Ενθυμού τον Πλάστην στη Νεότητά Σου

Αφήγησις υπό Ραλφ Λέφλερ

«ΕΝΘΥΜΟΥ τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου· πριν έλθωσιν αι κακαί ημέραι, και φθάσωσι τα έτη εις τα οποία θέλεις ειπεί, Δεν έχω ευχαρίστησιν εις αυτά», συμβουλεύει η Γραφή στον Εκκλησιαστή 12:1.

Πόσο είμαι ευγνώμων, διότι στα νεανικά μου χρόνια έμαθα να κάνω ακριβώς αυτό, να ενθυμούμαι τον Μέγαν Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό! Αυτό ήλθε ως αποτέλεσμα Χριστιανικών επιρροών στο σπίτι μου και επίσης λόγω του ότι εδιάβαζα τα συγγράμματα του Καρόλου Τ. Ρώσσελ όπως εδημοσιεύοντο από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά.

ΠΡΩΤΕΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ

Γεννήθηκα το 1890 και μεγάλωσα ως τη νεανική μου ηλικία στο αγρόκτημα του πατέρα μου, στην Αμερικανική πολιτεία Οχάιο. Οι γονείς μου ήσαν άνθρωποι που μοχθούσαν, θεοφοβούμενοι. Η μητέρα μου από τη νεότητά της κι έπειτα ενδιέτριψε πολύ στις Γραφές, επανειλημμένως δε τις ενετύπωσε στις διάνοιες των παιδιών της.

Αρχίζοντας στη διάρκεια των σχολικών μου ετών και συνεχίζοντας στα πρώτα νεανικά μου χρόνια, ωφελήθηκα, επίσης, πάρα πολύ από τους πολλούς περιοδεύοντας αντιπροσώπους της Εταιρίας Σκοπιά που εστάλησαν στη γενέτειρα μου, Τίφφιν, για να δώσουν διαλέξεις επί Γραφικών θεμάτων. Έκαναν πολλά για να σταθεροποιήσουν στη νεανική μου διάνοια τη σοφία τού να ενθυμούμαι τον Πλάστη.

Στη διάρκεια των ετών από το 1896 έως το 1900 μια πολύ μεγάλη αλλαγή έγινε στις θρησκευτικές πεποιθήσεις των γονέων μου. Αν και ήσαν αφωσιωμένοι Λουθηρανοί, δεν ήσαν ικανοποιημένοι από τις διδασκαλίες που εδιδάσκοντο από αυτή την εκκλησία. Στον καιρό αυτό απέκτησαν αντίτυπα των βιβλίων Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων, Ο Καιρός Εστίν Εγγύς, και Ελθέτω η Βασιλεία Σου, μαζί με πολλά Γραφικά φυλλάδια, που εξεδίδοντο από την Εταιρία Σκοπιά. Εδιάβαζαν και ξαναδιάβαζαν αυτές τις εκδόσεις, ακούοντας συγχρόνως και τις Γραφικές διαλέξεις που εδίδοντο από τους περιοδεύοντας αντιπροσώπους της Εταιρίας Σκοπιά. Σύντομα οι γονείς μου επείσθησαν ότι εδώ ήταν η αλήθεια της Γραφής. Οι πληροφορίες που έλαβαν ήσαν γνωστικές, λογικές και ικανοποιούσαν την ψυχή. Δεν είχαν πια θέσι σ’ αυτούς οι ψευδείς διδασκαλίες του αιωνίου πυρός του άδου για τους πονηρούς, της αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής και ο μύθος της τριάδος—«τρεις εις έν»! Αντί αυτών, έμαθαν ότι ο Ιεχωβά Θεός ο Δημιουργός επιφυλάσσει θαυμάσιες ευλογίες για όλους τους ανθρώπους που έρχονται σ’ επίγνωσι της αληθείας της Γραφής και υπακούουν σ’ αυτή. Φυσικά, εγκατέλειψαν αμέσως τη Λουθηρανική Εκκλησία.

