Ομαδική Μαρτυρία στην Ορεινή Ιταλία
ΕΙΝΑΙ γενικά παραδεδεγμένο ότι, αν εξαιρεθούν οι εορτάσιμες ημέρες, η στάσις των εργατικών τάξεων στην Ιταλία απέναντι της θρησκείας δεν διαφέρει από λήθαργο. Αν και αυτό μπορεί ν’ αληθεύη για κείνους που ανήκουν στην κρατική θρησκεία, δεν εφαρμόζεται βέβαια σ’ εκείνους που αφιερώνονται στον Ιεχωβά και γίνονται μέρος της κοινωνίας του νέου Κόσμου, όπως μας δείχνει η επόμενη έκθεσις, που είναι χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίον διεξάγεται σήμερα το έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ιταλία:
«Η εκκλησία του Γκ—, Τεράμο, έχει ένα πολύ σκορπισμένο ορεινό τομέα να επεξεργασθή για να δώση τη μαρτυρία, μερικά δε σημεία του τομέως απέχουν πενήντα μίλια. Το πώς να ληφθή φροντίδα ώστε όλοι οι άνθρωποι που διαμένουν σ’ αυτή την έκτασι να λάβουν τη μαρτυρία αποτελούσε πρόβλημα, λόγω ελλείψεως αυτοκινήτων. Επί ένα χρονικό διάστημα οι ισχυρότεροι αδελφοί αναχωρούσαν με τα ποδήλατά τους την Κυριακή στις τέσσερες το πρωί για μια διαδρομή τεσσάρων έως έξη ωρών. Κατόπιν, μετά από μια μαρτυρία δύο ωρών, έπρεπε να διανυθή η ίδια απόστασις για την επιστροφή. Κατ’ επανάληψιν βρέθηκαν στην ανάγκη να επιστρέψουν βρεγμένοι ως την επιδερμίδα τους και μόλις επρόλαβαν τις Γραφικές μελέτες της εκκλησίας των, πράγμα που εσήμαινε ότι τα ρούχα τους έπρεπε να στεγνώσουν επάνω τους, διότι δεν είχαν τον καιρό ν’ αλλάξουν ρούχα.
»Το πρόβλημα τελικά ελύθη με τη μίσθωσι λεωφορείου για ολόκληρη την ημέρα προς 300 λιρέττες, δηλαδή περίπου μισό δολλάριο το άτομο. Οι αδελφοί, 40 έως 45 τον αριθμόν, διαιρέθηκαν σε ομάδες από τέσσερες, και κάθε ομάδα είχε έναν που ήταν ικανός να δίνη δημόσιες διαλέξεις. Αρχίζοντας από τις έξη το πρωί, η πρώτη ομάδα από τέσσερα μέλη απεβιβάσθη για να πάη στο πρώτο χωριό κατά τις επτά το πρωί. Στις εννέα η ώρα όλοι ήσαν απασχολημένοι σε κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι, αν και πρέπει να προστεθή ότι αυτό ενίοτε εσήμαινε και μιας ώρας πεζοπορία μετά την απομάκρυνσι απ’ το λεωφορείο. Διετέθη ανάλογος χρόνος για το γεύμα και στις 3 μ.μ. οι ομάδες παρατάχθηκαν κατά μήκος της δημοσίας οδού για να τους ξαναμαζέψη το λεωφορείο. Εδόθησαν επτά δημόσιες διαλέξεις από τους διαφόρους αδελφούς σε μια Κυριακή. Μ’ αυτό το μέσον και αδελφές ακόμη, ηλικίας εβδομήντα ετών, μπορούν να κηρύξουν σε μακρινούς τόπους και να αφιερώσουν τουλάχιστον δέκα ώρες τον μήνα σε κήρυγμα για τη Βασιλεία.
»Είναι πραγματική χαρά να βλέπωμε τους αδελφούς τόσο ευτυχείς για τα προνόμιά τους και να τους ακούωμε να ψάλλουν ύμνους της Βασιλείας καθώς οδεύουν προς τους τομείς των. Και στην επιστροφή κάθε ομάδα έχει, ν’ αφηγηθή ενδιαφέρουσες πείρες, ενθαρρύνοντας έτσι και εποικοδομώντας τόσο εκείνους που εκπαιδεύονται στη διακονία όσο και τους εκπαιδευτάς των.»
Μπορούσε κανείς να διανοηθή καν ότι η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία στην Ιταλία θα είχε κατά μέσον όρον ένα στους τέσσερες ικανόν να δώση Γραφικές διαλέξεις ή ομιλίες, και όλα τα μέλη της να ξεκινούν στις έξη το πρωί για να δαπανήσουν την ημέρα τους βαδίζοντας από σπίτι σε σπίτι και μιλώντας για τη θρησκεία; Αληθινά, «ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός», όταν κατανοήται κι εφαρμόζεται!—Εβρ. 4:12.