Η Θρησκεία στον Πολιτικό Στίβο
ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ειδήσεις εδημοσιεύοντο κάποτε στις τελευταίες σελίδες των τοπικών εφημερίδων. Σήμερα, όμως, πιθανώτατα να διαβάση κανείς για τις ενέργειες του κλήρου στην πρώτη σελίδα. Γιατί;
Διότι σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, η θρησκεία αναμιγνύεται στην πολιτική. Και τα πολιτικά είναι ειδήσεις των πρώτων σελίδων. Σε κάθε πολιτικό επίπεδο, από τις δημοτικές εκλογές μέχρι τις διεθνείς διασκέψεις, ο κλήρος έχει μια μεγάλη μερίδα.
Από μια ωρισμένη άποψι, βέβαια, αυτό δεν είναι κάτι νέο. Οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου πάντοτε ανεμιγνύοντο στις υποθέσεις του κράτους. Τα τελευταία χρόνια, όμως, ο κλήρος έχει αναλάβει έναν πολύ ενεργητικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Ο δρόμος γι’ αυτή την αλλαγή ανοίχθηκε με τη δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Αυτό παρεκίνησε τους Καθολικούς να αναμιγνύωνται περισσότερο στις κοινωνικές και οικονομικές υποθέσεις. Οι Διαμαρτυρόμενοι τους ακολούθησαν. Η επιθυμία να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους είναι αξιέπαινη. Αλλά η ζωτική ερώτησις είναι, Πώς πρέπει να προσφέρεται αυτή η βοήθεια;
Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.» (Ιωάν. 18:36) Πιθανόν κάθε κληρικός γνωρίζει αυτά τα λόγια από μνήμης· ένας αληθινός Χριστιανός τα πιστεύει. Γνωρίζει ότι αν κάποιος ενεργή αντίθετα από τα λόγια του Ιησού, τα αποτελέσματα δεν θα είναι καλά. Τότε, γιατί συμβαίνει ο κλήρος να επιμένη ακόμη ν’ αναμιγνύεται στα πολιτικά πράγματα και, όπως θα λέγαμε, να προσπαθή να κάμη τη βασιλεία του Θεού «μέρος του κόσμου τούτου»;
Διότι, ειλικρινά, πιστεύουν ότι οι πολιτικές οργανώσεις, και όχι οι θρησκευτικές, έχουν «πυγμή» ή δύναμι σήμερα. Έτσι, ο «Αιδεσιμώτατος» Καρλ ΜακΚωλλ της πόλεως Νέας Υόρκης υποστηρίζει: «Η πολιτική είναι η μόνη βάσις επί της οποίας ο κόσμος σήμερα σέβεται έναν κληρικό.» Και το 1971 η Σύνοδος των (Καθολικών) Επισκόπων είπε ότι η πολιτική βρίσκεται όπου υπάρχει «δράσις χάριν της δικαιοσύνης.»
Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, το ότι ο Λούις Ρ. Τζιγκάντε, δημοτικός σύμβουλος της Πόλεως της Νέας Υόρκης, που είναι επίσης έκτακτος πάστωρ της Καθολικής Εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου, βεβαιώνει ότι γι’ αυτόν υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γίνωνται τα πράγματα: «Με δύναμι. Μόνο με δύναμι . . .ένας από τους λόγους που είμαι στην πολιτική είναι να γίνω πολιτικός αρχηγός, και θέλω να γίνω αρχηγός για ν’ αποκτήσω δύναμι.»
Αλλά ποια είναι τα αποτελέσματα αυτής της λογικεύσεως—καλά η κακά; Ας παρατηρήσωμε πρώτα τη Νότιο Αμερική για να δούμε.
Νοτιοαμερικανοί Επαναστάτες
Το περιοδικό Αμέρικα των Ιησουιτών λέγει: «Το να μείνη η Καθολική Εκκλησία εκτός της πολιτικής των ανταρτών στη Λατινική Αμερική είναι ευκολώτερο να λέγεται παρά να γίνεται.» Γιατί; Ένας λόγος είναι ότι η Εκκλησία πάντα ανεμιγνύετο στη Λατινοαμερικανική πολιτική. Αλλά κι εδώ, επίσης, η θέσις του κλήρου έχει αλλάξει ριζικά τα τελευταία χρόνια.
