Διάνοιξις της Οδού Προς Ζωήν για τους Λαούς της Ινδίας

ΤΟ ΕΤΟΣ 1912 ήταν ένα έτος υψίστης σπουδαιότητος για τους λαούς της Ινδίας. Ήταν αδύνατο να προβλέψη τότε κανείς το πόσο σπουδαίο πράγματι ήταν. Το έτος εκείνο εσημείωσε την αρχή μιας κινήσεως στην Ινδία, που τελικά θα εσήμαινε αιώνια ζωή για πολλούς από τους κατοίκους της.

Κατανόησις της αληθείας σχετικά με τον παντοδύναμο Θεό, τον Δημιουργό, είναι ουσιώδης για την απόκτησι αιωνίου ζωής· η αλήθεια όμως αυτή ποτέ δεν υπήρξε δημοφιλής, διότι «ο κόσμος όλος κείται εν τη εξουσία του πονηρού», Σατανά του Διαβόλου. Ως «ο θεός του παρόντος συστήματος πραγμάτων», ο Σατανάς «ετύφλωσε τον νουν των απίστων, δια να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού.» (1 Ιωάν. 5:19, ΜΝΚ· 2 Κορ. 4:4, ΜΝΚ) Έτσι κάθε κίνησις, η οποία θα διανοίξη αυτούς τους τυφλωμένους οφθαλμούς της διανοίας και θα φωτίση την οδό προς την αιώνια ζωή, είναι ασφαλώς μια σπουδαία κίνησις. Μια τέτοια ακριβώς κίνησις άρχισε στην Ινδία το έτος 1912.

Αυτό το έτος μια ομάς από επτά άνδρες έκαμε μια περιοδεία ανά τον κόσμο. Ήταν μέρος μιας προσπαθείας υποστηριζομένης από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας, καθώς είναι γνωστή σήμερα. Η Εταιρία θεωρούσε ευθύνη της να διαδώση το άγγελμα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού σε όλο τον κόσμο, υπακούοντας στον Ιησού Χριστό και εκπληρώνοντας τους προφητικούς λόγους του, που αναγράφονται στο Ματθ. 24:14: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»

Ο Κ. Τ. ΡΩΣΣΕΛ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Αυτοί οι επτά άνδρες ήσαν άνδρες δράσεως, άνδρες με ελπίδα. Η ελπίδα τους εβασίζετο στη βεβαιότητα του λόγου του Θεού, τον οποίον ο Χριστιανικός κόσμος ομολογεί ότι πιστεύει και διδάσκει. Αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να εξακριβώσουν για τον εαυτό τους αν μια Χριστιανική ιεραποστολή έκανε πραγματικά αυτά που υπετίθετο ότι πρέπει να κάμη: δηλαδή, το να δώσουν μαρτυρία για την προσέγγισι του τέλους αυτού του παλαιού συστήματος πραγμάτων και να διδάξουν στους ανθρώπους την αλήθεια σχετικά με τη βασιλεία του Θεού και τις ευλογίες που θα φέρη πάνω στη γη αυτή η βασιλεία.

Έτσι, λοιπόν, εταξίδευσαν. Από την Αμερική πήγαν στη Χαβάη, την Ιαπωνία, την Κίνα και δια μέσου της Ασίας στην Ινδία. Εκεί εξεφώνησαν Γραφικές ομιλίες στις πόλεις Τριβάντρουμ, Κοτταρακάρα, Ναγκερκόϊλ, Πουράμ, Μαντράς, Βιζαπαπατάμ, Καλκούττα, Μπενάρες, Λουκνόου και Βομβάη. Τα πλήθη άκουσαν. Μερικοί άκουσαν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους άλλους. Ένας μάλιστα εξεδήλωσε περισσότερο από απλό ενδιαφέρον. Διέκρινε την αλήθεια που ποτέ άλλοτε προηγουμένως δεν του εδόθη η ευκαιρία ν’ ακούση. Εζήτησε μια ιδιαίτερη συνάντησι με τον πρόεδρο αυτής της επιτροπής των επτά ανδρών, τον Κάρολο Τ. Ρώσσελ. Με ένα τέτοιο πολυάσχολο πρόγραμμα, ο Ρώσσελ προσεφέρθη να δώση στον νεαρό Ιωσήφ, γιατί αυτό ήταν το όνομα του ενδιαφερομένου, μια συνάντησι μισής ώρας. Αυτή η συνέντευξις παρετάθη δύο ώρες και ωδήγησε σε μια μόνιμη διευθέτησι για τη συνέχισι της Βιβλικής διδασκαλίας στην Ινδία, που σήμερα έχει ως αποτέλεσμα να φέρη την ελπίδα αιωνίου ζωής σε πολλούς ταπεινούς ανθρώπους της χώρας αυτής.

