Δέχεσθε με Προθυμία Ταπεινά Καθήκοντα;

Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ μάς βοηθεί να κάνωμε τη ζωή ευχάριστη—όχι μόνο για κείνους που είναι γύρω μας αλλά και για τον εαυτό μας. Μας βοηθεί να εξομαλύνωμε πολλές ‘αναποδιές’ της ζωής.

Αλλά το σπουδαιότερο απ’ όλα είναι ότι η ταπεινοφροσύνη μάς κάνει να έχωμε την επιδοκιμασία του Θεού. Ο Ψαλμός 138:6, ΜΝΚ, λέγει για τον Θεό: «Ο Ιεχωβά είναι υψηλός και επιβλέπει επί τον ταπεινόν· τον δε υψηλόφρονα γινώσκει μακρόθεν.»

Είναι λυπηρό το γεγονός ότι σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ταπεινοφροσύνη. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται ν’ αποκτήσουν γόητρο, υπεροχή και εξουσία. Στην πραγματικότητα, η κατάστασις δεν ήταν πολύ διαφορετική στον πρώτο μ.Χ. αιώνα, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις όπως ήταν η Ρώμη. Όταν ο Παύλος έγραψε στη Χριστιανική εκκλησία της Ρώμης, τους έδωσε την εξής συμβουλή: «Και μη συμμορφώνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφώνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.»—Ρωμ. 12:2.

Όταν ο Παύλος παρώτρυνε τους αδελφούς του να μη συμμορφώνωνται με τη στάσι αυτού του κόσμου, είχε προφανώς υπ’ όψιν του την υψηλοφροσύνη, μια κατάστασι που κυρίως επικρατούσε τότε. Διότι με τα επόμενα λόγια του βλέπομε να συμβουλεύη τους αδελφούς του να αγρυπνούν ώστε κανείς τους «να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή» και να ‘μη υψηλοφρονούν αλλά να συγκαταβαίνουν εις τους ταπεινούς.’ Ή, όπως αποδίδει αυτά τα τελευταία λόγια Μια Αμερικανική Μετάφρασις, «Να μη είσθε υπερβολικά φιλόδοξοι, αλλά να δέχεσθε ταπεινά καθήκοντα.»—Ρωμ. 12:3, 16.

Δεχόμεθα εμείς με προθυμία ταπεινά καθήκοντα; Ή είμεθα όπως πάρα πολλοί άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να κάμουν μόνον το έργο που δείχνει «αναγνώρισι» της ικανότητός των εκ μέρους των άλλων, όπως νομίζουν, ενώ δυσφορούν όταν τους ζητηθή να κάμουν κάτι που το θεωρούν υποτιμητικό;

Στην επιστολή του προς τους Χριστιανούς της Ρώμης, ο Παύλος συνέχισε για να δείξη ότι η Χριστιανική εκκλησία σαν σύνολο μοιάζει μ’ ένα σώμα που έχει πολλά μέλη, το καθένα από τα οποία έχει το δικό του έργο. Στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος υπήρχαν μερικά άτομα τα οποία είχαν ωρισμένα θαυματουργικά χαρίσματα που τους είχαν δοθή μέσω του αγίου πνεύματος ή ωρισμένες υπηρεσίες που έπρεπε να εκτελούν. Ο απόστολος τους παρώτρυνε όλους να υπηρετούν με προθυμία και χαρά σε οποιαδήποτε υπηρεσία διωρίζοντο. (Ρωμ. 12:4-8) Αυτό το ίδιο πνεύμα της συνεργασίας, που βοηθεί να υπηρετούμε για το καλό όλων, είναι αναγκαίο για να υπάρχη ευτυχία και καλή κατάστασις όχι μόνο μέσα σε μια εκκλησία αλλά επίσης και μέσα στην οικογένεια ή οπουδήποτε αλλού εργάζονται πολλοί άνθρωποι μαζί.

ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΝΑ ΔΕΙΧΝΩΜΕ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ

Μερικές περιστάσεις της ζωής που απαιτούν να δεχώμεθα ένα ταπεινό ρόλο, αποτελούν απλώς ένα μέρος της φυσιολογικής και ορθής διατάξεως των πραγμάτων. Τα παιδιά που υπακούουν στις συμβουλές των γονέων τους και κάνουν όλες τις μικροδουλειές του νοικοκυριού που τους αναθέτουν, αποκτούν την εύνοια του Θεού και την αγάπη των γονέων τους. Η Αγία Γραφή λέγει: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον. Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα, ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν, διά να γείνη εις σε καλόν και να ήσαι μακροχρόνιος επί της γης.»—Εφεσ. 6:1-3.

Οι γυναίκες αποτελούν συχνά ένα θαυμάσιο παράδειγμα ταπεινοφροσύνης. Συνήθως κάνουν τις εργασίες των μέσα στο σπίτι, μακρυά από τα μάτια των άλλων. Πολλές απ’ αυτές τις εργασίες περνούν απαρατήρητες και από τους συζύγους των ακόμη, διότι αυτοί βλέπουν μόνον τα αποτελέσματα όταν επιστρέψουν στο σπίτι από την εργασία της ημέρας. Έτσι, πολλές από τις εργασίες της νοικοκυράς είναι ταπεινές, και γι’ αυτό οι σύγχρονες αντιλήψεις τις υποβιβάζουν και τους αφαιρούν την αξιοπρέπεια και την αξία που έχουν. Αλλά, πόσο πολύ συμβάλλουν αυτές οι εργασίες στη γενική ευτυχία της οικογενείας! Και αυτό είναι ευάρεστο στον Θεό του οποίου ο Λόγος συμβουλεύει τις συζύγους να είναι «φίλανδροι, φιλότεκνοι,» και να το δείχνουν αυτό με το να είναι «οικοφύλακες, αγαθαί, ευπειθείς εις τους ιδίους αυτών άνδρας.» (Τίτος 2:4, 5) Ο Θεός εκτιμά ιδιαίτερα τις Χριστιανές γυναίκες οι οποίες είναι ευσυνείδητες σύζυγοι και μητέρες, εργατικές και καλές νοικοκυρές. Τα καλά των έργα, μολονότι δεν είναι εντυπωσιακά, δεν περνούν απαρατήρητα από τον Θεό· στους οφθαλμούς του το έργο τους είναι έντιμο κι’ έχει την αξιοπρέπειά του.—Παράβαλε με Παροιμίες 31:10-31.

Μολονότι η εργασία ενός μπορεί να μη γίνεται σ’ ένα τόσο απομονωμένο ή απόμερο τόπο, εν τούτοις, συχνά περιλαμβάνει σκληρή εργασία που πολύ λίγο «αναγνωρίζεται» ή εξαίρεται. Η εποχή που εκτιμούσαν τους βιοτέχνες με τις μικρές των επιχειρήσεις πέρασε οριστικά, και η σύγχρονη τάσις είναι όλο και περισσότερο προς τις μεγάλες επιχειρήσεις στις οποίες λίγα μόνον άτομα έχουν κύρος και εξουσία και στις οποίες εκείνοι που αποτελούν τη μεγαλύτερη εργατική δύναμι χάνουν ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητός των. Κι’ όχι μόνον αυτό, αλλ’ ο κόσμος έχει καλλιεργήσει μια τεχνητή και γενικά μια αντίστροφη αντίληψι σχετικά με το τι είναι έντιμο, τι δίνει κύρος και τι είναι ταπεινωτικό ή ‘αναξιοπρεπές.’ Αυτή η κοσμική στάσις μάλλον και όχι η ίδια εργασία ίσως είναι ταπεινωτική.

