Το Ταξίδι μου σε Αναζήτηση Σκοπού

ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ σ’ εκείνο το ψαροχώρι της Σρι Λάνκα σχεδόν ένα μήνα. Ήταν ήσυχο και γαλήνιο, πραγματικά ειδυλλιακό. Είχα μια μικρή καλύβα και μόνο με 70 σεντς [περ. 95 δρχ.] τη μέρα, ένας γείτονας μου έφερνε ρύζι και χορταρικά και μερικές φορές και ψάρια.

Κάποιο πρωινό βρέθηκε, εντελώς ξαφνικά, να περπατάει προς το μέρος μου ένας ηλιοκαμένος Καυκάσιος. Σαν πρώτη σκέψη, μου ήρθε στο νου ότι ίσως ήταν κάποιος συμπατριώτης από τη Νέα Ζηλανδία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο με χαιρέτησε μου έδωσε αμέσως να καταλάβω πως ήταν Αυστραλός.

—Έχεις πουθενά να μείνεις; τον ρώτησα, μένοντας έκπληκτος για το πόσο είχα ήδη αρχίσει να μιμούμαι ασυναίσθητα την ανατολίτικη φιλοξενία.

Δέχτηκε την πρόσκλησή μου με χαρά, απ’ ό,τι φάνηκε, και άρχισε να βγάζει τα λιγοστά του υπάρχοντα για να εγκατασταθεί. Το μάτι μου έπεσε σ’ ένα πράσινο, σκληρόδετο βιβλίο.

—Τι είναι αυτό; ρώτησα.

—Μια Αγία Γραφή.

Προερχόμουν από οικογένεια ατόμων που πήγαιναν στην εκκλησία και νόμιζα πως ήδη ήξερα όλα όσα είχε να προσφέρει η «Δυτική θρησκεία». Εκτός αυτού, την είχα απορρίψει, θεωρώντας την εντελώς υποκριτική.

—Γιατί μπαίνεις στον κόπο να κουβαλάς μαζί σου ένα τέτοιο βαρύ πράγμα; τον ρώτησα με αρκετή δόση κυνικότητας.

—Έχει μέσα πρωτοποριακό περιεχόμενο, απάντησε ο Άντριαν. Μιλάει μέχρι και για το τέλος του κόσμου έτσι όπως τον ξέρουμε!

Και πράγματι μου έδειξε. Κι εγώ έμεινα άναυδος!

Το Ταξίδι μου Αρχίζει

Τι γύρευα στη Σρι Λάνκα εγώ, ένας 21χρονος Νεοζηλανδός, τότε, το Νοέμβριο του 1976; Ήμουν στη διάρκεια ενός ταξιδιού, αναζητώντας γνώση, κι αυτό με οδήγησε σε πολλά μέρη· απ’ τις γλυκιές, φεγγαρόλουστες βραδιές των τροπικών ασιατικών ακτών, στα άθλια καταγώγια μαριχουάνας της Πενάνγκ, και από ένα ναυάγιο που παραλίγο να πάθουμε έξω από την ακτή της Αφρικής, στις πολύκοσμες αγορές του Πορτ Σουδάν.

Το 1975 αποχαιρέτησα τους γονείς μου και τη δουλειά μου, στην οποία υπήρχαν προοπτικές για σταδιοδρομία, κι έβαλα πλώρη για την Αυστραλία. Το σχέδιό μου ήταν να κερδίσω χρήματα στα μεταλλεία της Αυστραλίας, για να μπορέσω να κάνω το γύρο του κόσμου. Όλα πήγαν όπως τα σχεδίαζα. Έπιασα δουλειά σ’ ένα μεταλλείο ουρανίου κι έβγαζα αρκετά λεφτά. Αλλά πριν ακόμα ξεκινήσω το ταξίδι, άρχισα να σκέφτομαι με διαφορετικό τρόπο. Τώρα με απασχολούσαν ερωτήσεις σχετικά με το νόημα της ζωής. Ελπίζοντας λοιπόν να βρω απαντήσεις, άρχισα να διαβάζω φιλοσοφικά και θρησκευτικά βιβλία.

