Ο Μεγαλύτερος Ηγέτης της Ανθρωπότητος

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ακολούθησαν ανθρωπίνους ηγέτας επί χιλιάδες χρόνια, αναζητώντας απελευθέρωσι. Ο Ιεχωβά Θεός έθιξε το κέντρον της αληθινής απελευθερώσεως στην Εδέμ. Μετά την πτώσι της ανθρωπότητος στην αμαρτία και στο θάνατο, ο Θεός υπέδειξε ένα Σπέρμα που θα παρήγετο από τη μήτρα της οργανώσεώς του και θ’ αποκαθιστούσε δικαιοσύνη, ειρήνη και ζωή. (Γένεσις 3:15) Εν τω μεταξύ η πολιτική, ο μιλιταρισμός και η επιστήμη εγέμισαν τον κόσμο από πρωταθλητάς και ήρωας που επευφημούνται ενόσω ζουν, και μετά θάνατον μνημονεύονται κάθε χρόνο στις επετείους των.

Αλλά παρ’ όλη τη δόξα που θα απέδιδαν οι άνθρωποι στους μεγάλους των, ο Γραφικός κανών παραμένει: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία. Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.»—Ψαλμός 146:3, 4.

Μερικοί από τους πιο αναξίους ανθρώπους έλαβαν μεταθανάτιον έπαινον. Ο πρώτος βασιλεύς του ανθρώπου, ο Νεβρώδ, αν και ελατρεύθη μετά θάνατον ως θεός, ήταν ένας ποταπός που έχυσε άφθονο αίμα στη διάρκεια της ζωής του. Ωνείδισε τον αληθινό Θεό και ενεθάρρυνε τη λατρεία του κράτους. Αν και ισχυρίζετο ότι ήταν το υποσχεμένο σπέρμα της απελευθερώσεως, επέφερε δουλεία και μόνο, σε λάτρεις πλασμάτων.—Γένεσις 10:8-10.

Όταν γίνωνται εορτές προς τιμήν των τοιούτων «μεγάλων ανδρών», πόσο κενές είναι οι συνήθεις διαδικασίες που ακολουθούνται. Συνήθως τότε είναι καιρός επικρατήσεως φιλοταράχου πνεύματος και γενικής διαφθοράς. Εκείνος, του οποίου η γέννησις παρέχει δικαιολογία για τέτοια ακολασία, δεν μπορεί ν’ ακούση τους θορυβοποιούς, και αν ήταν έντιμος άνθρωπος στη ζωή του, πιθανώς δεν θα το ήθελε και αν μπορούσε. Είναι κάτι χειρότερο από εκείνο που έγινε όταν οι αρχαίοι ιερείς του Βάαλ εκόπτοντο και θρηνούσαν όλη μέρα προαπαθώντας να κάμουν τον «θεόν» τους να τους ακούση όταν ο Ηλίας απεκάλυψε την πλάνη τους. Εκείνοι ωμολόγησαν τουλάχιστον ότι ήσαν ειδωλολάτρες!—1 Βασιλέων 18:20-40.

