Ο Αγώνας μου με μια Εξουθενωτική Αρρώστια

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΝΙΑ ΣΑΛΕΪ

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ήμουν μια πολύ δραστήρια μητέρα και ολοχρόνια διάκονος στην κωμόπολη Λουβέρν της Αλαμπάμα. Η ζωή εδώ είναι ήσυχη και κινείται με αργούς ρυθμούς. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά για εμένα και το σύζυγό μου τον Ντιουκ, καθώς και για το νεαρό γιο μου τον Ντάνιελ. Τότε, μια απλή εγχείρηση οδήγησε σε μια μεγάλη αλλαγή στον τρόπο της ζωής μας.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ μας ξεκίνησαν το 1992 όταν έκανα υστερεκτομή. Λίγο καιρό αργότερα, άρχισα να υποφέρω από διαρκή βασανιστικό πόνο και συχνουρία (50 ως 60 φορές την ημέρα). Η γυναικολόγος μου, προσπαθώντας να εντοπίσει την αιτία του προβλήματος, μου έκλεισε τελικά ραντεβού με κάποιον ουρολόγο.

Πήγα στο νοσοκομείο για μερικές εξετάσεις. Στην πρώτη μου επίσκεψη, ο ουρολόγος έκανε τη διάγνωση​—διάμεση κυστίτιδα (interstitial cystitis [IC]), δηλαδή μια εξουθενωτική φλεγμονή της ουροδόχου κύστης. Η διάγνωση δεν ήταν εύκολη επειδή τα συμπτώματα της IC μοιάζουν με τα συμπτώματα άλλων διαταραχών του ουροποιητικού συστήματος. Εκτός αυτού, δεν υπάρχει συγκεκριμένη εξέταση με την οποία εντοπίζεται η IC. Κατά συνέπεια, οι γιατροί πρέπει να αποκλείσουν άλλες παθήσεις προτού καταλήξουν ότι ο ασθενής πάσχει από IC.

Ο γιατρός μας είπε ευθέως ότι εφόσον οι διάφορες θεραπείες είχαν ελάχιστη αξία, τελικά θα έπρεπε να γίνει αφαίρεση της κύστης! Είπε ότι υπήρχαν και άλλες μέθοδοι αλλά ήταν όλες ανεπιτυχείς. Όπως είναι φυσικό, αυτό ήταν μεγάλο χτύπημα για εμάς. Μέχρι τότε είχα αρκετά καλή υγεία. Ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, ο Ντιουκ και εγώ συμμετείχαμε στην ολοχρόνια διακονία πολλά χρόνια, και τώρα μου έλεγαν ότι έπρεπε να κάνω αφαίρεση της κύστης. Χαίρομαι γιατί είχα πολλή υποστήριξη από το σύζυγό μου.

Αποφασίσαμε να πάμε σε άλλον ουρολόγο. Επισκεφτήκαμε αρκετούς γιατρούς. Δυστυχώς, εκείνον τον καιρό πολλοί γιατροί γνώριζαν ελάχιστα πράγματα για την IC. Επίσης, πολλοί ουρολόγοι έχουν τις δικές τους θεωρίες για την IC, και έτσι υπάρχει μια ποικιλία από συστηνόμενες θεραπείες. Κάποια ιατρική πηγή αναφέρει: «Η ασθένεια είναι μάλλον χρόνια». Μια άλλη λέει: «Οι επιστήμονες δεν έχουν βρει ακόμη θεραπεία για την IC ούτε μπορούν να προβλέψουν πώς θα ανταποκριθεί κάθε ασθενής στις διάφορες θεραπευτικές μεθόδους. . . . Εφόσον οι γιατροί δεν γνωρίζουν τις αιτίες της IC, αυτές οι μέθοδοι αποσκοπούν στην υποχώρηση των συμπτωμάτων».

Οι συσπάσεις και η συχνουρία μού έφερναν τόσο μεγάλο πόνο ώστε ήμουν διατεθειμένη να δοκιμάσω οτιδήποτε μου σύστηναν οι γιατροί. Δοκίμασα πάνω από 40 διαφορετικά φάρμακα, καθώς επίσης βότανα, βελονισμό, αποκλεισμό νεύρων, επισκληρίδιες και ραχιαίες ενέσεις, και διαδερμική ηλεκτρική διέγερση των νεύρων​—μια διαδικασία κατά την οποία εισάγονται στο σώμα ασθενείς ηλεκτρικοί παλμοί για μερικά λεπτά ή ώρες. Έκανα όσο περισσότερη έρευνα μπορούσα, και αυτό με βοήθησε τουλάχιστον να καταλάβω κάπως τι συνέβαινε.

