“Η δε Υπομονή ας Έχη Έργον Τέλειον”

«Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, δια να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλειπείς.»—Ιακ. 1:4.

1, 2. Γιατί όλοι οι Χριστιανοί αντιμετωπίζουν το ζήτημα της υπομονής; (Ματθ. 10:22, 36)

ΚΑΝΕΙΣ απ’ όσους έχουν πίστι στον Θεό δεν μπορεί ν’ αποφύγη να υποστή μια δοκιμασία της πίστεώς του. Αυτό οφείλεται στο ότι το πνεύμα του κόσμου είναι εναντίον της πίστεως στον Θεό και η τάσις του είναι να πιέζη εκείνον που έχει πίστι, για να την παραβιάση. Ο Χριστιανός, λοιπόν, πρόκειται ν’ αντιμετωπίση το ζήτημα της υπομονής.

² Η δοκιμασία της πίστεως μπορεί να επέλθη με πολλούς τρόπους. Μπορεί να είναι άμεση εναντίωσις από τους άλλους, ακόμη και από την οικογένεια και από φίλους. Μπορεί να είναι χλευασμός, μίσος, παρεξήγησις, συκοφαντία ή δυσφήμησις. Μπορεί να είναι σωματικός διωγμός, ακόμη δε και να σχετίζεται με ασθένειες.

3. Ποια ερωτήματα μπορεί ο Χριστιανός να υποβάλη στον εαυτόν του καθώς αντιμετωπίζει δοκιμασίες;

³ Τα ερωτήματα ενώπιον του Χριστιανού είναι, Πώς θα εκλάβω εγώ αυτά τα πράγματα; Θα παραμείνη η πίστις μου καθαρή μέσα από τέτοιες δοκιμασίες; Θα υπομείνω εγώ με κατανόησι και μ’ ένα αίσθημα χαράς ότι η πίστις μου παράγει μια υπομένουσα ιδιότητα; Θα είναι το ελατήριό μου να υπομείνω χάριν της δικαιοσύνης για να δοξάσω τον Θεό και όχι τον εαυτόν μου;—Ματθ. 5:10.

Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΣΚΟΠΟ

4, 5. Χρησιμοποιώντας τα λόγια του αποστόλου Πέτρου στην επιστολή 2 Πέτρου 1:5-7, δείξτε από την άποψι του Θεού πώς η υπομονή εξυπηρετεί ένα σκοπό;

⁴ Ο απόστολος Πέτρος δείχνει πώς ενεργεί η υπομονή. Λέγει: «Προσθέσατε. . . . εις δε την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δε την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν, εις δε την φιλαδελφίαν την αγάπην.»—2 Πέτρ. 1:5-7.

⁵ Από την άποψι του Θεού, λοιπόν, η υπομονή σας εξυπηρετεί ένα σκοπό, να παραγάγη ανθρώπους ευσεβείς, ανθρώπους που έχουν αδελφική στοργή. Επίσης, αναπτύσσει σ’ αυτούς μεγαλύτερη αγάπη και τους υποκινεί να την εκδηλώσουν στους συνανθρώπους των αυτού του κόσμου. Αυτοί αποτελούν το είδος των ανθρώπων που θέλει ο Θεός να ζήσουν στο νέο του σύστημα πραγμάτων. Φυσικά, ο Ιεχωβά Θεός δεν χαίρει να βλέπη τους δούλους του στη γη ν’ αναγκάζωνται να υποφέρουν και να υπομένουν δεινοπαθήματα, αλλά θέλει να τους εξαγνίση έτσι ώστε να είναι, εκ φύσεως, από καρδιάς, ικανοί να εκτελούν πλήρως ό,τι αυτός ζητεί από τους ανθρώπους, δηλαδή, ‘να πράττουν το δίκαιον και ν’ αγαπούν έλεος και να περιπατούν ταπεινώς μετά του Θεού [των].’ (Μιχ. 6:8) Ο τρόπος με τον οποίο το πράττει αυτό ο Θεός είναι μέσω της υπομονής μας. Γι’ αυτό η υπομονή έχει μεγάλη σπουδαιότητα.