Πρώτος Σταθμός, Ινδονησία

Όταν θεώρησα ότι είχα κερδίσει αρκετά λεφτά στο μεταλλείο, ξεκίνησα για τον πρώτο μου σταθμό, την Ινδονησία. Σ’ αυτόν τον τόπο άρχισε να μου αρέσει ο ασιατικός τρόπος ζωής. Με τραβούσε το ότι δεν έδιναν και τόσο μεγάλη έμφαση στα υλικά πράγματα και το ότι ζούσαν με πολύ λιγότερη ένταση. Βέβαια για μένα ήταν εύκολο—εγώ δεν επηρεαζόμουν από τον υποσιτισμό, την υποτυπώδη υγιεινή και την υπερβολική φτώχεια, πράγματα με τα οποία έπρεπε να παλεύουν οι ντόπιοι κάτοικοι.

Στα διάφορα νησιά της Ινδονησίας, περιλαμβανομένων του Μπαλί, της Ιάβας και της Σουμάτρας, ταξίδευα με λεωφορείο, με τρένο, με πλοίο, με βοϊδάμαξα, ακόμη και με τα πόδια. Όσο πιο πολύ ταξίδευα, τόσο πιο ρηχός και κενός μου φαινόταν ο δυτικός τρόπος ζωής. Ωστόσο δεν μπορούσα να πω στην πραγματικότητα ότι ο τρόπος της Ανατολής—παρ’ ότι ήταν λιγότερο υλιστικός—θα μπορούσε να είναι η απάντηση στα ερωτήματά μου.

Αγόρασα Ελ-Ες-Ντι από κάποιους συνταξιδιώτες. Δεν πήρα το ναρκωτικό έτσι για πλάκα. Αναζητούσα κάποια κρυμμένη γνώση, ένα είδος διαφώτισης. Όταν ήμουν κάτω από την επιρροή του, νόμισα για μια στιγμή πως έβλεπα με πλήρη διαύγεια και κατανόηση τη ζωή, έτσι όπως πραγματικά ήταν. Έπειτα από αυτό όμως, ακολούθησε ένα αίσθημα τρομερής ναυτίας και αφότου αυτό τελείωσε, αναγνώρισα ότι δεν είχα βρει καμιά χειροπιαστή απάντηση.

Φεύγοντας από τη Σουμάτρα, πήγα στη Μαλαισία—μια όμορφη χώρα με φιλικούς κατοίκους. Στο κέντρο της Μαλαισιανής Χερσονήσου βρίσκεται η πολιτεία Παχάνγκ, μια ορεινή περιοχή με βροχερά δάση και άγριες ορχιδέες, που φυτρώνουν στις άκρες των δρόμων και ευδοκιμούν στη δροσερή και υγρή ατμόσφαιρα. Αγάλλιαζε η ψυχή μου, καθώς περνούσα μέσα απ’ αυτές τις παρθένες ομορφιές της φύσης.

Ταϋλάνδη, Μπούρμα και Ινδία

Από τη Μαλαισία πήγα προς τα βόρεια, στην Ταϋλάνδη και μετά πέρασα στη Μπούρμα. Η καθεμιά απ’ αυτές τις χώρες με γοήτευσε και με συνάρπασε με τις δικές της ιδιομορφίες, τα φαγητά, τα έθιμα και τους ανθρώπους της. Αλλά όσο ενδιαφέροντα κι αν ήταν όλα αυτά, εγώ δεν έβρισκα καμιά πραγματική απάντηση στα πολλά ερωτήματά μου. Έτσι αμέσως έπειτα από μια σύντομη παραμονή στη Μπούρμα, αποφάσισα να περάσω απέναντι στην Ινδία.

Ω, η γηραιά, μυστηριώδης, θρησκευόμενη Ινδία! Ίσως εδώ ήταν το μέρος που θα έβρισκα αυτό που ζητούσα. Οι πυκνοκατοικημένες πόλεις μού πλάκωναν την καρδιά, έτσι λοιπόν πήγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στις εξοχικές περιοχές της Ινδίας. Εδώ φαινόταν ότι η ζωή ήταν ελάχιστα επηρεασμένη από τον 20ό αιώνα· παντού επικρατούσε μια ισχυρή θρησκευτική επιρροή.

