Θρησκευτικός Διωγμός Φλέγεται στην Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία

Η ΕΦΗΜΕΡΙΣ Νταίηλυ Τέλεγκραφ του Λονδίνου, στο φύλλο της τής 14ης Απριλίου 1967, ανέφερε: «Ανεκοινώθη στο Κάιρο σήμερα ότι εικοσάδες Μαρτύρων του Ιεχωβά συνελήφθησαν και κρατούνται στη φυλακή, και αναμένουν παραπομπή των σε δίκη ή απέλασι. Οι συλλήψεις διενεργήθηκαν κατόπιν αιτήσεως του Πατριαρχείου των Κοπτών. . . . Ένα εβδομαδιαίο περιοδικό του Καΐρου εδημοσίευσε μια φωτογραφία 25 ατόμων από εκείνα που συνελήφθησαν, περιλαμβανομένων και εννέα μικρών παιδιών, από τα οποία τα τέσσερα ήσαν κάτω των τριών ετών.»

Έτσι, θρησκευτικός διωγμός άναψε και πάλι πέρυσι την άνοιξι στην Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία (πρώην Αίγυπτο), και συνεχίζεται. Αδιάκοπες παρενοχλήσεις, απώλεια εργασίας, συλλήψεις, κατάσχεσις ιδιοκτησίας, βάρβαροι ξυλοδαρμοί, απελάσεις, φυλακίσεις σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως—αυτά είναι εκείνα που εδοκίμασαν Χριστιανικές οικογένειες σ’ αυτή τη χώρα στη διάρκεια του περυσινού έτους. Ισχυρές φλόγες διωγμού άναψαν και συνεχίζουν να τροφοδοτούνται από μοχθηρές κακοπαραστάσεις.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ

«Οι συλλήψεις διενεργήθηκαν κατόπιν αιτήσεως του Πατριαρχείου των Κοπτών,» έγραφε η εφημερίς του Λονδίνου. Ναι, οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» είναι ιδιαιτέρως υπεύθυνες. Αυτές έχουν με μοχθηρία κακοπαραστήσει τους μάρτυρας του Ιεχωβά, και από πολύν καιρό παρώτρυναν να ληφθή επίσημος ενέργεια εναντίον των. Στις 17 Μαρτίου 1955, η εφημερίς Νταίηλυ Νιους της Νέας Υόρκης έγραφε: «Οι Ρωμαιο-Καθολικοί και Ορθόδοξοι επίσκοποι σήμερα παρότρυναν την Αιγυπτιακή κυβέρνησι να κλείση το τμήμα του Καΐρου της Αμερικανικής Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά με τον ισχυρισμό ότι διδάσκει Σιωνιστική προπαγάνδα.»

Τελικά, η κυβέρνησις το έπραξε αυτό, θέτοντας επισήμως υπό απαγόρευσιν τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία στις 2 Ιουνίου 1960. Και ποια ήταν η ανταπόκρισις των εκκλησιών; Σημειώστε την απάντησι που εδόθη από το εβδομαδιαίο Αραβικό περιοδικό Σάμπαχ Ελ-Κεΐρ της 6ης Απριλίου 1967:

«Η γνώμη της Αιγυπτιακής Εκκλησίας εδόθη αμέσως ύστερ’ από το διάταγμα που έθετε υπό απαγόρευσιν τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Λέγει τα εξής: ‘Συγχαίρομε τον Υπουργόν Κοινωνικής Προνοίας . . . καθώς κι εκείνους τους κυβερνητικούς αξιωματούχους οι οποίοι παρέμειναν άγρυπνοι και απηγόρευσαν αυτή την Εταιρία, η οποία ήταν εχθρά της θρησκείας και η οποία προκαλούσε διαίρεσι και υπεστήριξε τον Σιωνισμό. Και ελπίζομε ότι θα καταδιώξουν και τα υπόλοιπα μέλη αυτής της Εταιρίας στις κρύπτες και τους μυστικούς τόπους των συναθροίσεως για να τους θέσουν εκτός υπάρξεως για πάντα’.»