Και οι δύο γονείς μου, ιδίως η μητέρα μου, δεν μπορούσαν να κρατήσουν αυτές τις θαυμάσιες αλήθειες για τον εαυτό τους. Τις είπαν σε κάθε έναν που ήθελε ν’ ακούση. Αλλ’ η πρώτη τους μέριμνα ήταν να διδάξουν στα παιδιά τους αυτές τις μεγαλειώδεις αλήθειες, Το έκαμαν, πράγματι. Ως αποτέλεσμα της διδασκαλίας των, της αναγνώσεως από μέρους μας του περιοδικού Η Σκοπιά και των ομοίων εκδόσεων, και του ότι παρακολουθούσαμε Γραφικές διαλέξεις, με την πάροδο του καιρού δύο από τους τρεις αδελφούς μου, και οι τέσσερες αδελφές μου κι εγώ αφιερώσαμε τη ζωή μας στο να υπηρετούμε τον Θεό. Ο καθένας μας εβαπτίσθη στο νερό.

Η ενθύμησις του Πλάστου, του Ιεχωβά Θεού, στις ημέρες της νεότητός μου ενισχύθη πολύ λόγω του συνδέσμου μου με άτομα της ιδίας πολυτίμου πίστεως. Στο Τίφφιν, στη διάρκεια αυτών των πρώτων ετών ένας μικρός όμιλος από δεκαπέντε περίπου, είχαμε τακτικές συναθροίσεις, δύο φορές κάθε Κυριακή και ένα βράδυ στη διάρκεια της εβδομάδος. Οι γονείς μου, ή μερικοί από τους αδελφούς ή τις αδελφές μου κι εγώ, πάρα πολλές φορές ωδηγήσαμε το με δύο άλογα αμάξι μας ή το ελαφρό μας μόνιππο από το αγρόκτημα για ένα ταξίδι δέκα μιλίων μ’ επιστροφή—χειμώνα και καλοκαίρι—για να παρακολουθήσωμε εκείνες τις συναθροίσεις.

Στη διάρκεια των ολίγων ετών πριν από το τέλος του αιώνος και για πολλά χρόνια κατόπιν, οι τρεις κύριοι τρόποι μαρτυρίας μας ήσαν η διανομή Γραφικών φυλλαδίων μπροστά στις θύρες των εκκλησιών τα πρωινά της Κυριακής, το ολοχρόνιο κήρυγμα (που ωνομάζετο τότε έργον πλανοδίου βιβλιοπώλου), και οι δημόσιες Γραφικές διαλέξεις σε αίθουσες που ενοικιάζοντο. Εγώ άρχισα για πρώτη φορά να διανέμω φυλλάδια μπροστά στις εκκλησίες στο Τίφφιν, συνοδευόμενος από πιο ηλικιωμένα μέλη της εκκλησίας μας. Κατά καιρούς κάποιος κληρικός θα εξωργίζετο λόγω αυτής της τολμηρής ενεργείας, εμείς δε συνηθίζαμε να λέμε «Ψάχνομε για τον σίτο μόνο.»—Ματθ. 13:24-30.

Εκείνοι που ενίσχυαν την πίστι μου ήσαν οι περιοδεύοντες ευαγγελισταί της Εταιρίας Σκοπιά, που είχαν διορισθή να επισκέπτωνται το Τίφφιν, από τους οποίους εκαλούσαμε μερικούς στο σπίτι μας. Ιδιαίτερα, ενθυμούμαι καλά τις επισκέψεις του Ι. Φ. Ρόδερφορδ, του Γ. Ε. Βαν Άμπουργκ, του Α. Χ. Μακμίλλαν και του Χ. Χ. Ρίμερ. Βιβλιοπώλαι, επίσης, επεσκέφθησαν το σπίτι μας. Ένας ιδιαιτέρως ήταν πολύ υποβοηθητικός, βοηθώντας με στη σχολική μου εργασία, λέγοντάς μου ιστορίες της Γραφής και συντελώντας στο να κάμω στερεή την πίστι μου.

ΤΑ ΠΥΡΕΤΩΔΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ο χειμώνας του 1913-1914 με είδε ν’ απασχολούμαι στο έργο του πλανοδίου βιβλιοπώλου στην Ουάσιγκτων. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς η εκκλησία της Ουάσιγκτων είχε μια συνάθροισι. Εψάλησαν ύμνοι κι εδόθησαν ομιλίες. Το από πολύν καιρό αναμενόμενο έτος 1914 είχε φθάσει. Στις διάνοιες όλων μας κυριαρχούσαν η προσδοκία και η απορία σχετικά με το τι θα έφερε αυτό το έτος, καθόσον το έτος τούτο είχε οριστικά σημειωθή από τη Γραφική χρονολογία ως σημείο στροφής στην παγκόσμιο ιστορία. Το τελευταίο ομαλό έτος ήταν το 1913, από το οποίον έτος έκτοτε τα πράγματα επάνω στη γη δεν θα παρέμεναν τα ίδια, σύμφωνα με τις θεόπνευστες προφητείες της Βίβλου.

Όπως ακριβώς ανεμένετο από την προφητεία του Ιησού στο 24ο κεφάλαιο του Ματθαίου, ο πόλεμος εξερράγη, στην αρχή σε μικρή κλίμακα, αλλά σύντομα ολόκληρος ο κόσμος εφλέγετο. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους εμαίνετο. Αυτό συνέβη διότι στο 1914 ετέλειωσαν οι «καιροί των Εθνών» και άρχισε ο «καιρός του τέλους» γι’ αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων!

Το έτος 1917 είδε τις Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν εμπλακή στη δίνη αυτού του πολέμου. Έπειτα ήλθε η στρατολογία και η πρόσκλησις για υπηρεσία. Τώρα ένα σοβαρό πρόβλημα ηγέρθη προς λύσιν: Ποια πορεία ενεργείας έπρεπε ν’ ακολουθήσω έναντι της προσκλήσεως αυτής; Υπήρχαν τρεις πιθανότητες: να υπακούσω στην πρόσκλησι και να συμμορφωθώ· ν’ αγνοήσω την πρόσκλησι και να υποστώ τις συνέπειες ή ν’ αρνηθώ να φέρω όπλα, αλλά να δεχθώ μη μάχιμη υπηρεσία.

Κατά τον καιρό που έπρεπε να λάβω την απόφασι δεν διέκρινα καθαρά τη Χριστιανική αρχή της αυστηράς ουδετερότητος όσον αφορά τις συγκρούσεις μεταξύ των κοσμικών εθνών όπως την βλέπω τώρα, σαράντα οκτώ χρόνια ύστερ’ από τότε. Πριν από χρόνια, εν τούτοις, είχα αποφασίσει στην καρδιά μου να μη χρησιμοποιήσω ποτέ όπλα εναντίον του συνανθρώπου μου, είτε σε καιρό πολέμου είτε όχι. Ο νόμος του Θεού είναι σαφής στο σημείο αυτό: «Όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού.» (Γέν. 9:6) Και πάλιν, η ρητή εντολή: «Μη φονεύσης». (Δευτ. 5:17) Όχι, δεν μπορούσα και θα ηρνούμην να φέρω οπλισμόν κατά παράβασιν των νόμων του Θεού.