Παρακολούθησα καταγοητευμένος μια Ινδουιστική πομπή που περνούσε. Όλοι ήταν ντυμένοι με βαθυκίτρινα ρούχα. Άτομα που κουβαλούσαν λουλούδια πετούσαν πέταλα πλουμεριάς μπροστά από την πομπή. Άλλοι φιλούσαν το έδαφος. ‘Άγιοι άντρες’, που φορούσαν μοναχά ένα κομμάτι ύφασμα τυλιγμένο γύρω από τους γοφούς και τη μέση, και με τα σώματά τους να γυαλίζουν από το στρώμα του αρωματικού λαδιού που είχαν επάνω τους, έψελναν συνεχώς. Όμως και πάλι ένιωσα απογοητευμένος. Ενώ θαύμαζα την αφοσίωση των Ινδών, εξακολουθούσα να μη βρίσκω τις απαντήσεις που ζητούσα.

Επόμενος Σταθμός, η Σρι Λάνκα

Όλοι αυτοί οι μήνες που είχαν περάσει με τα πολυτάραχα ταξίδια μου, η αποπνικτική ζέστη και η ανεπαρκής διατροφή είχαν αντίκτυπο στη σωματική μου υγεία. Χρειαζόμουν ένα μέρος για ξεκούραση. Κι ακόμη περισσότερο χρειαζόμουν μια αιτία γι’ αυτά που έκανα τότε, στην πραγματικότητα μια αιτία για καθετί που έκανα—αιτία για να ζω.

Είχα ακούσει για την ομορφιά της Σρι Λάνκα, το νησί αυτό που έχει σχήμα αχλαδιού και βρίσκεται ακριβώς έξω από το νότιο άκρο της Ινδίας. Μου το είχαν περιγράψει ως τροπικό νησί, με αμμώδεις ακρογιαλιές, κοραλλιογενείς σκοπέλους μέσα σε νερά καθαρά σαν κρύσταλλο, δροσερά οροπέδια όπου φυτρώνει το τσάι και ψηλές βουνοκορφές. Τι καλύτερο μέρος θα μπορούσε να βρεθεί για ξεκούραση και περισσότερη αυτοσυγκέντρωση!

Η ανατολική ακτή, απ’ ό,τι φημιζόταν, ήταν κατάλληλη γι’ αυτά που είχα ανάγκη, έτσι εγκαταστάθηκα εκεί σ’ ένα μικρό ψαροχώρι. Εδώ ήταν που συναντήθηκα τυχαία με τον Άντριαν. Αλλά γιατί έμεινα άναυδος, όταν ο Άντριαν διάβασε από την Αγία Γραφή, απαντώντας στην ερώτησή μου; Επειδή οι δύο περικοπές που μου έδειξε ήταν από το κεφάλαιο 24 του Ματθαίου και το κεφάλαιο 3 της επιστολής 2 Τιμόθεον. Δεν είχα ακούσει ποτέ να τα διαβάζουν στην εκκλησία. Εδώ προλεγόταν για ‘τις έσχατες μέρες’ αύξηση στο έγκλημα, ψύχρανση της αγάπης, διαρκείς αψιμαχίες ανάμεσα στα έθνη, ο φόβος που θα έπιανε τους ανθρώπους και ούτω καθεξής! Είχα μείνει μ’ ανοιχτό το στόμα.

Καθήσαμε στην ακρογιαλιά, κάτω από τον έναστρο ουρανό και παρακολουθούσαμε ένα τεράστιο πορτοκαλί φεγγάρι να βγαίνει από τη θάλασσα. Ο Άντριαν μου εξήγησε όσα ήξερε για το μεγαλειώδη σκοπό που είχε ο Δημιουργός για τον πλανήτη μας. Αν και ο σκοπός αυτός είχε αργοπορήσει για διάφορους λόγους, θα ερχόταν οπωσδήποτε και πολύ σύντομα μάλιστα.

Δεν τα καταλάβαινα όλα όσα έλεγε ο Άντριαν, αλλά υπήρχε κάτι σ’ όλες αυτές τις κουβέντες, το οποίο με επηρέασε μ’ έναν τρόπο που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ πριν. Την επόμενη μέρα έγραψα στο ημερολόγιό μου: «Για πρώτη φορά σ’ όλα μου τα πάρε-δώσε με τη Χριστιανοσύνη, νιώθω την αλήθεια. Οι προφητείες είναι φανερές· το τέλος του συστήματος δεν είναι μακριά».

Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι αν ο παντοδύναμος Θεός είχε κάποιο σκοπό κι αν εμείς ενεργούσαμε σε αρμονία μ’ αυτόν το σκοπό, θα μπορούσαμε να έχουμε κι εμείς σκοπό στη δική μας ζωή. Η σκέψη της αιώνιας ζωής στην παραδεισένια γη—αν κι αυτό εξακολουθούσε να μου φαίνεται λίγο απλησίαστο—θα ήταν σίγουρα ένας σπουδαίος σκοπός, και αποφάσισα να τον ερευνήσω ακόμα πιο βαθιά.

Έπειτα με κατέπληξε κι άλλο ένα εδάφιο. Ο Άντριαν μου είπε ότι ο Θεός έχει προσωπικό όνομα και μου έδειξε το εδάφιο Ψαλμός 83:18: «Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Κύριος [Ιεχωβά (ΜΝΚ)], είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην». Τώρα είχα αρχίσει να διακρίνω ότι αυτός ο Δημιουργός δεν ήταν απλώς μια δύναμη, αλλά ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο με προσωπικό όνομα.

Αλλαγή Σχεδίων

Σχεδίαζα να ξαναγυρίσω στην Ινδία όταν καλυτέρευε η υγεία μου, και μετά να επισκεφτώ τα Ιμαλάια και να δω το Νεπάλ. Αλλά συμφωνήσαμε με τον Άντριαν να βοηθήσουμε ένα ζευγάρι Αμερικανών συνταξιούχων, που έκαναν το γύρο του κόσμου δια θαλάσσης. Χρειάζονταν βοήθεια για να πλεύσουν το γιοτ τους, που είχε μήκος 17 μέτρα, στο επόμενο σκέλος του ταξιδιού τους, να διασχίσουν δηλαδή τον Ινδικό Ωκεανό και να πάνε στην Κένυα. Ήμουν πανευτυχής που είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω με σκάφος, και να μάθω περισσότερα από την Αγία Γραφή, συζητώντας με τον Άντριαν.

Αλλά πού είχε μάθει ο Άντριαν όλα αυτά τα θαυμάσια πράγματα που μου έδειχνε από την Αγία Γραφή; Μου εξήγησε ότι είχε μελετήσει με Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αυστραλία. Δεν είχε κάνει πρόοδο, φτάνοντας μέχρι το σημείο να γίνει Μάρτυρας, αλλά έλπιζε ότι θα μπορούσε κάποτε να γίνει. Στο πίσω μέρος της Αγίας Γραφής του, υπήρχε ένας κατάλογος από διευθύνσεις, στις οποίες μπορούσε κανείς να βρει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ρίξαμε μια ματιά στον κατάλογο.

—Να το, είπα. Ναϊρόμπι, στην Κένυα. Θα τους επισκεφτώ αμέσως μόλις φτάσουμε στην Αφρική.

Άλλη Μια Προφητεία Που Εκπληρώνεται

Ένα πρωινό, σηκώθηκα όπως πάντα και ανέβηκα στο κατάστρωμα για να δω τον ωκεανό. Τρόμαξα, γιατί αντί να δω το κανονικό βαθυγάλανο χρώμα, είδα ότι το νερό είχε χρώμα σκούρο καφέ. Παντού υπήρχαν μεγάλα κομμάτια από καφέ απόβλητα σαν λάσπη. Ένα λεπτό στρώμα από βρώμικο γράσο κάλυπτε την επιφάνεια του ωκεανού μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι. Είχαμε πέσει σε κηλίδα αργού πετρελαίου!

Η καφετιά αυτή βρωμιά κολλούσε στην ίσαλο γραμμή του γιοτ. Ταξιδεύαμε μέσα σ’ αυτήν, ολόκληρη τη μέρα εκείνη και μέρος της επόμενης. Θα πρέπει να είχε τουλάχιστον 160 χιλιόμετρα μήκος. Ο καπετάνιος μάς εξήγησε ότι τα μεγάλα πετρελαιοφόρα, που πλέουν γύρω από το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας πηγαίνοντας προς τον Περσικό Κόλπο, πετάνε τη σαβούρα από τις δεξαμενές τους πριν φτάσουν στον προορισμό τους. Μετά, μεγάλο μέρος αυτού του άχρηστου πετρελαίου παρασύρεται από το ρεύμα και πηγαίνει νότια στην περιοχή της Ανταρκτικής, καταστρέφοντας το πλαγκτό, που είναι ο βασικός κρίκος στην αλυσίδα τροφής που υπάρχει στον ωκεανό.