Αυτόν τον καιρό παίρνω μια παυσίπονη ουσία, τη μεθαδόνη, καθώς και έξι άλλα φάρμακα. Επίσης πηγαίνω τακτικά σε μια κλινική ελέγχου του πόνου, όπου μου κάνουν επισκληρίδιες ενέσεις χορηγώντας μου παράλληλα και στεροειδή, και αυτό μετριάζει τον πόνο. Για το πρόβλημα της συχνουρίας, πηγαίνω στο νοσοκομείο κάθε τρεις ή τέσσερις μήνες περίπου και υποβάλλομαι σε μια διαδικασία που ονομάζεται διάταση με υγρό μέσο, κατά την οποία χρησιμοποιείται υγρό για να διογκωθεί η κύστη σαν μπαλόνι. Έχω δοκιμάσει αυτή τη μέθοδο αρκετές φορές. Συνήθως με ανακουφίζει για μερικούς μήνες. Τα τελευταία χρόνια έχω μπει στο νοσοκομείο πάνω από 30 φορές.

Τι θα λεχθεί για την έσχατη λύση, την αφαίρεση της κύστης; Μια πηγή αναφέρει: «Οι περισσότεροι γιατροί διστάζουν να καταφύγουν στην εγχείρηση επειδή το αποτέλεσμα είναι απρόβλεπτο για τον κάθε ασθενή​—μερικοί εξακολουθούν να έχουν συμπτώματα και μετά την εγχείρηση». Έτσι λοιπόν, προς το παρόν αποφεύγω αυτή την επιλογή.

Μερικές φορές ο πόνος είναι τόσο έντονος και διαρκής ώστε θα ήταν εύκολο να ενδώσω στην απελπισία. Από το μυαλό μου πέρασε ακόμη και η σκέψη να βάλω ένα τέρμα σε όλα αυτά. Αλλά δεν άντεχα στη σκέψη ότι μια τέτοια ενέργεια θα έφερνε μομφή στο όνομα του Ιεχωβά. Μπορώ να διακρίνω τη σπουδαιότητα της προσευχής και της προσωπικής μελέτης καθώς και της καλλιέργειας στενής σχέσης με τον Ιεχωβά, εφόσον ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί που θα αλλάξει τη ζωή σου. Αυτή η σχέση έχει σώσει στην κυριολεξία τη ζωή μου στη διάρκεια της αρρώστιας μου, διότι ξέρω πως χωρίς αυτήν θα είχα αυτοκτονήσει.

Καθώς ανασκοπώ αυτά τα εννιά χρόνια που πέρασαν, βλέπω πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει η ζωή. Εκτιμώ τα λόγια του εδαφίου Εκκλησιαστής 12:1, το οποίο λέει: «Να θυμάσαι, λοιπόν, τον Μεγαλειώδη Δημιουργό σου στις ημέρες της νεαρής σου ηλικίας, προτού έρθουν οι ημέρες της συμφοράς ή φτάσουν τα χρόνια που θα λες: “Δεν βρίσκω καμιά ευχαρίστηση σε αυτά”». Είμαι πολύ ευγνώμων που άρχισα την ολοχρόνια διακονία σε ηλικία 15 χρονών και μπόρεσα να τη συνεχίσω επί σχεδόν 20 χρόνια. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου ανέπτυξα στενή σχέση με τον Ιεχωβά.

Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά για το σύζυγό μου και το γιο μου τον Ντάνιελ, οι οποίοι μου παρέχουν μεγάλη υποστήριξη. Επίσης, οι αδελφοί της εκκλησίας μου με ενθαρρύνουν πολύ όταν μου τηλεφωνούν ή έρχονται να με δουν. Το χειμώνα δυσκολεύομαι να βγαίνω έξω επειδή το κρύο κάνει πιο έντονες τις συσπάσεις. Εκείνο το διάστημα δίνω μαρτυρία από το τηλέφωνο, και αυτό με βοηθάει να έχω διαρκώς μπροστά μου την ελπίδα του Παραδείσου ως κάτι αληθινό. Προσδοκώ τον καιρό που οι αρρώστιες και τα παθήματα θα ανήκουν στο παρελθόν και δεν θα έρχονται καν στο νου.​—Ησαΐας 33:24.