spoedig die skyf van aanvalle deur die Sowjetowerheid geword. In Estland het die aanval in Augustus 1948 begin toe die vyf persone wat die leiding in die werk geneem het, gearresteer en in die tronk gesit is. “Dit was gou duidelik dat die KGB almal wou arresteer”, het ’n Estlandse Getuie, Lembit Toom, gesê. Dit was die geval waar die Getuies ook al in die Sowjetunie gevind is.

Die Sowjets het die Getuies as die slegste misdadigers en as ’n groot bedreiging vir die ateïstiese Sowjetstaat uitgebeeld. Hulle is dus oral agtervolg, gearresteer en opgesluit. The Sword and the Shield het gesê: “Hooggeplaaste KGB-amptenare se obsessie met Jehoviste was miskien die beste voorbeeld van hoe ongebalanseerd hulle was wanneer hulle met selfs die onbeduidendste vorme van verset te doen gehad het.”

’n Treffende bewys van hierdie obsessie was die goed beplande aanval op die Getuies in April 1951. Net twee jaar gelede, in 1999, het professor Sergei Iwanenko, ’n gesiene Russiese geleerde, in sy boek The People Who Are Never Without Their Bibles gesê dat daar vroeg in April 1951 “meer as 5 000 gesinne van Jehovah se Getuies van die Oekraïense, Belo-Russiese, Moldawiese en Baltiese Sowjetrepublieke na ‘’n permanente nedersetting’ in Siberië, die Verre-Ooste en Kazakstan gestuur is”.

’n Gedenkwaardige gebeurtenis

Kan jy jou al die werk voorstel wat by daardie aanval betrokke was—om in een dag duisende Getuiegesinne oor so ’n groot gebied aan te keer? Dink aan wat dit behels het om honderde personeellede, indien nie duisende nie, te koördineer—om eerstens die Getuies te identifiseer en dan, in die donker, gelyktydig klopjagte op hulle huise uit te voer. Daarna moes hulle die mense op perdekarre, waens en ander voertuie laai; na treinstasies neem en hulle na goederewaens oorplaas.

Dink ook aan die lyding van die slagoffers. Kan jy jou voorstel hoe dit moes wees om gedwing te word om—tot drie weke of meer—duisende kilometers te reis in oorvol, onhigiëniese goederewaens wat net ’n emmer as ’n toilet gehad het? En probeer jou voorstel hoe dit was om in die Siberiese wildernis afgelaai te word in die wete dat jy in daardie onherbergsame omgewing ’n bestaan sou moes probeer maak om aan die lewe te bly.

Hierdie maand is die 50ste herdenking van die ballingskap van Jehovah se Getuies in April 1951. Om die verhaal van hulle getrouheid ondanks dekades van vervolging te vertel, is die ondervindinge van oorlewendes op videoband opgeneem. Dit toon dat—net soos in die geval van die eerste-eeuse Christene—pogings om te keer dat mense God aanbid, op die ou end tot mislukking gedoem is.

Wat die ballingskap bereik het

Die Sowjets het gou uitgevind dat dit baie moeiliker sou wees as wat hulle gedink het om die Getuies te kry om hulle aanbidding van Jehovah te laat vaar. Ondanks besware deur hulle gevangenemers het die Getuies lofliedere tot Jehovah gesing terwyl hulle gedwing is om in ballingskap te gaan en het tekens aan hulle treinwaens gehang wat gesê het: “Jehovah se Getuies aan boord.” Een Getuie het verduidelik: “By die treinstasies het ons ander treine teëgekom waarop bannelinge was, en ons het die tekens gesien wat aan die treinwaens gehang is.” Hoe bemoedigend was dit tog!

