«Η Δημοτική Μουσική Ήταν στο Αίμα Μου»

ΕΙΧΕ χιόνι παντού στα βουνά—πολύ χιόνι. Οι δρόμοι ήταν αποκλεισμένοι. Τα τρόφιμα τελείωναν. Επειδή ο Μπαμπάς αγαπούσε τους ανθρώπους, φόρτωσε τέσσερα άλογα από τις δικές μας προμήθειες. Επειδή γνώριζε τους δρόμους του ανώμαλου εδάφους, μπορούσε να τραβήξει το δρόμο πάνω προς τα ποτάμια και τα ρυάκια για να φέρει τροφή σ’ εκείνους που είχαν ανάγκη.

Αυτό συνέβη περισσότερο από 50 χρόνια πριν. Αν και γρήγορα φύγαμε από τη Δυτική Βιρτζίνια, το ενδιαφέρον του Μπαμπά για τους ανθρώπους τόχω κι εγώ μέχρι σήμερα. Εκτός από την αγάπη για τους ανθρώπους, ο πατέρας μού έδωσε και κάτι άλλο—αγάπη για τη δημοτική μουσική που εξαίρει τη φυσική ομορφιά, τη σωστή οικογενειακή ζωή και τις θετικές αξίες.

Ο Μπαμπάς έπαιζε μπάντζο και η Μαμά τραγουδούσε. Πόσο συχνά θυμάμαι απογευματινούς περιπάτους στα βουνά, ακούγοντας το ρυάκι να κελαρύζει και το παίξιμο και το τραγούδι των ανθρώπων του βουνού να αντηχεί μέχρι την πεδιάδα! Σ’ όλη μου τη ζωή αισθανόμουν ότι ο κόσμος χρειαζόταν περισσότερη δημοτική μουσική. Και νωρίς στην ζωή μου άρχισα να τους την παρέχω.

Τα Πρώτα Μου Βήματα

Λίγο αργότερα από τότε που φύγαμε από τη Δυτική Βιρτζίνια στην Πενσυλβανία, άρχισα να παίζω κιθάρα. Ενώ ήμουν ακόμη στο σχολείο σχημάτισα την πρώτη μου μουσική ομάδα. Παίζαμε σε σχολικές γιορτές και κοινωνικές συναναστροφές για νεαρούς ενήλικες. Γρήγορα ένιωσα ότι η μουσική έχει τη δύναμη να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους.

Κατόπιν ήρθε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Το να πάω στον πόλεμο και να σκοτώνω δεν άρμοζε με την αγάπη που είχε ενσταλάξει μέσα μου ο Μπαμπάς για τους ανθρώπους. Επειδή ανέτρεφα γουρούνια, πήρα κατ’ αρχήν αναβολή. Αργότερα στρατολογήθηκα στο πεζικό. Μια νύχτα που κάναμε ελιγμούς έπεσα από μια πρόχειρη γέφυρα από ύψος 9 μέτρων κι έσπασα το πόδι μου σε εφτά μέρη. Όσο καιρό έκανε το πόδι μου για να γίνει καλά εγώ έπαιζα με μια μικρή ομάδα στρατιωτών.

Όταν απολύθηκα από το στρατιωτικό, ξεκίνησα για να φτιάξω μια καλή ομάδα δημοτικής και γουέστερν μουσικής. Βάζοντας αγγελία στο Μπίλλμπορντ Μαγκαζίν, συγκεντρώθηκαν μουσικοί απ’ όλες τις μεριές της χώρας για να σχηματίσουμε το Πάιν Χόλλοου Τζάμπορι. Αρχίσαμε με το ραδιόφωνο. Σύντομα κάναμε προσωπικές εμφανίσεις τόσο στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στον Καναδά. Ένα ραδιοφωνικό δίκτυο 17 σταθμών μας παρουσίασε στην περιοχή που κάναμε περιοδεία.

Κατόπιν εμφανίστηκα στο Χίλλμπιλλυ Παρκ της Πενσυλβάνιας, όπου εμφανίζονταν πολλοί από τους πιο διάσημους εκτελεστές της δημοτικής μουσικής σαν γκεστ σταρ. Παρουσίαζα τα σώου και συμμετείχαν μέχρι 35 άτομα από το Πάιν Χόλλοου Τζάμπορι. Μολονότι ήταν εμπορική επιχείρηση, αισθανόμουν πολύ όμορφα που έβλεπα χιλιάδες να έρχονται κάθε εβδομάδα στο πικ-νικ στο πάρκο για να απολαμβάνουν τη ζωντανή μετάδοση της δημοτικής μουσικής.