Ο Άντριαν εκμεταλλεύτηκε αυτό το γεγονός, για να μου δείξει Γραφικά εδάφια που λένε ότι ο άνθρωπος θα ‘κατέστρεφε τη γη’ στις έσχατες μέρες, και ότι ο Θεός με τη σειρά του θα ‘κατέστρεφε εκείνους που καταστρέφουν τη γη’. (Αποκάλυψις 11:18, ΚΔΤΚ) ‘Για ποιο πράγμα δεν έχει τίποτα να πει η Αγία Γραφή;’ αναρωτήθηκα.

Η Πρώτη μου Επαφή με Μάρτυρες

Μετά από στάσεις στα νησιά Μαλδίβες και Σεϋχέλλες, ρίξαμε άγκυρα στη Μομπάσα, ένα μεγάλο λιμάνι. Λίγες μέρες αργότερα, επισκεφτήκαμε το γραφείο του τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στο Ναϊρόμπι της Κένυα. Μας χαιρέτησαν εγκάρδια και μας ξενάγησαν στο κτιριακό συγκρότημα. Σε κάποιον τοίχο υπήρχε ένας μεγάλος χάρτης της Ανατολικής Αφρικής, με χρωματιστές καρφίτσες σε διάφορα μέρη. Ο συντονιστής της Επιτροπής Τμήματος μας εξήγησε ότι ολόκληρη η περιοχή καλυπτόταν συστηματικά από τους Μάρτυρες, που κήρυτταν τα καλά νέα σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού.

—Μα, όλη αυτή η χώρα είναι γεμάτη από μύγες τσετσέ, διαμαρτυρήθηκα. Κι εδώ οι μόνοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να βρεθούν είναι κάποιες νομαδικές φυλές Μασάι!

—Σωστά, είπε. Καλύπτουμε όλη αυτή την περιοχή.

Κατόπιν με παρέπεμψε στο κεφάλαιο 24 του Ματθαίου, από το οποίο θυμόμουν ότι ο Άντριαν μου είχε δείξει το πρώτο μέρος. Μου έδωσε να διαβάσω το εδάφιο 14: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον [τα καλά νέα (ΜΝΚ)] της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος». ‘Ε, λοιπόν’, σκέφτηκα, ‘απ’ ό,τι φαίνεται τούτοι δω οι άνθρωποι πραγματικά το κάνουν αυτό!’

Η Γνώση Επιδρά

Μ’ όλα αυτά που μάθαινα, η περιήγηση της γης έπαψε κατά μεγάλο μέρος να με ελκύει. Παρ’ όλα αυτά, ο Άντριαν κι εγώ συνεχίσαμε· επισκεφτήκαμε το Σουδάν, την Αίγυπτο και φτάσαμε τελικά στο Ισραήλ. Τώρα ήταν Μάιος του 1977, και αποφασίσαμε να αποχωριστούμε από την παρέα του γιοτ. Ευτυχώς που το κάναμε αυτό, γιατί λίγο αργότερα το γιοτ βυθίστηκε.

Ο Άντριαν αποφάσισε να ξαναγυρίσει στην Αυστραλία, επειδή ένιωθε την ανάγκη να αναμειχθεί περισσότερο με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μου φαινόταν ότι τίποτα δεν ήταν το ίδιο χωρίς εκείνον. Μου έλειπε η φιλία του περισσότερο απ’ όσο περίμενα. Επισκέφτηκα την Κύπρο, την Ελλάδα, την Ιταλία και τη Γερμανία. Βέβαια όλα αυτά τα μέρη ήταν ενδιαφέροντα, αλλά απ’ ό,τι φάνηκε τα διαρκή ταξίδια με ικανοποιούσαν λιγότερο απ’ όσο άλλοτε. Συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν τρόπος αυτός να βρει κανείς σκοπό στη ζωή.