Die bannelinge het dus nie ontmoedig geraak nie, maar het eerder die gees van Jesus se apostels weerspieël. Die Bybel sê dat hulle, nadat hulle geslaan is en beveel is om op te hou preek, ‘sonder ophou voortgegaan het om te leer en die goeie nuus oor die Christus bekend te maak’ (Handelinge 5:40-42). Dit is inderdaad soos Kolarz oor die ballingskap gesê het: “Dit was nie die einde van die ‘Getuies’ in Rusland nie, maar net die begin van ’n nuwe hoofstuk in hulle werk om bekeerlinge te maak. Hulle het selfs toe hulle in ballingskap gegaan het, probeer om hulle geloof uit te dra wanneer hulle by stasies stilgehou het.”

Toe die Getuies by hulle verskeie bestemmings aangekom en afgelaai is, het hulle ’n goeie reputasie as gehoorsame, harde werkers opgebou. Maar terselfdertyd het hulle, in navolging van Christus se apostels, in werklikheid vir hulle onderdrukkers gesê: ‘Ons kan nie ophou om oor God te praat nie’ (Handelinge 4:20). Baie het geluister na wat die Getuies geleer het en het God saam met hulle begin aanbid.

Die gevolg was net soos Kolarz verduidelik het: “Die Sowjetregering kon niks beters vir die verspreiding van hulle geloof gedoen het as om hulle te verban nie. Die ‘Getuies’ is uit hulle afgeleë dorpies [in die westelike Sowjetrepublieke] na ’n groter wêreld gebring, al was dit net die verskriklike wêreld van die konsentrasie- en strafkampe.”

Pogings om die groei te stuit

Mettertyd het die Sowjets verskillende metodes probeer om Jehovah se Getuies te stuit. Aangesien wrede vervolging onsuksesvol was, is ’n goed beplande program van valse propaganda van stapel gestuur. Boeke, rolprente en radioprogramme—asook infiltrasie van gemeentes deur opgeleide KGB-agente—is alles probeer.

Die algemene wanvoorstelling van die Getuies het veroorsaak dat baie mense hulle verkeerdelik gevrees en gewantrou het, soos blyk uit ’n artikel in die Reader’s Digest van Augustus 1982, die Kanadese uitgawe. Dit is geskryf deur Wladimir Boekofski, ’n Rus wat in 1976 toegelaat is om na Engeland te immigreer. Hy het geskryf: “Een aand in Londen het ek toevallig ’n teken op ’n gebou gesien waarop gestaan het: JEHOVAH SE GETUIES . . . Ek kon nie verder lees nie, ek was verstom en het amper paniekbevange geraak.”

Wladimir het verduidelik waarom hy onnodig bang was: “Dit is die kultus wat die owerheid in ons land as ’n kinderverskrikker gebruik . . . In die USSR is dit net in tronke en konsentrasiekampe wat jy ‘Getuies’ in vlees en bloed ontmoet. En hier was ek voor ’n gebou, ’n teken. Kon enigiemand werklik ingaan en ’n koppie tee saam met hulle drink?” het hy gevra. Om te beklemtoon waarom hy so ontsteld was, het Wladimir afgesluit: “In ons land word die ‘Getuies’ net so vurig vervolg soos die Mafia in hulle land, en hulle is in dieselfde geheimsinnigheid gehul.”

Maar ten spyte van wrede vervolging en valse propaganda het die Getuies volhard en toegeneem. Sowjetboeke soos The Truths About Jehovah’s Witnesses, waarvan 100 000 eksemplare in 1978 in Russies gedruk is, het voorgestel dat die propaganda teen die Getuies verskerp moes word. Die skrywer, W. W. Konik, wat beskryf het hoe die Getuies met hulle predikingswerk voortgegaan het ondanks kwaai beperkings, het voorgestel: “Godsdiensnavorsers in die Sowjetunie moet doeltreffender metodes leer om die leringe van Jehovah se Getuies te beveg.”

Waarom die vernaamste teiken van die aanval?

Kortom, Jehovah se Getuies was die vernaamste teiken van die Sowjetaanval omdat hulle Jesus se vroeë volgelinge nagevolg het. In die eerste eeu is die apostels beveel om “nie

[Prent op bladsy 8, 9]