Την επομένη εβδομάδα το Αραβικό περιοδικό Αλ-Μουσαβέρ είχε συνέντευξι μ’ ένα Κόπτη ιερέα, τον Ιμπραχίμ Γκάμπρα, ο οποίος υπήρξε όργανο στις ενέργειες για να τεθούν εκτός νόμου οι μάρτυρες του Ιεχωβά πριν από οκτώ χρόνια. Αυτός ο ιερεύς εξήγησε: «Το Εφετείο καθώς και το Ανώτατο Δικαστήριο επεβεβαίωσαν το διάταγμα που έθεσε υπό απαγόρευσιν αυτή την Εταιρία, βασιζόμενα στην έκθεσι που παρουσίασα στους υπευθύνους την εποχή εκείνη.» Κατόπιν αυτός ο ιερεύς εβεβαίωσε ότι: Οι μάρτυρες του Ιεχωβά «είναι πράκτορες που χρησιμοποιεί ο Ιμπεριαλισμός για την υπεράσπισι του Ισραήλ . . . και εξυμνούν τη δράσι του Δρος Χαΐμ Βάισμαν, του πρώτου προέδρου του Ισραήλ, και τις προσπάθειες του για τον εποικισμό της Παλαιστίνης με Ιουδαίους.»—14 Απριλίου 1967.

ΜΟΧΘΗΡΗ ΚΑΚΟΠΑΡΑΣΤΑΣΙΣ

Τι συκοφαντικά ψεύδη! Ο ισχυρισμός ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πράκτορες ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, οι οποίες θέλουν να υπερασπίσουν το Ισραήλ είναι γελοίος. Δεν υπάρχει ούτε η ελαχίστη απόδειξις ότι είναι Σιωνισταί, ή ότι εργάζονται με οποιονδήποτε τρόπο για την υποστήριξι του Σιωνισμού. Στην πραγματικότητα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά διδάσκουν ότι οι προσπάθειες για την εγκαθίδρυσι ενός μονίμου Ιουδαϊκού πολιτικού κράτους στη Μέση Ανατολή δεν αποτελούν εκπλήρωσι Βιβλικής προφητείας.

Παραδείγματος χάριν, το 1958 οι μάρτυρες του Ιεχωβά προώθησαν τη δημοσία Γραφική ομιλία «Γιατί ο Σιωνισμός Πρέπει ν’ Αποτύχη,» η οποία εξεφωνήθη σ’ ευρεία κλίμακα. Και ένα άρθρο που εδημοσιεύθη στο περιοδικό Η Σκοπιά της 15ης Ιουνίου 1958, και έφερε τον ίδιον αυτόν τίτλο, έλεγε: «Ο Σιωνισμός πρέπει ν’ αποτύχη διότι ο Ιεχωβά δεν έχει καμμιά σχέσι μ’ αυτόν . . . Ο Σιωνισμός αποτελεί μέρος αυτού του παλαιού κόσμου ή συστήματος πραγμάτων κι επομένως είναι καταδικασμένος μαζί με αυτόν.»

Επίσης, το περιοδικό Η Σκοπιά της 15ης Νοεμβρίου 1967 παρετήρησε τα εξής: «Είναι καταφανές σήμερα ότι ο σύγχρονος Ισραήλ ούτε ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν ως Κύριον ούτε επικαλείται το όνομα του Ιεχωβά. Δεν είναι ένα θρησκευτικό, αλλά ένα πολιτικό κράτος . . . είναι βέβαιον ότι ο Θεός δεν πολιτεύεται πια με τους Ιουδαίους ως έθνος.»

Πόσο σαφές, λοιπόν, πρέπει να είναι ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι υποστηρικταί του Σιωνισμού! Και πόσο σαφές είναι, επίσης, ότι θρησκευτικοί ηγέται τους εχαρακτήρισαν Σιωνιστάς με τον πονηρό σκοπό να διεγείρουν τους Άραβας επισήμους εναντίον των! Έτσι συσσωρεύτηκαν μεγάλες δυσχέρειες επάνω στους μάρτυρας του Ιεχωβά λόγω της πονηρής κακοπαραστάσεως. Παρηκολουθούντο στενά από την μυστική αστυνομία. Από καιρού σε καιρό μερικοί συνελαμβάνοντο, εκρατούντο μερικές μέρες, εδέροντο, και απελύοντο.