Εκείνες τις ημέρες του 1912, οι βασικές αλήθειες εμανθάνοντο, αλλά δεν εδίδετο μεγάλη προσοχή στον τρόπο της θεοκρατικής οργανώσεως όσον αφορά τη μέθοδο διδασκαλίας αυτών. Υπηρεσίες κηρύγματος ελάμβαναν χώρα κάθε εβδομάδα και τάξεις μελέτης ωργανώθησαν. Μερικοί απτό τους πιο ζηλωτές δαπανούσαν χρόνο διανέμοντας φυλλάδια ή μιλούσαν στους ανθρώπους διαφημίζοντας συναθροίσεις καθώς, επίσης, ιδιωτικώς από σπίτι σε σπίτι. Αλλά αυτό ήταν η αρχή μιας κινήσεως στην Ινδία που επρόκειτο να αυξηθή και να γίνη το όργανο του Θεού για να κάμη γνωστόν το θέλημά του και τους σκοπούς του.

Κατ’ αρχήν η κίνησις περιωρίσθη στο νότιο τμήμα της Ινδίας, ιδιαίτερα στο Τραβανκόρ, όπως το σημερινό κράτος της Κεράλα ωνομάζετο τότε. Γραφικές μελέτες ωργανώθησαν σε πολλά μέρη και τα μέλη των έγιναν γνωστά ως «Σπουδασταί της Γραφής», από την ονομασία του Βρεττανικού τμήματος της παγκοσμίου αυτής Εταιρίας, δηλαδή, του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής. Λίγο καιρό μετά ταύτα, ένας αντιπρόσωπος από τα Κεντρικά Γραφεία της Αμερικής εστάλη στην Ινδία να βοηθήση στην προαγωγή του έργου. Αλλά ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εξερράγη το 1914, και εκρίθη σκόπιμον γι’ αυτόν να επιστρέψη οίκαδε. Υπήρξε κάποια καθυστέρησις στο έργον. Κατόπιν ένας άλλος εστάλη από τα κεντρικά γραφεία και το έργο επεξετάθη· αλλά και πάλι οι συνθήκες πολέμου τον ανάγκασαν να εγκαταλείψη τη χώρα. Υπήρξε μια μικρή περίοδος ανησυχίας γι’ αυτή τη νεαρά κίνησι. Το 1926 ήταν το έτος που ο δρόμος ανοίχθηκε πάλι για την προώθησι και επέκτασι αυτού του ζωοπαρόχου έργου.

ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΡΟ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ

Ύστερ’ από μια σπουδαία συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Λονδίνο, του Μάιο του 1926, δύο άτομα εξελέγησαν για έργο στην Ινδία. Ο σύντροφος του ενός απ’ αυτούς είχε επιστρέψει στον τομέα του για κήρυγμα στη Νότιο Ουαλλία, μάλλον διερωτώμενος τι του επεφύλασσε το μέλλον τώρα που ο σύντροφός του είχε αποσταλή σε υπηρεσία στο εξωτερικό. Μία ή δύο μέρες αργότερα αυτός ο νεαρός, ο Φ. Ε. Σκίννερ, επέστρεψε στο κατάλυμά του, αφού προηγουμένως διένειμε μερικές προσκλήσεις για μια Γραφική διάλεξι και βρήκε ένα τηλεγράφημα να τον αναμένη.