Δεν υπήρχε παρά μόνο ένα πράγμα να κάνω: να ξαναγυρίσω σ’ έναν σταθερό τρόπο ζωής και να αρχίσω στα σοβαρά να μαθαίνω περισσότερα για τον Ιεχωβά Θεό, μέσω τακτικής Γραφικής μελέτης. Τελικά, έφτασα στο Λονδίνο της Αγγλίας και αγόρασα αεροπορικό εισιτήριο για την Αυστραλία. Σύντομα ξανάπιασα δουλειά στο μεταλλείο ουρανίου—αλλά μελετούσα κιόλας. Μια φορά τη βδομάδα, ένας Μάρτυρας από την πιο κοντινή πόλη οδηγούσε 60 χιλιόμετρα για να μου κάνει μελέτη.

Βρίσκω Σκοπό στη Ζωή

Στις αρχές του 1979, είχα τη χαρά να ξαναβρεθώ με τον Άντριαν, αυτή τη φορά σε μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Γουόι-Γουόι στην κεντρική ακτή της Νέας Νότιας Ουαλίας. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους βαφτιστήκαμε μαζί. Από τότε έχουμε σημειώσει πρόοδο στο Χριστιανικό δρόμο. Παντρευτήκαμε κι οι δυο μας κορίτσια που ήταν Χριστιανές. Έπειτα η γυναίκα μου, η Τζούλι, κι εγώ αρχίσαμε το έργο ολοχρόνιου κηρύγματος ως σκαπανείς, και η γυναίκα του Άντριαν ανέλαβε κι εκείνη την ολοχρόνια υπηρεσία.

Έχουν περάσει περισσότερα από οχτώ χρόνια από το βάφτισμά μας, χρόνια παραγωγικά από πνευματική άποψη. Μπορέσαμε να βοηθήσουμε αρκετούς ανθρώπους να βρουν κι αυτοί σκοπό στη ζωή τους. Για παράδειγμα, η Γραφική μελέτη με μέλη μιας ορχήστρας ροκ και με μερικούς φίλους τους είχε σαν αποτέλεσμα να δεχτούν οι πέντε απ’ αυτούς την αλήθεια και να βαφτιστούν στην ίδια περίσταση.

Το 1986, η Τζούλι κι εγώ μετακομίσαμε σε κάποιο μέρος της Νέας Νότιας Ουαλίας, στο οποίο υπάρχουν λιγότεροι Μάρτυρες. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να διαδώσουμε τη γνώση για τον αληθινό Θεό Ιεχωβά, σε Αβορίγινες, σε αγροκτηματίες και σε ανθρώπους που ζουν σε μικρές κωμοπόλεις. Αυτό σήμαινε πως η Τζούλι έπρεπε να κάνει αρκετές προσαρμογές, μιας και χρειάστηκε να μετακομίσει μακριά από τους γονείς της και τα εφτά αδέλφια της. Ωστόσο, είναι ευτυχισμένη που ξέρει ότι πέντε μέλη της οικογένειάς της μετέχουν επίσης στην ολοχρόνια υπηρεσία της Βασιλείας. Το 1987 ενθουσιαστήκαμε όταν μας προσκάλεσαν να ενωθούμε με την οικογένεια Μπέθελ της Αυστραλίας στο Ίνγκλμπουρν και να πάρουμε μέρος στην κατασκευή των επεκτάσεων του εργοστασίου εκτύπωσης και του Οίκου Μπέθελ.

Έχω ακόμα μέσα μου, όπως και η Τζούλι, την αγάπη για τα ταξίδια. Περιμένουμε όμως με λαχτάρα τον καιρό που η γη θα είναι ένας πανέμορφος κήπος για να ζει κανείς. Τότε θα υπάρχει καιρός για ταξίδια, τα οποία θα είναι πολύ περισσότερο ανταμειφτικά από οτιδήποτε θα μπορούσαμε να ζήσουμε τώρα. Στο μεταξύ, η Τζούλι κι εγώ εξακολουθούμε να γευόμαστε τις πλούσιες ευλογίες του Θεού, καθώς προχωρούμε παρά τις αντιξοότητες, ασφαλείς στον πιο ανταμειφτικό σκοπό απ’ όλους—στην υπηρεσία του Ιεχωβά, που είναι Θεός με σκοπό και αγάπη.—Όπως το αφηγήθηκε ο Ντέιβιντ Μόφατ.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Το χωριό στη Σρι Λάνκα, στο οποίο συνάντησα τον Άντριαν

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Με τη γυναίκα μου, στο σκαπανικό διορισμό μας στο Μόρι της Νέας Νότιας Ουαλίας