Αλλά κατόπιν, στη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνος του 1966-1967, οι πιέσεις αύξησαν σε αξιοσημείωτο βαθμό. Στην Αλεξάνδρεια και μόνο, σαράντα περίπου Μάρτυρες εκλήθησαν από επισήμους και προειδοποιήθησαν να παύσουν να συναθροίζονται μαζί για μελέτη της Γραφής και να παύσουν να ομιλούν σε άλλους για τις Γραφές. Οι αξιωματούχοι τους ηπείλησαν ότι, αν επέμεναν, θα συνελαμβάνοντο και θα ερρίπτοντο σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

ΣΚΛΗΡΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΦΛΕΓΕΤΑΙ

Στις 25 Μαρτίου 1967, διεκαπέντε άτομα ήσαν συνηγμένα σε μια ιδιωτική κατοικία στο Κάιρο για να εορτάσουν την Ανάμνησι του θανάτου του Ιησού Χριστού. Αιφνιδίως τέσσερες μυστικοί αστυφύλακες και ένας αξιωματικός του Γραφείου Ερευνών του Καΐρου εισήλθαν και διέταξαν όλους να παραμείνουν στη θέσι των. Έγινε έρευνα στο σπίτι και κατεσχέθησαν όλα τα Βιβλικού περιεχομένου έντυπα. Κατόπιν όλοι, εκτός από δύο νεαρά παιδιά, συνελήφθησαν και ωδηγήθηκαν στο αστυνομικό τμήμα.

Σ’ όλο αυτό το διάστημα οι Μάρτυρες παρέμειναν ήρεμοι. Εγνώριζαν ότι έπρατταν το ορθό με το να συνέρχωνται υπακούοντας στην εντολή του Χριστού να εορτάζουν τον θάνατό του. (Λουκ. 22:19) Η εφημερίς Αλ-Μουσαβέρ της 14ης Απριλίου 1967, έγραψε: «Τα θύματα έχουν σταθερότητα νεύρων, η οποία υπερβαίνει κάθε περιγραφή. Όταν τα όργανα του αγώνος εναντίον του Σιωνισμού επέδραμαν στην τελευταία συνάθροισί των, τη νύχτα του Ιουδαϊκού Πάσχα, κανείς των δεν εφοβήθη.»

Στο αστυνομικό τμήμα οι αξιωματούχοι προσπαθούσαν να πληροφορηθούν από τους κρατουμένους πώς τα βοηθήματα μελέτης της Γραφής πολυγραφούνται και κυκλοφορούν μεταξύ των Μαρτύρων. Όταν ο ομιλητής της εορτής της Αναμνήσεως, Σαμίρ Γιακούμπ Μίκαϊλ, αρνήθηκε ν’ αποκαλύψη αυτή την πληροφορία, τον εγύμνωσαν, του έδεσαν το στόμα και τα μάτια, τα πόδια και τα χέρια, και τον διέταξαν να ξαπλωθή κάτω πρηνής. Κατόπιν τον έδειραν αλύπητα με μια δερμάτινη ζώνη. Αυτή την ίδια βάρβαρη μεταχείρισι είχε και ο ηλικίας εξήντα τεσσάρων ετών Νίκολα Τζωρτζ Μπαργκούτ, μολονότι πάσχει από την ασθένεια Πάρκινσον, λόγω της οποίας το δεξί του χέρι τρέμει συνεχώς.