Το τηλεγράφημα έγραφε: «Ο αδελφός Ρόδερφορδ θέλει να σας δη.» Ο αδελφός Ρόδερφορδ ευρίσκετο τότε στο Λονδίνο, και ήταν γνωστόν ότι μερικοί αδελφοί από τον Βρεττανικό αγρό εστέλλοντο σε ξένες χώρες να οργανώσουν το έργον του κηρύγματος. Έτσι η πρώτη σκέψις που κατέκλυσε το νου του νεαρού εκείνου, καθώς εταξίδευε προς το Λονδίνο με την επόμενη πρωινή αμαξοστοιχία, ήταν, «Τι σημαίνει αυτό; Ασφαλώς θα πρέπει να σημαίνη κάποια υπηρεσία στο εξωτερικό. Απορώ, όμως, πού;» Ένα πράγμα ήταν εντελώς οριστικό στο νου του νεαρού εκείνου, και αυτό ήταν, «Οπουδήποτε και αν είναι, είμαι έτοιμος να πάω.»

Με αυτή τη διανοητική διάθεσι έφθασε στα γραφεία του τμήματος της Εταιρίας στο Λονδίνο και γρήγορα βρήκε τον Αδελφό Ρόδερφορδ. «Σε ενδιαφέρει σε ποιο μέρος της γης εργάζεσαι;» ερώτησε ο Αδελφός Ρόδερφορδ. «Όχι,» ήταν η απάντησις. «Θα σου άρεσε να πας στην Ινδία;» ήταν η επόμενη ερώτησις. «Πότε θέλετε να πάω;» απήντησε ο νεαρός. Έτσι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ελήφθησαν αποφάσεις και οι δύο πρώην σύντροφοι επρόκειτο πάλι να συνδεθούν σε αυξημένες ευθύνες: να οργανώσουν και διαδώσουν στην Ινδία, το έργον της Βασιλείας που είχε αρχίσει στο 1912. Ο Τζωρτζ Ράιτ, ο πρώτος από τους νέους που είχε κληθή σ’ αυτό το καθήκον, ζούσε στο Λονδίνο, ενώ το σπίτι του συντρόφου του ήταν στο Σέφηλντ. Έτσι ο Τζωρτζ ανέλαβε το άμεσο καθήκον να τακτοποιήση τα διαβατήρια και να κρατήση θέσεις στο πλοίο από το Λονδίνο στη Βομβάη, ενώ ο σύντροφός του πετάχτηκε στο Σέφηλντ ν’ αποχαιρετήση γονείς και φίλους​—για αόριστο χρόνο. Όλα έμοιαζαν σαν την κλήσι που έλαβε ο Αβραάμ: «Έξελθε εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει.» «Και εξήλθε μη εξεύρων πού υπάγει.»​—Γέν. 12:1· Εβρ. 11:8.

Το ταξίδι στην Ινδία ήταν γεμάτο από νέες και μυθιστορηματικές πείρες, καθώς μίλι με μίλι, ημέρα το πλοίο διέσχιζε τα συνεχώς θερμότερα νερά, μέσω της θαυμασίως γαλανής Μεσογείου Θαλάσσης, προς το Πορτ Σάιντ. Εδώ ήταν η πρώτη ματιά της ζωής της Ανατολής, αλλά βρισκόμαστε στη μέση του δρόμου προς τα εκεί. Διασχίσαμε τον Ισθμό του Σουέζ και περάσαμε τα φοβερά εκείνα γυμνά, άδενδρα ερημικά βουνά του Σινά που είχε διασχίσει το έθνος Ισραήλ στην πορεία του από την Αίγυπτο στη γη της Επαγγελίας. Διεπλεύσαμε την μακρά Ερυθρά Θάλασσα ως το Άντεν και κατόπιν μέσω της Αραβικής Θαλάσσης φθάσαμε στη Βομβάη επί της Δυτικής ακτής της Ινδίας. Εκεί στην αποβάθρα ήταν ένας Ινδός αδελφός, ο ίδιος Αδελφός Ιωσήφ που είχε έλθει σε επαφή με τον Πάστορα Ρώσσελ προ δεκατεσσάρων ετών. Αφού εδαπάνησαν μία ή δύο ημέρες μαζί συζητώντας για τα σχέδια για το μέλλον, οι δύο Βρεττανοί μας σύντροφοι αφέθησαν μόνοι στη μεγάλη πόλι της Βομβάης για ν’ αρχίσουν το σπουδαίο έργο που ήσαν εντεταλμένοι να κάμουν: να φέρουν το άγγελμα της αιωνίου ζωής μέσω της βασιλείας του Ιεχωβά στα εκατομμύρια των ατόμων στην Ινδία.

