Η Ελπίδα με Στηρίζει για να Υπομένω Δοκιμασίες

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Η ΜΙΤΣΙΚΟ ΟΓΚΑΓΟΥΑ

Στις 29 Απριλίου 1969, μου τηλεφώνησαν από την αστυνομία. Ο σύζυγός μου, ο Σεϊκίτσι, είχε τραυματιστεί σε αυτοκινητικό δυστύχημα και βρισκόταν στο νοσοκομείο. Άφησα τους δυο μικρούς γιους μου σε μια φίλη και έτρεξα εκεί. Ο Σεϊκίτσι έμεινε παράλυτος από τότε και ποτέ δεν ξαναβρήκε τις αισθήσεις του. Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω για την οικογένειά μας και για το πώς τα έχουμε καταφέρει.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ το Φεβρουάριο του 1940 στη Σάντα, κοντά στο Κόμπε, της Ιαπωνίας. Ο Σεϊκίτσι και εγώ γνωριζόμαστε από το νηπιαγωγείο. Παντρευτήκαμε στις 16 Φεβρουαρίου 1964. Ο σύζυγός μου ήταν λιγόλογος, αλλά αγαπούσε τα παιδιά. Αργότερα αποκτήσαμε δύο γιους, τον Ριούσουκε και τον Κόχεϊ.

Ο Σεϊκίτσι εργαζόταν σε μια κατασκευαστική εταιρία στο Τόκιο· γι’ αυτό, μετά το γάμο μας ζήσαμε σε ένα από τα προάστιά του. Τον Οκτώβριο του 1967 με επισκέφτηκε μια νεαρή γυναίκα που μου είπε ότι δίδασκε την Αγία Γραφή. «Ευχαριστώ, δεν θέλω. Έχω τη δική μου Αγία Γραφή», είπα εγώ.

«Μπορώ να δω τη Γραφή σας;» με ρώτησε.

Πήρα την Αγία Γραφή από τη βιβλιοθήκη μας—ήταν του Σεϊκίτσι—και της την έδωσα να τη δει. Εκείνη την άνοιξε και μου έδειξε το όνομα Ιεχωβά. Ποτέ δεν είχα ακούσει ότι αυτό ήταν το όνομα του Θεού. Η γυναίκα, αφού είδε τα δυο μικρά παιδιά μου, μου διάβασε από την Αγία Γραφή: «Εκπαίδευσε το αγόρι σύμφωνα με την οδό που είναι κατάλληλη για αυτό· ακόμη και όταν γεράσει δεν θα απομακρυνθεί από αυτήν». (Παροιμίες 22:6) Είναι αλήθεια ότι αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσα να αναθρέψω τα παιδιά μου με επιτυχία. Γι’ αυτό, θέλησα αμέσως να μελετήσω την Αγία Γραφή.

Προσκάλεσα τη γυναίκα μέσα στο δωμάτιο, και αρχίσαμε να συζητάμε από το βιβλιάριο “Ιδού! Κάμνω Νέα τα Πάντα”. Σκέφτηκα: “Πόσο ωραία θα ήταν να μπορούσαμε να απολαμβάνουμε ως οικογένεια μια ευτυχισμένη ζωή!” Όταν ο Σεϊκίτσι επέστρεψε στο σπίτι, του είπα: «Θέλω να μελετήσω την Αγία Γραφή».

«Αγάπη μου, δεν σου χρειάζεται τόση εκπαίδευση», μου είπε εκείνος. «Εγώ θα σε βοηθήσω να μάθεις ό,τι θέλεις». Ωστόσο, ξεκίνησα μια εβδομαδιαία μελέτη της Γραφής με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και σύντομα άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις τους.

Αρχίζουν οι Δοκιμασίες Μας

Φτάνοντας στο νοσοκομείο εκείνη τη νύχτα του Απριλίου του 1969 για την οποία μίλησα πιο πάνω, συγκλονίστηκα μόλις έμαθα ότι ένας φίλος του Σεϊκίτσι, ο σύζυγος της γυναίκας στην οποία είχα αφήσει τους γιους μου, ήταν και αυτός στο ταξί όταν συνέβη το δυστύχημα. Ο φίλος του συζύγου μου πέθανε μια εβδομάδα αργότερα.