Τελικά, μ’ αυτές τις μεθόδους, ελήφθησαν τα ονόματα τριών ατόμων, τα οποία εθεωρήθησαν ιδιαιτέρως υπεύθυνα για τη διοργάνωσι της δράσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά. Απεφασίσθη να συλληφθούν αυτά τα άτομα, επίσης. Έτσι εστάλησαν τέσσερες αστυνομικοί να τους φέρουν. Πολύ λίγο υπωπτεύοντο αυτοί οι αστυνομικοί ποια συνταρακτική έκπληξις τους ανέμενε.

Η έκθεσις της εφημερίδος Αλ-Μουσαδέρ εξηγεί: «Την αυγή, στις πέντε, ένα αστυνομικό αυτοκίνητο ξεκίνησε για να συλλάβη μερικούς ακόμη μάρτυρας του Ιεχωβά, και στη διασταύρωσι των οδών Έλφι και Εμάν ελ Ντιν συνεκρούσθη μ’ ένα τρόλλεϋ.» Το ατύχημα συνεκλόνισε τόσο τους άνδρες ώστε δεν συνέχισαν τα σχέδια των για τις συλλήψεις, μολονότι απείχαν μόλις ένα τετράγωνο από το σπίτι δύο Μαρτύρων. Προφανώς επίστευσαν ότι αυτό το ατύχημα αντιπροσώπευε ίσως θεία επέμβασι στα σχέδια των.

Εν τούτοις, οι δεκατρείς Μάρτυρες οι οποίοι εκρατούντο ήδη παρέμειναν ακόμη κρατούμενοι δύο περίπου εβδομάδες. Σ’ αυτό το διάστημα τους έδιναν λίγη τροφή και τους είχαν σ’ ένα μικρό κελλί χωρίς κανένα κρεββάτι ή οποιαδήποτε στοιχειώδη άνεσι. Ύστερ’ από δεκατρείς ημέρες, εννέα από αυτούς υπέκυψαν στις έσχατες πιέσεις και κακουχίες και υπέγραψαν κάποιο χαρτί ότι συμφωνούσαν να παύσουν να παρευρίσκωνται σε συναθροίσεις Γραφικής μελέτης και να μιλούν σε άλλους για Γραφές. Αυτά τα άτομα ήσαν γυναίκες, νεαρά άτομα και νέοι ενδιαφερόμενοι. Αυτοί απελύθησαν, ενώ οι τέσσερες άλλοι εκρατήθησαν.

Αυτούς τους τέσσερες τους μετεχειρίσθησαν πάρα πολύ άσχημα. Επανειλημμένως τους εμαστίγωσαν τους έδιναν πολύ λίγη τροφή, και δεν επετρέπετο σε κανένα να τους ιδή. Στις 10 Μαΐου διεξήχθη μια δίκη, στην οποίαν ούτε παρευρέθησαν οι τέσσερες κατηγορούμενοι. Φαίνεται ότι είχαν τόσο κτηνωδώς δαρή, ώστε οι αρχές δεν θέλησαν να τους εμφανίσουν στο δικαστήριο σε τέτοια σωματική κατάστασι. Ο δικηγόρος των διεμαρτυρήθη εντόνως, ζητώντας να οδηγηθούν στην αίθουσα διότι άλλως όλη η διαδικασία θα ήταν παράνομη, αλλά δεν εισηκούσθη. Ωρίσθη μια άλλη ημέρα διεξαγωγής της δίκης η 21η Ιουνίου 1967, αλλά ουδέποτε έλαβε χώραν. Οι κατηγορούμενοι ερρίφθησαν σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως!

ΑΥΞΗΣΙΣ ΤΟΥ ΔΙΩΓΜΟΥ

Στο μεταξύ, ξυλοδαρμοί, συλλήψεις και φυλάκισις άλλων Μαρτύρων ελάμβαναν χώραν. Στο Κάιρο, εκλήθησαν ένα πρωί στην αστυνομία ο Χάννα Γκαντ και η αδελφή του. Αυτόν τον έδειραν σκληρά και τον κακοποίησαν επί τρεις ώρες διότι ηρνείτο να υπογράψη δήλωσι ότι θα έπαυε να είναι μάρτυς του Ιεχωβά. Στην ώρα 1 μετά το μεσημέρι τούς απέλυσαν για να τους δοθή μια τελική ευκαιρία να ξανασκεφθούν το ζήτημα. Το βράδυ τον έφεραν αυτόν πάλι. Αλλά μολονότι τον εγύμνωσαν και τον έδερναν σχεδόν συνεχώς επί έξη ώρες, αυτός δεν απαρνήθηκε την πίστι του.

