Οικογένειες—Αναπτύξτε Στενούς Δεσμούς Πριν να ’Ναι Αργά

«Η οικογένεια είναι ο αρχαιότερος ανθρώπινος θεσμός. Από πολλές απόψεις είναι ο πιο σπουδαίος. Είναι η πιο βασική μονάδα της κοινωνίας. Ολόκληροι πολιτισμοί επέζησαν ή εξαφανίστηκαν, ανάλογα με το αν η οικογενειακή ζωή ήταν ισχυρή ή αδύναμη».—Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια του Βιβλίου (The World Book Encyclopedia) (Έκδοση 1973).

Η ΜΟΝΑΔΑ της οικογένειας αποτελεί προστατευτική ομπρέλα για τα παιδιά. Σε πολλά μέρη σήμερα, η ομπρέλα αυτή είναι γεμάτη τρύπες· σε πολλά άλλα μέρη, είναι κλειστή και καταχωνιασμένη στην ντουλάπα. Η παραδοσιακή οικογένεια συχνά περνάει στο περιθώριο ως απαρχαιωμένη. Οι κωμωδίες της τηλεόρασης συχνά παρουσιάζουν τους πατέρες σαν χαζούς, τις μητέρες εξυπνότερες, αλλά τα παιδιά σαν εκείνα που τα ξέρουν όλα.

Η συζυγική απιστία είναι κάτι συνηθισμένο. Σε μερικές βιομηχανοποιημένες χώρες, ο ένας στους δύο πρώτους γάμους καταλήγει στο διαζύγιο. Καθώς τα διαζύγια αυξάνονται, οι οικογένειες μ’ ένα γονέα πληθαίνουν. Σε αυξανόμενους αριθμούς, οι δύο γίνονται ένα χωρίς τα οφέλη του γάμου. Οι ομοφυλόφιλοι επιδιώκουν με γαμήλιους όρκους να προσδώσουν αξιοπρέπεια στις σχέσεις τους. Το σεξ, φυσιολογικό και αφύσικο, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις κινηματογραφικές ταινίες και στις βιντεοταινίες. Τα σχολεία θεωρούν την αγνότητα ανεδαφική και μοιράζουν προφυλακτικά για να κάνουν την πορνεία ακίνδυνη—πράγμα που δεν γίνεται. Οι σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες και οι εφηβικές εγκυμοσύνες έχουν ανέβει κατακόρυφα. Τα θύματα είναι τα μωρά—αν τους επιτρέψουν να γεννηθούν. Με το θάνατο της παραδοσιακής οικογένειας, οι μεγάλοι χαμένοι της υπόθεσης είναι τα παιδιά.

Πριν από χρόνια, ο νομπελίστας Αλεξίς Καρέλ εξέφρασε στο βιβλίο του Ο Άνθρωπος, Αυτός ο Άγνωστος την ακόλουθη προειδοποίηση: «Η σύγχρονη κοινωνία έκαμε το σοβαρό λάθος να υποκαταστήσει, από την πιο μικρή ηλικία, την οικογενειακή διδασκαλία με το σχολειό. . . . [Οι μητέρες] εγκαταλείπουν τα παιδιά τους στα νηπιαγωγεία [και τώρα ακόμα νωρίτερα, στους βρεφονηπιακούς σταθμούς], για ν’ ασχοληθούν με τη σταδιοδρομία τους, με τις κοσμικές τους φιλοδοξίες, με τις σεξουαλικές απολαύσεις, με τις φιλολογικές και καλλιτεχνικές τους λόξες, ή για να παίξουν απλώς μπριτζ, να πάνε στον κινηματογράφο και να χάσουν τον καιρό τους σε μια πολυάσχολη τεμπελιά. Προκάλεσαν έτσι το σβήσιμο της οικογενειακής ομάδας, όπου το παιδί μεγάλωνε συντροφιά με τους μεγάλους και μάθαινε πολλά απ’ αυτούς. . . . Για να προοδέψει το άτομο χρειάζεται τη σχετική μόνωση και την προσοχή της μικρής οικογενειακής ομάδας».—Σελίδα 232.

Πιο πρόσφατα, ο κωμικός Στιβ Άλεν σχολίασε τις επιθέσεις που δέχεται η οικογένεια από την τηλεόραση, η οποία σε όλα τα προγράμματα περιλαμβάνει ακάθαρτη γλώσσα και σεξουαλική ανηθικότητα. Τα λόγια του ήταν: «Ο χείμαρρος αυτός μας παρασύρει κατευθείαν μέσα στον υπόνομο. Το ίδιο είδος γλώσσας που οι γονείς απαγορεύουν στα παιδιά τους ενθαρρύνεται τώρα, όχι μόνο από τους παραγωγούς της καλωδιακής τηλεόρασης, στην οποία όλα επιτρέπονται, αλλά και από τα άλλοτε υψηλών αρχών δίκτυα. Τα προγράμματα που δείχνουν παιδιά και άλλους να χρησιμοποιούν χυδαία γλώσσα δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να τονίζουν την κατάρρευση της αμερικανικής οικογένειας».

