Η Απαίτησις για Νόμο και Τάξη—Πού Μπορεί να Οδηγήση;
«ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ δυναμικά προς τα δεξιά και ίσως μέσα στο δικό μας είδος φασισμού.»
«Οι μικρές ελευθερίες είναι που παραμερίζονται πρώτες. Και καθώς συμβαίνει πάντοτε, το παραμέρισμα δικαιολογείται με βάσι την ‘εθνική ασφάλεια’.»
«Λιγώτερο από μια γενεά πριν, η ανοιχτή τηλεφωνική γραμμή, το δωμάτιο με το κρυφό μικρόφωνο, η μυστική πληροφορία προκαλούσαν την περιφρόνησι και ειρωνεία. . . Αυτά ήσαν τα σημάδια των αστυνομικών κρατών. . . Συμβαίνουν τώρα εδώ.»
Φασισμός; Ελευθερίες που παραμερίζονται; Σημάδια αστυνομικού κράτους; Από ποιας χώρας τον τύπο ελήφθησαν τα τρία ανωτέρω αποσπάσματα; Μήπως προήλθαν από τη Γερμανία μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία; Μήπως κάποια χώρα όπου επεκράτησε μια Κομμουνιστική επανάστασις;
Μπορεί να φανή εκπληκτικό σε πολλούς, αλλά οι ανωτέρω παραθέσεις ελήφθησαν από εξέχουσες πηγές ειδήσεων στην Αμερική.a Αρθρογραφούσαν σχετικά με μια κατάστασι που εξελίσσεται τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τι σημαίνουν όλ’ αυτά; Πώς ήταν δυνατόν να γίνουν τέτοιες δηλώσεις από υπεύθυνα άτομα για ένα έθνος όπου η ελευθερία προασπίζεται επί δύο σχεδόν αιώνες;
Για να κατανοήσουμε τι ακριβώς προεκάλεσε αυτά τα σχόλια, χρειαζόμεθα μερικές πληροφορίες που εισχωρούν βαθύτερα. Αφορούν την κατάστασι που υφίσταται στις Ηνωμένες Πολιτείες εν σχέσει με τον νόμο και την τάξι.
Κατάρρευσις του Νόμου και της Τάξεως
Οι αυθεντίες συμφωνούν ότι ο νόμος και η τάξις καταρρέουν συνεχώς στις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία χρόνια.
Η πιθανότης του να γίνη ένας Αμερικανός θύμα ενός εγκλήματος είναι πολύ μεγαλύτερη τώρα παρά προ δέκα ετών—μεγαλύτερη από το διπλάσιο. Πράγματι, στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, η εγκληματικότης αυξήθηκε ένδεκα φορές γρηγορώτερα από την αύξησι του πληθυσμού.
Οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν υποστή σκληρή πίεσι προκειμένου ν’ ανταποκριθούν σ’ αυτή την πλημμυρίδα του εγκλήματος. Αυτό γίνεται φανερό με τ’ ακόλουθα στατιστικά στοιχεία: από κάθε 100 εγκλήματα που διεπράχθησαν το 1960, διελευκάνθησαν 31· αλλά το 1968, από κάθε 100 εγκλήματα διελευκάνθησαν μόνον 21. Ο μέσος πολίτης αισθάνεται ότι η ασφάλειά του έχει βεβαίως μειωθή. Γι’ αυτό με μια σφυγμομέτρησι, 71 τοις εκατό των πολιτών, που ερωτήθηκαν, εθεώρησαν το έγκλημα ως το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Άλλες μορφές ανωμαλιών επίσης προξενούν βασική ανησυχία στους ανθρώπους. Το ίδιο συμβαίνει και με τις εκρήξεις βομβών από ριζοσπαστικά στοιχεία, δεδομένου ότι βομβαρδίστηκαν κτίρια σε δώδεκα και πλέον πόλεις σε τρεις μόνο μήνες του 1970. Φοιτητικές οχλοκρατίες και ταραχές γίνονται κάτι το σύνηθες σε όλη τη χώρα. Διαδηλώσεις που μπορεί να μετατραπούν σε βιαιότητα γίνονται συνήθεις.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ζητούν τώρα να γίνη κάτι για να καταπολεμηθή αυτή η αυξανόμενη τάσις προς την ανομία και την αναρχία. Μερικοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι νομίζουν ότι πρέπει τώρα να ληφθούν μερικά σκληρά μέτρα, αλλά τι είδους μέτρα;
Πρόσφατες Εισηγήσεις
Λίγοι θ’ αμφισβητούσαν την ανάγκη της λήψεως μέτρων που θ’ αναχαίτιζαν την υψουμένη πλημμυρίδα του εγκλήματος και της αναρχίας. Τι είδους μέτρα όμως είναι μεταξύ εκείνων που έχουν προωθηθή;
Ένα τουλάχιστον τμήμα του Κογκρέσσου υπέβαλε ένα νομοσχέδιο που θα έδινε στην αστυνομία το δικαίωμα να εισβάλη στο σπίτι ενός ατόμου χωρίς προειδοποίησι. Γίνεται εισήγησις ότι η μέθοδος αυτή μπορεί να είναι αποτελεσματική εκεί όπου υπάρχουν υποψίες για ένα άτομο ότι κατέχει ναρκωτικά, αλλ’ όπου μια προειδοποίησις θα μπορούσε να του δώση χρόνο για ν’ απαλλαγή από τις εις βάρος του αποδείξεις.