Στην Αλεξάνδρεια, τη νύχτα της 25ης Απριλίου, η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι του Δρος Αμίν Μίκαϊλ Φανούς και της συζύγου του, κατέσχε Βιβλικές εκδόσεις και παρέλαβε τους ιδίους στο αστυνομικό τμήμα. Την ίδια νύχτα ο Αλφόνς Μίκελ Τάκλα, η σύζυγος του και ο δεκαοκταετής γυιός των ωδηγήθηκαν, επίσης, στο τμήμα. Και αυτοί, επίσης, εδάρησαν αγρίως, περιλαμβανομένης και μιας από τις γυναίκες, διότι αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωσι ότι δεν θα συνήρχοντο για Γραφική μελέτη και ούτε θα μιλούσαν σε άλλους για τις Γραφές. Την επομένη απελύθησαν όλοι.

Εν τούτοις, την επομένη εβδομάδα αυτά τα δύο ζεύγη συνελήφθησαν κι εστάλησαν στις Φυλακές Χαντάρα στην Αλεξάνδρεια. Εκεί εκρατήθησαν και οι τέσσερες ως τις 16 Ιουνίου 1967, οπότε οι γυναίκες τελικά απελύθησαν, και οι σύζυγοι, μετεφέρθησαν στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως έξω από το Κάιρο. Σ’ αυτό το στρατόπεδο είχαν εγκλεισθή είκοσι και πλέον Μάρτυρες.

Εκείνο που επέσπευσε τη σύλληψι και φυλάκισι πολλών Μαρτύρων ήταν η έκρηξις του πολέμου μεταξύ Ισραήλ και Αράβων την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου. Την εποχή εκείνη, εισέβαλλαν στο ένα σπίτι των Μαρτύρων μετά το άλλο, και συνελάμβαναν τους άνδρες τους οποίους έρριχναν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

ΜΕ ΤΗ ΒΑΝΑΥΣΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΙ ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ Η ΠΙΣΤΙΣ

Εδώ στο στρατόπεδο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν βάναυση μεταχείρισι. Μια κυρία αιτία είναι ότι ηρνούντο να συμμετάσχουν στις πατριωτικές κραυγές που διέτασσαν οι αξιωματούχοι του στρατοπέδου, όπως: «Ζήτω ο πρόεδρος Γκαμάλ Άμπντελ Νάσσερ.» «Ζήτω η Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία.» «Κάτω το Ισραήλ,» και άλλα. Οι Μάρτυρες έδειχναν από τις Γραφές γιατί ήσαν υποχρεωμένοι να παραμένουν ουδέτεροι και να μη αναμιγνύωνται σε πολιτικές υποθέσεις. Εξήγησαν ότι η συμμετοχή των σε τέτοιες πατριωτικές κραυγές θα ήταν παραβίασις της Χριστιανικής των ουδετερότητος.—Ιωάν. 17:16.

Έτσι, την ίδια νύχτα που έφθασαν στο στρατόπεδο ο Αμίν Μίκαϊλ Φανούς και ο Αλφόνς Μίκελ Τάκλα, εδάρησαν με αισχρό τρόπο διότι δεν επρόφεραν τις πατριωτικές κραυγές όταν διετάχθησαν να το πράξουν. Ο Αμίν, ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, είχε κτυπηθή τόσο άσχημα γύρω από το κεφάλι του ώστε είχε θολώσει η όρασίς του. Εν τούτοις, αυτή η βάναυση, απάνθρωπη μεταχείρισις των Μαρτύρων έγινε καθημερινή υπόθεσις.