Οι Χριστιανοί άνδρες αποβλέπουν στην πλησιάζουσα νέα τάξι που έχει ετοιμάσει ο Θεός και που θα φέρη ανακούφισι από το παρόν σύστημα πραγμάτων στο οποίο περιλαμβάνονται το εμπορικό και το βιομηχανικό σύστημα. Αλλά, στο μεταξύ, είναι υποχρεωμένοι ν’ αντιμετωπίζουν τα γεγονότα της ζωής και να κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Αν δεν έχουν ταπεινοφροσύνη μπορεί να δελεασθούν να χρησιμοποιήσουν μεγάλη πίεσι ή και ύπουλες μεθόδους για ν’ αποκτήσουν θέσεις εξουσίας ή υπεροχής. Με το να μη θέλουν, επίσης, να εργασθούν σε μια «ταπεινή» εργασία η οποία, μολονότι θα τους προσφέρη σταθερή απασχόλησι και εισόδημα δεν θα έχη την προοπτική ενός γρήγορου εμπορικού κέρδους, μπορεί να προσπαθήσουν να δοκιμάσουν ριψοκίνδυνα ιδιωτικά σχέδια που υπόσχονται γρήγορα κέρδη. Αυτό μπορεί να τους οδηγήση από το ένα σχέδιο στο άλλο, μπορεί άλλοτε να χρεώνονται και άλλοτε να ξεχρεώνονται, να είναι απορροφημένοι από τα προβλήματα και όμως να αισθάνωνται όλον τον καιρό ανώτεροι από εκείνους που η εργασία τους φαίνεται περισσότερο συνηθισμένη, ίσως και πληκτική.

Στον πρώτο μ.Χ. αιώνα, ο μαθητής Ιάκωβος θεώρησε αναγκαίο να γράψη σε μερικούς Χριστιανούς την ακόλουθη συμβουλή: «Έλθετε τώρα οι λέγοντες· Σήμερον ή αύριον θέλομεν υπάγει εις ταύτην την πόλιν και θέλομεν κάμει εκεί ένα χρόνον και θέλομεν εμπορευθή και κερδήσει· οίτινες δεν εξεύρετε το μέλλον της αύριον· διότι ποια είναι η ζωή σας; είναι τωόντι ατμός, όστις φαίνεται προς ολίγον και έπειτα αφανίζεται· αντί να λέγητε, Εάν ο Κύριος θελήση, και ζήσωμεν, θέλομεν κάμει τούτο ή εκείνο. Τώρα όμως καυχάσθε εις τας αλαζονείας σας· πάσα τοιαύτη καύχησις είναι κακή. Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία.»—Ιακ. 4:13-17.

Εν τούτοις, είτε εργάζονται σε δική τους εργασία είτε σε εργασία άλλων, οι Χριστιανοί που δεν έχουν υπερηφάνεια σχετικά με το ζήτημα της εργασίας και που κάνουν την εργασία τους καλά, αποκτούν την επιδοκιμασία του Θεού. Στον πρώτο μ.Χ. αιώνα, οι δούλοι αποτελούσαν συχνά ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Ο απόστολος Παύλος, στην επιστολή του προς τον Τίτο, που τον είχε αφήσει στη νήσο Κρήτη, έδειξε ότι αυτοί οι δούλοι, με τη Χριστιανική υποταγή των και την πιστή εργασία τους, μπορούσαν να ‘στολίζουν κατά πάντα την διδασκαλίαν του σωτήρος ημών Θεού’ ακόμη και σ’ αυτή την ταπεινή τους θέσι. (Τίτον 2:9, 10) Οι Χριστιανοί άνδρες σήμερα που συντηρούν καλά τις οικογένειές των και υποστηρίζουν ειλικρινά τη Χριστιανική εκκλησία υλικώς και με άλλους τρόπους, μπορούν επίσης να έχουν την παρηγορητική διαβεβαίωσι ότι ο Θεός εκτιμά τους τέτοιους εργάτες, ακόμη κι αν η κοσμική τους εργασία θεωρείται από τους άλλους ως «ταπεινωτική.»

ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Όπως συμβαίνει μέσα σε μια Χριστιανική οικογένεια, έτσι επίσης και στην ‘κοινωνία των αδελφών’ που αποτελείται από τις Χριστιανικές εκκλησίες, είναι αναγκαία η ταπεινοφροσύνη. Ο απόστολος Πέτρος γράφει: «Ομοίως οι νεώτεροι υποτάχθητε εις τους πρεσβυτέρους. Πάντες δε υποτασσόμενοι εις αλλήλους ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην· διότι ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερήφανους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν. Ταπεινωθήτε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, διά να σας υψώση εν καιρώ, και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ’ αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών.»—1 Πέτρ. 5:5-7, 9.

