Άκουσα το Όνομα του Θεού και Έπαψα να Ενδιαφέρομαι για το Δικό Μου
ΜΟΧΘΟΥΣΑ για να κάνω όνομα για τον εαυτό μου. Σπούδασα στο κολέγιο. Ειδικεύτηκα στη δραματική τέχνη και στη ραδιοεκφώνηση. Ήμουν αποφασισμένος να γίνω ηθοποιός. Ήρθε όμως ο πόλεμος, και με διόρισαν στο τμήμα ειδικών υπηρεσιών. Έγραφα, διεύθυνα, και παρουσίαζα τις στρατιωτικές θεατρικές παραστάσεις. Το 1946 απολύθηκα τιμητικά, και μετακόμισα στο Χόλλυγουντ όπου είχα συμβόλαιο με τα στούντιο RKO. Αλλά έβρισκα ότι η ηθοποιία ήταν πολύ ανιαρή, ότι της έλειπε η ζωντάνια.
Γι’ αυτό επιχείρησα να εργαστώ ως κωμικός. Μπροστά σε ζωντανά ακροατήρια, κάνοντας τους ανθρώπους να γελούν—αυτό μου ταίριαζε καλύτερα! Άρχισαν να μου συμβαίνουν ωραία πράγματα. Είχαν περάσει μόνο πέντε χρόνια από τότε που απολύθηκα από το στρατό και είχα ήδη περιοδεύσει στη χώρα με τον Χάρρυ Τζέιμς ως κωμικός του θιάσου του. Είχα εργαστεί σε κάθε μεγάλη λέσχη στη Δυτική Ακτή και στα ξενοδοχεία Φλαμίγκο και Σαχάρα στο Λας Βέγκας. Ήμουν ευχαριστημένος με τον εαυτό μου. Είχα πετύχει πολλά σε πέντε χρόνια και είχε αρχίσει πραγματικά να γίνεται το όνομά μου διάσημο!
Μετά ήρθε ο Οκτώβριος του 1951. Τα πάντα άλλαξαν. Άκουσα κάποιο άλλο όνομα και έπαψα να ενδιαφέρομαι να γίνει το όνομά μου διάσημο. Είχα προσληφθεί ως κωμικός στο καλύτερο τηλεοπτικό πρόγραμμα της Δυτικής Ακτής. Σ’ εκείνο το πρόγραμμα υπήρχε και ένας που ήταν διάκονος. Τον ρώτησα ποια ήταν η θρησκεία του. «Είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά».
«Θα ήθελες να το επαναλάβεις;» του είπα.
«Μάρτυρας του Ιεχωβά».
«Θα ήθελες να το πεις λίγο πιο αργά;»
«Μ-ά-ρ-τ-υ-ρ-α-ς τ-ο-υ Ι-ε-χ-ω-β-ά».
Δεν είχα ακούσει ποτέ πριν το όνομα Ιεχωβά. Τον προσκάλεσα αυτόν και τη σύζυγό του στο σπίτι μου. Εκείνο το βράδι, η σύζυγός μου κι εγώ ανακαλύψαμε κάτι το καταπληκτικό: Ο Θεός έχει όνομα! Και αυτό το όνομα είναι Ιεχωβά! Μάθαμε ότι ήταν ένα όνομα που έπρεπε να λαβαίνει τιμή, να αγιάζεται, και να γνωστοποιείται. (Ησαΐας 43:10-12) Αρχίσαμε να ρωτάμε τον καθένα που συναντούσαμε αν γνώριζε ποιο ήταν το όνομα του Θεού.
Έδινα μαρτυρία στους πελάτες της λέσχης που εργαζόμουν. Κάποιος έδειξε ενδιαφέρον, και μου έκανε πάντοτε ερωτήσεις. Κάποτε μου είπε:
«Ξέρεις κάτι, μου αρέσουν οι περισσότεροι θρησκευόμενοι άνθρωποι, αλλά υπάρχουν κάποιοι που δεν μου αρέσουν καθόλου».