Ροκ εντ Ρολ

Τα πράγματα φαίνονταν ωραία για τη δημοτική μουσική, αλλά μετά ήρθε το ροκ εντ ρολ. Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ροκ ήταν όταν ήμουν φιλοξενούμενος σ’ ένα σώου στο Κλήβελαντ Σερκλ Θήατερ. Ο παραγωγός ήρθε τρέχοντας στο πίσω μέρος της σκηνής. Ήταν έξω φρενών. Το ακροατήριο ήταν αναστατωμένο. Μερικοί είχαν βαρεθεί από την εκτέλεση πάνω στη σκηνή. Άλλοι είχαν σοκαριστεί με τις κινήσεις του σώματος του τραγουδιστή. Πολλοί είχαν φύγει αηδιασμένοι. Σαν παρουσιαστής ήταν δικό μου έργο να τραβήξω έξω από τη σκηνή ένα νεαρό εκτελεστή που ονομαζόταν Έλβις Πρίσλεϋ και να παρουσιάσω το επόμενο νούμερο—πράγμα που και έκανα αμέσως!

«Αυτό το παιδί δεν θα γίνει ποτέ τίποτα,» σκέφτηκα μέσα μου. Βέβαια, έκανα λάθος. Όταν τελείωσε τα μαθήματα φωνητικής, πιθανόν έκανε περισσότερα από κάθε άλλον για να προωθήσει τη μουσική ροκ εντ ρολ. Ταυτόχρονα, νομίζω πως έκανε πάρα πολλά για να επηρεάσει τη δημοτική μουσική. Μεγάλο μέρος της σύγχρονης δημοτικής μουσικής έχει στραφεί από την παραδοσιακή δημοτική μουσική προς το ροκ. Κάνοντας το αυτό, κέρδισε τη δημοτικότητα τόσο της δημοτικής μουσικής όσο και της μουσικής ροκ, αλλά το τίμημα της δημοτικότητας ήταν πολύ υψηλό.

Ενώ η μουσική ροκ έβγαζε από τη μέση τη δημοτική μουσική σαν θύελλα, εγώ ήμουν ενασχολημένος στο να προωθώ τη δημοτική μουσική. Μια εταιρία στο Νάσβιλ μου ζήτησε να κάνω περιοδεία με τον σταρ των γουέστερν και της δημοτικής μουσικής Τζίμμυ Γουέικλυ. Αφού καλύψαμε πολλές από τις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες, καταλήξαμε στο Χόλλυγουντ, όπου εμφανίστηκα σε αρκετά κινηματογραφικά έργα.

Κάτι Έλειπε

Τα πράγματα πήγαν καλά για μένα στο Χόλλυγουντ. Συνάντησα τους κατάλληλους ανθρώπους, πήγαινα στους κατάλληλους τόπους κι έκανα όλα τα πράγματα που θα έπρεπε να κάνει ένας ανερχόμενος σταρ. Αλλά κάτι έλειπε. Μέσα σ’ όλο το θάμπος της προσποιητής παραγωγής, έλλειπε η ίδια η ουσία την οποία εγώ εξίσωνα με το ξυπόλυτο αγόρι που περπατούσε στο βουνίσιο μονοπάτι και το οποίο είχα μπροστά μου σαν εικόνα μου για πάντα. Κι έτσι γύρισα πίσω στην Πενσυλβανία.

Μια εταιρία δίσκων μου ζήτησε να ηχογραφήσω ένα τραγούδι των εορτών, «Έλφη δε Ελφ.» Έγινε αμέσως επιτυχία. Εφτά εταιρίες δίσκων δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τις ζητήσεις σε πωλήσεις. Η δημοτικότητα του πρώτου μου δίσκου έκανε ευκολότερη την επιτυχία των επόμενων δίσκων που έφτασαν σε μεγάλα ύψη πωλήσεων.

Η φήμη των δίσκων απαιτούσε να κάνω περισσότερες περιοδείες. Αλλά τα τραγούδια που παίζαμε μου υπενθύμιζαν την αφοσιωμένη μου σύζυγο η οποία βρισκόταν πολλά χιλιόμετρα μακριά. Μου υπαγόρευαν να γυρίσω σπίτι κοντά της. Συχνά οι εκτελεστές στρέφονταν στο αλκοόλ ή στα ναρκωτικά για να βοηθηθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους. Εγώ γύρισα σπίτι μου.

Βρίσκοντας Αυτό που Έλειπε

Το 1969 μετακομίσαμε στη Φλώριδα. Εκεί στην επίπεδη γη της κεντρικής Φλώριδας, βρήκα ποια ήταν η ενστικτώδης μου αγάπη για τους ανθρώπους, τα βουνά και τη μουσική.