Τον Ιούλιο του 1918 ανεχώρησα για το Στρατόπεδο Τζάκσον της Νοτίου Καρολίνας. Στο στρατόπεδο, το μεγάλο ερώτημα στη διάνοια μου ήταν, Θα δείξουν κατανόησι στην άρνησί μου να φέρω όπλα και αντί αυτών να μου αναθέσουν μη μάχιμη υπηρεσία; Σύντομα έλαβα την απάντησι. Ετέθηκα υπό περιορισμόν, απομονωμένος σ’ ένα μικρό κελλί. Μερικές φορές ήρχετο ο εφημέριος του στρατοπέδου μέσα στο κελλί μου προσπαθώντας να με πείση να μετανοήσω. Όταν αποπειράθηκα να χρησιμοποιήσω τη Γραφή μου για ν’ αναιρέσω τα επιχειρήματά του, δεν με άφηνε να την χρησιμοποιήσω. Το προσφιλές του επιχείρημα ήταν ότι η Γραφή αφηγείται πολλούς πολέμους και ως εκ τούτου θα έπρεπε κι εγώ, επίσης, να συμμορφωθώ. Αυτό είναι αλήθεια, αλλ’ ήταν ο Θεός που κατηύθυνε εκείνες τις μάχες του αρχαίου Ισραήλ. Δεν ήσαν πόλεμοι ανθρώπου, όπως η παρούσα σύρραξις. Προς απόδειξιν, τον παρεκάλεσα να σημειώση ότι πολλοί άνθρωποι μεταξύ των Γερμανών και των συμμαχικών των στρατευμάτων φορούσαν επιγραφές που έλεγαν «Ο Θεός είναι μαζί μας», και μερικοί στρατιώται των αντιπάλων στρατευμάτων έφεραν νομίσματα με την επιγραφή «Εμπιστευόμεθα στον Θεό.» Έχει μερισθή ο Θεός; Πολεμεί ο Θεός κατά του εαυτού του; ‘Όχι, σαφώς ο πόλεμος αυτός είναι των ανθρώπων και όχι του Θεού· δεν θα συμμετάσχω’, είπα.

Τον Οκτώβριο του 1918 είδαν την ειλικρίνεια μου στη στάσι που έπαιρνα και μου ανέθεσαν μη μάχιμη υπηρεσία. Στο τέλος του Οκτωβρίου ταξίδευα προς τη Γαλλία κι έφθασα εκεί μια ημέρα προ της υπογραφής της ανακωχής στις 11 Νοεμβρίου. Την επομένη το μεσημέρι εχάρηκα όταν άκουσα μερικούς Γάλλους να κραυγάζουν: «Ο πόλεμος ετελείωσε».

Επακολούθησε μια περίοδος αναμονής. Για να κρατούνται οι άνδρες απασχολημένοι ενώ μετρούσαν τις μέρες προτού αποπλεύσουν για την πατρίδα, ελειτούργησαν σχολεία στο στρατόπεδο. Διωρίσθηκα να διδάξω σε μια τάξι ανδρών θεωρία της ραδιοφωνίας και θεμελιώδεις αρχές του ηλεκτρισμού. Διεπίστωσα ότι η πείρα αυτή ήταν αρκετά υποβοηθητική στα μετέπειτα χρόνια σχετικά με το έργο του κηρύγματος.

Ο Μάιος του 1919 με βρήκε καθ’ οδόν προς την Αμερική και το σπίτι μου. Τι αγαλλίασις ήταν να εργασθώ και να συνδεθώ με την εκκλησία του Τίφφιν για μια φορά ακόμη!

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΙΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Ύστερ’ από λίγα έτη, το 1923, ενώ ήμουν απασχολημένος στο να διδάσκω θεωρία της ραδιοφωνίας σε μια τάξι τελειοφοίτων σπουδαστών του Γυμνασίου του Αλλάιανς, Οχάιο, εδοκίμασα την ευχάριστη έκπληξι να λάβω μια επιστολή από το γραφείο του προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν, Νέας Υόρκης. Την άνοιξα βιαστικά. Τι να έλεγε; Απορούσα. Η επιστολή έλεγε σ’ ένα μέρος: «Λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι είσθε καθηγητής ραδιοφωνίας . . . Θα θέλατε να εξετάσετε το ν’ αφιερώσετε όλο σας το χρόνο στην υπηρεσία του Κυρίου και χάριν αυτής;» Ήταν σαφές για μένα ότι το χέρι του Ιεχωβά ήταν σ’ αυτή τη διευθέτησι. Μπορούσα ν’ αρνηθώ να δεχθώ αυτή την ευκαιρία; Ποτέ! Στα μέσα του Οκτωβρίου έφθασα στο Μπέθελ του Μπρούκλυν. Εκεί, η πρώτη εργασία που μου έδωσαν ήταν το πλύσιμο των πιάτων. Μήπως δεν είχα πλύνει αρκετά πιάτα στο στρατό; σκέφθηκα. Τότε εθυμήθηκα το εδάφιο: «Δοκιμάζει εσάς Κύριος ο Θεός σας, δια να γνωρίση εάν αγαπάτε Κύριον τον Θεόν σας, εξ όλης της καρδίας σας, και εξ όλης της ψυχής σας.» (Δευτ. 13:3) Ναι, αυτό είναι μια άλλη δοκιμασία, συνεπέρανα.