Κάποτε η Εκκλησία ήταν η αγαπημένη των πλουσίων τάξεων. Οι Επίσκοποι της βορειοανατολικής Βραζιλίας παρεδέχθησαν τα εξής σε μια ποιμαντορική επιστολή του έτους 1973: «Η Εκκλησία όχι σπάνια εξισώθηκε με όσους κατέχουν μορφωτική, κοινωνική και πολιτική κυριαρχία. Πολλές φορές συμφωνούσε περισσότερο με τους εξουσιάζοντες παρά με τους εξουσιαζομένους . . . Η Εκκλησία έγινε, σ’ αυτή την τυραννική αγωγή, ένας βοηθός.»
Τα αποτελέσματα, κατά τη γνώμη αυτών των επισκόπων, ήσαν διαρκή παθήματα για τον κοινό λαό. Έτσι, τώρα θέλουν ν’ αντιστρέψουν το ρόλο της Εκκλησίας και να τη θέσουν πίσω από το «κίνημα των λαών να ελευθερωθούν.» Αλλά θα είναι καλύτερα τ’ αποτελέσματα αυτής της ενεργείας;
Οι Βραζιλιανοί επίσκοποι παρομοιάζουν την πολιτική απελευθέρωσι με σωτηρία και πιστεύουν ότι θα έλθη μέσω βιαίας επαναστάσεως. Ήδη οι Βραζιλιανοί κληρικοί έχουν πεισθή να συνεργασθούν με τις αστικές κινήσεις των γκουερίλλα (ανταρτών). Παρόμοια, στην Κολομβία, μια οργάνωσις γνωστή ως «Ιερείς για τη Λατινική Αμερική» έχει κατηγορηθή ότι ευνοεί την επαναστατική εξέγερσι.
Ως αποτέλεσμα, τώρα, η Βραζιλιανή κυβέρνησις ισχυρίζεται ότι τουλάχιστον ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Καθολικής Εκκλησίας είναι στην πραγματικότητα ένα μέτωπο προωθήσεως του Κομμουνισμού. Η κυβέρνησις αναφέρει ότι στο παρελθόν «οι Μαρξισταί θεωρούσαν τη Χριστιανοσύνη μέρος του καπιταλιστικού καθεστώτος. Σήμερα, υποδεικνύουν τον Χριστό ως ένα προπύργιο του κομμουνισμού και μέσω αυτού επιτυγχάνουν να έχουν την υποστήριξι του θρησκευομένου λαού.»
Όμως, στο αντίθετο άκρο, κατά τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στη Βενεζουέλα, οι Καθολικοί επίσκοποι σταθερά κατεδίκασαν αυτό που ωνόμαζαν «διφορούμενα» του σοσιαλισμού και του Κομμουνισμού. Εν τω μεταξύ οι επίσκοποι της Χιλής ανοικτά κατέκριναν την πολιτική τακτική της χούντας που κυβερνά αυτή τη χώρα. Στην Αργεντινή, η πολιτική ανάμιξις του ιερέως Κάρλος Μούτζικα ωδήγησε στη δολοφονία του τον περασμένο Μάιο.
Έτσι, στο ένα άκρο η Εκκλησία λέγεται ότι υποστηρίζει τον Κομμουνισμό· στο άλλο, τον αποκηρύττει. Μεταξύ αυτών των δύο πόλων υπάρχουν ποικίλες αποχρώσεις πολιτικών ιδεολογιών τις οποίες ασπάζονται μέλη του κλήρου της Νοτίου Αμερικής. Και στριμωγμένος στο μέσον βρίσκεται ο κοινός λαός, συγχυσμένος—ελάχιστα ‘απελευθερωμένος’—λόγω ελλείψεως ενωμένης Εκκλησιαστικής ηγεσίας. Είναι κατανοητό ότι πολλοί απ’ αυτούς επιθυμούν να μείνη η Εκκλησία απλώς έξω από την πολιτική. Αλλά, όπως σημείωσε το περιοδικό Αμέρικα, αυτό «ευκολώτερα λέγεται παρά γίνεται»!
Άλλοι Θρησκευτικοί Επαναστάτες
Οι επαναστάτες κληρικοί της Λατινικής Αμερικής έδωσαν το παράδειγμα. Τους ακολούθησαν ιερείς και μοναχές από τις νήσους των Φιλιππίνων. Τα αποτελέσματα υπήρξαν τα ίδια.
