinding motiveer my om aan te hou getuig van Jehovah, by wie “alles moontlik” is. — Matt. 19:26.