Οι νεώτεροι μέσα στην εκκλησία που δίνουν προσοχή σ’ αυτή τη συμβουλή δεν θα ‘υψηλοφρονούν, αλλά θα δέχονται ταπεινά καθήκοντα’ με το να έχουν ορθή εκτίμησι των πραγμάτων και ν’ αναγνωρίζουν την ανάγκη ν’ αποκτούν περισσότερη πείρα και γνώσι όπως αυτή που πρέπει να έχουν οι πρεσβύτεροι. (Ρωμ. 12:3, 16, ΑΜ) Οι νεώτεροι, όπως ήταν ο Τιμόθεος και ο Ιωάννης Μάρκος, ήσαν ευτυχείς να ‘διακονούν’ τον απόστολο Παύλο, δηλαδή να προσφέρουν χρήσιμες υπηρεσίες προς χάριν του, πράγμα που τον βοηθούσε να εκτελή το έργο της ποιμάνσεως που είχε αναλάβει. (Πράξ. 19:22· 2 Τιμ. 4:11) Με την πιστή των υπηρεσία απέκτησαν μια πολύτιμη πείρα και απήλαυσαν πλούσιες ευλογίες.

Σε μια εκκλησία υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν και τα οποία δεν θεωρούνται τόσο σπουδαία. Μπορεί να είναι εργασία καθαρισμού ή κάποια άλλη παρόμοια εργασία. Αλλ’ αυτό δεν πρέπει να κάμη εκείνους που έχουν το ορθό πνεύμα ν’ αποφύγουν να κάμουν αυτές τις εργασίες. Στην πραγματικότητα, αποκτούν αξιοπρέπεια και αξία στους οφθαλμούς του Ιεχωβά και των συνετών ανθρώπων με το να βοηθούν πρόθυμα σ’ αυτές τις εργασίες. Πράγματι, εκείνο που πρέπει να μας ενδιαφέρη είναι: Υπάρχει ανάγκη να γίνη κάτι, και μπορώ να ωφελήσω τους άλλους αν το κάνω; Αυτός είναι αρκετός λόγος για να είμεθα όχι μόνον πρόθυμοι αλλά και ευτυχείς να συμμετέχωμε σ’ αυτές τις εργασίες.

Είναι αλήθεια ότι μερικές περιστάσεις που απαιτούν να δείχνωμε ταπεινοφροσύνη δεν προέρχονται από κάτι που είναι φυσικά ορθό. Μερικές φορές οι άνθρωποι χρησιμοποιούν την εξουσία μ’ έναν τρόπο που προσβάλλει τους άλλους. Μπορεί επίσης να υποστηρίζουν την ταπεινοφροσύνη μεταξύ των συνεργατών των, ενώ ταυτόχρονα οι ίδιοι επωφελούνται απ’ αυτή την ταπεινοφροσύνη των άλλων για να συνεχίζουν την υπερήφανη πορεία τους. Αλλ’ όπως συνεβούλευσε ο θεόπνευστος απόστολος, μπορούμε ‘να ρίψωμεν πάσαν την μέριμναν ημών επί τον Θεόν, διότι αυτός φροντίζει περί ημών.’ Στον ωρισμένο καιρό, ο Ιεχωβά και ο Υιός του θα δείξουν την εύνοιά των στους ταπεινούς, αν αυτοί παραμείνουν σταθεροί στις δίκαιες αρχές του Λόγου του Θεού.—1 Πέτρ. 5:6, 7.

Πόσο ωραία είναι όταν όλοι ‘φέρωνται με ταπεινοφροσύνη μεταξύ τους’! Πόσο ευχάριστη και άνετη ατμόσφαιρα επικρατεί—μια ατμόσφαιρα πραγματικής ενότητος! Αν υπηρετούμε με χαρά και προθυμία ο ένας τον άλλον, χωρίς υπερηφάνεια, το αποτέλεσμα θα είναι ευφροσύνη για όλους, επειδή όλοι φέρονται μεταξύ τους με αξιοπρέπεια και εκτιμώνται για την πραγματική τους αξία, σύμφωνα με τις υποδείξεις του Λόγου του Θεού, και όχι σύμφωνα με τις κοσμικές αντιλήψεις.—1 Πέτρ. 5:5· Ψαλμ. 133:1· Ρωμ. 12:10.