Δεν ήταν ένα εύκολο ξεκίνημα. Έγιναν αμέσως σχέδια για δύο δημοσίως διαφημισμένες Γραφικές ομιλίες με τους εκπληκτικούς τίτλους: «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει!» και «Πού Είναι οι Νεκροί;» Το ακροατήριο που ήλθε ν’ ακούση εκείνες τις ομιλίες ήταν ανάμικτο, αλλά μερικοί άφησαν τα ονόματά τους για περαιτέρω συζήτησι και τους έγινε επίσκεψις. Ύστερ’ από λίγο διάστημα διεφημίσθη μια σειρά ομιλιών στο εργαστήριο ενός σιδηροδρομικού τεχνίτου. Αυτές οι ομιλίες είχαν ως αποτέλεσμα την οργάνωσι τακτικών εβδομαδιαίων Γραφικών τάξεων μελέτης· και υπάρχουν γενναίοι δούλοι του Θεού που υπηρετούν ακόμη δραστήρια ως μάρτυρες του Ιεχωβά, και που είχαν πρώτη φορά παρευρεθή σ’ εκείνες τις συναθροίσεις. Ήταν ένα έργο που έστρεφε τις διάνοιες των ανθρώπων από τις θρησκευτικές παραδόσεις στον αγνό λόγο του Θεού και τους έδινε ελπίδα αιωνίου ζωής σε μια παραδεισιακή γη.

Αλλά η κίνησις δεν επρόκειτο να περιορισθή στη Βομβάη, ούτε στο Τραβανκόρ. Σε όλη την Ινδία έπρεπε να δοθή η ευκαιρία να ακούση. Υπήρχαν μεμονωμένα άτομα και μικρές ομάδες σε αρκετά μέρη στην Ινδία και σ’ αυτούς έπρεπε να γίνη επίσκεψις. Έτσι έγιναν διευθετήσεις, ώστε οι δύο μας σύντροφοι στη Βομβάη να περιέλθουν με τη σειρά τους τη χώρα για να επισκεφθούν τους μεμονωμένους. Εταξίδευσαν προς βορράν, προς νότον, προς ανατολάς και δυσμάς, κυρίως στις πόλεις που ευρίσκοντο Βρεττανοί ή Βρεττανικής καταγωγής (Αγγλο-Ινδοί) άτομα.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Ήταν προφανές ότι μια τέτοια αχανής χώρα μ’ ένα τόσο τεράστιο πληθυσμό ποτέ δεν θα μπορούσε να καλυφθή επαρκώς από δύο ή τρεις ανθρώπους. Έτσι εστάλη κλήσις για προσθέτους εργάτας. Δύο ακόμη ήλθαν στο 1928 και άλλοι δύο στο 1929. Αλλά αυτό ήταν ανεπαρκές. Επί πλέον, τα μέσα ταξιδίου ήσαν πολύ ακατάλληλα, για να μην αναφέρωμε τα μέσα καταλύματος στις μικρότερες πόλεις και τα χωριά. Έτσι για να υπερνικήσωμε το τελευταίο αυτό πρόβλημα, ηγοράσθη ένα αυτοκίνητο Φορντ, του φημισμένου τύπου Α, και προσηρμόσθη σ’ αυτό ένα κλειστό αμάξωμα εφωδιασμένο με ευκολίες ύπνου και μαγειρεύματος. Αυτό έκαμε τουλάχιστον τους ταξιδιώτας να μην έχουν ανάγκη από ξενοδοχεία, που συχνά μάλιστα δεν υπήρχαν.