Γιατί, όμως, ειδικά τώρα, τονίζομε τόσο αυτά τα ζητήματα; Διότι μόλις προ ολίγου όλος ο «Χριστιανισμός» έκαμε μια μεγάλη επίδειξι εορτασμού της γεννήσεως του Ιησού Χριστού, του ισχυρού ‘μάρτυρος, άρχοντος και προστάττοντος εις τους λαούς’. (Ησαΐας 55:4) Δεν θ’ αρνηθούμε βέβαια ότι ο άνθρωπος οφείλει αναγνώρισι στον μόνον αυτόν αληθινά μεγάλον ηγέτην που του εδόθη ποτέ. Αναμφιβόλως, ο Ιησούς ανταποκρίνεται σε κάθε απαίτησι για ηγεσία με την τελεία έννοια του όρου αυτού. Την αήττητη στρατιωτική ανδρεία του θα την καταδείξη νικώντας συντριπτικά τον Διάβολο στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» δηλαδή στον Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλυψις 16:14, 16) Τότε η κυβέρνησις αυτού του «Άρχοντος της Ειρήνης» θα εισαγάγη την πιο ευλογητή και ειρηνική διακυβέρνησι που εγνώσθη ποτέ, ανάμεσα σε συνθήκες ευχαριστήσεως και ευημερίας. (Ησαΐας 9:6, 7· Μιχαίας 4:1-5) Ούτε έζησε ποτέ επιστήμων ή διδάκτωρ που με το έργο του να επλησίασε καν εκείνο που έδωσε ο Χριστός στην ανθρωπότητα. Αντί να βαρύνη τους υπηκόους του με αμαρτία και θάνατο, η ζωή του παρέσχε αντίλυτρο «δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάννης 3:16) Επί πλέον, παρέχεται η υπόσχεσις ότι η ζωή κάτω από τη διακυβέρνησί του θα ανυψώση το γένος σε τελειότητα.

Αλλά τώρα, αν έχωμε υπ’ όψιν τα γεγονότα αυτά, πρέπει να γίνη προφανές ότι δεν χρειάζεται «λειτουργία για τον Χριστόν» ή «Χριστούγεννα» για τον μεγάλον αυτόν Ηγέτην. Η πεποίθησις αυτή γίνεται βαθύτερη αν σημειωθή ότι η Γραφή πουθενά δεν αναγράφει εορτασμόν της γεννήσεως του Ιησού είτε από τον ίδιον είτε από τους μαθητάς του. Ούτε και εκθέτει η Γραφή τίποτε περισσότερο για την ακριβή ημερομηνία του συμβάντος αυτού εκτός από το ότι αυτό έγινε στις αρχές του φθινοπώρου, περίπου την 1η Οκτωβρίου. Από πού λοιπόν προήλθε η ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου; Οι Διαμαρτυρόμενοι την πήραν από τους Καθολικούς, οι οποίοι την οικειοποιήθηκαν από τις ειδωλολατρικές θρησκείες που ήσαν τόσο άφθονες στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία του τετάρτου αιώνος. Εξ άλλου οι αρχαίοι ειδωλολατρικοί λαοί την τηρούσαν από τον καιρό των πρώτων Βαβυλωνίων, οι οποίοι την ημέρα εκείνη κάθε χρόνο εώρταζαν τη γέννησι του Νεβρώδ!

Όπως δε ακριβώς η ημερομηνία είναι εσφαλμένη, έτσι και κάθε τι που σχετίζεται μ’ αυτήν. Ο θάνατος του Νεβρώδ εωρτάζετο στην αρχαία εποχή στις 24 Δεκεμβρίου με την ειδωλολατρική τελετή της καύσεως ενός κορμού δένδρου. Κατόπιν την 25η, η παρουσία ενός αειθαλούς δένδρου εξεικόνιζε την πίστι των λάτρεών του ότι ο «θεός Νεβρώδ» είχε μεταβληθή σε θείον ή αθάνατον ον. Επί πλέον, ενώ ο «Χριστιανισμός» είναι γεμάτος μέχρις υπερχειλίσεως από τέτοια ειδωλολατρική λατρεία χειλέων προς εκείνον που ομολογεί ως Ηγέτην του, είναι κενός από όλες τις αρετές που απήτησε αυτός από τους αληθινούς ακολούθους του.