Εκείνη τη νύχτα το προσωπικό του νοσοκομείου μού είπε να ειδοποιήσω όποιον πίστευα ότι έπρεπε να δει τον Σεϊκίτσι, γιατί δεν περίμεναν να ζήσει. Είχε πάθει κάταγμα στη βάση του κρανίου και κακώσεις στον εγκέφαλο. Την επομένη, κατέφθασαν στο νοσοκομείο συγγενείς από την περιοχή του Κόμπε.

Από τα μεγάφωνα του νοσοκομείου ακούστηκε η επείγουσα ανακοίνωση: «Όλοι οι συγγενείς του Σεϊκίτσι Ογκαγουά παρακαλούνται να τον επισκεφτούν αμέσως». Τρέξαμε στη μονάδα εντατικής θεραπείας και αρχίσαμε να τον αποχαιρετάμε ο ένας μετά τον άλλον. Εντούτοις, η κρίσιμη κατάστασή του διήρκεσε έναν ολόκληρο μήνα. Η τελική διάγνωση έδειξε ότι αυτή η κατάσταση θα διαρκούσε πολύ.

Γι’ αυτό, ο Σεϊκίτσι μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο από το Τόκιο στο Κόμπε, που απείχε περίπου 650 χιλιόμετρα. Τον ξεπροβόδισα και μετά ταξίδεψα στο σπίτι με την υπερταχεία, ενώ παράλληλα προσευχόμουν να επιζήσει. Αργότερα το ίδιο βράδυ, όταν τον είδα ζωντανό στο νοσοκομείο του Κόμπε, καταχάρηκα. Του είπα ψιθυριστά: “Αγάπη μου, τα κατάφερες!”

Ζω με τους Γονείς Μου

Μαζί με τους γιους μου επέστρεψα στο σπίτι των γονέων μου, στη Σάντα, όπου τα παιδιά άρχισαν να πηγαίνουν στο νηπιαγωγείο. Αγόρασα ένα εισιτήριο διαρκείας για το Κόμπε, που απείχε περίπου 40 χιλιόμετρα, ενώ η πεθερά μου και εγώ αρχίσαμε να πηγαίνουμε εναλλάξ στο νοσοκομείο κάθε μέρα όλο τον επόμενο χρόνο. Αναρωτιόμουν διαρκώς: “Θα ξαναβρεί τις αισθήσεις του ο Σεϊκίτσι σήμερα; Τι θα μου πει όταν πρωτομιλήσει; Τι πρέπει να απαντήσω;” Επίσης σκεφτόμουν, ιδιαίτερα όταν έβλεπα κάποια οικογένεια που φαινόταν ευτυχισμένη: “Μακάρι να ήταν καλά ο Σεϊκίτσι· τότε οι γιοι μας θα ήταν χαρούμενοι”. Τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα.

Εκείνα τα πρώτα χρόνια, όταν διάβαζα στην εφημερίδα ότι κάποιος συνερχόταν ύστερα από κώμα αρκετών μηνών, σκεφτόμουν ότι ίσως ξυπνούσε και ο Σεϊκίτσι. Είπα, λοιπόν, στον κουνιάδο μου κάποια μέρα: «Θέλω να τον πάω στο νοσοκομείο του βορειοανατολικού Χόνσου». Αλλά εκείνος μου είπε ότι δεν υπήρχε θεραπεία και με συμβούλεψε να χρησιμοποιήσω όσα χρήματα είχαμε για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

Ένας Χριστιανός πρεσβύτερος σε μια από τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κόμπε ζούσε κοντά στο νοσοκομείο, και περνούσα από το σπίτι του προτού πάω να επισκεφτώ τον Σεϊκίτσι. Μία φορά την εβδομάδα, η σύζυγός του μελετούσε την Αγία Γραφή μαζί μου. Επίσης, τα δυο παιδιά τους έρχονταν στο δωμάτιο του νοσοκομείου και μου έφερναν μια κασέτα στην οποία είχαν ηχογραφήσει τις συναθροίσεις της εκκλησίας τους. Αυτή η οικογένεια μου έδινε μεγάλη ενθάρρυνση και παρηγοριά.

