٥ وَلٰكِنْ إِنْ نَهَاهَا أَبُوهَا يَوْمَ سَمِعَ كُلَّ نُذُورِهَا أَوْ نُذُورِ ٱمْتِنَاعِهَا ٱلَّتِي أَلْزَمَتْ نَفْسَهَا بِهَا،‏ فَلَا تَثْبُتُ،‏ وَيَهْوَهُ يَغْفِرُ لَهَا،‏ لِأَنَّ أَبَاهَا نَهَاهَا.‏+

٨ وَلٰكِنْ إِنْ نَهَاهَا زَوْجُهَا يَوْمَ سَمِعَ ذٰلِكَ،‏+ فَقَدْ أَبْطَلَ نَذْرَهَا ٱلَّذِي عَلَيْهَا أَوْ مَا أَلْزَمَتْ نَفْسَهَا بِهِ مِنْ وَعْدٍ فَرَطَتْ بِهِ شَفَتَاهَا،‏ وَيَهْوَهُ يَغْفِرُ لَهَا.‏+