Ο Ιησούς ενέμεινε στην τήρησι μιας αληθινής λατρείας και εστιγμάτισε όλα τα άλλα ως ψευδείς δρόμους που οδηγούν στην καταστροφή. Αλλά η ενότης του «Χριστιανισμού» είναι θρυμματισμένη από όχι ολιγώτερα των 265 δογμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνον. Ο Ιησούς κατέκρινε την υποκρισία του κλήρου που συγκεντρώνεται σε πράξεις δημοσίας ελεημοσύνης και σε μεγαλόφωνες προσευχές. Είναι πολύ γνωστή η αγάπη των κληρικών του κόσμου τούτου για τίτλους που συνοδεύουν την ελεημοσύνη των και τις προσευχές των σε δημόσιες τελετές, όπου οι πολιτικοί ασπάζονται την Αγία Γραφή και αυτοί προσθέτουν μια ευλογία. Για να μη διαιρεθούν και καταστραφούν οι ακόλουθοί του από φραγμούς εθνικής υπερηφάνειας, ο Ιησούς συνηγόρησε για την απόδοσι στον Καίσαρα των όσα του οφείλονται· αλλά ετόνισε ότι και στον Θεό πρέπει ν’ αποδοθούν όσα του ανήκουν, και ότι ο Θεός έρχεται πρώτος. Κι εν τούτοις, δυο φορές μέσα σε μια γενεά οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί του κόσμου όλου βρέθηκαν αντιμέτωποι σε παγκόσμιο πόλεμο, στον οποίον ο Καθολικός εφόνευε τον Καθολικό και ο Διαμαρτυρόμενος τον Διαμαρτυρόμενον.

Σε όλη τη διακονία του Χριστού έλαμπε το θέμα της Κυριακής προσευχής: «Ελθέτω η βασιλεία σου.» Οι λόγοι του «Χριστιανισμού» βαρύνονται με φουντωτές υποσχέσεις για έναν καλύτερο κόσμο δημιουργημένον από την ανθρώπινη ιδιοφυία, τα σχέδια συλλογικής ασφαλείας, τα Ηνωμένα Έθνη ως την ελπίδα του ανθρώπου, κλπ. Ο Ιησούς έδωσε «εντολήν καινήν . . . Να αγαπάτε αλλήλους». (Ιωάννης 13:34) Η κοσμική θρησκεία εκκολάπτει συνεχείς πολιτικές ραδιουργίες και συχνή βία, εναντίον των αληθινών Χριστιανών που είναι αποχωρισμένοι από τον κόσμο, και αντανακλά έτσι διαμάχη, φθόνον και μίσος.

Αληθινά ο «Χριστιανισμός» είναι ένα κενόν όστρακον ματαιοδοξίας και ειδωλολατρίας. Όταν επικαλείται τους θεούς του στις ίδιες εορτές και με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν αυτό οι αρχαίοι ειδωλολάτραι, τα αποτελέσματα είναι φυσικά τα ίδια. Οι θεοί, για του οποίους καθιερώθηκαν αρχικά οι εορτές αυτές, δεν μπορούν ν’ απαντήσουν. Έτσι ο Νεβρώδ είναι για πάντα νεκρός παρ’ όλα τα αειθαλή δένδρα της αρχαιότητος και εκείνα που μπορεί τώρα να επιδεικνύονται την 25η Δεκεμβρίου. Οι δαίμονες παρεμποδίζουν τον αίνο προς τον Θεό κι εξακολουθούν να οδηγούν τα έθνη στον Αρμαγεδδώνα.

Οι αληθινοί Χριστιανοί προσπαθούν να κινήσουν τα χείλη των σε νοήμονα αίνον προς τον Ιεχωβά τον αληθινό και Παντοδύναμο Θεό και προς τον Υιόν του. (Εβραίους 13:15) Το ότι πράττουν αυτό, το ότι κηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του, βοηθεί ολοένα περισσότερο τους ανθρώπους να εκτιμήσουν τη σημασία της ειρήνης που ο Ιησούς έφερε στους «ανθρώπους ευδοκίας» και των ευλογιών που επιφυλάσσονται γι’ αυτή τη γη κάτω από τη διακυβέρνησί του. (Λουκάς 2:14) Αυτοί κάνουν τον Θεόν του Θεόν των, τη βασιλεία του ελπίδα των. Πόσο ανυψωτικό είναι αυτό! Πόσο αληθινά μεγάλος Ηγέτης και Αρχηγός είναι αυτός!