Ήταν η μέρα των Χριστουγέννων το 1970. Μόλις είχαμε επιστρέψει από το ναό. Ένα χτύπημα στην πόρτα με οδήγησε μπροστά σ’ έναν άνθρωπο που φαινόταν έντιμος και ειλικρινής τον οποίο ποτέ δεν θα ξεχάσω. Μολονότι μιλήσαμε για πολλά ζητήματα και μου έδειξε πολλά πράγματα από τη Γραφή που δεν τα ήξερα, το φανερό του ενδιαφέρον για μένα ήταν εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο απ’ αυτά που έλεγε.

Προτού φύγει, με προσκάλεσε στην κοντινή Αίθουσα Βασιλείας. Η συνάθροιση θα γινόταν εκείνη τη μέρα ύστερα από λίγες ώρες. Πήγα. Η Βιβλική ομιλία ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά εκείνο που τράβηξε περισσότερο την προσοχή μου ήταν η ανοιχτή συζήτηση ενός Γραφικού θέματος που ακολούθησε.

Τα φυλετικά προβλήματα που μάστιζαν τη χώρα δεν υπήρχαν εκεί. Μαύροι, λευκοί, νέοι και γέροι, απ’ όλα τα κοινωνικά επίπεδα, ήταν προσηλωμένοι όλοι από καρδιάς και συμμετείχαν στο πρόγραμμα. «Έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα!» σκέφτηκα μέσα μου.

Μετά τη συνάθροιση με πλημμύρισαν στα καλωσορίσματα. Ο άνθρωπος που με είχε προσκαλέσει μου είπε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα ήταν ευτυχείς να μελετήσουν τη Γραφή μαζί μου σπίτι μου. «Πόσο σύντομα μπορούμε να αρχίσουμε;» απάντησα. Αρχίσαμε το επόμενο βράδι.

Δύο εβδομάδες αργότερα με προσκάλεσε να πάω μαζί του για να επισκεφθούμε άλλους. Συμμετείχα κι εγώ στη Βιβλική ελπίδα για καλύτερες συνθήκες από τότε και μετά.

Πίεση να Συμβιβαστώ

Η πρόθεση μου να μετακομίσω στη Φλώριδα έφερε τελικά μια εν μέρει διέξοδο στο μουσικό μου ενδιαφέρον. Συμμετείχα σε μια ορχήστρα ποικιλίας που έπαιζε επί δύο ή τρία βράδια την εβδομάδα σε διάφορα κλαμπ. Εκείνο που δεν είχα συνειδητοποιήσει ήταν ότι οι αλλαγές της σύγχρονης μουσικής βρίσκονταν σε απευθείας πορεία σύγκρουσης με τις Βιβλικές αρχές που μάθαινα.

Το να παρουσιάζεις ένα σώου σ’ ένα κλαμπ συχνά σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις σεξουαλικούς υπαινιγμούς και σχόλια. Καθώς οι τακτικοί πελάτες πίνουν περισσότερο, οι σκέψεις τους γίνονται πιο θολές, πράγμα το οποίο κατόπιν απαιτεί πιο αδιάντροπο διάλογο. Εγώ ποτέ δεν θα το έκανα αυτό. Η άρνησή μου να συμβιβάσω τους κανόνες μου άρχισε να μου προξενεί προβλήματα στην εργασία μου.

Η στροφή της δημοτικής μουσικής προς τη μελωδία ροκ δεν παρουσίαζε μεγάλα προβλήματα για μένα. Ένας μουσικός της δημοτικής μουσικής μπορεί να κανονίσει τη μελωδία του ώστε να προσαρμόζεται με την καθαρή δημοτική μουσική. Αυτό έκανα και εγώ. Ένα πράγμα όμως το οποίο δεν μπορούσα να κάνω ήταν η αλλαγή των στίχων.

Τα λόγια της παραδοσιακής δημοτικής μουσικής κατά καιρούς έδειχναν προτίμηση για πράγματα όπως τα ερωτικά τρίγωνα. Με τη στροφή της μελωδίας προς το ροκ, τα λόγια της σύγχρονης δημοτικής μουσικής γίνονται ολοένα και πιο χυδαία, με ολοένα και πιο ζωντανές περιγραφές άσεμνης συμπεριφοράς. Αυτό ιδιαίτερα είναι εκείνο που απαιτεί το κοινό και μάλιστα στα κλαμπ.

Τι θα έκανα εγώ; Όλος μου ο τρόπος ζωής εξαρτάτο από την έκφρασή μου μέσω της μουσικής. Αλλά η μουσική που ήθελαν να ακούν οι άνθρωποι ήταν μια επίθεση σ’ αυτά που εγώ θεωρούσα ηθικά και έντιμα!

