Ποια Βάση Υπάρχει για τους Ελληνικούς Μύθους;
Μέρος ΙΙ
ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΗΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ
Αλλά γιατί συμβαίνει να παρουσιάζουν οι Ελληνικοί μύθοι μια τόσο παραμορφωμένη εκδοχή εκείνου που φαίνεται να υπονοούν οι Άγιες Γραφές; Τα γεγονότα της ιστορίας, όπως αναγράφονται στη Βίβλο, προμηθεύουν το αναγκαίο νήμα για να δοθεί απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση.
Ύστερα από τον Κατακλυσμό ένα μεγάλο τμήμα του ανθρώπινου γένους είχε προτιμήσει να στασιάσει εναντίον του Ιεχωβά Θεού. Είχαν αναλάβει να οικοδομήσουν στις πεδιάδες Σενναάρ την πόλη Βαβέλ καθώς κι έναν πύργο, σαν ένα ζιγκουράτ, για να τον χρησιμοποιούν για ψεύτικη λατρεία. Το οικοδομικό σχέδιο είχε αρχίσει με πρόκληση του σκοπού του Δημιουργού ν’ απλωθούν οι άνθρωποι σ’ όλη τη γη. Αλλ’ αυτό δεν πέτυχε, γιατί ο Ιεχωβά σύγχυσε τη γλώσσα των οικοδόμων. Μη μπορώντας να εννοούν ο ένας τον άλλον, σταμάτησαν τελικά το οικοδομικό έργο και διασκορπίστηκαν.—Γένεσις 11:2-9.
Εντούτοις, η γνώση, των προγενέστερων γεγονότων, όπως των συνθηκών που υπήρχαν πριν από τον Κατακλυσμό πρέπει να είχε σφηνωθεί με κάποιο τρόπο στη μνήμη των διασκορπισμένων ανθρώπων. Είναι λογικό αυτοί και οι απόγονοί τους να είχαν προσαρμόσει αυτή τη γνώση στις Θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί αυτοί οι μύθοι είναι από πολλές απόψεις τόσο διαφορετικοί από τη Βιβλική αφήγηση.
Εφόσον η Βαβέλ ήταν το σημείο από το οποίο διασκορπίστηκαν εκείνοι οι στασιαστικοί άνθρωποι, έπρεπε να περιμένουμε να βρούμε Βαβυλωνιακή ή Χαλδαϊκή επιρροή στους Ελληνικούς μύθους. Και αυτό ακριβώς είναι εκείνο που έχουν παρατηρήσει πολλοί λόγιοι. Ο Ε. Α. Σπάιζερ ειδικός στα Ανατολικά ζητήματα, ανευρίσκει το θέμα των Ελληνικών μύθων στη Μεσοποταμία, λέγοντας τα εξής;
«Η αφήγηση περί θείων όντων τα οποία ήταν ένοχα απρεπών πράξεων, που μερικές φορές έφθαναν σε σημείο άγριων οικογενειακών, μαχών, είχε ληφθεί από τη Μεσοποταμία από τους Ουριανούς, μεταβιβάστηκε απ’ αυτούς στους Χετταίους, και εμφανίστηκε τελικά σε Ελληνικές και Φοινικικές πηγές».—Η Παγκόσμια Ιστορία του Ιουδαϊκού Λαού, Τομ. Ι. σελ. 260.
Πολλά χρόνια νωρίτερα ο Καθηγητής Τζωρτζ Ρώλινσον παρατήρησε τα εξής:
«Η εκπληκτική ομοιότητα του Χαλδαϊκού συστήματος με το σύστημα της Κλασικής Μυθολογίας φαίνεται ν’ αξίζει ιδιαίτερης προσοχής. Αυτή η ομοιότητα είναι πάρα πολύ γενική, και σε μερικές απόψεις πλησιάζει πάρα πολύ, ώστε να επιτρέπει να υποτεθεί ότι απλά συμβάντα παρήγαγαν αυτή τη σύμπτωση. Στο Πάνθεο της Ελλάδας και της Ρώμης, καθώς και της Χαλδαίας, συναντάται αυτή η γενική διάταξη σε ομάδες· η ίδια γενεαλογική διαδοχή δεν είναι σπάνιο να βρεθεί και σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και τα δημοφιλή ονόματα και οι τίτλοι των κλασικών θεοτήτων εισχώρησαν στις πιο περίεργες περιγραφές και εξηγήσεις από Χαλδαϊκές πηγές. Σπάνια μπορούμε ν’ αμφιβάλλουμε για το ότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υπήρχε μετάδοση πεποιθήσεων—μια διοχέτευση στα παλιά χρόνια, από τις ακτές του Περσικού Κόλπου στις χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο, μυθολογικών γνώσεων και ιδεών».—Εφτά Μεγάλες Μοναρχίες, Τόμ. Ι. σελ. 71, 72.
[Εικόνα στη σελίδα 31]
Εικόνα της θεάς Άρτεμης της Εφέσου