Η δικαστική Επιτροπή της Γερουσίας έχει εγκρίνει ένα νομοσχέδιο που θα εχαρακτήριζε ως έγκλημα την εκφώνησι μιας «προκλητικής ομιλίας». Προς το παρόν θεωρείται ότι αυτό θα μπορούσε να κατασιγάση τα ριζοσπαστικά στοιχεία που ίσως να συνηγορούν υπέρ της βίας ή που προκαλούν οχλαγωγίες.
Έπειτα προωθείται ένα σχετικό με το έγκλημα νομοσχέδιο που θα ανέστελλε ωρισμένα συνταγματικά δικαιώματα ατόμων κατηγορουμένων για εγκλήματα. Αυτό που προτείνεται ονομάζεται «προληπτική κράτησις», κατά την οποία άτομα θεωρούμενα ως ύποπτα διαπράξεως εγκλημάτων μπορούν να φυλακισθούν για μια περίοδο χρόνου, χωρίς να δικαιούνται δίκης ή προσωρινής επί εγγυήσει απολύσεως. Πράγματι, μια υποεπιτροπή της Βουλής έχει ήδη εγκρίνει μία πρότασι που επιτρέπει στους δικαστάς στην Ουάσιγκτων, D.C., να φυλακίζουν εκείνους που θεωρούν ως επικινδύνους υπόπτους εγκληματίας έως εξήντα ημέρες χωρίς δίκη.
Το Ποστ της Νέας Υόρκης ανέφερε άλλα μέτρα που ελήφθησαν εσχάτως: «Το Ταχυδρομείο ανοίγει πάλιν τους φακέλλους που δεν πρέπει ν’ ανοίγωνται. Ένας λοχαγός του Στρατού υπέβαλε αίτησι στην Ουάσιγκτων για να σταματήση ο Στρατός από του να κάνη απροειδοποίητες ‘Γενικής φύσεως έρευνες’. Οι ηλεκτρονικοί ωτακουσταί. . . που ‘τοποθετούνται κρυφά’ στα ιδιωτικά σπίτια—έχουν αυξηθή επικινδύνως.»
Το Γιουνάιτεντ Σταίητς Νιούς εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ έγραψε: «Η εκ μέρους κυβερνητικών παραγόντων σταθερά συσσώρευσις λεπτομερών πληροφοριών πάνω σε ιδιωτικές υποθέσεις πολιτών κατευθύνεται προς ένα σύστημα επισήμου εφ’ όρου ζωής εποπτεύσεως του καθενός στην Αμερική. Παράλληλα με την εκτεταμένη αύξησι των ιδιαιτέρων στοιχείων που αφορούν άτομα και συλλέγονται από ομοσπονδιακές, Πολιτειακές και τοπικές κυβερνήσεις, μηχανογραφικώς υπολογισμένες ‘σωρείες στοιχείων’ καθιστούν δυνατή την αποκάλυψι των μυστικών του καθενός με το πάτημα ενός κουμπιού.»