Έπειτα, στο 1931, τρεις ακόμη Βρεττανοί προσεφέρθησαν εκουσίως για υπηρεσία στην Ινδία και ανύψωσι της δυνάμεως του έργου. Επίσης, ηγοράσθη άλλο ένα ρυμουλκούμενο σπίτι και το έργον της περιοδείας επεξετάθη. Όχι πολύ αργότερα ένας εντόπιος αδελφός αγόρασε ένα ρυμουλκούμενο σπίτι και κάποιος άλλος αδελφός αγόρασε ακόμη ένα. Στη διάρκεια του 1933 ένας σκαπανεύς εταξίδευσε μόνος του όλο το έτος σ’ ένα ρυμουλκούμενο σπίτι εφωδιασμένο με κινηματογραφικό μηχάνημα για να προβάλλεται «Το Φωτόδραμα της Δημιουργίας»· έτσι πολλές χιλιάδες ατόμων έλαβαν μια πλήρη μαρτυρία για την ελπίδα της Βασιλείας. Στο 1934 υπήρχαν τέσσερα ρυμουλκούμενα σπίτια, που περιήρχοντο συνεχώς την Ινδία, διανέμοντας συγγράμματα που περιείχαν το άγγελμα της αιωνίου ζωής.

Στο 1937 το βιβλίο Πλούτη εξεδόθη σε τέσσερες Ινδικές διαλέκτους· αυτό το Γραφικό βοήθημα μελέτης εβοήθησε πολλούς ν’ αποκτήσουν μια καλή γνώσι της αληθείας. Μια έκθεσις από το Πουνζάμπ το 1937 έλεγε: «Το βιβλίο Πλούτη στη γλώσσα Ουρδού το βλέπει κανείς στα χέρια κάθε ανδρός και γυναικός που γνωρίζουν να διαβάζουν Ουρδού στα Χριστιανικά χωριά γύρω από το Κάνεβαλ.» Το έτος εκείνο υπήρχαν 28 σκαπανείς και 365 ευαγγελιζόμενοι εκκλησίας που εκήρυτταν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού στην Ινδία.

Όταν εξερράγη ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στο 1939, αυτή η μικρή ομάς εργατών είχε διανείμει πολύ περισσότερα από μισό εκατομμύριο βιβλίων και βιβλιαρίων, καλύπτοντας τις περισσότερες από τις μεγάλες πόλεις και πολλά χωριά αυτής της αχανούς χώρας μεγέθους σχεδόν ηπείρου. Έτσι οι βασικές αλήθειες των βουλών του Θεού έγιναν προσιτές σε πολλά εκατομμύρια ατόμων.

Πολλές και ποικίλες ήσαν οι πείρες των σκαπανέων εκείνες τις ημέρες πριν εγκατασταθούν πρατήρια βενζίνης στις λεωφόρους. Συχνά οι δρόμοι ήσαν μονοπάτια για κάρρα. Οι ποταμοί ήσαν γενικά χωρίς γέφυρες και συχνά τα ρυμουλκούμενα σπίτια έπρεπε να ξεφορτωθούν στη μέση του ποταμού και οι οπίσθιοι τροχοί να ανυψωθούν από τη λάσπη, ενώ το νερό είχε βάθος ενός ποδός περίπου, για να φθάσουν στην απέναντι όχθη. Ή έπρεπε να διασχίσουν μια μακρά έκτασι πολύ θερμής άμμου κατά η διάρκεια της ξηράς εποχής, και παρίστατο ανάγκη να ξεφουσκώσουν κατά το ήμισυ τα λάστιχα για να μη βυθίζωνται στην άμμο και να τα ξαναφουσκώσουν με τρόμπα του ποδιού στην άλλη πλευρά. Το 1940 μια ομάς σκαπανέων στο Τράβανκορ ενοικίασε ένα πλοιάριο και περιήλθε τα χωριά τα απομονωμένα πίσω από ακτές. Χίλια περίπου άτομα άκουσαν τις διαλέξεις, κι εξακόσια περίπου βιβλία και βιβλιάρια διετέθησαν στους ανθρώπους. Το ίδιο έτος ο διευθυντής του «Τώκυ Θήατερ» εζήτησε ωρισμένους δίσκους από τη σειρά «Κυβέρνησις και Ειρήνη» για να παίζωνται στα διαλείμματα στη διάρκεια της προβολής της ταινίας «Ναζιστής Κατάσκοπος.» Ως αποτέλεσμα διετέθηκαν πολλά βιβλία.

