Μαθαίνοντας από Οδυνηρή Εμπειρία

Η ακόλουθη πείρα είναι μιας μητέρας στην Αυστραλία, που αφού απέτυχε ο γάμος της, δοκίμασε κάτι άλλο

ΖΟΥΣΑ μ’ έναν άνδρα για τρία σχεδόν χρόνια χωρίς τα οφέλη του γάμου. Με ποιο αποτέλεσμα; Μπορώ έντιμα να πω ότι, συναισθηματικά και ψυχολογικά ήσαν τα τρία χειρότερα χρόνια της ζωής μου.

Αρχίσαμε το δεσμό μας με την ίδια άποψι που φαίνεται να έχουν οι περισσότεροι σήμερα, ότι δηλαδή «όποιος καίγεται στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι» και ότι «Δεν γνωρίζεις ένα άτομο παρά μόνο αν ζήσης μαζί του.» Έτσι, αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, πίστευα ότι θα ήταν ευκολώτερο να διαλύσω το δεσμό παρά να τρέχω στα δικαστήρια για διαζύγιο.

Η Ανασφάλεια Δημιουργεί Προβλήματα

Αλλά αυτές ακριβώς οι σκέψεις δημιουργούν προβλήματα. Απ’ την αρχή κιόλας νοιώθεις ανασφάλεια. Πώς μπορείς να νοιώθης ασφαλής όταν ποτέ δεν ξέρης αν το άλλο άτομο θα ζη ακόμη μαζί σου μετά ένα χρόνο ή κι ένα μήνα ακόμη;

Ένας δεσμός ντε φάκτο, δηλαδή συμβίωσι χωρίς όμως νομική αναγνώρισι, διέπεται από μια τέτοια αίσθησι προσωρινότητας. Υπάρχει πάντα ο φόβος μήπως παρουσιασθή κάποιο άλλο πρόσωπο και εύκολα δημιουργηθή ένας νέος δεσμός μ’ αυτό το άτομο. Έτσι αυτό το φρικτό, καταστρεπτικό αίσθημα ζήλειας υπάρχει πάντα στο προσκήνιο, έτοιμο να εκραγή.

Άλλα Προβλήματα

Ναι, πάντα υπάρχει έντασις. Δεν μπορείς καν να χαλαρώσης, γιατί βρίσκεσαι πάντα σε επιφυλακή μήπως πης ή κάνης κάτι που θα κάνη το άλλο πρόσωπο να φύγη. Και νοιώθεις φόβο, διότι σε μια λογομαχία σχεδόν πάντα στο τέλος ο ένας χρησιμοποιεί συναισθηματικό εκβιασμό λέγοντας «Φεύγω.»

Αυτή η φράσι ντε φάκτο, ήταν το μεγαλύτερό μου πρόβλημα. Με έκανε να νοιώθω φτηνή και έχανα τον αυτοσεβασμό μου όποτε για κάποιο σοβαρό λόγο, που συχνά παρουσιαζόταν, ήμουν υποχρεωμένη να εξηγώ ότι ήμουν ντε φάκτο σύζυγος. Ήθελα απελπισμένα να εξηγήσω ότι δεν ήμουν στην πραγματικότητα ανήθικη, δεν ήμουν ο τύπος που πήγαινε από τον ένα άνδρα στον άλλο. Αλλά φυσικά, ήμουν ανήθικη, ανεξάρτητα του αν σχετιζόμουν με ένα άνδρα ή με πολλούς, και η συνείδησί μου με βασάνιζε για τα καλά.

Άρχισαν επίσης τα ψυχολογικά προβλήματα. Αυτά εκδηλώνονταν με κατάθλιψι, το αίσθημα ότι δεν αξίζω τίποτα και, τελικά, με διάθεσι αυτοκαταστροφής. Ακόμη και τώρα, πέντε χρόνια αφ’ ότου διαλύθηκε εκείνος ο δεσμός, νοιώθω τόση ντροπή και τόσο ακάθαρτη που θάθελα να σβήσω τις αναμνήσεις για πάντα απ’ το μυαλό μου. Αλλά δεν μπορώ, γιατί, όπως λέει ο Δημιουργός, ‘θερίζουμε ό,τι σπείρουμε.’ Έχω μια καθημερινή υπενθύμισι στο πρόσωπο του μικρού μου γιου, καρπού εκείνου του τελευταίου δεσμού.

Όχι μόνο έχω αυτή την ανθρώπινη ύπαρξι για υπενθύμισι, αλλά επίσης, όταν γεννήθηκε άλλαξα το επίθετό μου και πήρα το επίθετο του πατέρα του. Πίστευα ότι θα μπορούσα έτσι να προστατέψω από οποιαδήποτε προκατάληψι και εκείνον και τα δυο μου παιδιά από τον πρώτο μου γάμο. Επιφανειακά φαίνεται σαν να είχα παντρευτή δυο φορές. Αλλά το μόνο που εξυπηρέτησε εκείνη η αλλαγή είναι να νοιώθω ανέντιμη κάθε φορά που με φωνάζουν μ’ αυτό το όνομα.

Αναδρομή στο Παρελθόν

Ανατρέχοντας στο παρελθόν, καταλαβαίνω ότι έκανα πολύ περισσότερα εκτός απ’ το να διασύρω το όνομά μου. Εξέθεσα και τα τρία μου παιδιά στις επιθέσεις των άλλων παιδιών στο σχολείο, κι όλα αυτά λόγω της ηθικής της μητέρας τους, την οποία, φυσικά δεν μπορούσαν ν’ αρνηθούν. Θα πρέπει κι αυτά να ντρέπονταν επίσης.