Μερικοί υποδέχονται ευμενώς αυτά τα είδη των προτάσεων και ενεργειών. Πράγματι, μια πρόσφατη σφυγμομέτρησις διεπίστωσε ότι η πλειονότης των Αμερικανών θα εδέχετο προθύμως ν’ ανασταλούν επτά τουλάχιστον από τα βασικά δικαιώματα που εγγυάται ο Χάρτης Πολιτικών Δικαιωμάτων για να εμπεδωθή ο νόμος και η τάξις. Ο Δήμαρχος της Νέας Υόρκης Τζων Λίντσαιη είπε ότι πολλοί άνθρωποι αποδέχονται τώρα την ιδέα «ότι το έγκλημα θα σταματήση αν εξαλείψωμε τον Χάρτη των Δικαιωμάτων, ότι η ενότης θα επέλθη αν καταστείλωμε τη διχόνοια, ότι η φυλετική σύγκρουσις θα τερματισθή αν αγνοήσωμεν το φυλετικόν δίκαιον, και ότι η διαμαρτυρία θα παύση αν εκφοβίσωμε τους ανθρώπους που την αναφέρουν.»
Πού, όμως, μπορούν να οδηγήσουν όλ’ αυτά τα μέτρα; Θα συμβάλουν πράγματι στην αναχαίτισι της πλημμυρίδας του εγκλήματος που ανησυχεί τους περισσοτέρους ανθρώπους;
Πού Μπορεί να Οδηγήση Αυτό;
Πού μπορεί να οδηγήση η πρότασις που δίνει στην αστυνομία την εξουσία να εισβάλη στην κατοικία ενός ατόμου χωρίς προειδοποίησι; Είναι αλήθεια ότι ακριβώς τώρα το δικαίωμα αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθή εναντίον των τοξικομανών και των εκμεταλλευτών.
Εν τούτοις, στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, της 1 Φεβρουαρίου 1970, ο αρθρογράφος Τόμ Ουίκερ ερωτά: «Πόσος καιρός θα περάση, τελικά, προτού οι πράκτορες εισβάλουν δυναμικά και χωρίς προειδοποίησι στα σπίτια των αντιμαχομένων πολιτικώς, ισχυριζόμενοι, κάτω απ’ αυτόν τον νόμο ότι οποιαδήποτε άλλη διαδικασία θα είχε καταλήξει στην καταστροφή Φέιγ-βολάν, εγγράφων και άλλων παρομοίων, που τα χρειάζεται η κοινωνία για να ενοχοποιήση;»
Τι, θα λεχθή για τον προταθέντα νόμο που θα καθιστούσε παράνομη μια «προκλητική ομιλία»; Στο Πόστ της Νέας Υόρκης της 27 Απριλίου 1970, η αρθρογράφος Χάρριετ Βαν Χορν παρετήρησε ότι αυτός ο νόμος θα είχε καταστήσει παράνομη την ομιλία που έδωσε ο Πάτρικ Χένρυ για την υπεράσπισι της αρχικής Αμερικανικής ελευθερίας. Προσέθεσε: «Ένας τέτοιος νόμος θα μπορούσε να κατασιωπήση προσωρινώς έναν Ραπ Μπράουν ή έναν Τζέρρυ Ρούμπιν. Αλλ’ επίσης θα παρήγε μια γενεά υποτακτικών μικρών φασιστών, που θα χαιρετούσαν τη σημαία σε ομαδικές συγκεντρώσεις και θα κατέδιδαν τους μεγαλυτέρους των.»
Κατόπιν, υπάρχει η πρότασις για «προληπτική κράτησι.» Αυτή δυνατόν τώρα να χρησιμοποιηθή εναντίον προσώπων που αναγνωρίζονται ως επικίνδυνοι εγκληματίαι. Ποιος όμως μπορεί να εγγυηθή ότι θα σταματήση εκεί; Με τον καιρό, ένα πρόσωπο που θα διαφωνούσε μ’ έναν αξιωματούχο ή μ’ ένα πολιτικό κόμμα στην εξουσία, θα ήταν δυνατόν να θεωρηθή ως «επικίνδυνος εγκληματίας» που επιδιώκει ν’ ανατρέψη την κυβέρνησι. Συνεπώς, θα μπορούσε να φυλακισθή μη δικαιούμενος απολύσεως επί εγγυήσει ή ταχείας δίκης. Ακόμη κι’ εκείνοι με διαφορετικές θρησκευτικές δοξασίες θα μπορούσαν να φυλακισθούν, όπως συμβαίνει σήμερα σε δικτατορικές χώρες. Αναμφιβόλως, πολλά αθώα άτομα θα μπορούσαν να σταλούν στη φυλακή επί μήνες κάτω από την ισχύ μιας τέτοιας προτάσεως.
