Αληθινές Αφηγήσεις—Τι Δείχνουν;

ΤΑ ΤΟΠΙΚΑ κουτσομπολιά και οι λαϊκές εφημερίδες συχνά μεγαλοποιούν τις ιστορίες σχετικά με τις οικογενειακές βιαιότητες, κι αυτό εξ αιτίας του νοσηρού ενδιαφέροντος γι’ αυτές τις ιστορίες. Ωστόσο, υπάρχει ένας εντελώς διαφορετικός λόγος που παρουσιάζομε τις ακόλουθες αληθινές αφηγήσεις,a κι αυτός είναι μήπως μπορέσωμε να μάθωμε κάτι απ’ αυτές. Συνεπώς, μετά από κάθε περίπτωσι θα κάνωμε μερικές διερευνητικές ερωτήσεις. Στοχασθήτε πάνω σ’ αυτές τις ερωτήσεις. Τα παραδείγματα που παρουσιάζονται μπορεί να σας βοηθήσουν να δήτε ποιος είναι συχνά υπεύθυνος για το πρόβλημα. Μπορεί να σας αφυπνίσουν ως προς τις αδυναμίες που δημιουργούν τις δυσκολίες και μπορεί να σας βοηθήσουν να βρήτε τρόπους επιλύσεως αυτού του προβλήματος ή ν’ αποφύγετε τη βία στο σπίτι σας. Αυτό είναι σε αρμονία με την Γραφική παροιμία: «Ο φρόνιμος προβλέπει το κακόν και κρύπτεται· οι άφρονες όμως προχωρούσι και τιμωρούνται.»—Παροιμ. 22:3.

Μια φρικτή ουλή που αρχίζει από το πηγούνι της Γκλόριας και φθάνει ως την κλείδα του ώμου της είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που θα παρατηρούσατε σ’ αυτή την 24-χρονη γυναίκα από τη Νέα Υόρκη. Είχε πέντε αδέλφια. Όταν ο πατέρας της μεθούσε, συχνά χτυπούσε τη γυναίκα του και τις κόρες του. Η μητέρα της Γκλόριας μερικές φορές έφευγε από το σπίτι για να γλυτώση από τη βία. Αλλά επέστρεφε πάλι.

Η Γκλόρια στράφηκε στην ηρωίνη σαν ένα τρόπο διαφυγής. Το επόμενο βήμα της ήταν να φύγη από το σπίτι και να παντρευθή τον Ρόμπερτ, έναν άλλο τοξικομανή. Εκείνος τη χτυπούσε, αλλά, συνηθισμένη από την παιδική της ηλικία, η Γκλόρια το θεωρούσε σαν φυσιολογικό μέρος της οικογενειακής ζωής. Όταν έμεινε έγκυος, η Γκλόρια έκανε θεραπεία για να υπερνίκηση τον εθισμό της στην ηρωίνη. Όταν γεννήθηκε ο γιος της, τα κλάματά του έκαναν τη ζωή της πιο δύσκολη. Άρχισε να πίνη πάρα πολύ. Κάτω από την πίεσι του γάμου της και τη φροντίδα του βρέφους, η Γκλόρια άρχισε να κακοποιή το μωρό της—να το χτυπά, να το δέρνη και να καίη τα πόδια του με καυτό σίδερο· κάποτε του έσπασε και τα δυο του χέρια. Όταν το μωρό της έγινε ηλικίας ενός έτους, το έδωσε σε κάποια άλλη οικογένεια.

Η αντίδρασις του Ρόμπερτ ήταν να χτυπά τη Γκλόρια περισσότερο και τελικά την εγκατέλειψε. Σύντομα μετά απ’ αυτό εκείνη συνδέθηκε με τον Άλμπερτ και άρχισε να ελπίζη σε μια πραγματική αλλαγή. Αλλά εκείνος ήταν οξύθυμος κι όταν θύμωνε της επετίθετο. Σ’ ένα καυγά, χτύπησε τη Γκλόρια τόσο άσχημα ώστε την μετέφεραν στο νοσοκομείο, με σπασμένα πλευρά. Μήπως αυτό τους συγκλόνισε και τους έκανε ν’ αλλάξουν; Αντιθέτως. Καθώς ο Άλμπερτ την έφερνε στο σπίτι από το νοσοκομείο θύμωσε πάλι. Άρπαξε μια φιάλη που βρήκε στο πεζοδρόμιο, την έσπασε και χάραξε τον λαιμό της Γκλόριας, αφήνοντας την απαίσια ουλή που αναφέραμε προηγουμένως.