«Ποιοι είναι αυτοί;» τον ρώτησα.
«Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά!»
«Μήπως υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος γι’ αυτό;»
«Να, έχω ακούσει διάφορα πράγματα γι’ αυτούς».
«Θα σου πω κάτι. Η Βίβλος λέει ότι θα πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Την επόμενη φορά που θα έρθει στην πόρτα σου ένας από τους Μάρτυρες, κάλεσέ τον μέσα. Πες του αυτά που έχεις ακούσει. Και άκουσε αυτά που θα σου πει. Αυτό είναι το λογικό πράγμα που πρέπει να κάνεις. Θα μου κάνεις αυτή τη χάρη;»
Συμφώνησε, και σύντομα μετά απ’ αυτό έφυγα για να εργαστώ στο Λας Βέγκας. Τρία χρόνια αργότερα βρισκόμουν σε μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και ένας μεγαλόσωμος άντρας που φορούσε καπέλο μάγειρα ήρθε από την κουζίνα και με σφιχταγκάλιασε.
«Με θυμάσαι;» μου είπε.
«Μου φαίνεσαι γνωστός».
«Θυμάσαι που μου μιλούσες για την Αγία Γραφή στη λέσχη εδώ στην κοιλάδα και μου έλεγες την επόμενη φορά που θα έρθει στην πόρτα μου ένας Μάρτυρας να τον καλέσω μέσα; Ε, λοιπόν, το έκανα. Μελέτησα μαζί του, και τώρα είμαι ένας βαφτισμένος Μάρτυρας!»
Τότε που του μίλησα για πρώτη φορά πριν τρία χρόνια, η μόνη μορφή μαρτυρίας που συνήθιζα να κάνω ήταν η ανεπίσημη μαρτυρία. Αλλά από τότε και η σύζυγός μου κι εγώ έχουμε βαφτιστεί και κάνουμε σκαπανικό (κηρύττοντας ολοχρόνια στη διακονία του αγρού). Αυτή η πείρα μού εντύπωσε τη σπουδαιότητα της ανεπίσημης μαρτυρίας.—2 Τιμόθεον 4:2.
Αργότερα, το 1957, διοριστήκαμε στο Λέικβιου, μια κωμόπολη 3.000 κατοίκων στην Όρεγκον. Την πρώτη μέρα που έφτασα στην κωμόπολη πήγα να δω τον εισαγγελέα.
«Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος;»
«Καταλαβαίνω ότι δεν επιτρέπεται στους διακόνους μας να κηρύττουν σ’ αυτή την κωμόπολη».
«Είσαι Μάρτυρας του Ιεχωβά;»
«Ναι, είμαι, και μάλιστα έχω μερικές δικαστικές αποφάσεις μαζί μου που μου τις έστειλε ο Χέιντεν Κόβινγκτον, ο δικηγόρος της Εταιρίας Σκοπιά. Θα ήθελα να τις δείτε».
Τις κοίταξε, σήκωσε το τηλέφωνο μπροστά μου, και πήρε έναν αριθμό. «Πάτερ; Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι. Και δεν υπάρχει τρόπος να τους εμποδίσουμε».
Αρχίσαμε να πηγαίνουμε από πόρτα σε πόρτα, και είχα επίσης ένα από τα φιλμ της Εταιρίας, Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου σε Δράση, το οποίο έδειξα στις εκκλησίες στο Λέικβιου. Ο διάκονος μιας απ’ αυτές τις εκκλησίες ήρθε στο τροχόσπιτό μας ένα βράδι. «Αναστατώνετε την κωμόπολή μου!» παραπονέθηκε. Μετά άρχισε να με ακολουθεί από σπίτι σε σπίτι. Ένα βράδι βρισκόμουν στο σπίτι ενός ανθρώπου, και του διάβαζα από τη δική του Γραφή που ήταν η Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου. Και τότε αυτός ο κήρυκας ήρθε και μας διέκοψε απότομα.