Δεν είναι παράδοξο ότι πολλά φιλελεύθερα άτομα βρίσκονται σε ανησυχία. Ο Δήμαρχος Λίντσαιη είπε ότι οι πρόσφατες νομοθετικές προτάσεις εκ μέρους της κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών «αποτελούν τη σημαντικώτερη απειλή εναντίον της ελευθερίας προερχόμενη από την ίδια μας την Κυβέρνησι σε μια γενεά.»
Ο βουλευτής της Νέας Υόρκης Ρίτσαρντ Ότινγκερ κατηγόρησε ότι μέλη της κυβερνήσεως, «παίζοντας με τον φόβο και την προκατάληψι, έχουν αρχίσει να επιβάλλουν πιεστικά μέτρα που θα εξήλειφαν βασικές συνταγματικές ελευθερίες, ενώ αποτυγχάνουν να σταματήσουν την εξάπλωσι του εγκλήματος στην κοινωνία μας.»
Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης έγραψαν: «Σκεφθήτε μερικές από τις μεθόδους που περιεγράφησαν για την επιβολή του νόμου—μυστική σύνδεσις με τηλεφωνικό σύρμα, εισβολή στα σπίτια χωρίς κτύπημα στην πόρτα, περιορισμός του δικαιώματος των κατηγορουμένων σε δίκη να γνωρίζουν τις πηγές των επιβαρυντικών αποδείξεων. Τι θα κάμουν, τι μπορούν να κάμουν για να περιορίσουν τον όγκο των εγκλημάτων του δρόμου που δικαιολογημένως ανησυχούν τους Αμερικανούς περισσότερο απ’ όλα; Πώς μπορεί η μυστική σύνδεσις με τηλεφωνικό σύρμα να σταματήση έναν βιαστή ή έναν που ληστεύει ανθρώπους στο δρόμο;»
Όταν τέτοια μέτρα δεν σταματούν το έγκλημα, τότε τι θα μπορούσε να συμβή; Το κύριο άρθρο προσθέτει: «Θα ήταν δυνατόν να ζητηθούν σκληρότερα αστυνομικά μέτρα. . . με δεκάδες χιλιάδες υπόπτων υπό κράτησιν χωρίς δίκη, ας πούμε, και το Ανώτατο Δικαστήριο να παραμερισθή αν αποφανθή ότι η προληπτική κράτησις είναι αντισυνταγματική.»
Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, στο φύλλο της 26 Απριλίου έκαμαν την εξής ψύχραιμη εκτίμησι της καταστάσεως:
«Κάθε πρωί στα σχολεία σε όλη αυτή τη χώρα, εκατομμύρια παιδιών υπόσχονται την ηποταγή των σ’ ένα έθνος αδιαίρετο με την ελευθερία και τη δικαιοσύνη για όλους. Αυτή η καθημερινή τελετή αρχίζει να χάνη όλη τη σημασία της, καθώς υπονομεύονται όλες οι θεμελιώδεις αρχές της ελευθερίας. . .
«Ομαδικές εκκλήσεις, κομματική πολιτική, δριμείες και διαιρετικές δηλώσεις και, το πιο σπουδαίο απ’ όλα, κατασταλτικές διοικητικές ενέργειες και αναδρομικές προτάσεις και νομοθεσίες κατευθύνονται από τις καθαυτό ανώτατες πηγές της Κυβερνήσεως εναντίον των αντιφρονούντων και των ασυμμόρφωτων. . .
«Στο μέσον της ομιλίας για τη διατήρησι του νόμου και της τάξεως, μια επιδημία ηλεκτρονικών ωτακουστών δημιουργεί συνθήκες που προσεγγίζουν τα όρια της κυβερνητικής παρανομίας και ηθικής αταξίας.
«Η εισήγησης ότι ο Καταστατικός Χάρτης Δικαιωμάτων μπορεί προσκαίρως ν’ αγνοηθεί σε καιρούς διχόνοιας και θυμού, θα ισοδυναμούσε με τη μετατροπή του Συντάγματος σ’ ένα ανίσχυρο, άψυχο ντοκουμέντο.