Η οικογένεια άρχισε να ζητά βοήθεια από κοινωνικούς λειτουργούς. Η Γκλόρια σταμάτησε να πίνη και εργάζεται για να προμηθεύη ένα πιο ισορροπημένο διαιτολόγιο στην οικογένεια. Ο Άλμπερτ προσπαθεί να συγκρατή τον θυμό του και τώρα μερικές φορές περνούν εβδομάδες χωρίς να χτυπήση τη σύζυγό του.

Ρωτήστε τον εαυτόν σας: ΜΕΧΡΙ ΠΟΙΟΥ ΒΑΘΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΤΟ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ; ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΤΗ ΓΚΛΟΡΙΑ Η ΠΕΙΡΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΤΗΣ ΧΡΟΝΩΝ;

Ασφαλώς, ο γάμος της Σάρας δεν ωρίμασε με τον καιρό. Οι επιθέσεις από τον σύζυγό της έγιναν πιο συχνές. Εκτός από τα ηρεμιστικά που έπαιρνε, η πρόσφατη ιστορία της Σάρας—δύο σπασμένα πλευρά, ένα χαμένο δόντι, κακώσεις, ξεσχίσματα και τρεις νοσηλείες στο νοσοκομείο—μαρτυρούν ότι ο σύζυγός της έχανε την ψυχραιμία του πολύ εύκολα. Αυτό μπορούσαν να το διακρίνουν και οι δυο έφηβοι γιοι της.

Μια μέρα, ο σύζυγος της Σάρας, προτού φύγη για τη δουλειά του είπε στον 16-χρονο γιο του να καθαρίση το γκαράζ. Μέχρι την ώρα του φαγητού το μεσημέρι, ο νεαρός δεν το είχε φτιάξει, και είπε ότι θα πήγαινε για μπάνιο με τους φίλους του. Αυτό τρόμαξε τη Σάρα, επειδή ήξερε ότι ο σύζυγός της θα ξεσπούσε σ’ αυτήν. Τα δάχτυλα της ήσαν άσπρα πάνω στη ράχη της καρέκλας της κουζίνας, καθώς έλεγε στον γιο της, «Πρέπει να πλύνης, το γκαράζ σήμερα.» «Άφησέ με ήσυχο!» φώναξε εκείνος και ανέβηκε ωργισμένος τις σκάλες προς το δωμάτιό του. Τρέχοντας πίσω του, η Σάρα άρπαξε το μπράτσο του και άρχισε να λέη, «Δεν θα πας πουθενά αν . . .» αλλά δεν τελείωσε. Εκείνος γύρισε απότομα και την έσπρωξε βίαια στο στήθος. Η Σάρα προσπάθησε να πιαστή από τα κάγκελα της σκάλας, δεν τα κατάφερε και κατρακύλησε όλα τα σκαλιά μέχρι το πάτωμα.

Ρωτήστε τον εαυτόν σας: ΗΤΑΝ Η ΑΝΑΜΟΝΗ Η ΛΥΣΙΣ; ΤΙ ΣΧΕΣΙΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΓΙΟΥ;