«Βλέπω πως ο Διάβολος ήρθε εδώ νωρίτερα από μένα!» είπε στον άνθρωπο. Βλέποντας τη Βίβλο στα χέρια μου, είπε γρήγορα: «Ναι! Κι αυτό το βιβλίο, είναι του Διαβόλου επίσης!»
«Εννοείς αυτή τη Βίβλο που κρατάω στα χέρια μου;» ρώτησα.
Και απαντώντας μου θυμωμένα: «Ναι! Αυτό ακριβώς εννοώ!» Αυτός υπέθεσε ότι χρησιμοποιούσα τη Μετάφραση Νέου Κόσμου.
Κοιτάζοντας τον οικοδεσπότη είπα: «Ακούτε τι λέει για τη Βίβλο;»
«Πηγαίνετε σας παρακαλώ», του είπε ο οικοδεσπότης. Ο κήρυκας έφυγε.
Υπηρετήσαμε στο Λέικβιου για ενάμιση χρόνο. Όταν φτάσαμε στην εκκλησία υπήρχαν 7 Μάρτυρες, και 47 όταν ξεκινήσαμε για τον επόμενο διορισμό μας. Το 1958 φτάσαμε στο Μάουντ Σάστα της Καλιφόρνιας, και είχαμε το προνόμιο να κάνουμε την έναρξη μιας νέας εκκλησίας εκεί.
Το 1960 μετακομίσαμε στο Ρέντιν της Καλιφόρνιας, όπου υπήρχε μια εκκλησία εκατό περίπου Μαρτύρων. Την πρώτη κιόλας Κυριακή που βρέθηκα εκεί, μια αδελφή με προκάλεσε στη διάρκεια της συνάθροισης, λέγοντας ότι έκανα κακή εφαρμογή ενός εδαφίου. Δεν φέρθηκα με διακριτικότητα και λυπάμαι γι’ αυτό. Αναφέρθηκα στο Γραφικό εδάφιο που λέει ότι δεν επιτρεπόταν σε γυναίκα να διδάσκει στην εκκλησία. (1 Τιμόθεον 2:12) Αυτή η αδελφή και δύο άλλες έφυγαν, χτυπώντας την πόρτα δυνατά.
Μετά αφού τελείωσε η συνάθροιση, ζήτησα από έναν αδελφό να επικοινωνήσει μαζί τους για να δω αν θα ήθελαν να με συναντήσουν εκείνο το βράδι. Όταν ήρθαν είπα:
«Τα αρχεία της εκκλησίας δείχνουν ότι εσείς αδελφές είστε πολύ δραστήριες. Εγώ είμαι νέος εδώ, και χρειάζομαι πολλή βοήθεια. Έχω έναν κατάλογο 50 περίπου Μαρτύρων που είναι αδρανείς. Εσείς αδελφές τούς γνωρίζετε αυτούς τους ανθρώπους. Θα ήθελα να σας αναθέσω να τους επισκεφθείτε, να τους πείτε ότι προσπαθούμε να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα εδώ, και δείτε αν μπορούν να γίνουν και πάλι δραστήριοι. Οι τρεις σας εργάζεστε σκληρά και τα καταφέρνετε στη διδασκαλία. Νομίζω ότι μπορείτε να βοηθήσετε αυτές τις οικογένειες. Θα θέλατε να προσπαθήσετε;»
Τίποτα δεν ειπώθηκε για το περιστατικό που έγινε στη διάρκεια της συνάθροισης εκείνου του πρωινού. Άρχισαν να εργάζονται, και σύντομα η εκκλησία αυξανόταν. Μέσα σ’ ένα χρόνο είχαμε 100 ευαγγελιζόμενους στην εκκλησία μας, και πάνω από 50 σε μια νέα εκκλησία στο Άντερσον.