Ένα Κομμουνιστικό μυστικό κίνημα, ο Στρατός των Νέων Ανθρώπων, συνελήφθη σε ‘μπλόκο’ από την κυβέρνησι των Φιλιππίνων το περασμένο έτος. Ποιος ήταν ο επαναστάτης ηγέτης; Ο «Αιδεσιμώτατος» Λούις Τζαλαντόνι, ένας πολύ σεβάσμιος Φιλιππινέζος ιερεύς. Μαζί του ήταν η σύζυγός του, πρώην καλόγρια, καθώς κι ένα ρεβόλβερ των 38 και συγγράμματα του Μάο Τσε-τουνγκ.
Στην Αφρική η ανάμιξις του κλήρου στην πολιτική έχει κι ένα άλλο κακό αποτέλεσμα: διαιρεί τις εκκλησίες εσωτερικά. Λέγεται ότι οι μαύροι Αφρικανοί μέλη της εκκλησίας κερδίζουν έλεγχο επί των λευκών κληρικών. Ο Μπάργκες Καρρ, κανονικός εφημέριος της Επισκοπικής Μητροπόλεως της Τριάδος στη Μονροβία της Λιβερίας, μαύρος, λέγει:
«Η άμεση απόρριψις της βίας είναι μια αβάσιμη εκλογή για τους Αφρικανούς Χριστιανούς.
»Γι’ αυτό τον λόγο, τουλάχιστον, πρέπει να δώσωμε την αμέριστη υποστήριξί μας στα απελευθερωτικά κινήματα, διότι βοήθησαν την εκκλησία να ξαναβρή μια νέα και ριζική εκτίμησι του Σταυρού.
»Δεχόμενος τη βία του Σταυρού, ο Θεός, μέσω του Ιησού Χριστού, αγίασε τη βία σ’ ένα λυτρωτικό όργανο, φέροντας τον άνθρωπο σε μια πληρέστερη ανθρώπινη ζωή.»
Τέτοια επιχειρήματα αγνοούν τελείως ότι ο Ιησούς είπε ότι όποιοι ζουν με βία θα πεθάνουν από βία. (Ματθ. 26:52) Παρ’ όλα αυτά νέγροι, μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου, βιαίως αντιτίθενται σε λευκούς «Χριστιανούς,» ακόμη κι αν είναι μέλη της ίδιας θρησκείας. Αποτέλεσμα είναι η διαίρεσις. Άνθρωποι που βρίσκονται πολύ μακρυά από την Αφρική είναι εμμέσως αναμεμιγμένοι στη δημιουργία και στην αύξησι αυτών των διαιρέσεων και του μίσους. Με ποιον τρόπο;
Γνωρίζετε ότι το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών έχει διαθέσει χρήματα σε Αφρικανικές τρομοκρατικές οργανώσεις; Το Συμβούλιο είπε ότι στο παρελθόν χρησιμοποίησε «αθόρυβες προσπάθειες . . . μέσω αναγνωρισμένων ιδρυμάτων» στην Αφρική προσπαθώντας να επιτύχη στους σκοπούς του. Πιο πρόσφατα, όμως, το Συμβούλιο ισχυρίζεται ότι «ένας σημαντικός αριθμός από εκείνους που έχουν αφιερωθή στην υπηρεσία του Χριστού και του συνανθρώπου τους έχουν λάβει μια πιο επαναστατική στάσι.»
Τώρα σκεφθήτε: Κάπου 400 εκατομμύρια άτομα σ’ όλο τον κόσμο ανήκουν σε εκκλησίες του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών· δηλαδή σχεδόν τέσσερις στους δέκα ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί. Πιθανόν και η εκκλησία στην οποία ανήκετε υποστηρίζει το Παγκόσμιο Συμβούλιο. Έχετε καταλάβει που χρησιμοποιήθηκαν οι δωρεές σας; Μήπως θα λέγατε ότι αυτό συνετέλεσε στην ενότητα;
Δεν πρέπει να παραβλέψωμε το γεγονός ότι οι πολιτικές δραστηριότητες του κλήρου προκάλεσαν σε πολλούς το θάνατο. Στην Ιρλανδία, τόσο οι Διαμαρτυρόμενοι όσο και οι Καθολικοί χρησιμοποιούν βία που στοίχισε πάνω από χίλιες ζωές, πολλές από τις οποίες ήσαν αθώα παιδιά. Ο ραδιοφωνικός σταθμός WBBM του Σικάγου εξέφρασε την άποψι πολλών όταν είπε σ’ ένα ραδιοφωνικό άρθρο: «Τα χέρια της θρησκείας είναι κόκκινα από το αίμα στην Ιρλανδία, ακριβώς όπως ήσαν στις Σταυροφορίες πριν από πολύν καιρό και στους παγκοσμίους πολέμους στα πιο πρόσφατα χρόνια . . . Η πιο αξιόμεμπτη ομάδα από όλες είναι ο κλήρος, και μη πιστέψετε κανέναν όταν σας λέγη το αντίθετο.»
