Тамаһ вә нәфс

Тамаһ вә нәфс нәдир?

Инсаны јолдан чыхаран, пис әмәлләрә ширникдирән истәјә тамаһ, јахуд нәфс дејилир. Мәсәлән, мағазада алыш-вериш едәндә ҝөзүнүзә чох арзуладығыныз бир әшја саташыр. Ани олараг ағлыныздан белә бир фикир кечир: «Нә буну ҝөтүрәрдим, һеч кимин хәбәри дә олмазды». Амма бу дәм дахилдән бир сәс, јәни виҹданыныз сизә сәсләниб «олмаз!» дејир вә сиз бу ҝүнаһлы фикри бејниниздән говуб јолунуза давам едирсиниз. Бу һалда демәк олар ки, сиз тамаһа үстүн ҝәлдиниз.

МҮГӘДДӘС КИТАБДА НӘ ДЕЈИЛИР?

Әҝәр сиздә бу ҹүр нәфси истәкләр јаранырса, бу о демәк дејил ки, сиз пис инсансыныз. Мүгәддәс Китаба әсасән, һамы нәфси илә сынаныр (1 Коринфлиләрә 10:13). Әсас одур, бу истәкләр јарананда сиз неҹә давранырсыныз. Бәзи инсанлар бу нәфси истәкләри гәлбиндә бөјүдүр вә ҝеҹ-тез тамаһына тәслим олур. Бәзиләри исә бу истәјин ҝүнаһ олдуғуну баша дүшдүјү үчүн ону дәрһал боғур.

«Һәр кәс өз нәфси илә товланыб алданараг сынаныр» (Јагуб 1:14).

Нәјә ҝөрә нәфси истәкләри дәрһал боғмаг лазымдыр?

Јагуб 1:15 ајәсиндә инсаны ҝүнаһа апаран аддымлар мәҹази диллә тәсвир олунур. Орада јазылыб: «Нәфс бојлу галыб ҝүнаһ доғур». Неҹә ки, һамилә гадын ҝеҹ-тез бәтниндәки ушағы дүнјаја ҝәтирир, еләҹә дә нәфси истәкләри үрәјиндә бөјүдән инсан әввәл-ахыр бир хәта төрәдәҹәк. Буна ҝөрә дә ҝүнаһлы арзулары бешикдәҹә боғмалыјыг, онларын көләси јох, ағасы олмалыјыг.

МҮГӘДДӘС КИТАБЫН КӨМӘЈИ

Бејнимиз нәфси истәкләри ојатдығы кими, өлдүрмәјә дә гадирдир. Бу ишдә бејнимизә неҹә көмәк едә биләрик? Фикримизи башга шејләрә ҹәмләмәклә, мәсәлән, достларла бир јердә јығышмаг, үнсијјәт етмәк вә ја мүсбәт шејләр барәдә фикирләшмәклә (Филиппилиләрә 4:8). Тамаһа тәслим олмағын јашатдығы аҹыны, мәсәлән, мәнәви, физики јара алаҹағымызы вә Аллаһла мүнасибәтимизин корланаҹағыны тәсәввүр етмәк дә бизи ҝүнаһлы бәдәнин арзуларындан чәкиндирә биләр (Ганунун тәкрары 32:29). Бу ишдә дуанын да чох ҝүҹлү көмәји дәјә биләр. Пејғәмбәрләрдән бири демишди: «Даима дуа един ки, ҝүнаһа јол вермәјәсиниз» (Мәтта 26:41).

«Инсан нә әкәрсә, ону да бичәҹәк» (Галатијалылара 6:7).

Нәфсин вә тамаһын гаршысында аҹиз олмамаг үчүн нә едә биләрик?

ҜЕРЧӘКЛИК

Тамаһын вә нәфсин тәһлүкәсини ҝөрмәли, онун садәлөвһ, нашы вә еһтијатсыз инсан үчүн тәлә олдуғуну гәбул етмәлијик (Јагуб 1:14). Инсаны әхлагсыз һәрәкәтләрә сөвг едән вә чох ағыр нәтиҹәләри олан нәфси истәкләрин тәһлүкәсини гәбул етмәк хүсусилә ваҹибдир (Мәсәлләр 7:22, 23).

МҮГӘДДӘС КИТАБЫН КӨМӘЈИ

Мәтта 5:29 ајәсиндә јазылыб: «Сағ ҝөзүн сәни ҝүнаһа сүрүкләјирсә, ону чыхарыб ат». Тәбии ки, бу мәсләһәт һәрфи мәна дашымыр! Бу сөзләрин мәнасы одур ки, әҝәр биз Аллаһы разы салмаг вә Онун вәд етдији әбәди һәјаты алмаг истәјириксә, бәдәнимизин үзвләриндә олан мејилләри, еләҹә дә нәфси истәкләри, мәҹази диллә десәк, өлдүрмәлијик (Колослулара 3:5). Биз тамаһа вә нәфсә гәти шәкилдә «јох!» демәлијик. Аллаһын мөмин бәндәләриндән бири дуасында демишди: «Гојма ҝөзүм пуч шејләрә бахсын» (Зәбур 119:37).

Сөзсүз ки, өзүнә һаким олмаг асан дејил. Чүнки Мүгәддәс Китабда јазылдығы кими ҹисим зәифдир (Мәтта 26:41). Бу сәбәбдән биз чох хәталар едирик. Амма биз үрәкдән пешман оланда вә төрәтдијимиз әмәли тәкрарламајанда мәрһәмәт вә шәфгәт саһиби олан Јеһова Аллаһ бизи бағышлајыр (Зәбур 103:8). Шүкүрләр олсун ки, Аллаһ бизә гаршы мәрһәмәтлидир!

«Анҹаг сәһвләримизи ҝөрсәјдин, ким дајана биләрди, еј Јеһова?» (Зәбур 130:3).