«Σε αρμονικούς καιρούς οι ελευθερίες δεν ζητούν προστασία. Σε αμφίβολους καιρούς πρέπει να υποστηριχθούν τα δικαιώματα των ολίγων μη δημοφιλών, αν οι ελευθερίες των πολλών πρόκειται να παραμείνουν ασφαλείς.»
Είναι Δυνατόν να Συμβή;
Πολλά άτομα το βρίσκουν δύσκολο να πιστεύσουν ότι μια τέτοια τάσις θα μπορούσε να συνεχισθή στις Ηνωμένες Πολιτείες ώσπου να διαβρωθούν οι βασικές ελευθερίες. Αυτό όμως έχει συμβή προηγουμένως σε πολλές χώρες σε όλη τη γη.
Παραδείγματος χάριν, στη Γερμανία, μεταξύ του 1918 και του 1933 ο λαός πέρασε δύσκολους καιρούς. Υπήρχε μεγάλη ανομία και αταξία. Σ’ αυτά προσετέθησαν οι δύσκολοι καιροί που άρχισαν με την παγκόσμια οικονομική κρίσι του 1929. Ο Γερμανικός λαός έφθασε στο σημείο να δεχθή προθύμως ένα δικτάτορα για ν’ αποκαταστήση και να διαφυλάξη τον νόμο και την τάξι.
Αλλ’ η εκ μέρους των αποδοχή του Αδόλφου Χίτλερ έκαμε ακριβώς το αντίθετο. Στο βιβλίο του Η Έγερσις και Πτώσις του Τρίτου Ράιχ, ο Γουίλλιαμ Λ. Σίρερ είπε για το καθεστώς του Χίτλερ: «Επροξένησε μια έκρηξι αυτής της γης βιαιότερη και συντριπτικώτερη από οποιαδήποτε που είχαν δοκιμάσει οι άνθρωποι προηγουμένως. . .στη διάρκεια της οποίας εγκαθίδρυσε μια βασιλεία τρόμου πάνω στους κατακτημένους λαούς, η οποία, με την υπολογισμένη της σφαγή της ανθρώπινης ζωής και του ανθρωπίνου πνεύματος, υπερέβη όλες τις άγριες καταπιέσεις των προηγουμένων αιώνων.»
Καθώς ανέγραψαν οι Τάιμς του Λος Άντζελες, της 13 Μαρτίου 1970, ο Σίρερ εδήλωσε για τη σημερινή κατάστασι των Ηνωμένων Πολιτειών: «Ο Χίτλερ ποτέ δεν έλαβε περισσότερες από 39% των ψήφων σε ελεύθερες εκλογές, αλλά νομίζω ότι οι Αμερικανοί θα εψήφιζαν τώρα σχεδόν οποιοδήποτε πράγμα που θα μπορούσε να συντρίψη τους κοπτομένους για την ειρήνη και τους νεαρούς των κολλεγίων και τους μαύρους. . .Αν η ευημερούσα κοινωνία μας έφθανε να υφίσταται στερήσεις, νομίζω ότι θα είχατε, με τη συναίνεσι του λαού, μια κοινωνία και κυβέρνησι με πολύ δεξιές τάσεις, όπου η ελευθερία θα περιωρίζετο σε μεγάλο βαθμό.»
Ναι, μπορεί να συμβή. Πράγματι, πολλά υπεύθυνα πρόσωπα στις Ηνωμένες Πολιτείες προειδοποιούν ότι η σχετική διαδικασία πιθανόν να έχει ήδη αρχίσει.
[Υποσημειώσεις]
a «Τάιμς» του Λος Άντζελες, 13 Μαρτίου 1970, μέρος 2ον σελ. 1· «Ποστ», Νέας Υόρκης, 27 Απριλίου 1970, σελ. 48· «Τάιμς» Νέας Υόρκης, 27 Απριλίου 1970, σελ. 32.
[Εικόνα στη σελίδα 6]
Ένας προτεινόμενος νόμος θα έδινε στην αστυνομία το δικαίωμα να εισβάλη σ’ ένα σπίτι χωρίς προειδοποίησι.
[Εικόνα στη σελίδα 6]
Μια επιτροπή της Γερουσίας υπέβαλε ένα νομοσχέδιο που θα εχαρακτήριζε ως έγκλημα την εκφώνησι μιας «προκλητικής ομιλίας».
[Εικόνα στη σελίδα 7]
Προτείνεται «προληπτική κράτησις» υπόπτων.