Die vrouens is geskok omdat dit lyk asof die graf leeg is! Maria Magdalena hardloop na “Simon Petrus en die ander dissipel, vir wie Jesus lief was” – die apostel Johannes (Johannes 20:2). Maar die ander vrouens by die graf sien ’n engel. En binne die graf is daar nog ’n engel “in ’n lang wit kleed”. – Markus 16:5.

Een van die engele sê vir hulle: “Moenie bang wees nie, want ek weet dat julle na Jesus soek, wat aan ’n paal gehang is. Hy is nie hier nie, want hy is opgewek, soos hy gesê het. Kom kyk na die plek waar hy gelê het. Gaan gou en sê vir sy dissipels dat hy uit die dood opgewek is, want hy gaan voor julle uit na Galilea” (Matteus 28:5-7). Die vrouens bewe “van skrik en verbasing” en hardloop om vir die dissipels te gaan vertel. – Markus 16:8.

Teen hierdie tyd het Maria vir Petrus en Johannes gevind. Uitasem sê sy vir hulle: “Hulle het die Here uit die graf weggeneem, en ons weet nie waar hulle hom neergelê het nie” (Johannes 20:2). Petrus en Johannes hardloop na die graf toe. Johannes is vinniger en kom eerste by die graf aan. Hy loer by die graf in en sien die verbande, maar hy gaan nie in nie.

Wanneer Petrus daar aankom, gaan hy onmiddellik in. Hy sien die linnedoeke en die doek wat gebruik was om Jesus se kop toe te draai. Nou gaan Johannes in en hy glo wat Maria vir hulle vertel het. Maar ten spyte van wat Jesus vroeër gesê het, verstaan nie een van hulle dat hy opgewek is nie (Matteus 16:21). Hulle wonder wat gebeur het en gaan huis toe. Maar Maria, wat na die graf toe teruggekom het, bly daar.

Intussen is die ander vrouens op pad om vir die dissipels te sê dat Jesus opgewek is. Terwyl hulle hardloop om dit te doen, kry Jesus vir hulle langs die pad en sê hy: “Goeiedag!” Hulle val by sy voete neer en ‘bewys eer aan hom’. Dan sê Jesus: “Moenie bang wees nie! Gaan vertel my broers, sodat hulle na Galilea kan gaan, en daar sal hulle my sien.” – Matteus 28:9, 10.

Vroeër, toe daar ’n aardbewing was en die engele verskyn het, het die soldate by die graf “gebewe . . . en soos dooie mans geword”. Nadat hulle van die skok herstel het, het hulle by die stad ingegaan en “vir die hoofpriesters alles vertel wat gebeur het”. Toe het die priesters met ouermanne van die Jode gaan praat. Hulle het besluit om die soldate om te koop om nie te sê wat by die graf gebeur het nie, maar om eerder te sê: “Sy dissipels het in die nag gekom en hom gesteel terwyl ons geslaap het.” – Matteus 28:4, 11, 13.

Romeinse soldate kan doodgemaak word as hulle op hulle pos aan die slaap raak, en daarom belowe die priesters: “As die goewerneur daarvan hoor [hulle leuen dat hulle aan die slaap geraak het], sal ons die saak aan hom verduidelik, en julle sal nie bekommerd hoef te wees nie” (Matteus 28:14). Die soldate vat die geld en doen wat die priesters sê. So word die storie dat Jesus se liggaam gesteel is, onder die Jode versprei.

Maria Magdalena huil nog steeds by die graf. Sy buk vorentoe om by die graf in te kyk en sien twee engele in wit! Een sit by die kop waar Jesus se liggaam gelê het en die ander by die voete. Hulle vra: “Vrou, hoekom huil jy?” Maria antwoord hulle: “Hulle het my Here weggeneem, en ek weet nie waar hulle hom neergelê het nie.” Toe Maria omdraai, sien sy iemand anders. Hy vra dieselfde vraag wat die engele gevra het en hy vra ook: “Na wie soek jy?” Sy dink dat hy die tuinier is, en daarom sê sy: “Meneer, as u hom weggedra het, sê vir my waar u hom neergelê het, en ek sal hom wegneem.” – Johannes 20:13-15.

Maria praat eintlik met Jesus, wat opgewek is, maar op hierdie oomblik herken sy hom nie. Maar wanneer hy sê: “Maria!” weet sy dat dit Jesus is, want sy herken die manier hoe hy met haar praat. Maria skree vol vreugde: “Rabboeni!” (wat “leermeester” beteken). Maar omdat sy bang is dat hy op daardie oomblik na die hemel gaan opvaar, gryp sy hom en hou sy hom vas. Daarom sê Jesus vir haar: “Hou op om aan my vas te klou, want ek het nog nie na die Vader opgevaar nie. Maar gaan na my broers toe en sê vir hulle: ‘Ek vaar op na my Vader en julle Vader en na my God en julle God.’” – Johannes 20:16, 17.

Maria hardloop na die plek waar die apostels en ander dissipels bymekaargekom het. Sy sê vir hulle: “Ek het die Here gesien!” Dit bevestig wat die ander vrouens vir hulle gesê het (Johannes 20:18). Maar hulle dink dat die vrouens “hierdie dinge opmaak”. – Lukas 24:11.

Op Sondag 16 Nisan is die dissipels moedeloos. Hulle verstaan nie hoekom die graf leeg is nie (Matteus 28:9, 10; Lukas 24:11). Later in die dag verlaat Kleopas en ’n ander dissipel Jerusalem om na Emmaus te gaan, wat omtrent 11 kilometer weg is.