Μια από τις μεθόδους βασανισμού ήταν να είναι ξαπλωμένο το θύμα με το πρόσωπο στο έδαφος, και να σηκώνη επάνω τα πόδια του. Σ’ αυτή τη στάσι το έδερναν στη ράχη και στα πόδια. Σε μια περίπτωσι αυτό είχε γίνει τόσο ανηλεώς ώστε ένας από τους κρατουμένους που το έβλεπε λιποθύμησε. Ήταν περισσότερο από όσο μπορούσε ν’ ανθέξη να βλέπη. Λόγω αυτής της μεταχειρίσεως, ακόμη και μερικοί Μάρτυρες υπέκυψαν στο φόβο, κι εδέχθησαν να φωνάξουν τα πατριωτικά λόγια για ν’ αποφύγουν τους δαρμούς.

Εν τούτοις, οι πολλοί Μάρτυρες, οι οποίοι υπέμειναν πιστά, απέδειξαν ότι μ’ εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά ήταν δυνατόν να διακρατήση ένας ακεραιότητα σ’ Αυτόν, ακόμη και κάτω από αυτές τις σκληρές δοκιμασίες. Παραδείγματος χάριν, ο Μάρτυς, ο οποίος υπέστη το βάναυσο ξυλοδαρμό που επροκάλεσε τη λιποθυμία ενός άλλου κρατουμένου, εξηγεί τον θαυμαστό τρόπο με τον οποίο ελάμβανε ενίσχυσι και παρηγορία:

«Ενώ ήμουν ξαπλωμένος κατά γης και με ξυλοκοπούσαν, προσευχόμουν στον Ιεχωβά να με βοηθήση ν’ ανθέξω σ’ αυτό τον βασανισμό. Ήμουν πολύ ευτυχής διότι ο Ιεχωβά, ο Παντοδύναμος Θεός, με βοήθησε. Κατόπιν, έβρεξα ένα μανδήλι με νερό και το έβαλα στη ράχη μου για ν’ απορροφήση την φλόγωσι. Ύστερ’ από τρεις ημέρες ήμουν σε πολύ καλή κατάστασι, ως να μη με είχαν δείρει στα πόδια και τη ράχη μου. Αυτό ωφείλετο στη βοήθεια του Ιεχωβά και τη φροντίδα που μου έδειξαν οι αδελφοί μου.»

Ένας άλλος Μάρτυς, ο οποίος επεσκέπτετο τακτικά εκκλησίες ως περιοδεύων αντιπρόσωπος, προτού ριφθή την 7η Ιουνίου σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, έκαμε, επίσης, την εξής παρατήρησι: «Άσχετα με την ποσότητα των ύβρεων και του ξυλοδαρμού που λαμβάνομε, μόλις περνούσαν λίγα λεπτά δεν αισθανόμεθα τίποτε πια μολονότι ο ξυλοδαρμός εξακολουθούσε. Αισθανόμεθα ότι ο Ιεχωβά Θεός ήταν πάντοτε μαζί μας.»

Ναι, ο Ιεχωβά απέδειξε πράγματι ότι είναι μαζί με τους πιστούς δούλους του· το όνομά του είναι αναμφισβήτητα όπως ένας πύργος οχυρός στον οποίο μπορεί να καταφύγη ένας για προστασία. (Παροιμ. 18:10) Όταν ο λαός του που ήταν στο στρατόπεδο έθεσε την εμπιστοσύνη του σ’ αυτόν, εκείνος επρομήθευσε διέξοδο για να μπορέσουν να παραμείνουν σταθεροί. Ακόμη και οι σκληροί πόνοι των ξυλοδαρμών εγίνοντο μαλακοί, ώστε οι δερόμενοι μπορούσαν ν’ ανθέξουν σε βάρβαρη μεταχείρισι—προς έκπληξιν των αξιωματούχων του στρατοπέδου και των άλλων κρατουμένων.