Με Στηρίζει η Ελπίδα

Κάποια μέρα, μας επισκέφτηκε στο νοσοκομείο ένας περιοδεύων επίσκοπος των Μαρτύρων του Ιεχωβά και μου διάβασε τα εδάφια Ρωμαίους 8:18-25. Αυτά λένε εν μέρει: «Θεωρώ ότι τα παθήματα του τωρινού καιρού δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τη δόξα που πρόκειται να αποκαλυφτεί σε εμάς. . . . Διότι γνωρίζουμε ότι όλη μαζί η δημιουργία στενάζει και πονάει μέχρι τώρα. . . . Όταν κάποιος βλέπει ένα πράγμα, μήπως ελπίζει για αυτό; Αλλά αν ελπίζουμε για αυτό που δεν βλέπουμε, εξακολουθούμε να το περιμένουμε με υπομονή».

Η συζήτηση γύρω από τη Χριστιανική μας ελπίδα μού θύμισε ότι τα τωρινά παθήματα είναι μικρά συγκρινόμενα με τη χαρά που υπόσχεται ο Ιησούς—ζωή στην ερχόμενη παραδεισένια γη. (Λουκάς 23:43) Η συζήτηση αυτή με βοήθησε να αντιμετωπίσω τις παρούσες πραγματικότητες με ελπίδα και να αφοσιωθώ στις μελλοντικές πραγματικότητες των ευλογιών του νέου κόσμου.—2 Κορινθίους 4:17, 18· Αποκάλυψη 21:3, 4.

Τον Ιούνιο του 1970, ο Σεϊκίτσι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Σάντα, όπου ζούσα με τους γονείς μου. Τον επόμενο Ιανουάριο, όταν έλαβα το έγγραφο που είχε συντάξει ο δικηγόρος μας και το οποίο όριζε ότι ο Σεϊκίτσι ήταν νομικά ανίκανος για δικαιοπραξία εξαιτίας του δυστυχήματος, στενοχωρήθηκα πάρα πολύ και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Η πεθερά μου μού έλεγε συχνά: «Συγνώμη Μιτσίκο για όσα περνάς εξαιτίας του γιου μου». Μου έλεγε επίσης: «Μακάρι να μπορούσα να πάρω εγώ τη θέση του Σεϊκίτσι». Κλαίγαμε και οι δυο μαζί.

Ο πατέρας μου με παρακινούσε να πιάσω δουλειά πλήρους απασχόλησης, αλλά εγώ ήμουν αποφασισμένη να φροντίζω τον Σεϊκίτσι. Μολονότι ήταν φαινομενικά αναίσθητος, ανταποκρινόταν στο ζεστό και στο κρύο, και επηρεαζόταν από τον τρόπο με τον οποίο τον φροντίζαμε. Ο πατέρας μου ήθελε να ξαναπαντρευτώ, αλλά καταλάβαινα ότι αυτό δεν ήταν σωστό, εφόσον ο σύζυγός μου ζούσε ακόμη. (Ρωμαίους 7:2) Έκτοτε, όταν ο πατέρας μου έπινε, έλεγε: «Όταν πεθάνω, θα πάρω τον Σεϊκίτσι μαζί μου».

Προς μεγάλη μου χαρά, το 1971 ιδρύθηκε μια εκκλησία στη Σάντα. Κατόπιν, στις 28 Ιουλίου 1973, μπόρεσα να συμβολίσω την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα, στη διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Έξπο Γκράουντς της Οσάκα.

Αργότερα το 1973, ο γιος μου ο Κόχεϊ έπαθε οξεία νεφρίτιδα και έμεινε στο νοσοκομείο πέντε μήνες. Ο πατέρας μου μπήκε και αυτός στο νοσοκομείο με φυματίωση. Έτσι, την 1η Ιανουαρίου 1974 επισκέφτηκα τον πατέρα μου, το σύζυγό μου και το γιο μου σε τρία διαφορετικά νοσοκομεία. Τις Κυριακές, όταν πήγαινα να δω τον Κόχεϊ μαζί με το μεγαλύτερο γιο μου, τον Ριούσουκε, μελετούσα μαζί τους το βιβλίο Ακούοντας τον Μεγάλο Διδάσκαλο. Κατόπιν, ο Ριούσουκε και εγώ παρακολουθούσαμε τη συνάθροιση στο Κόμπε και επιστρέφαμε στο σπίτι με χαρούμενη καρδιά.