6, 7. Από την άποψι του Χριστιανού, ποια καλά πράγματα κάνει γι’ αυτόν η υπομονή;

⁶ Από την άποψι του Χριστιανού ως ατόμου, η υπομονή φέρνει τη θεία επιδοκιμασία. Ο Θεός ευαρεστείται μ’ αυτόν και τον πλησιάζει περισσότερο. (Ρωμ. 5:3-5· Ιακ. 4:8) Ο Χριστιανός, από την πείρα του σε επιτυχή υπομονή έχει μεγαλύτερη αφοσίωσι στον Θεό. Στη διάρκεια σοβαρών δοκιμασιών, μαθαίνει να στηρίζεται πλήρως στον Ιεχωβά και σε κανέναν άλλον, διότι μόνο ο Ιεχωβά, μέσω του Ιησού Χριστού, μπορεί να πληρώση τις ανάγκες του και να του παράσχη την απαιτούμενη δύναμι. (Φιλιππ. 4:13) Λόγω της υπομονής του, αναπτύσσει βαθειά στοργή για τους αδελφούς του που υφίστανται δοκιμασίες—διαφορετικές δοκιμασίες, αλλά εξ ίσου βαθειές. Τον βοηθεί να συμπαθή, όχι να επικρίνη, όταν τα προβλήματα τους και οι αδυναμίες τους γίνωνται αιτίες σφαλμάτων.—1 Πέτρ. 5:9.

⁷ Όλα αυτά αυξάνουν την εκτίμησι του Χριστιανού για την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Θεού, η οποία εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Ο Χριστιανός αγαπά τον Θεό γι’ αυτό. Επίσης, αναπτύσσει περισσότερο έλεος στην καρδιά του προς εκείνους που δεν είναι στην αλήθεια. Βλέπει τις δυσχέρειες κάτω από τις οποίες αγωνιούν και στενάζουν. (Ρωμ. 8:22) Και η αγάπη του εκτείνεται σ’ αυτούς για να τους βοηθήση στην ανάγκη που έχουν από το ζωοπάροχο άγγελμα της αληθείας.—Ματθ. 9:36.

ΤΟ ΝΑ ‘ΓΝΩΡΙΣΩΜΕ’ ΤΟΝ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΖΩΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑ

8. Πώς τα λόγια του αποστόλου Πέτρου στην επιστολή 2 Πέτρου 1:8, δείχνουν ότι η υπομονή, με τις ιδιότητες που αναπτύσσει στον Χριστιανό, τον βοηθεί να είναι πλήρης;

⁸ Αλλά, πώς ‘η υπομονή έχει έργον τέλειον,’ και πώς ο Χριστιανός γίνεται έτσι ‘τέλειος και ολόκληρος’; (Ιακ. 1:4) Ο Πέτρος προχωρεί και εξηγεί: «Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν [‘προσωπικήν γνώσιν,’ Ρόδερχαμ] του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (2 Πέτρ. 1:8) Εκεί βρίσκεται το κλειδί—στην ακριβή προσωπική μας γνώσι για τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Και αυτό διότι το να γνωρίσωμε τον Ιησού Χριστό, σημαίνει να γνωρίσωμε τον Ιεχωβά Θεό, διότι ο Ιησούς είπε: «Όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα.»—Ιωάν. 14:9.

9, 10. Ποια είναι η Βιβλική χρήσις της λέξεως «γνωρίζω» σε Γραφικά εδάφια όπως το Ματθαίος 11:27, Ιωάννης 17:3 και 1 Ιωάννου 4:8;

⁹ Ο Ιησούς εξήγησε τι σημαίνουν τα ανωτέρω λόγια, όταν είπε: «Πάντα παρεδόθησαν εις εμέ από του Πατρός μου· και ουδείς γινώσκει τον Υιόν ειμή ο Πατήρ· ουδέ τον Πατέρα γινώσκει τις ειμή ο Υιός και εις όντινα θέλει ο Υιός να αποκαλύψη αυτόν.» (Ματθ. 11:27) Η υπερέχουσα σπουδαιότης αυτής της γνώσεως τονίσθηκε περαιτέρω από τον Ιησού, όταν αυτός εδήλωσε: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»—Ιωάν. 17:3.

