Μια Ματιά στις Ειδήσεις
Οι Επίσκοποι Επιπλήττονται από τον Πάπα
● Στην πρόσφατη Σύνοδο των Καθολικών Επισκόπων στη Ρώμη που διήρκεσε ένα μήνα υπεβλήθησαν μερικές προτάσεις—τις περισσότερες από τις οποίες απέρριψε ο Πάπας Παύλος Στ’. Μια από τις κυριώτερες προτάσεις ήταν για μεγαλύτερη συμμετοχή των επισκόπων στη διοίκησι της Εκκλησίας ή το «κολλέγιον των επισκόπων» εναντίον της πρωτοκαθεδρίας του πάπα. Απευθυνόμενος στην τελευταία συνεδρίασι της Συνόδου ο πάπας επανειλημμένως επέμεινε στο ‘ανατεθειμένο’ καθήκον του να ‘ποιμαίνη τα αρνία του και τα πρόβατά του.’ Οποιαδήποτε συμπεράσματα από μέρους των επισκόπων θα εθεωρούντο απλώς ως ‘συμβουλή’ προς τον πάπα, ο οποίος θα παρέμενε ο επίσημος διαχειριστής της Εκκλησίας παγκοσμίως. Σχολιάζοντας τον λόγο, ένας επίσκοπος από τη Ροδεσία είπε: «Ήταν ο Πάπας που είπε: ‘Δεν έχω διορισθή ως ο πρώτος διάκονος του Κυρίου για να ηγηθώ της διαλύσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.’ Ο Πάπας ήταν που μιλούσε σαν αυθέντης όταν είπε: ‘Είμαι υπεύθυνος και σας είμαι ευγνώμων για τη βοήθειά σας, αλλά θα πάρω τη δική μου απόφασι.’»
Μεταξύ των Χριστιανών του πρώτου αιώνος κανείς δεν αντικατέστησε τον Ιησού Χριστό ως «πρώτος διάκονος» του Θεού, ούτε ο Πέτρος ούτε κάποιος άλλος απόστολος, όπως δείχνει καθαρά το Γραφικό βιβλίο των Πράξεων. Η Χριστιανική εκκλησία, αντιθέτως, διευθύνετο από ένα σώμα ανδρών, αποστόλων και πρεσβυτέρων, που συμπεριεφέροντο μεταξύ των ως αδελφοί.—Πράξ. 6:1-6· 8:14· 15:4-22· 21:18-25· παρατηρήστε επίσης Γαλάτας 2:1, 2, 6-9.
Οι πρώτοι Χριστιανοί απέφευγαν επίσης να μολύνουν την αγνή λατρεία των με ειδωλολατρικά έθιμα και συνήθειες. (2 Κορ. 6:14-18) Η δήλωσις του πάπα καθώς απαντούσε στις αιτήσεις Αφρικανών επισκόπων σχετικά με την προσαρμογή της Ρωμαιοκαθολικής λατρείας στις τοπικές θρησκείες φαίνεται να συμφωνή με αυτό. Ο Πάπας είπε για τη Χριστιανική πίστι: «Ο Πέτρος και ο Παύλος δεν την άλλαξαν για να την προσαρμόσουν στον Ιουδαϊκό, Ελληνικό ή Ρωμαϊκό κόσμο.» Αυτά τα λόγια, όμως, έρχονται σε οξεία αντίθεσι με την πραγματικότητα της Καθολικής ιστορίας, του παρελθόντος και του παρόντος. Ο πασίγνωστος Καρδινάλιος Νιούμαν, του δεκάτου ενάτου αιώνος, γράφοντας για την ιστορία της Καθολικής εκκλησίας, λέγει ότι «οι ηγέται της Εκκλησίας από τους πρώτους χρόνους ήσαν έτοιμοι, αν παρουσιαζόταν ανάγκη, να υιοθετήσουν ή να μιμηθούν ή να καθαγιάσουν τις υπάρχουσες τελετουργίες και τα έθιμα του λαού.» Κατόπιν, αφού αναφέρει μερικές θρησκευτικές συνήθειες και εορτές της Εκκλησίας, λέγει ότι ήσαν «όλες ειδωλολατρικής προελεύσεως και καθαγιάσθηκαν με την αποδοχή των εκ μέρους της Εκκλησίας.» («Δοκίμιον περί της Εξελίξεως του Χριστιανικού Δόγματος,» σελίδες 355, 371, 373) Όποιος ταξιδεύει στη Λατινική Αμερική ή στην Ασία δεν μπορεί παρά να παρατηρήση τον τρόπο με τον οποίο οι τοπικές ειδωλολατρικές τελετουργίες και τα έθιμα έχουν συγχωνευθή με τον Καθολικισμό σ’ αυτές τις χώρες.
Η Καρύδα του Βετέλ και ο Καρκίνος
● Περίπου 300 εκατομμύρια άνθρωποι—ή σχεδόν ένα σε κάθε δώδεκα άτομα στον κόσμο—μασούν καρύδα του Βετέλ. Αυτός ο καρπός του φοινικόδενδρου αρέκα είναι ένα από τα κυριώτερα προϊόντα στις αγορές της νοτίου Ασίας και των γύρω νήσων. Πρόκειται για ένα διεγερτικό που το μασούν μαζί με λίγο ασβέστη, και αυτός που το μασά διακρίνεται συνήθως εύκολα από την άφθονη ροή σάλιου χρώματος βαθυκόκκινου, που λεκιάζει τα χείλη και τα δόντια.
Στις τάξεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά το μάσημα της καρύδας του Βετέλ θεωρείται μια ακάθαρτη συνήθεια ακατάλληλη για ένα ακόλουθο του Ιησού Χριστού, βασικά τόσο απαράδεκτη όσο και η χρήσις του καπνού. Γι’ αυτό είναι ενδιαφέρουσα μια πρόσφατη είδησις από την Παπούα της Νέας Γουινέας ότι οι εντόπιες υγειονομικές αρχές σχεδιάζουν μια εκστρατεία εναντίον της χρήσεως της καρύδας του Βετέλ. Ο λόγος; Το μεγάλο ποσοστό καρκίνου του στόματος σ’ αυτή τη χώρα. Όπως και με τον καπνό, οι αρχές δεν σκοπεύουν να την θέσουν υπό επίσημη απαγόρευση διότι, όπως λέγει η είδησις, «η παραγωγή είναι οικονομικώς συμφέρουσα και για τον καλλιεργητή και για τον λιανοπωλητή.» Πόσο αληθινή είναι η δήλωσις της Βίβλου στο βιβλίο των Παροιμιών ότι η σοφία που δίνει ο Θεός αξίζει περισσότερα από άργυρο και χρυσό, διότι οι θεόπνευστες αρχές της μπορούν να αποβούν «ζωή εις τους ευρίσκοντας αυτά [τα λόγια του Θεού] και ίασις εις πάσαν αυτών την σάρκα.»—Παροιμ. 3:13-18· 4:22.