٢٨ فَلَا تَخَفْ أَنْتَ يَا خَادِمِي يَعْقُوبُ›، يَقُولُ يَهْوَهُ، ‹لِأَنِّي مَعَكَ.+ فَإِنِّي أَصْنَعُ فَنَاءً فِي جَمِيعِ ٱلْأُمَمِ ٱلَّتِي شَتَّتُّكَ إِلَيْهَا.+ أَمَّا أَنْتَ فَلَا أُفْنِيكَ،+ بَلْ أُؤَدِّبُكَ بِٱعْتِدَالٍ،+ وَلَا أَتْرُكُكَ دُونَ عِقَابٍ›».+