Τι είδους κληρονομιά αφήνει τώρα στα παιδιά της η κοινωνία; Διαβάστε εφημερίδες, δείτε τηλεόραση και βιντεοταινίες, παρακολουθήστε τα βραδινά νέα, ακούστε μουσική ραπ, προσέξτε το παράδειγμα που θέτουν παντού γύρω σας οι ενήλικοι. Τα παιδιά υπερσιτίζονται με διανοητικά και συναισθηματικά άχρηστες τροφές. «Αν θέλετε να καταστρέψετε μια χώρα», είπε ο Βρετανός πρώην υπουργός παιδείας Σερ Κιθ Τζόζεφ, «εκφυλίστε το νόμισμά της». Και πρόσθεσε: «Ο τρόπος για να καταστρέψετε μια κοινωνία είναι να εκφυλίσετε τα παιδιά». «Εκφυλισμός», σύμφωνα με το Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν του Ελευθερουδάκη, είναι «η διαφθορά των φυσικών ιδιοτήτων τινός· η κατάπτωσις είδους τινός, ατόμου ή οργάνου». Αυτό γίνεται σήμερα και με το παραπάνω. Πολλά λέγονται για τη νεανική εγκληματικότητα· περισσότερα θα έπρεπε να λέγονται για την εγκληματικότητα των ενηλίκων.

Θα Στραφούν Εναντίον Μας

Η Τζενίβα Μπ. Τζόνσον, πρόεδρος και ανώτατο διοικητικό στέλεχος της Υπηρεσίας Οικογενειακής Πρόνοιας της Αμερικής, είπε σε μια διάλεξη που έκανε πρόσφατα, μέσα σ’ αυτή τη χρονιά: «Η οικογένεια είναι βαριά, ίσως θανάσιμα, άρρωστη». Χαρακτηρίζοντάς το αυτό «ζοφερή εικόνα για πολλά από τα παιδιά μας», κατόπιν, είπε σαν προάγγελος συμφοράς: «Η προθυμία του κράτους να εκτοπίζει τόσο πολλά από τα παιδιά μας που στερούνται επαρκούς στέγασης, τροφής, ιατρικής φροντίδας και εκπαίδευσης και να τα υποβιβάζει σε απόβλητους μιας πλούσιας κοινωνίας θα γίνει μπούμερανγκ και θα στραφεί εναντίον μας». Έχει ήδη στραφεί εναντίον μας. Μπορείτε να το διαπιστώσετε καθώς διαβάζετε τις εφημερίδες, ακούτε τα δελτία ειδήσεων και βλέπετε τηλεόραση. Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα:

Ο Τζεντάν τραβάει ένα πιστόλι και πυροβολεί τον Ζερμέν τρεις φορές στο στήθος. Ο Ζερμέν είναι νεκρός· ήταν 15 χρονών. Ο Τζεντάν είναι 14. Ήταν οι καλύτεροι φίλοι. Μάλωσαν για ένα κορίτσι.

Εκατό άτομα συγκεντρώνονται στην κηδεία του 16χρονου Μάικλ Χίλιαρντ. Αυτός δέχτηκε έναν πυροβολισμό στο πίσω μέρος του κεφαλιού, καθώς απομακρυνόταν από έναν καβγά που γινόταν σε κάποιον αγώνα μπάσκετ.

Στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης τρεις έφηβοι έβαλαν φωτιά σ’ ένα ζευγάρι αστέγων. Όταν δεν κατάφεραν να ανάψουν φωτιά με το οινόπνευμα, χρησιμοποίησαν βενζίνη. Και τα κατάφεραν.

Στη Φλόριντα ένα πεντάχρονο παιδί προκάλεσε το θάνατο ενός μωρού λίγων μηνών πετώντας το κάτω από τη σκάλα του πέμπτου ορόφου.

Στο Τέξας κάποιος δεκάχρονος πήρε ένα όπλο, πυροβόλησε το φίλο του, με τον οποίο έπαιζαν μαζί, και έβαλε το πτώμα του κάτω από το πάτωμα του σπιτιού.

Στην Τζόρτζια ένα 15χρονο αγόρι μαχαίρωσε το γυμνασιάρχη του την ώρα που εκείνος του έκανε μια παρατήρηση.

Στην Πόλη της Νέας Υόρκης, μια συμμορία νεαρών—από τους οποίους άλλοι ήταν στα τελευταία χρόνια της εφηβείας και άλλοι λίγο πάνω από 20 χρονών—οπλισμένοι με ρόπαλα, σωλήνες, τσεκούρια, μαχαίρια κι έναν μπαλτά προκάλεσαν φασαρίες κοντά σ’ ένα άσυλο άστεγων αντρών, τραυματίζοντας πολλούς και αφήνοντας έναν απ’ αυτούς με κομμένο το λαιμό. Ποιο ήταν το κίνητρο; Ένας ανακριτής εξήγησε: «Έσπαζαν πλάκα με τις επιθέσεις κατά των αστέγων».

Στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν, ένας 15χρονος βίασε μαζί με κάποιο 11χρονο αγόρι ένα κοριτσάκι 2 χρονών. Σύμφωνα με πληροφορίες, άφησαν το θύμα τους πεταμένο σ’ έναν κάδο σκουπιδιών.

Στο Κλίβελαντ του Οχάιο, τέσσερα αγόρια ηλικίας έξι ως εννιά χρονών βίασαν ένα εννιάχρονο κορίτσι σε κάποιο δημοτικό σχολείο. Σχολιάζοντας αυτό το περιστατικό, ο αρθρογράφος Μπρεντ Λάρκιν, που γράφει στην εφημερίδα του Κλίβελαντ Πλέιν Ντίλερ (Plain Dealer), είπε: «Αυτό λέει πάρα πολλά για το τι συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα, για το πώς τα συστήματα των αξιών μας οδηγούνται κατευθείαν στον υπόνομο».

Ο Δρ Λέσλι Φίσερ, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πολιτείας Κλίβελαντ, έριξε τις ευθύνες στην τηλεόραση. Την αποκάλεσε «μεγάλη μηχανή του σεξ», και είπε ότι «παιδιά 8 και 9 χρονών παρακολουθούν αυτά τα πράγματα». Επίσης, κατηγόρησε τους γονείς για τον ξεπεσμό της αμερικανικής οικογένειας: «Η μαμά και ο μπαμπάς είναι πολύ απορροφημένοι από τα δικά τους προβλήματα και δεν βρίσκουν τον καιρό να προσέξουν τα παιδιά τους».

Ό,τι Σπείρεις θα Θερίσεις

Διάφορα στοιχεία της κοινωνίας, ειδικότερα τα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, καθώς και η βιομηχανία θεάματος—στοιχεία που αποκομίζουν κέρδη σπρώχνοντας την ανθρωπότητα σε ό,τι χειρότερο υπάρχει—ξερνούν σεξ, βία και διαφθορά, συμβάλλοντας έτσι κατά μεγάλο μέρος στην εξαχρείωση της νεολαίας και της οικογένειας. Συνεπώς, εδώ ισχύει ο κανόνας: Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις—και ο ‘θερισμός’ στην προκειμένη περίπτωση είναι φρικτός.

Μήπως η κοινωνία ανατρέφει μια γενιά παιδιών χωρίς συνείδηση; Αυτό το ερώτημα ανέκυψε έπειτα από το περιβόητο όργιο στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, όπου μια συμμορία περιπλανώμενων εφήβων ξυλοκόπησε και βίασε μια 28χρονη γυναίκα κι έπειτα την άφησε ετοιμοθάνατη. Η αστυνομία είπε ότι οι έφηβοι αυτοί ήταν «απόλυτα ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους χωρίς το παραμικρό ίχνος τύψεων» και όταν τους συνέλαβαν «αστειεύονταν, κουβέντιαζαν και τραγουδούσαν». Οι λόγοι που επικαλέστηκαν οι ίδιοι για την πράξη τους αυτή ήταν: «Έτσι, για πλάκα», «Βαριόμασταν», «Κάτι έπρεπε να κάνουμε». Το περιοδικό Τάιμ (Time) τούς αποκάλεσε «ψυχικά ακρωτηριασμένους», άτομα που «έχασαν, και τα οποία ίσως ποτέ δεν ανέπτυξαν, αυτό το ψυχικό συμπλήρωμα του οργανισμού μας που ονομάζουμε συνείδηση».

Το περιοδικό Νέα των Η.Π.Α. και Παγκόσμιες Ειδήσεις (U.S.News & World Report) απηύθυνε την έκκληση: «Αυτό το έθνος πρέπει να κάνει κάτι για να αποφύγει μια ακόμα γενιά παιδιών χωρίς συνείδηση». Ο Δρ Κεν Μάγκιντ, διακεκριμένος ψυχολόγος, και η Κάρολ Μακ Κέλβι επισημαίνουν αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο στο εκρηκτικό τους βιβλίο Κίνδυνος-Θάνατος: Παιδιά Χωρίς Συνείδηση (High Risk: Children Without a Conscience). Ιστορικά ασθενών και μαρτυρίες από πολλούς ψυχολόγους και ψυχιάτρους υποστηρίζουν έντονα τον ισχυρισμό του Μάγκιντ: Η βασική αιτία είναι η αποτυχία στην ανάπτυξη ισχυρού δεσμού μεταξύ γονέα και παιδιού στον καιρό της γέννησης και στα μετέπειτα χρόνια διάπλασης του παιδιού.

Οπωσδήποτε, οι οικογένειες πρέπει να αναπτύξουν στενούς δεσμούς στη διάρκεια αυτών των χρόνων διάπλασης του παιδιού πριν να ’ναι αργά!