Στη διάρκεια των επόμενων ετών στάλθηκα να υπηρετήσω σε πολλές διαφορετικές εκκλησίες. Η πείρα με δίδαξε ένα πράγμα: Να είμαι καλός και στοχαστικός με τους ανθρώπους. Να είμαι διακριτικός. (Παροιμίαι 15:1· Γαλάτας 6:1· Τίτον 3:2) Ιδιαίτερα όταν πηγαίνεις από πόρτα σε πόρτα, να κάνεις φίλους, όχι εχθρούς. Γι’ αυτό ακούω αυτά που λένε οι άνθρωποι και απαντώ ανάλογα.
Για παράδειγμα, κάποτε μια γυναίκα που ήρθε στην πόρτα μού είπε:
«Έχω τη θρησκεία μου».
«Ξέρετε τι εκτιμώ σχετικά με αυτό;» της είπα. «Αυτό σημαίνει ότι πιστεύετε στη Βίβλο. Χωρίς αμφιβολία εσείς προσεύχεστε το Πάτερ ημών, και λέγοντάς το ζητάτε να γίνει το θέλημα του Θεού στη γη. Δεν συμφωνείτε ότι έχει γίνει για αρκετό καιρό το θέλημα των ανθρώπων; Θέλουμε να γίνει το θέλημα του Θεού. Τώρα, ποιο είναι το θέλημά του για μας; Αυτή είναι μια σπουδαία ερώτηση για μας, δεν νομίζετε;» Μιλήσαμε γι’ αυτό κάπου 20 λεπτά.
Σε μια άλλη πόρτα κάποιος μου είπε: «Είμαι Καθολικός».
«Ξέρετε τι πραγματικά εκτιμώ στους Καθολικούς;» τον ρώτησα.
«Τι;»
«Αυτοί λένε το ‘Πάτερ ημών’. Αυτή είναι μια θαυμάσια προσευχή: ‘Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου’. Επιτρέψτε μου να σας δείξω κάτι ενδιαφέρον γι’ αυτό το όνομα». Και του έδειξα.
Πολλές φορές οι άνθρωποι λένε: «Είμαι απασχολημένος».
«Χαίρομαι που είστε απασχολημένος. Ξέρετε γιατί; Ο Θεός αγαπά τους πολυάσχολους ανθρώπους. Και εγώ είμαι πολυάσχολος. Έχω δύο περιοδικά εδώ που είναι ιδιαίτερα για πολυάσχολους ανθρώπους. Τα άρθρα είναι σύντομα και επί του σημείου. Τα δίνω και τα δύο αντί 40 σεντς. Γνωρίζω ότι θα ευχαριστηθείτε όταν τα διαβάσετε».
Με άλλα λόγια, οτιδήποτε κι αν πει ένα άτομο, δίνω κάποια σχετική απάντηση. Αυτό που λέει δεν το αγνοώ, αλλά το χρησιμοποιώ. Με βοηθάει να ‘γνωρίζω πώς να απαντώ στον καθένα’.—Κολοσσαείς 4:6.
Το 1964 είχα μια πολύ ασυνήθιστη πείρα στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά επρόκειτο να έχουν μια συνέλευση στο Κολοσσαίον. Προτού αρχίσει η συνέλευση, μερικοί εναντιούμενοι πηγαινοέρχονταν μπροστά από την Αίθουσα Βασιλείας με πλακάτ που έγραφαν υποτιμητικά συνθήματα. Είχε διαδοθεί ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά επρόκειτο να παραβιάσουν το νόμο σχετικά με την απαγόρευση των μικτών φυλετικών συγκεντρώσεων στη συνέλευσή τους. Η Εταιρία μάς συμβούλευσε να επικοινωνήσουμε με τους δημοτικούς αξιωματούχους. Δύο από μας κλείσαμε συνάντηση με τον Κυβερνήτη Γουάλλας. Όταν μπήκαμε στο γραφείο του, συστηθήκαμε και είπαμε:
«Είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά και νομίζουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες στη συνέλευσή μας στο Κολοσσαίον. Έχουν διαδοθεί φήμες ότι θα δοκιμάσουμε να παραβιάσουμε την απαγόρευση για τις μικτές φυλετικές συγκεντρώσεις . . . » Αυτά προλάβαμε και είπαμε.