Ναι, όπου κι αν κοιτάξετε—στην Αμερική, στην Ασία, στην Ευρώπη ή στην Αφρική—η ιστορία είναι η ίδια. Ο κλήρος ουσιαστικά κάθε θρησκευτικής αποχρώσεως βρίσκεται στον πολιτικό στίβο. Αλλά ποιος μπορεί να πη ότι τα αποτελέσματα είναι καλά;
Τι θα Πούμε για τα Αποτελέσματα;
Επαναλάβετε μόνον όσα είδαμε μέχρις εδώ. Η θρησκεία στην πολιτική έχει ιερείς, κήρυκες, μοναχές και λαϊκούς διηρημένους στις απόψεις και τις δραστηριότητές τους· έχει στρέψει μερικούς στην άκρα αριστερά πολιτική δραστηριότητα, ενώ άλλοι υποστηρίζουν τους πλουσίους στη δεξιά· έχει φέρει σε πολλούς τον θάνατο και σε πλήθος ανθρώπων την καταπίεσι μάλλον παρά την απελευθέρωσι· έχει περιπλέξει εμμέσως ανθρώπους σ’ όλο τον κόσμο σε επαναστατική δραστηριότητα· έχει διαχωρίσει τις εκκλησίες τόσο εντός των τάξεων των κληρικών όσο και εντός των ποιμνίων τους. Αυτοί δεν είναι καλοί και επιθυμητοί καρποί. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό.
Ο κλήρος έχει χάσει τον σεβασμό εκείνων ακριβώς των οποίων την εύνοια επιζητούσε ν’ αποκτήση. Έτσι, ο Άντονυ Λεζέν γράφει με σαφή λόγια στην εφημερίδα Ντέηλυ Τέλεγκραφ του Λονδίνου:
«Όταν ο Χριστός είπε, ‘Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου,’ έκαμε, σύμφωνα με κάποιον κληρικό προσφάτως, μια ‘πολιτική και επίγεια’ δήλωσι, διαχωρίζοντας τον εαυτό του από τον ‘ιμπεριαλισμό, την εκμετάλλευσι και την καταπίεσι’ που αντιπροσωπεύοντο από την κυβέρνησι των ημερών του. Το Ευαγγέλιο . . . κατά την άποψι αυτού του κληρικού . . . είναι . . . μια κλήσις για πολιτική δραστηριότητα. . . .
»Η κλίσις των νεωτεριζόντων κληρικών προς τον σοσιαλισμό συμβαδίζει με την υπερβολική πίστι σε πολιτικές λύσεις· με την πίστι, εν συντομία, ότι η βασιλεία του Χριστού είναι εκ του κόσμου τούτου. Ο Χριστός, βέβαια, είπε ότι δεν ήταν, αλλ’ αυτή η δυσκολία μπορεί να υπερπηδηθή με κάποια κατάλληλη ερμηνεία. . . .
»Οι άνθρωποι διψούν για μια βασιλεία που δεν είναι εκ του κόσμου τούτου: και αν η Χριστιανική Εκκλησία δεν την προσφέρη πια, θα την αναζητήσουν κάπου αλλού.»
Γράφοντας μ’ έναν παρόμοιο ειλικρινή τρόπο, το περιοδικό επικαίρων Του Δη Πόιντ, του Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής, έλεγε σ’ ένα κύριο άρθρο:
«Οι εκκλησίες πρέπει ν’ αποφασίσουν ποιο είναι το κύριο έργο τους. Αν προτίθενται να ιδρύσουν μια κοσμική δυναμι η ‘βασιλεία,’ θα χρησιμοποιήσουν τα επικίνδυνα όπλα που την ακολουθούν. Αλλά τότε πρέπει να πάψουν να ισχυρίζονται ότι ενεργούν εν ονόματι εκείνου που είπε, ‘Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.’»—12 Απριλίου 1974.