Αφού πέρασε ένας μήνας με πλύσιμο πιάτων, τελικά άρχισα το ραδιοφωνικό έργο. Η Εταιρία είχε ήδη αγοράσει ένα οικόπεδο και είχε ανοικοδομήσει κτίρια στο Στάτεν Άιλαντ της Νέας Υόρκης για την εγκατάστασι ενός ραδιοφωνικού σταθμού εκπομπών. Ένας σύνθετος ραδιοφωνικός πομπός 500 βατ είχε τοποθετηθή στην πόλι κι εξηγοράσθη για τον σταθμό. Τον εγκατέστησα γρήγορα και τα πάντα ήσαν έτοιμα για την πρώτη εκπομπή την Κυριακή το βράδυ, στις 24 Φεβρουαρίου 1924. Τα γράμματα της ονομασίας του ήσαν WBBR. Αυτή ήταν η αρχή της συνεχούς επί τριάντα τρία χρόνια εκπομπής ενός μη εμπορικού προγράμματος, χωρίς διακοπή.

Μια ημέρα, ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, μπήκε στο δωμάτιό μου κρατώντας ένα χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών. Τοποθετώντας τον χάρτη επάνω σ’ ένα τραπέζι, έδειξε με το δάχτυλο του και είπε: «Έχω στο νου μου την εγκατάστασι σταθμών εκπομπής εδώ κι εκεί κι εκεί. Θα ήσουν πρόθυμος ν’ αναλάβης τη μηχανική διεύθυνσι της κατασκευής αυτών των σταθμών;» «Θα ήμουν ευτυχής να το κάμω», απήντησα.

Όταν έφθασε η 24η Νοεμβρίου 1924, εταξίδευα για το Σικάγο για να εργασθώ στην κατασκευή ενός άλλου σταθμού εκπομπής, ιδιοκτησίας της Εταιρίας. Ανευρέθη ένα οικόπεδο κοντά στη Μπατάβια, Ιλλινόις, που είναι προάστιο του Σικάγου. Ολόκληρη η κατασκευή έγινε τα Σαββατοκύριακα από εθελοντάς εργάτας από τις γειτονικές εκκλησίες. Μερικά Σαββατοκύριακα ήσαν έως πενήντα άνδρες επί το έργον, ξυλουργοί, κτίσται, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, όλοι δε ειργάζοντο με ζήλο, ενωρίς και αργά, σαν ισάριθμοι κάστορες. Εγκατέστησα έναν πομπό 5.000 βατ, ενωρίς δε το καλοκαίρι του 1925 ο σταθμός εξέπεμπε το πρόγραμμα με το άγγελμα της Βασιλείας, Τα γράμματα της ονομασίας ήσαν WORD (ΛΟΓΟΣ)—πολύ ταιριαστό!

Αφού διηύθυνα την λειτουργία του σταθμού WORD επί πέντε χρόνια, εστάλην σε άλλους ραδιοφωνικούς σταθμούς για να εγκαταστήσω πομπούς. Αυτοί οι σταθμοί δεν αποτελούσαν άμεση ιδιοκτησία της Εταιρίας, αλλά τους εχειρίζοντο αντιπρόσωποί της. Στο Κλήβελαντ, Οχάιο, εγκατέστησα για τον σταθμό WHK έναν πομπό 5.000 βατ· επίσης ένα πομπό 1.000 βατ σε κάθε έναν από τους τρεις άλλους σταθμούς· WAIU, του Κολόμπους, Οχάιο· KROW, στο Ώκλαντ, Καλιφορνίας και CKCX στο Τορόντο, Καναδά. Στον Καναδά, οι εκκλησίες Σασκατούν, Σασκάτσιουαν και Έντμοντον, Αλμπέρτα, έθεταν σε λειτουργία ραδιοφωνικούς σταθμούς για να εκπέμψουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Σ’ αυτά τα μέρη εστάλην για να βοηθήσω με οποιονδήποτε τρόπο μπορούσα· κατόπιν επέστρεψα στον σταθμό WBBR το 1935 όπου παρέμεινα είκοσι δύο χρόνια ως ραδιομηχανικός ωσότου ο σταθμός διέκοψε τη λειτουργία του το 1957.