Πάντα ευγνωμονούσα όσους με βοηθούσαν στη φροντίδα του Σεϊκίτσι. Το έβαλα σκοπό να τους μεταδίδω τη γνώση της Αγίας Γραφής. Κάποια από τις γυναίκες που τον φρόντιζαν έχασε την αδελφή της σε μια πυρκαγιά, και τότε ανταποκρίθηκε ευνοϊκά όταν της έδειξα τη μεγαλειώδη ελπίδα της ανάστασης την οποία υπόσχεται η Αγία Γραφή. (Ιώβ 14:13-15· Ιωάννης 5:28, 29) Άρχισε Γραφική μελέτη στο νοσοκομείο και τελικά βαφτίστηκε σε μια συνέλευση το 1978.

Τα Παιδιά μου, Πηγή Χαράς

Η ανατροφή των παιδιών μου χωρίς τη βοήθεια του συζύγου μου ήταν δύσκολη, αλλά μου έχει φέρει και πολλές ανταμοιβές! Τους δίδαξα να έχουν καλούς τρόπους και να νοιάζονται για τα αισθήματα των άλλων. Σε ηλικία μόλις τριών ετών, ο Ριούσουκε ζητούσε συγνώμη όταν δεν συμπεριφερόταν καλά, λέγοντας: «Μαμά, με συγχωρείς». Ο Κόχεϊ ήταν λίγο άτακτος, και μερικές φορές αντιδρούσε όταν προσπαθούσα να τον διορθώσω. Μάλιστα, μια φορά ξάπλωσε μπροστά σε ένα κατάστημα και έκλαιγε επειδή ήθελε κάτι. Αλλά προσπαθούσα να τον λογικεύω, δείχνοντας στοργή και υπομονή. Σιγά σιγά έγινε υπάκουο και καλό αγόρι. Αυτό με βοήθησε να πειστώ ότι η Αγία Γραφή είναι πραγματικά ο Λόγος του Θεού.—2 Τιμόθεο 3:15-17.

Όταν ο Ριούσουκε πήγε στο γυμνάσιο, εξήγησε στους καθηγητές του γιατί δεν μπορούσε να συμμετάσχει στο μάθημα των πολεμικών τεχνών. (Ησαΐας 2:4) Μια μέρα, γύρισε στο σπίτι από το σχολείο γεμάτος χαρά γιατί, σε μια συνάντηση με αρκετούς καθηγητές, μπόρεσε να απαντήσει στα ερωτήματά τους.

Η ωφέλιμη συναναστροφή στην εκκλησία βοήθησε πολύ τους γιους μου. Οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι τους προσκαλούσαν συχνά για φαγητό και τους συμπεριλάμβαναν στην οικογενειακή Γραφική μελέτη τους και στην ψυχαγωγία τους. Υπήρχαν, επίσης, ευκαιρίες για ευχάριστη συναναστροφή, καθώς και για συμμετοχή σε διάφορα σπορ. Ο Ριούσουκε συμβόλισε την αφιέρωσή του στον Ιεχωβά με το βάφτισμα το 1979, και ο Κόχεϊ βαφτίστηκε την επόμενη χρονιά.

Η Ολοχρόνια Διακονία Μας

Στη διάρκεια της επίσκεψης ενός περιοδεύοντα επισκόπου, του είπα ότι ήθελα να γίνω σκαπάνισσα, όπως ονομάζονται οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Επειδή, λόγω των περιστάσεών μου τότε, αυτό θα ήταν άσοφο, εκείνος μου θύμισε καλοσυνάτα ότι ήταν ανάγκη να βοηθήσω τους γιους μου να εδραιωθούν στη Γραφική αλήθεια. «Το σημαντικό είναι να έχεις το σκαπανικό πνεύμα», μου είπε. Έτσι, έκανα βοηθητικό σκαπανικό, συμμετέχοντας σε αυτό το έργο μαζί με τους γιους μου στη διάρκεια των σχολικών τους διακοπών. Αυτή η δραστηριότητα με βοήθησε πολύ να έχω χαρά και ειρήνη διάνοιας ενόσω φρόντιζα τον Σεϊκίτσι.

Τελικά, το Σεπτέμβριο του 1979, μπόρεσα να μπω στις τάξεις των τακτικών σκαπανέων. Το Μάιο του 1984, περίπου ένα χρόνο αφότου αποφοίτησε από το λύκειο, ο Ριούσουκε έγινε και αυτός σκαπανέας. Το ίδιο έκανε και ο Κόχεϊ το Σεπτέμβριο του 1984. Έτσι, και οι τρεις μας έχουμε απολαύσει αυτή τη μορφή ολοχρόνιας διακονίας. Καθώς αναπολώ την 20χρονη συμμετοχή μου στο έργο σκαπανέα, κατά την οποία είχα το προνόμιο να βοηθήσω αρκετά άτομα να γίνουν υπηρέτες του Ιεχωβά, πιστεύω ότι αυτή η δραστηριότητα με στήριξε στη διάρκεια των δοκιμασιών μου.

