Το Καρύδι με το Νέο Όνομα

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΤΗ ΒΟΛΙΒΙΑ

ΑΠΟ τα πυκνά βροχερά δάση της Αμαζονίας προέρχεται ένα καρύδι που είναι γευστικό και θρεπτικό. Η προηγούμενη ονομασία του, «καρύδι της Βραζιλίας», δεν είναι πλέον κατάλληλη, εφόσον η μισή παραγωγή του τώρα προέρχεται από δάση που βρίσκονται πέρα από τα σύνορα της Βραζιλίας, ιδιαίτερα από τη Βολιβία.

Κατάλληλα, στις 18 Μαΐου 1992, το Διεθνές Συμβούλιο Καρπών αποφάσισε να αλλάξει το όνομα αυτού του καρυδιού, που προηγουμένως ήταν γνωστό με ποικίλα ονόματα όπως καρύδι της Βραζιλίας, κρεμοκάρυδο, βουτυροκάρυδο, καστάνια ντο Πάρα, Πάρανους και νουά ντι Μπραζίλ. Τώρα θα ονομάζεται καρύδι της Αμαζονίας.

Η Ιστορία ενός Ατόμου που Μαζεύει Καρύδια

Ακούστε τι έχει να πει ο Κορνίλιο, που μαζεύει καρύδια από την ηλικία των έξι ετών, για τη συγκομιδή αυτού του εξωτικού καρυδιού της ζούγκλας:

«Τα περισσότερα καρύδια της Αμαζονίας τα μαζεύουμε από τη ζούγκλα. Πρέπει να διεισδύσουμε βαθιά μέσα στη ζούγκλα για να τα βρούμε. Τα ελικοειδή ποτάμια είναι ο μόνος τρόπος πρόσβασης. Ο 19χρονος γιος μου και εγώ ταξιδεύουμε αρκετές μέρες με ένα πλοιάριο δύο καταστρωμάτων προς έναν καταυλισμό όπου μας παραχωρούν κάποιο τμήμα του δάσους.

»Για να εκμεταλλευτούμε πλήρως το φως της μέρας, σηκωνόμαστε στις 4:30 π.μ. και την αυγή είμαστε ήδη στο δρόμο. Τα μονοπάτια καλύπτουν απόσταση μόνο λίγων χιλιομέτρων, ως τα σημεία συγκέντρωσης· από εκεί και πέρα πρέπει να ανοίγουμε δρόμο, κόβοντας με τα μαχαίρια μας την πυκνή χαμηλή βλάστηση. Δεν υπάρχουν σημάδια για το δρόμο. Πρέπει να ξέρουμε πώς να χρησιμοποιούμε τον ήλιο ως οδηγό, αλλιώς δεν θα βρούμε ποτέ το δρόμο της επιστροφής.

»Η ζούγκλα εγκυμονεί πολλούς κινδύνους για όσους ζητούν τους θησαυρούς της. Υπάρχουν ασθένειες, όπως η ελονοσία, καθώς και η συνεχής απειλή των φιδιών. Δεν φοβόμαστε τους γιγάντιους βόες σφιγκτήρες—αυτοί δεν μας ενοχλούν—αλλά κρυμμένα ανάμεσα στα ξερά φύλλα στο έδαφος υπάρχουν μικρά φίδια με θανατηφόρο δηλητήριο. Το χρώμα τους και τα σημάδια στο σώμα τους τα καμουφλάρουν τέλεια. Το δάγκωμα δεν είναι οδυνηρό στην αρχή, αλλά σταδιακά το θύμα παραλύει από το δηλητήριο. Τα μικρά πράσινα φίδια που είναι κρυμμένα στα κλαδιά είναι το ίδιο επικίνδυνα.

»Εύκολα μπορούμε να βρούμε τα μεγάλα καρποφόρα δέντρα που λέγονται αλμέντρο, εφόσον έχουν ύψος 30 ως 50 μέτρα και είναι πολύ ψηλότερα από τα περισσότερα άλλα δέντρα του δάσους. Ο κορμός συνήθως δεν έχει κλαδιά ως το σημείο όπου προβάλλει πάνω από το θόλο της ζούγκλας. Στην άκρη των κλαδιών βγαίνουν τα κόκο, σκληρές σφαιρικές κάψες διαμέτρου 10 ως 15 εκατοστών. Αυτές περιέχουν 10 ως 25 καρύδια που διατάσσονται όπως οι φέτες του πορτοκαλιού, το καθένα μέσα στο δικό του περικάρπιο.