Ο κόμπος έφτασε στο χτένι όταν έκανα ένα σώου σ’ ένα κλαμπ αμέσως μετά από τότε που άρχισα να μελετώ τη Γραφή. Καθώς κάναμε το σώου, το πλήθος χόρευε ή καθόταν στα τραπέζια μιλώντας, τρώγοντας και πίνοντας. Τότε μια γυναίκα, η οποία προφανώς είχε πιει πάρα πολύ, γύμνωσε το στήθος της και μας ζήτησε να παίξουμε ένα σύγχρονο τραγούδι δημοτικής μουσικής με ανήθικα λόγια.

Πράγμα που και έκανα! ‘Τι γυρεύω εγώ σ’ έναν τόπο σαν κι αυτό;’ αναρωτήθηκα. ‘Τι θα πουν οι καινούργιοι μου Χριστιανοί σύντροφοι σχετικά μ’ αυτά;’ Η τελική αυτή πίεση να συμβιβάσω τους ηθικούς κανόνες μου και τις αρχές της Βίβλου μ’ έκανε να παραιτηθώ από την επαγγελματική δημοτική μουσική το βράδι εκείνο.

Συμμετοχή σε Υγιή Μουσική

Η μουσική ήταν κάτι παραπάνω για μένα απ’ ό,τι απλώς το μέσο που μου παρείχε μια καλή ζωή—ήταν μέσα στο αίμα μου. Έτσι το να παραιτηθώ τελείως από τη μουσική ήταν σχεδόν αδύνατο. Δεν μπορούσα να φτάσω εκεί. Σ’ ένα πικ-νικ με μέλη της εκκλησίας, ένας έφερε ένα βιολί, ένας άλλος μια κιθάρα, και λοιπά. Ενώθηκα μαζί τους και άρχισα από την αρχή. Παίζαμε τραγούδια σε γάμους και σε άλλες συναναστροφές με συγχριστιανούς. Αν και είναι χωρίς χρηματική αμοιβή, η υγιής χαρά και η ευκαιρία να εκφράζω τον εαυτό μου μέσα από τη μουσική με κάνει να αισθάνομαι καλοπληρωμένος.

Το μέρος της δημοτικής και της γουέστερν μουσικής που σήμαινε τόσα πολλά για μένα είχε να κάνει με πράγματα που πλουτίζουν τη ζωή: την αγάπη για το φυσικό περιβάλλον, την αφοσίωση στον οικογενειακό θεσμό και την ειρήνη διανοίας που μπορούν να δώσουν αυτά τα πράγματα. Μια φθινοπωρινή μέρα που οδηγούσα με το αυτοκίνητό μου μέσα από τους ακτινοβόλα χρωματισμένους λόφους της Πενσυλβανίας, ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι. Τα αισθήματά μου για την ύπαιθρο συσχετίστηκαν απευθείας με τις Βιβλικές αλήθειες που είχα μάθει πρόσφατα.

Ο Ιεχωβά Θεός ήταν εκείνος που έδωσε στον άνθρωπο τη γη για να την αγαπάει και για να τη φροντίζει. Εκείνος σκοπεύει να φέρει κατάσταση ειρήνης όχι απλά και μόνο σε μια πεδιάδα αλλά σε ολόκληρη τη γη. Να την κάνει έναν όμορφο Παράδεισο. Ο Ιεχωβά πάντοτε ήθελε πιστότητα στο γάμο και θα την απαιτεί και στο καινούργιο σύστημα της δημιουργίας του. Όλ’ αυτά ήταν λογικά! Αυτό ήταν το νόημα της μουσικής που είχα στην καρδιά μου.

Στο πέρασμα των χρόνων έχω δει πώς το να συμμετέχεις σε ωφέλιμη μουσική μπορεί να εξυψώσει τα πνεύματα ατόμων που αντιμετωπίζουν πόλεμο, οικονομικές δυσχέρειες και οικογενειακή κατάρρευση. Αλλά η ευχαρίστηση που προσφέρει η μουσική έχει μόνο παροδικό χαρακτήρα στην καλύτερη περίπτωση.

Το να μεταδίδω τις Βιβλικές αρχές και τις ελπίδες στους πλησίον μου σαν Μάρτυρας του Ιεχωβά μπορεί να πετύχει περισσότερα απ’ αυτά. Και πραγματικά το πετυχαίνει. Τα λόγια είναι τέλεια. Είναι ένα τραγούδι που μπορεί να αγγίξει κάθε καρδιά που το επιθυμεί. Και δίνει ειρήνη διανοίας που μπορεί να σε εξυψώσει για πάντα.—Όπως το αφηγήθηκε ο Γούντυ Γούντελ.