[Επιστολή προς ένα σύμβουλο:] «Είμαι 13 ετών και σας γράφω αυτό το γράμμα όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για τους τέσσερις μικρότερους αδελφούς και αδελφές μου, που είναι ηλικίας 11, 10, 9, και 6 ετών. Δεν περνά καμμιά νύχτα που οι γονείς μας να μην καυγαδίσουν. Μεγαλώναμε με φωνές, κραυγές και βρισιές, δυνατά χτυπήματα της πόρτας και σπάσιμο πιάτων. Ο μπαμπάς εργάζεται σκληρά και είναι σπουδαίος. Τι στιγμή που μπαίνει στην πόρτα, η μαμά τον αρχίζει με ατέλειωτα παράπονα. Εκείνος της λέγει να σταματήση και τότε αρχίζει ο καυγάς. Όταν τελειώνη ο καυγάς, η μαμά κλαίει και λέει ότι ο μπαμπάς δεν την αγαπά. Κάνει λάθος. Την αγαπά πολύ. Αλλ’ αν δεν την αγαπούσε, θα τον κατηγορούσατε; Ποιος θέλει να τον κατσαδιάζουν όλη την ώρα; Παρακαλώ, βοηθήστε μας να τους τα φτιάξωμε. Δεν θέλομε να διαλυθή η οικογένειά μας, αλλ’ αυτός δεν είναι τρόπος ζωής.»

Ρωτήστε τον εαυτόν σας: ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΙΑΙΟΥΣ ΚΑΥΓΑΔΕΣ; ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΘΟΥΝ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΘΥΜΟΥ; ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ;

Ο σύζυγος της Κόννυ την χτύπησε μέχρι αναισθησίας, ύστερα από πολλά χρόνια γάμου. Από τη ζαλάδα της, αντί να πάη στο νοσοκομείο για την αναγκαία περίθαλψι, πήγε σ’ ένα καταφύγιο για κακοποιημένες γυναίκες που βρισκόταν εκεί κοντά στο Σαν Αντόνιο του Τέξας. Χωρίς να αναφέρη την αμοιβαία έντασι ή απογοήτευσι που ωδήγησε στην έκρηξι, η Κόννυ περιέγραψε την περίπτωσι του ξυλοδαρμού της.

Ο σύζυγός της είχε έλθει στο σπίτι, αλλά δεν ήταν στη φυσιολογική του κατάστασι. Αντιθέτως, ήταν μεθυσμένος και μύριζε μπύρα. Στην συναισθηματικά φορτισμένη διένεξι που επακολούθησε, η Κόννυ τον χαστούκισε. Ήταν η πρώτη φορά σ’ όλη την διάρκεια του γάμου τους που το έκανε αυτό. «Τότε,» αφηγείται εκείνη, «μ’ έπιασε. Άρχισε να με χτυπά σαν να ήμουν άνδρας,—με γροθιές στο στομάχι, και στο λαιμό. Και όταν έπεσα κάτω, με κλωτσούσε.» Ήταν μια βίαιη επίθεσις, μια κακοποίησις.

Ρωτήστε τον εαυτόν σας: ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΒΙΑΙΟΤΗΤΕΣ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙ; ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΗ ΕΝΑΣ ΤΕΤΟΙΟΣ ΚΑΥΓΑΣ; ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΤΕ ΣΕΙΣ ΑΝ ΗΣΑΣΤΕ Η ΚΟΝΝΥ;

Μολονότι αυτά τα παραδείγματα δεν καλύπτουν την πλήρη σειρά των οικογενειακών βιαιοτήτων, εν τούτοις τονίζουν έντονα μερικές από τις πιο συνηθισμένες πλευρές του προβλήματος. Και οι συνοδευτικές ερωτήσεις μπορεί ήδη να σας βοήθησαν ν’ αποκτήσετε κάποια άποψι για την οικογενειακή βία. Στα άρθρα που ακολουθούν, θα εξετασθούν μερικοί από τους παράγοντες που επέδρασαν σ’ αυτές τις αληθινές ιστορίες. Επίσης, θα στραφούμε ιδιαιτέρως στις αιτίες και τα αποτελέσματα της βίας που περιλαμβάνει άνδρες, γυναίκες και τα παιδιά. Τότε θα μπορέσωμε να εκτιμήσωμε καλύτερα τις συμβουλές για την επίλυσι αυτού του προβλήματος ή την πρόληψι αυτής της διαδεδομένης μάστιγας που καταστρέφει τις οικογένειες και τη ζωή τόσων πολλών σήμερα.

[Υποσημειώσεις]