Το ραδιοφωνικό μου έργο ετελείωσε και ο πρόεδρος της Σκοπιάς, Μ. Ο. Νορρ, μ’ εκάλεσε στο Μπέθελ του Μπρούκλυν για να εργασθώ στις τυπογραφικές εγκαταστάσεις της Εταιρίας συνεχίζοντας να έχω κάποιο μέρος στη διάδοσι του αιωνίου ευαγγελίου σε όλη τη γη. Εδώ μπορεί να βλέπω περίπου 800 άλλους αφιερωμένους διακόνους, άνδρες και γυναίκες, νέους και ηλικιωμένους, λευκούς και μαύρους, όλους να συνεργάζωνται αρμονικά και με ζήλο να διαφημίζουν σε όλη τη γη το όνομα και τον σκοπό του Μεγάλου Δημιουργού, του Ιεχωβά Θεού. Αν και η φυσική μου όρασις αδυνατίζει και βρίσκομαι με άδεια απουσίας από το Μπέθελ προς το παρόν, το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή μου εξακολουθεί να είναι η υπηρεσία μου στον Ιεχωβά Θεό.

Κυττάζοντας πίσω στα χρόνια που πέρασαν από την παιδική μου ηλικία έως σήμερα, ουδέποτε ελυπήθηκα για μια στιγμή για την απόφασί μου στη νεότητά μου ν’ αποφύγω τα μάταια αθύρματα αυτού του παλαιού κόσμου και αντί αυτών να ενθυμούμαι τον Μέγαν Δημιουργό, Ιεχωβά. Υπήρξαν χρόνια ειρήνης, ικανοποιήσεως και ευτυχίας. Ουδέποτε μου έλειψαν τα αναγκαία της ζωής, αλλ’ ο Ιεχωβά ικανοποίησε πλουσιοπάροχα όλες τις ανάγκες μου. Εννοείται, ότι δεν ήσαν τα πάντα στρωμένα με ρόδα. Κατά καιρούς υπήρχαν δοκιμασίες, δυσκολίες, στενοχώριες και προβλήματα. Αλλά δεχόμενος τη σοφή συμβουλή του Λόγου του Θεού στις Παροιμίες 3:5, 6 (ΜΝΚ) διεπίστωσα ότι όλ’ αυτά έσβησαν ένα-ένα βαθμιαίως. «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.»

Αλλά δεν είναι ακόμη το τέλος. «Ο . . . υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή», είπε ο Ιησούς. (Ματθ. 24:13) Ποια πείρα επιφυλάσσει το μέλλον, θα μας το πη ο χρόνος. Τούτο είναι απολύτως βέβαιον· ζούμε στις έσχατες ημέρες του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων και τώρα, σύντομα, θα υποστή βίαιη καταστροφή στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» Αμέσως μετά την καταστροφή αυτή, η βασιλεία του Θεού θα κυβερνά με δικαιοσύνη πάνω σε καθαρισμένη γη με ανέκφραστες ευλογίες για όσους θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος και για τους απογόνους των, και, αργότερα, για τα εκατομμύρια που θ’ αναστηθούν, που τώρα κοιμούνται στα μνημεία.

Πόσο χαρούμενος είμαι που έφθασα στο σημείο να γνωρίσω όλες αυτές τις θαυμάσιες αλήθειες από τη νεανική μου ηλικία και μετά και που είχα κάποια συμμετοχή στη διάδοσί τους σε άλλους στα περασμένα εξήντα πέντε χρόνια! Ασφαλώς έχω ευλογηθή σε μεγάλο βαθμό διότι ενεθυμούμην τον Πλάστην στις ημέρες της νεότητός μου!