Terwyl hulle loop, praat hulle oor wat gebeur het. Dan begin ’n vreemdeling saam met hulle loop. Hy vra: “Waaroor loop julle so en praat?” Kleopas antwoord: “Is u ’n vreemdeling wat alleen in Jerusalem woon, en weet u nie van die dinge wat in hierdie dae daar gebeur het nie?” Die vreemdeling vra: “Watter dinge?” – Lukas 24:17-19.

“Die dinge oor Jesus die Nasarener,” sê hulle. “Ons het gehoop dat hierdie man die een was wat Israel sou verlos.” – Lukas 24:19-21.

Kleopas en sy vriend vertel dan wat daardie selfde dag gebeur het. Hulle sê dat party vrouens wat na die graf gegaan het waar Jesus begrawe was, dit leeg gevind het en dat hierdie vrouens ooggetuies van ’n bonatuurlike gebeurtenis was – die verskyning van engele wat gesê het dat Jesus lewe. Hulle sê dat ander ook na die graf gegaan het en “dit gevind [het] net soos die vrouens gesê het”. – Lukas 24:24.

Die twee dissipels het geen idee wat hierdie dinge beteken nie. Die vreemdeling antwoord met gesag om hulle denke, wat veroorsaak dat hulle nie glo dat Jesus opgewek is nie, reg te stel: “O onverstandiges, wat stadig is om alles te glo wat die profete gesê het! Moes die Christus nie hierdie dinge deurmaak om verheerlik te word nie?” (Lukas 24:25, 26). Dan begin hy om baie gedeeltes uit die Skrif aan hulle te verduidelik wat oor die Christus praat.

Uiteindelik kom die drie naby Emmaus aan. Die twee dissipels wil meer hoor, en daarom dring hulle aan: “Bly by ons, want dit is amper aand en die dag is amper verby.” Hy besluit om te bly en om saam met hulle te eet. Terwyl die vreemdeling bid, die brood breek en dit vir hulle gee, herken hulle hom, maar dan verdwyn hy (Lukas 24:29-31). Nou weet hulle beslis dat Jesus lewe!

Die twee dissipels is opgewonde en praat oor wat met hulle gebeur het: “Het ons harte nie in ons gebrand toe hy op die pad met ons gepraat het, toe hy die Skrif ten volle aan ons verduidelik het nie?” (Lukas 24:32). Hulle gaan haastig terug na Jerusalem toe, waar hulle die apostels en dié wat saam met hulle is, kry. Voordat Kleopas en sy vriend kan vertel wat met hulle gebeur het, hoor hulle hoe ander sê: “Die Here is werklik opgewek en het aan Simon verskyn!” (Lukas 24:34). Dan vertel die twee hoe Jesus aan hulle verskyn het. Ja, hulle is ook ooggetuies.

Ewe skielik verskyn Jesus in die kamer – almal is geskok! Hulle verstaan nie hoe dit moontlik is nie, want hulle het die deure gesluit omdat hulle bang is vir die Jode. Maar hier staan Jesus saam met hulle in die kamer. Hy sê op ’n kalm manier: “Mag julle vrede hê.” Maar hulle is bang. Net soos een keer in die verlede, dink “hulle . . . dat hulle ’n gees sien”. – Lukas 24:36, 37; Matteus 14:25-27.

Om te bewys dat hy nie ’n gees of iets in hulle verbeelding is nie, maar dat hy ’n vleeslike liggaam het, wys Jesus vir hulle sy hande en voete en sê: “Hoekom is julle ontsteld, en hoekom twyfel julle in julle harte? Kyk na my hande en my voete. Dit is regtig ek. Raak aan my en kyk, want ’n gees het nie vlees en bene soos julle sien dat ek het nie” (Lukas 24:36-39). Hulle is baie bly en verbaas, maar hulle sukkel nog om te glo.

Hy probeer nog iets om hulle te help sien dat hy fisies daar is. Hy vra: “Het julle iets daar om te eet?” Hy aanvaar ’n stuk geroosterde vis en eet dit. Dan sê hy: “Toe ek nog by julle was [voor my dood], het ek vir julle gesê dat alles wat in die Wet van Moses en in die boeke van die profete en die Psalms oor my geskryf is, vervul moet word.” – Lukas 24:41-44.

Jesus het vir Kleopas en sy vriend gehelp om die Skrif te verstaan, en nou doen hy dieselfde vir almal wat daar is: “Daar is geskryf dat die Christus sou ly en op die derde dag uit die dood sou opstaan. En op grond van sy naam sal daar verkondig word dat mense berou moet toon sodat hulle sondes vergewe kan word. Dit sal in Jerusalem begin en aan al die nasies verkondig word. Julle moet getuies van hierdie dinge wees.” – Lukas 24:46-48.

Vir die een of ander rede is die apostel Tomas nie daar nie. In die dae daarna sê ander vol vreugde vir hom: “Ons het die Here gesien!” Tomas antwoord: “Tensy ek die merk van die spykers in sy hande sien en my vinger in die merk van die spykers steek en my hand in sy sy steek, sal ek dit nooit glo nie.” – Johannes 20:25.

Agt dae later kom die dissipels weer bymekaar en die deure is weer gesluit, maar hierdie keer is Tomas saam met hulle. Jesus verskyn weer tussen hulle in ’n menslike liggaam en groet hulle: “Mag julle vrede hê.” Jesus draai na Tomas en sê: “Sit jou vinger hier, en kyk na my hande, en neem jou hand en steek dit in my sy, en hou op twyfel, maar glo.” Tomas roep uit: “My Here en my God!” (Johannes 20:26-28). So Tomas twyfel nie meer dat Jesus lewe nie. Deur “my God” te sê, bedoel hy dat Jesus “’n god” is, wat die enigste ware God, Jehovah, verteenwoordig.

Jesus sê: “Glo jy omdat jy my gesien het? Gelukkig is dié wat nie gesien het nie en tog glo.” – Johannes 20:29.