«Περιμένετε ένα λεπτό», μας διέκοψε ο Κυβερνήτης Γουάλλας. Άνοιξε το συρτάρι του γραφείου του και έβγαλε τη Μετάφραση Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών της Εταιρίας και αντίτυπα των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα!
«Μια θεία των γονιών μου είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά», είπε. «Και είναι από τους χρισμένους». Αυτός κάλεσε στο γραφείο του ένα συνταγματάρχη υπεύθυνο για τη δημόσια ασφάλεια και του έδωσε οδηγίες να φροντίσει να μη δημιουργηθεί πρόβλημα στο Κολοσσαίον. Έτσι απολαύσαμε μια από τις πιο ήσυχες συνελεύσεις που είχαμε ποτέ.—Ρωμαίους 13:4.
Στα 30 και πλέον χρόνια της ολοχρόνιας υπηρεσίας μας, είχαμε πολλές ευλογίες. Τα δυο αγόρια μας έκαναν έργο σκαπανέα ενώ φοιτούσαν στο λύκειο, μετά υπηρέτησαν στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν. Όταν έφυγαν από εκεί, εργάστηκαν ολοχρόνια στη διακονία του αγρού. Αργότερα ένας από τους γιους μας, ο Τζιμ, σκοτώθηκε σ’ ένα δυστύχημα. Μας παρηγορεί η ελπίδα ότι, μέσω της ανάστασης, θα τον ξαναδούμε εδώ ακριβώς στη γη. Ο άλλος γιος μας, ο Γκέρυ, κάνει ακόμη σκαπανικό.
Η σύζυγός μου η Μαίρυλιν και εγώ ζούμε τώρα στο Πάναμα Σίτυ Μπιτς της Φλώριδας. Και οι δυο μας είμαστε ακόμη ολοχρόνιοι κήρυκες των καλών νέων, και από καιρό σε καιρό έχω το προνόμιο να χρησιμοποιούμαι ως περιοδεύων εκπρόσωπος της Εταιρίας Σκοπιά. Είναι χαρά μας να βλέπουμε την οικογένεια των λάτρεων του Ιεχωβά στη γη να έχει αυξηθεί σε εκατομμύρια, και χαιρόμαστε που έχουμε χρησιμοποιηθεί για να φέρουμε την αλήθεια της Βασιλείας σε περισσότερες από 200 οικογένειες. Ασφαλώς, δεν υπάρχει άλλο έργο σαν το έργο του Ιεχωβά!
Πόσο ευτυχισμένος είμαι που τότε, τον Οκτώβριο του 1951, κάποιος μας μίλησε για το όνομα του Ιεχωβά και που είχαμε μια τόσο υπέροχη συμμετοχή στο να το γνωστοποιήσουμε σε άλλους!—Όπως το αφηγήθηκε ο Τζέιμς Κέννεντυ.
«Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι ΙΕΧΩΒΑ, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην».—Ψαλμός 83:18, Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 18]
Εκείνο το βράδι ανακαλύψαμε κάτι το καταπληκτικό: Ο Θεός έχει όνομα!
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 19]
«Βλέπω πως ο Διάβολος ήρθε εδώ νωρίτερα από μένα!»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 19]
Η πείρα με δίδαξε ένα πράγμα: Να είμαι καλός και στοχαστικός με τους ανθρώπους. Να είμαι διακριτικός
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 20]
Οτιδήποτε κι αν πει ένα άτομο, δίνω κάποια σχετική απάντηση. Αυτό που λέει δεν το αγνοώ, αλλά το χρησιμοποιώ
[Εικόνα στη σελίδα 18]
Χαίρομαι πάρα πολύ να παρουσιάζω το Ξύπνα! στο έργο κηρύγματος