Οι υποκριτικές και αδίστακτες δραστηριότητες του κλήρου τους έχουν κάμει πολύ λίγο φιλικούς μεταξύ των ανθρώπων.
Ακόμη πιο σπουδαίο είναι το γεγονός ότι η ανάμιξις της θρησκείας στην πολιτική την έκαμε ‘εχθρό του Θεού.’ (Ιακ. 4:4) Ο Ιησούς γνώριζε ότι η βασιλεία του ήταν ουράνια και ότι, στον κατάλληλο καιρό, θα τερμάτιζε κάθε καταπίεσι και κακία. Τα γεγονότα δείχνουν ότι ζούμε κοντά στον καιρό που θα πραγματοποιηθή αυτό το γεγονός.—Δαν. 2:44· Ματθ. 6:9, 10· κεφάλαια 24 και 25.
Εν τω μεταξύ, ο Ιησούς είπε ότι οι ακόλουθοί του θα ‘απέδιδαν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν.’ Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, επίσης, είπε: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας.» Βεβαίως, αν οι «ανώτερες εξουσίες» («πολιτικές εξουσίες,» σύμφωνα με τη Μετάφρασι στη Γλώσσα του Λαού του Σ. Μπ. Ουίλλιαμς) λέγουν στους Χριστιανούς να κάμουν κάτι που ο Θεός λέγει ότι είναι εσφαλμένο, τότε οι αληθινοί Χριστιανοί θα «πειθαρχούν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» (Ματθ. 22:21· Ρωμ. 13:1· Πράξ. 5:29) Αλλά η ‘υπακοή στις πολιτικές εξουσίες’ δεν επιτρέπει στους Χριστιανούς να είναι επαναστάτες, ή μήπως το επιτρέπει;
Η Βιβλική άποψις υποστηρίζεται από τη σαφή δήλωσι που υπάρχει στο βιβλίο Εκκλησία και Κράτος στη Βιβλική Ιστορία και Συνταγματικός Νόμος υπό Τζαίημς Ε. Γουντ (του νεωτέρου), Ε. Μπρους Τόμψον και Ρόμπερτ Γ. Μίλλερ (1958): «Ο Ιησούς, δεν ήταν πολιτικός επαναστάτης και σταθερά αρνήθηκε ν’ αναμιχθή σε πολιτικές επαναστάσεις, προτιμώντας το θάνατο από την ανταρσία . . . Τα υπάρχοντα συγγράμματα του Παύλου δεν περιλαμβάνουν άμεση επίθεσι κατά της αυτοκρατορικής κυβερνήσεως της Ρώμης.»
Απλώς σκεφθήτε: τα αποτελέσματα της αναμίξεως του κλήρου στην πολιτική φαίνονται αξιοθρήνητα στους ανθρώπους. Φαντασθήτε πόσο βδελυκτοί πρέπει να φαίνωνται στον Θεό, τον οποίον ο κλήρος ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει. Μπορούμε να είμεθα ευτυχείς, διότι, όπως μας λέγει η Βίβλος, όλη αυτή η ψευδής θρησκεία θα καταστραφή σύντομα από τον Θεό για πάντα. Αφ’ ετέρου, η αληθινή λατρεία θα παραμείνη.—Ματθ. 7:15-20· Αποκάλυψις κεφ. 17 και 18.
Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι γνωστοί διεθνώς ουδέτεροι στις υποθέσεις αυτού του κόσμου. Πιστεύουν πραγματικά τα λόγια του Ιησού: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.» (Ιωάν. 18:36) Εσείς τα πιστεύετε;
Θέλετε να βοηθηθήτε ακριβώς τώρα για να υποστηρίξετε αυτούς που καταπατούνται—αλλά να το κάμετε αυτό μ’ ένα τρόπο που ο Θεός επιδοκιμάζει και που είναι πράγματι αποτελεσματικός;
Αν ναι, επισκεφθήτε μια Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά και μάθετε γι’ αυτούς τους Χριστιανούς που αληθινά δεν είναι «μέρος του κόσμου τούτου.»