»Τα κόκο πέφτουν στο έδαφος στη διάρκεια της περιόδου των βροχών, η οποία διαρκεί από το Νοέμβριο ως το Φεβρουάριο. Πρέπει να συλλεχτούν αμέσως, αλλιώς θα χαλάσουν. Τα κόκο που πέφτουν από ύψος αντίστοιχο με αυτό ενός 15όροφου κτιρίου παρουσιάζουν έναν άλλον απειλητικό για τη ζωή κίνδυνο. Πρέπει να εργαζόμαστε γρήγορα, ρίχνοντας τα κόκο σε μια στοίβα μακριά από τα αλμέντρο για να ελαχιστοποιούμε τον κίνδυνο. Αλλά προσοχή στα φίδια! Όταν κοιμούνται, κουλουριασμένα με το κεφάλι τους να στηρίζεται στην κορυφή της κουλούρας, είναι ίδια με κόκο. Μερικοί εργάτες μάλιστα έχουν μαζέψει κάποιο φίδι και το έχουν ρίξει στη στοίβα, μπερδεύοντάς το με κόκο.

»Το σχίσιμο του κόκο απαιτεί επιδεξιότητα. Χρειάζονται αρκετά χτυπήματα με το μαχαίρι, με όλη τη δύναμη κάποιου, ακριβώς στο σωστό σημείο για να απελευθερωθούν τα καρύδια χωρίς να καταστραφούν. Σύντομα επιστρέφουμε, κουβαλώντας βαριά σακιά με καρύδια. Δεν χρησιμοποιούμε οχήματα ούτε υποζύγια. Ο εργάτης πρέπει να είναι δυνατός και ρωμαλέος, ιδιαίτερα επειδή η συγκομιδή γίνεται στο πιο καυτό και υγρό τμήμα του χρόνου».

Μετά το Μάζεμα

Τα καρύδια είναι πράσινα όταν μαζεύονται, πράγμα που σημαίνει ότι είναι αλλοιώσιμα λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς τους σε νερό (περίπου 35 τοις εκατό). Για να μη χαλάσουν, πρέπει να τα ανακατεύουν κάθε μέρα με ένα φτυάρι ώστε όσα βρίσκονται στο κάτω μέρος της στοίβας να μπορούν να στεγνώσουν. Τα περισσότερα καρύδια της Βολιβίας ετοιμάζονται για εξαγωγή. Η επεξεργασία της συγκομιδής ολοκληρώνεται σε έξι μήνες.

Η επεξεργασία αρχίζει με τη θέρμανση των καρυδιών σε μια μεγάλη χύτρα ταχύτητας με ατμό. Η θερμότητα αποχωρίζει το καρύδι από το περικάρπιό του. Έτσι, όταν αποσπώνται από τα περικάρπια, τα περισσότερα καρύδια βγαίνουν ολόκληρα.

Κατόπιν, χωρίζουν τα καρύδια ανά μεγέθη, τα απλώνουν σε συρμάτινους δίσκους και τα θερμαίνουν σε φούρνους για να μειώσουν την περιεκτικότητα νερού σε 4 ως 8 τοις εκατό. Τα περικάρπια καίγονται ως καύσιμα για να θερμάνουν τους φούρνους. Η μειωμένη περιεκτικότητα σε νερό καθιστά δυνατό να αποθηκεύονται τα καρύδια επί ένα χρόνο ή επί αρκετά χρόνια αν καταψυχτούν. Για να διατηρηθεί η ποιότητα και το άρωμά τους, τα καρύδια συσκευάζονται αεροστεγώς μέσα σε αλουμινόχαρτο για εξαγωγή.

Τα καρύδια της Αμαζονίας τα απολαμβάνουν εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο με μια μεγάλη ποικιλία τρόπων. Μερικοί τρώνε τα καρύδια μαζί με δημητριακά για πρωινό. Άλλοι τα απολαμβάνουν καλυμμένα με σοκολάτα ή ανάμεικτα με ξηρούς καρπούς. Την επόμενη φορά που θα δοκιμάσετε αυτό το γευστικό καρύδι, θυμηθείτε ότι έχει ένα νέο όνομα—καρύδι της Αμαζονίας!

[Εικόνες στη σελίδα 15]

Καρύδια της Αμαζονίας και το δέντρο που τα παράγει