Πραγματική μαρτυρία εδόθη έτσι σ’ εκατοντάδες κρατουμένων και αξιωματούχους στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ένας από αυτούς είπε σ’ ένα Μάρτυρα: «Είμαι πολύ ευτυχής που γνώρισα ανθρώπους, οι οποίοι μου υπενθύμισαν τους πρώτους Χριστιανούς και οι οποίοι είναι πρόθυμοι να υποστούν κάθε διωγμό χάριν της πίστεώς των. Θα διδάξω στα παιδιά μου ότι στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως υπήρχαν αληθινοί Χριστιανοί με την πλήρη σημασία της λέξεως, και ότι αυτοί είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά.»

Οι Μάρτυρες εξετίμησαν πλήρως το ότι δεν οφείλεται στη δική των δύναμι ότι μπόρεσαν να υπομένουν, αλλά στη δύναμι η οποία προέρχεται από τον Θεό. Επομένως, δεν παραμέλησαν τη μελέτη του Λόγου του, μολονότι τους είχαν αφαιρέσει τις Γραφές των όταν μπήκαν στο στρατόπεδο. Ένας από αυτούς εξηγεί πώς ενεργούσαν για να λαμβάνουν την πνευματική τροφή που δίνει ενίσχυσι:

«Κάθε πρωί συζητούσαμε ένα κατάλληλο εδάφιο της Γραφής, εκλέγοντας ένα εδάφιο, το οποίο θα ήταν ενθαρρυντικό για τους αδελφούς. Εκλέγαμε, επίσης, δυο κεφάλαια της Γραφής, επάνω στα οποία θα εκάναμε συζήτησι. Κατόπιν ο καθένας μας αντλούσε από τη μνήμη του την πληροφορία που μπορούσαμε να θυμηθούμε από αυτά τα κεφάλαια. Κάθε βράδυ, επίσης, συνηθίζαμε να συναθροιζώμεθα για Γραφική συζήτησι. Αυτές οι καθημερινές Γραφικές συζητήσεις και ομιλίες απεδείχθησαν πράγματι ενισχυτικές για μας. Χρησιμοποιούσαμε, επίσης, για ενθάρρυνσι αλλήλων τα εδάφια 1 Πέτρου 5:8, 9, ώστε να μη αποτύχωμε, αλλά να εξακολουθήσωμε να περιπατούμε στην οδό της ζωής.»

Τελικά, στις 14 Νοεμβρίου 1967, ύστερ’ από πέντε και πλέον μήνες περιορισμού για τους περισσοτέρους των και ακόμη περισσότερο για μερικούς οι Μάρτυρες αφέθησαν ελεύθεροι. Εν τούτοις, και όταν ακόμη επέστρεψαν στον τόπο της κατοικίας των, μερικοί υπεβλήθησαν σε βάρβαρους ξυλοδαρμούς από τοπικούς αξιωματούχους, διότι ηρνούντο να υπογράψουν δήλωσι ότι θα έπαυαν να υπηρετούν ως μάρτυρες για τον Ιεχωβά. Και έως σήμερα, μολονότι βρίσκονται έξω από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως, τόσο αυτοί όσο και οι όμοιοι με αυτούς Μάρτυρες απειλούνται και παρενοχλούνται συνεχώς από τους αξιωματούχους.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑΣ;

Ένα άτομο θα μπορούσε φυσικά να συμπεράνη από αυτή την αφήγησι θρησκευτικού διωγμού ότι η ελευθερία λατρείας απαγορεύεται από το Σύνταγμα της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό! Αντιθέτως, παρατηρήστε αυτές τις έξοχες Συνταγματικές εγγυήσεις;

Άρθρον 33: Οι κατοικίες έχουν την ιερότητά των και δεν μπορεί ένας να εισέλθη σ’ αυτές, εκτός από τις περιπτώσεις και τον τρόπο, που περιγράφει ο νόμος.

Άρθρον 34: Η ελευθερία της πίστεως είναι απόλυτη. Το Κράτος προστατεύει την ελευθερία της εξασκήσεως της θρησκείας και των πίστεων συμφώνως με τα έθιμα με την προϋπόθεσι ότι αυτά δεν παραβιάζουν τη δημοσία τάξι ούτε βρίσκονται σε αντίθεσι με την ηθική.