Ο Ριούσουκε συμμετείχε εθελοντικά στην οικοδόμηση μιας εκπαιδευτικής αίθουσας ακριβώς δίπλα στην Αίθουσα Συνελεύσεων του Κανσάι. Αργότερα, επί εφτά χρόνια, είχε αναλάβει τη φροντίδα της Αίθουσας Συνελεύσεων του Χιόγκο. Τώρα φροντίζει εμένα, ενώ παράλληλα υπηρετεί ως πρεσβύτερος σε μια κοντινή εκκλησία του Κόμπε. Από το 1985, ο Κόχεϊ προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες του στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Εμπίνα.

Με Στηρίζουν οι Πολλές Ευλογίες

Επί πολλά χρόνια, πήγαινα στο νοσοκομείο αρκετές φορές την εβδομάδα για να επισκεφτώ τον Σεϊκίτσι και να τον κάνω μπάνιο. Εκτός από τη γυναίκα που τον φρόντιζε σε μόνιμη βάση, τον φρόντιζα και εγώ. Το Σεπτέμβριο του 1996, αφού έμεινε 27 χρόνια σε διάφορα νοσοκομεία, ο Σεϊκίτσι επέστρεψε για να μείνει στο σπίτι μας, όπου μια γυναίκα με βοηθάει στη φροντίδα του. Μπορεί να παίρνει τροφή σε υγρή μορφή μέσα από ένα σωληνάκι που περνάει από τη μύτη του. Μολονότι τα μάτια του παραμένουν κλειστά, ανταποκρίνεται λιγάκι όταν του λέμε κάτι. Πονάω όταν βλέπω τον Σεϊκίτσι σε αυτή την κατάσταση, αλλά με στηρίζει μια μεγαλειώδης ελπίδα για το μέλλον.

Ακριβώς πριν επιστρέψει στο σπίτι ο Σεϊκίτσι, είχα αρχίσει να φιλοξενώ έναν περιοδεύοντα επίσκοπο με τη σύζυγό του· έτσι, επί ένα χρόνο, μέναμε πέντε άτομα στο σπίτι μας, που είναι σχετικά μικρό. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να ξαναζήσω μαζί με τον Σεϊκίτσι, και ευχαριστώ τον Ιεχωβά για αυτό. Επί πολλά χρόνια λαχταρούσα να ανοίξει τα μάτια του ο Σεϊκίτσι, αλλά τώρα επιθυμώ απλώς να γίνει το θέλημα του Ιεχωβά.

Μπορώ πράγματι να πω: «Η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει, και εκείνος δεν προσθέτει πόνο σε αυτήν». (Παροιμίες 10:22) Μολονότι ήταν λίγος ο καιρός που έζησα ευτυχισμένα με το σύζυγό μου υγιή, έχω ευλογηθεί με δυο γιους που “θυμούνται τον Μεγαλειώδη Δημιουργό μας”. Είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό!—Εκκλησιαστής 12:1.

Στο μεταξύ, θέλω να συνεχίσω να υπηρετώ ως σκαπάνισσα—βοηθώντας έτσι άλλους να βρουν «την πραγματική ζωή»—και ταυτόχρονα να φροντίζω στοργικά τον Σεϊκίτσι. (1 Τιμόθεο 6:19) Η εμπειρία μου με δίδαξε πόσο αληθινά είναι τα λόγια του ψαλμωδού: «Ρίξε στον Ιεχωβά το βάρος που σηκώνεις, και αυτός θα σε στηρίξει. Ποτέ δεν θα επιτρέψει να κλονιστεί ο δίκαιος».—Ψαλμός 55:22.

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Ο σύζυγός μου και εγώ με τον Ριούσουκε

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Ο Σεϊκίτσι με τους δυο γιους μας, έξι μήνες πριν από το δυστύχημα

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Ευλογηθήκαμε με δυο γιους, τον Ριούσουκε και τον Κόχεϊ (επάνω), που “θυμούνται τον Μεγαλειώδη Δημιουργό μας”