«Η ΣΚΟΠΙΑ» ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΙ

Στη διάρκεια που Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου απηγορεύθη κάθε εισαγωγή των συγγραμμάτων της Εταιρίας στην Ινδία· στην Καλκούττα αφηρέθησαν τα έντυπα από τους σκαπανείς. Αλλ’ οι αξιωματούχοι δεν μπορούσαν ν’ απαγορεύσουν την αλήθεια, διότι αυτό το έργον ήταν διατεταγμένο από τον Θεό και τίποτα δεν μπορούσε να το σταματήση. Αν και Η Σκοπιά ήταν υπό απαγόρευσιν, ούτε ένα τεύχος δεν έλειψε. Και επί πλέον, εξετυπώσαμε αντίτυπα κάθε τεύχους και τα διωχετεύσαμε στα χέρια εκείνων που ήθελαν να τα διαβάσουν.

Προς το τέλος του πολέμου, στο 1944, μερικά μέλη του Νομοθετικού Σώματος απησχολήθησαν με την περίπτωσι της απαγορεύσεως των εντύπων μας. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Υπουργός των Εσωτερικών ενέκρινε την άρσι της απαγορεύσεως. Μια συνέλευσις έγινε στην Τζουμπουλπόρ εν μέσω μεγάλης αγαλλιάσεως, διότι ακόμη μια φορά ήταν δυνατόν να διαφημίσωμε μια δημόσια Γραφική διάλεξι και να διανείμωμε Γραφικά έντυπα, χωρίς φόβο αστυνομικής επεμβάσεως.

Στη διάρκεια των ετών του πολέμου η Εταιρία άνοιξε μια σχολή Γραφικής εκπαιδεύσεως στην Αμερική, γνωστή ως Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Αυτό έγινε για τον σκοπό να εκπαιδευθούν άνδρες και γυναίκες για ιεραποστολική υπηρεσία στο εξωτερικό. Θα συνεμερίζετο και η Ινδία αυτή την προμήθεια; Ναι, πράγματι. Ένα βράδυ στη διάρκεια της εβδομαδιαίας συναθροίσεως υπηρεσίας σε μια εκκλησία της Βομβάης ο υπηρέτης του τμήματος, Φ. Ε. Σκίννερ, έλαβε ένα τηλεγράφημα. Νομίζοντας ότι ήταν μια επείγουσα παραγγελία για έντυπα από κάποιον σκαπανέα, το άνοιξε και διάβασε: «Παρακολουθήστε τη Γαλαάδ.»

Αν και ο πόλεμος είχε λήξει, δεν υπήρχε ακόμη διαθέσιμη τακτική ναυτική εξυπηρέτησις για το κοινόν. Ήταν πρόβλημα το πώς να μεταβή κανείς από την Ινδία στην Αμερική εγκαίρως για την επόμενη τάξι της Γαλαάδ. Τέλος εκλείσθη μια θέσις σ’ ένα πρώην στρατιωτικό μεταγωγικό που είχε διατεθή, για πολιτικούς ταξιδιώτας. Εξετέλεσε το ταξίδι από την Ινδία προς ανατολάς μέσω του Ειρηνικού Ωκεανού μέσω Σιγκαπούρης και Σαγκάης. Τι συγκινητικό ήταν ν’ αποβιβασθή στον Άγιο Φραγκίσκο και να βρη θερμή φιλοξενία στο σπίτι ενός Αμερικανού αδελφού! Κατόπιν δια μέσου της Αμερικανικής ηπείρου στο Σικάγο, Μπούφφαλο και εν συνεχεία στην Ίθακα, Νέας Υόρκης και στη Σχολή Γαλαάδ.

Η εκπαίδευσις στη Γαλαάδ ακολουθήθηκε από εξάμηνη περιοδεία των εκκλησιών στην Αμερική σε έργον υπηρέτου περιοχής. Μετά απ’ αυτό, κάθε χρόνο, περισσότεροι ιεραπόστολοι διωρίζοντο στην Ινδία απόφοιτοι της Γαλαάδ. Η ελπίς αιωνίου ζωής εφυτεύθη στις καρδιές πολλών ατόμων. Από 300 περίπου μέλη της κοινωνίας Νέου Κόσμου στο 1950, ηύξησαν σε 1.500 και πλέον το 1960.

ΝΕΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Περαιτέρω ώθησις εδόθη από τις επισκέψεις του προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά. Κατόπιν ήλθε ένα άλλο σπουδαίο βήμα προς τα εμπρός: η Ινδία επρόκειτο ν’ αποκτήση νέο οικοδόμημα για γραφεία του τμήματος και στέγασι του προσωπικού των γραφείων. Η εργασία άρχισε με τη θεμελίωσι ενός ευρυχώρου οικοδομήματος γραφείων στα προάστια της Βομβάης, πλησίον της θαλάσσης και σε μια καθαρή ήσυχη τοποθεσία. Βαθμιαίως από τον τσιμέντινο σκελετό ανυψώθη ένα ωραίο οικοδόμημα, και τώρα η ερώτησις ήταν, Πότε και από ποιους θα ηνοίγετο επισήμως και θα αφιερούτο στον Ιεχωβά, τον Δοτήρα αυτής της προμηθείας;

Ήταν τώρα Νοέμβριος 1960, και ήταν συνήθεια, όπως ένας περιοδεύων αντιπρόσωπος της Εταιρίας επισκεφθή, την Ινδία τον Δεκέμβριο. Ναι η αναμενόμενη επίσκεψις ανεκοινώθη. Πόσο κατάλληλο θα ήταν γι’ αυτόν να αφιερώση το νέο κτίριο! Έτσι διευθετήθη ένα πρόγραμμα αφιερώσεως. Έτυχε ο υπηρέτης περιφερείας, ο Αδελφός Σάντερσον, να έχη διακοπές και μπορούσε εύκολα να έλθη στη Βομβάη για την περίπτωσι· και αυτός επίσης προσεκλήθη ν’ απευθυνθή στην ευτυχή συγκέντρωσι.

Ο υπηρέτης Τμήματος ήταν ο πρώτος μιας σειράς ομιλητών. Εξήτασε την δράσι που περιγράφεται από τον προφήτη Ζαχαρία, όπου η οργάνωσις του Ιεχωβά συμβολίζεται από μια ατείχιστη πόλι ένεκα του εν αυτή πλήθους, προστατευομένη από «τείχος πυρός κύκλω,» μάλιστα από τον ίδιον τον Ιεχωβά, του οποίου η δόξα εγέμισε τον τόπον. Εσκιαγράφησε τα πρώτα ξεκινήματα του έργου της Βασιλείας στην Ινδία, την αύξησί του ως τη σημερινή ημέρα και την περαιτέρω προφητεία του Ζαχαρία, όπου περιέγραψε «δέκα άνδρες» να πιάνουν το κράσπεδον ενός ανδρός Ιουδαίου (πνευματικού Ισραηλίτου) διότι θα ήταν ένα ανεγνωρισμένο γεγονός ότι «ο Θεός είναι με σας.»​—Ζαχ. 2:4, 5· 8:23

Κατόπιν ήλθε η ομιλία από τον υπηρέτη περιφερείας, που μίλησε για το παρόν έργον του κηρύγματος των αγαθών νέων στην Ινδία. Ετόνισε την σπουδαιότητα της διακρατήσεως ακεραιότητος κάτω από δυσκολίες, παραθέτοντας παραδείγματα για το πώς οι αδελφοί το πράττουν αυτό. Διηγήθη την περίπτωσι ενός αδελφού, που βρήκε ένα πορτοφόλι στο δρόμο, που περιείχε ένα σημαντικό ποσόν χρημάτων. Είδε τότε ένα Ρωμαιοκαθολικό ιερέα που περπατούσε αργά στον δρόμο, προφανώς στενοχωρημένος, κυττάζοντας πρώτα προς τη μια διεύθυνσι, κατόπιν προς την άλλη. Ο αδελφός επλησίασε τον ιερέα και τον ερώτησε μήπως έψαχνε να βρη κάτι. Ναι, είχε χάσει το πορτοφόλι του. Ο αδελφός επέστρεψε το χαμένο πορτοφόλι προς μεγάλην ανακούφισι του ιερέως. Ερωτηθείς ποιος είναι, ο αδελφός απήντησε: «Ήμουν Ρωμαιοκαθολικός, και αν ήμουν ακόμη τέτοιος θα κρατούσα το πορτοφόλι και δεν θα έλεγα τίποτα, αλλά τώρα είμαι ένας μάρτυς του Ιεχωβά. Ορίστε το πορτοφόλι σας.»