Άρθρον 35: Η ελευθερία της σκέψεως και της επιστημονικής ερεύνης είναι εγγυημένη. Κάθε άτομο έχει δικαίωμα να εκφράζη τη γνώμη του και να την κοινολογή προφορικώς ή εγγράφως ή με φωτογραφίες ή με άλλα μέσα εντός των ορίων του νόμου.

Άρθρον 36: Η ελευθερία του τύπου, της εκτυπώσεως και δημοσιεύσεως είναι εγγυημένη, εντός των ορίων του νόμου.

Άρθρον 37: Οι Αιγύπτιοι έχουν δικαίωμα να συνέρχωνται ησύχως, αόπλως και χωρίς την ανάγκη προγενεστέρας ειδοποιήσεως.

Επίσης, η Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία είναι μέλος των Ηνωμένων Εθνών, και έχει αποδεχθή την παγκόσμιο Διακήρυξι των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία υποστηρίζει το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να έχουν ελευθερία σκέψεως, συνειδήσεως, λόγου, θρησκείας, και να συνέρχωνται ειρηνικώς.

Αναγνωρίζει πράγματι η Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία αυτές τις εγγυήσεις τις οποίες χορηγεί το ίδιο το Σύνταγμα της και η Παγκόσμιος Διακήρυξις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων; Ή μήπως είναι απλώς υποσχέσεις που ηχούν καλά; Θα φροντίσουν ο Πρόεδρος Νάσερ και οι επίσημοι της κυβερνήσεως του να υπερασπίσουν τα συνταγματικά δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων; Ή θα εξακολουθήσουν να επηρεάζωνται από τις καταφανώς ψευδείς κατηγορίες θρησκευτικών ηγετών ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πολιτικώς επικίνδυνοι Σιωνισταί;

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΜΕΤΕ ΣΕΙΣ

Αν σας προκαλή φρίκη ο θρησκευτικός διωγμός των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, μπορείτε να πληροφορήσετε τον Πρόεδρο Νάσερ και άλλους εξέχοντας επισήμους τι αισθάνεσθε. Μερικές φορές εκείνοι οι οποίοι βρίσκονται σε υπεύθυνες θέσεις δεν είναι ενήμεροι της εσχάτης αδικίας και κτηνωδίας μερικών υφισταμένων των. Μπορείτε, επίσης, να τους κάμετε γνωστή τη δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στη δική σας χώρα· πώς διεξάγεται ελευθέρως και δεν αποτελεί καμμιά πολιτική απειλή. Είναι προνόμιό σας να ομιλήσετε ελεύθερα υπέρ εκείνων, οι οποίοι βρίσκονται στην Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, οι οποίοι έχουν με κακόβουλο τρόπο κακοπαρασταθή και διωχθή βάναυσα, εξαιτίας της θρησκευτικής των πίστεως. Απευθύνετε την έκκλησί σας προς τους:

Mr. Gamal Abdel Nasser

President of the United Arab Republic

Cairo, U.A.R.

Mr. Hussein El Shaffei

First Vice-President of the

United Arab Republic

Cairo, U.A.R.

Mr. Diaeddin Mohamed Daoud

Minister of Social Affairs

Cairo, U.A.R.

Mr. Abdul Mohsen Abul Nur

Minister of Local Administration

Cairo, U.A.R.

Mr. Mahmoud Riad

Minister of Foreign Affairs

Ministry of Foreign Affairs

Cairo, U.A.R.

Mr. Shaarawy Mohamed Gomaa

Minister of the Interior

Ministry of the Interior

Cairo, U.A.R.

Mr. Mohamed Fayek

Minister of National Guidance

Ministry of National Guidance

Cairo, U.A.R.

Mr. Mohamed Abu Nosseir

Minister of Justice

Ministry of Justice

Cairo, U.A.R.

Dr. Sarwat Okasha

Minister of Culture

Ministry of Culture

Cairo, U.A.R.