“Dili Kana Tinuod!”

“ANG Mayo 31, 1982 maoy maanindot nga adlaw. Sanag ang adlaw, asul ang langit, ug sa akong hunahuna kadto maayong higayon sa paglimpiyo sa lagwerta. Bag-o pa namong giputol ang karaang kahoyng Chinese elm, ug may pila pa ka pinutol sa kahoy ug sanga sa lagwerta. Unya nakahinumdom ko nga ang among amigo si George may tigkahig sa sagbot nga makapasayon sa trabaho, busa ako siyang gitawag.

“Si George usa ka eksperyensiadong abyador, ug gusto niyang magpalupad ug ayroplano. Busa dili katingalahan sa giingnan niya ako nga magpasakay siyag pila ka higala sa ayroplano ug nangutana kon buot ba namong mouban sa pagsakay. Ang akong asawang si Dianne ug ako mihukom nga kadto nindot nga kausaban tapos sa paglimpiyo sa lagwerta. Among gidala ang among tres-anyos nga batang babaye. Si Maria, usa ka maanyag, listang bata nga dugom-brawon ang buhok ug mga mata, nahinam kaayo.

“Sa pag-abot namo sa tugpahanan, ang laing higala nagpaabot sa iyang turno sa pagsakay, busa kaming tanan misakay sa ayroplanong upat ug pasahero. Milupad kami ibabaw sa lanaw ug mipadulong sa kabukiran. Kadto matahom. Kami milantaw sa gawas ug among nakita ang sinating mga timaan sa yuta. Ang pila ka tawo nagpiknik sa usa ka bungtod. Si Maria nahinam. Unya, sa miagi kami ibabaw sa tuktok sa bungtod, ang ayroplano nasakpan sa kalit kusog paubos nga hangin. Ang makina mihunong ug namatay, ug ang ayroplano nahulog gikan sa langit!

“Ang ako lamang nahunahunaan mao ang paningkamot nga magpatunga sa akong asawa, kinsa nagsabak kang Maria, ug sa lingkoran sa atubangan. Wala nako kana mahimo—ang ayroplano nabangga sa kilid sa bukid.

“Misulay ako sa pagbangon apan ako dili makalihok. Akong nabatian nga si Dianne nanawag sa pakitabang, apan ako walay mahimo. Ang ako lamang nahimo mao ang pagsinggit alang sa tabang.

“Sa kataposan, nangabot ang emerhensiyang medikal nga mga tem aron kuhaon kami gikan sa bukid. Bisan tuod nahimo namo ang kras nga landing sumala sa teksbok, si George ug ang higala namatay. Kaming tulo nangaangol. Si Maria may mga samad sa ulo ug sulod sa lawas. Ang akong ugangang-lalaki nagbaton sa lisod nga buluhaton sa pag-adto sa akong higdaan sa ospital aron suginlan ako nga siya namatay—kadto duslak sa akong kasingkasing. ‘Nganong siya pa man? Nganong dili pa ako? Dili makataronganon nga ang usa ka batang sama kaniya mamatay,’ ako naghunahuna. Kon wala unta nako madawat kadtong pagdapit sa pagsakay . . .

“Si Dianne grabe kaayo tungod sa bali nga likod. Tulo ka semana tapos sa pagkahulog, siya namatay usab. Ako nawad-an sa akong anak ug akong asawa sa usa ka kalit nga pagkahulog. Ako naghunahuna nga ako nawad-an sa tanan. Unsaon man nako pagpadayon nga buhi?”—Sumala sa giasoy ni Jess Romero, New Mexico, U.S.A.

“Ang akong anak lalaki si Jonathan didto sa Long Island nga may giduaw nga mga higala. Ang akong asawa, si Valentina, dili gusto nga siya moadto didto. Siya kanunayng nerbiyoson bahin sa trapiko. Apan gusto niyag elektroniks, ug ang iyang mga higala may buhatan diin siya makabatog praktikal nga kasinatian. Ako didto niadto sa balay sa West Manhattan. Ang akong asawa wala diha kay nagduaw sa iyang pamilya sa Puerto Rico.

“Ako nagdukaduka sa atubangan sa TV. ‘Mahiuli na to si Jonathan sa dili madugay,’ ako naghunahuna. Dayon ang timbre sa pultahan mitililing. ‘Segurado nga siya na kana.’ Dili diay. Kadto ang kapolisan ug paramedics.

“‘Nakaila ka ba niining lisensiyaha sa drayber?’ nangutana ang polis. ‘Oo, kana iya sa akong anak lalaki, si Jonathan.’ ‘Kami may daotang balita alang kanimo. May usa ka aksidente, ug . . . ang imong anak, . . ang imong anak namatay.’ Ang una kong reaksiyon mao, ‘No puede ser! No puede ser!’—dili kana tinuod!

“Kadtong bombaha nakasamad sa among mga kasingkasing nga nagakaalim pa, duolag duha ka tuig sa ulahi.”—Sumala sa giasoy ni Agustín Caraballoso, New York, U.S.A.

“Didto sa Espanya sa katuigang 1960, kami usa ka malipayong pamilya—bisan pa sa relihiyosong paglutos tungod sa pagka-Saksi. Diha si María, ang akong asawa, ug ang among tulo ka anak, si David, Paquito, ug si Isabel, nga nag-edad ug 13, 11, ug 9 nga tinagsatagsa.

“Usa ka adlaw sa Marso 1963, si Paquito mipauli gikan sa eskuylahan nga nagreklamo sa grabeng sakit sa ulo. Nalibog kami kon unsa kaha ang hinungdan—apan kadto wala magdugay. Tulo ka oras sa ulahi siya patay na. Ang hemoreds sa utok maoy mihunos sa iyang kinabuhi.

“Ang pagkamatay ni Paquito nahitabo 24 anyos kanhi. Bisan pa niana, ang dakong kaguol sa maong kamatayon nagapabilin kanamo hangtod karong adlawa. Dili mahimong ang mga ginikanan mamatyag anak ug sila dili mobating ang usa ka bahin sa ilang kaugalingon nawala—bisag unsa na ka dugay niana o pila pa ang ubang anak nga ilang nabatonan.”—Sumala sa giasoy ni Ramón Serrano, Barcelona, Espanya.

Kini pipila ra sa milyonmilyong trahedya nga nagaapektar sa mga pamilya sa tibuok kalibotan. Sumala sa pamatud-an sa kadaghanang nagbalatang mga ginikanan, sa dihang ang imong anak agawon sa kamatayon, kini usa gayod ka kaaway.—1 Corinto 15:25, 26.

Apan giunsa pagsagubang sa maong nagbalatang mga tawo diha sa mga kaso nga bag-o pang gikutlo? Ang normal nga kinabuhi posible ba tapos sa maong kapildihan? May paglaom ba nga igkita nato pag-usab ang namatay natong mga minahal? Kon mao, diin ug sa unsang paagi? Kini ug ang ubang langkit nga mga pangutana pagahisgotan sa sunod nga mga artikulo.

[Tinubdan sa Letrato sa panid 3]

The Daily Herald, Provo, Utah