Ο αδελφός Ντάουερ, μέλος του προσωπικού του γραφείου της Βομβάης, μίλησε κατόπιν με θέμα «Οικοδομείτε για το Μέλλον.» Έδειξε ότι ο Θεός δεν κατοικεί σε χειροποιήτους ναούς, αλλά ότι ευαρεστείται να χρησιμοποιή οικοδομήματα για την εκτέλεσι των βουλών του. Κατόπιν η ομιλία της αφιερώσεως από τον υπηρέτη ζώνης, Γ. Δ. Κινγκ. Ήταν μια καλά διατυπωμένη έκφρασις ευγνωμοσύνης στον Ιεχωβά, τον Δοτήρα αυτού του ωραίου νέου οικοδομήματος, που πρόκειται να αφιερωθή αποκλειστικά στην εκτέλεσι του θείου θελήματος. Έπειτα επακολούθησε προσευχή· κατόπιν ο Αδελφός Κινγκ εξεεφώνησε μια υπηρεσιακή ομιλία στο ακροατήριο των 263, που είχαν έλθει από διάφορες εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Βομβάη.

Το κτίριο αυτό είναι μια διώροφος οικοδομή με σκελετό από μπετόν και με διαχωρίσματα από τούβλα. Ολόκληρη η πρόσοψις είναι διαμορφωμένη από πέτρα και προσθέτει ομορφιά και αξιοπρέπεια στο κτίριο. Στη μία άκρη είναι μια κυρία είσοδος που πλαισιώνεται με φατνώματα από φαιόχρουν μάρμαρο, και εκατέρωθεν της κλίμακος υπάρχουν εντοιχισμένα κιβώτια για άνθη. Ο προθάλαμος επίσης σχηματίζει μια αίθουσα υποδοχής και αυτή είναι διακοσμημένη με ένα γυάλινο φάτνωμα από εγχαραγμένο γυαλί που παριστά μια ωραία εικόνα της παραδεισιακής γης. Στο ισόγειο είναι η τραπεζαρία, το μαγειρείο και γενικοί χώροι αποθηκεύσεως. Στον επάνω όροφο είναι έξη κοιτώνες και μια ευρύχωρη, καλά φωτισμένη Αίθουσα Βασιλείας που εξυπηρετεί 250 άτομα. Επάνω στην ταράτσα υπάρχει αρκετός χώρος για υπαίθριες συναθροίσεις. Το όλο οικοδόμημα περιβάλλεται από κήπο, που, εν καιρώ θα αυξήση σε παραδεισιακή ωραιότητα.

Αυτή, λοιπόν, είναι η πρόοδος μιας κινήσεως που άρχισε με ένα μικρό τρόπο στην Ινδία το 1912. Είναι ένα σύνηθες ρητό στην Ινδία ότι «όλες οι θρησκείες διδάσκουν τα ίδια,» «όλες οι θρησκείες είναι καλές,» «όλες οδηγούν στο ίδιο τέρμα.» Αλλά είναι έτσι πραγματικά; Όχι διότι ο Ιησούς είπε: «Εισέλθετε δια της στενής πύλης· διότι πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.» (Ματθ. 7:13, 14) Είναι η στενή οδός, σε αντίθεσι με την ευρύχωρη οδό του κόσμου αυτού, που οδηγεί σε αιώνια ζωή στο νέο κόσμο. Ναι, ήταν μια πολύ σπουδαία κίνησις που άρχισε δείχνοντας στους κατοίκους της Ινδίας αυτή τη στενή οδό της ζωής στο 1912.

[Εικόνα στη σελίδα 489]

Το νέο κτίριο των γραφείων του τμήματος στην Ινδία