¹⁰ Τι σημαίνει να ‘γνωρίζωμε’ τον Πατέρα; Μήπως σημαίνει να γνωρίσωμε ότι ο Θεός υπάρχει; ή, ακόμη περισσότερο, ν’ αναγνωρίσωμε τον Θεό ως Κυρίαρχο και να βαπτισθούμε ως δούλοι του; Και αυτά βέβαια πρέπει να τα γνωρίζωμε. Αλλά σημαίνει και πολύ περισσότερα. Η λέξις «να γνωρίζωσι» έχει βαθύτερη σημασία και δεν σημαίνει απλώς ‘γνωρίζω’ μολονότι συχνά όταν λέγωμε ότι γνωρίζομε ένα άτομο εννοούμε ότι καταλαβαίνομε αυτόν και τις ιδιότητές του. Σ’ αυτά τα συμφραζόμενα της Γραφής, η ρηματική μορφή του ‘γνωρίζω,’ σημαίνει «φθάνω σε γνώσι, κατατοπίζομαι, καταλαβαίνω.» Το εδάφιο Ιωάννης 17:3, δείχνει μια συνεχή σχέσι μεταξύ του Θεού και του ατόμου που αποκτά ολοένα περισσότερη γνώσι του Θεού και του Χριστού· εκείνο που γνωρίζομε για τον Θεό δεν είναι απλώς μερικές πληροφορίες αλλά είναι πληροφορίες αξίας, ή σπουδαιότητος για κείνον που αυξάνει σε γνώσι. Το ρήμα ‘γνωρίζω’ εκφράζει επίσης μια στενή σχέσι μεταξύ της εμπιστοσύνης και της πεποιθήσεως. (Ιωάν. 17:3, Διάστιχος Μετάφρασις της Βασιλείας) Πραγματικά, ο απόστολος Ιωάννης λέγει: «Όστις δεν αγαπά δεν εγνώρισε τον Θεόν.»—1 Ιωάν. 4:8.

11, 12. Τι είδους άτομο θα είναι λοιπόν εκείνος που γνωρίζει τον Θεό;

¹¹ Το να γνωρίσωμε λοιπόν τον Ιεχωβά Θεό, σημαίνει να φθάσωμε σε μια ενσυνείδητη φιλία μ’ αυτόν. Εφόσον εδώ εννοείται γνώσις της καρδιάς, και όχι απλώς εγκεφαλική γνώσις, το να γνωρίση ο Χριστιανός τον Θεό σημαίνει να βρίσκεται σε αρμονία ή στον ίδιο ‘ρυθμό’ με τον Θεό και τις οδούς του. Επίσης σημαίνει να βλέπη τα πράγματα όπως ο Θεός, δηλαδή να τα βλέπη, σαν να λέγαμε, με τα μάτια του Θεού. Μ’ αυτό τον τρόπο θα ‘αντιλαμβάνεται’ αμέσως κάτι κακό, αν αντιμετωπίζη εσφαλμένες ιδέες σχετικά με τον Θεό και τις οδούς του. Δεν θα επιρρίπτη στον Θεό μομφή για τις δοκιμασίες και τις κακουχίες του.—Ιακ. 1:13.

¹² Ο Χριστιανός που γνωρίζει τον Θεό θα είναι έτσι ένα άτομο το οποίο ‘δια την έξιν έχει τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνη το καλόν και το κακόν.’ (Εβρ. 5:14) Γενικά δεν θα χρειάζεται να καταφεύγη σε κάποιο Γραφικό σχολιολόγιο ή σε κάποιον άλλον για να διακρίνη τι είναι ορθό και τι είναι εσφαλμένο για ένα ζήτημα. Λόγω της Χριστιανικής του εκπαιδεύσεως θα γίνη βίωμα γι’ αυτόν το να αγαπά ό,τι ο Θεός αγαπά και να μισή ό,τι ο Θεός μισεί.—Ρωμ. 12:9.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

13. Πώς οι ενέργειες του Ιησού εναντίον αυτού που ήταν κακό έδειχναν ότι αυτός πραγματικά εγνώριζε τον Θεό;

¹³ Ο Ιησούς αποτελούσε ένα καλό παράδειγμα αυτής της προχωρημένης γνώσεως για τον Θεό. Είπε: «Πάτερ δίκαιε, και ο κόσμος δεν σε εγνώρισε, εγώ δε σε εγνώρισα.» (Ιωάν. 17:25) Ο Ιησούς, που ήταν σε τέλεια αρμονία με τον Πατέρα του, είχε μια έμφυτη αγάπη για το καλό και μίσος για το κακό· ενεργούσε από τα ενδόμυχα της καρδιάς του όταν απέρριψε την ίδια στιγμή τις προτάσεις του Σατανά και την κακή συμβουλή του Πέτρου. (Λου 4:1-12· Ματθ. 16:21-23) Εθλίβετο βαθειά για οποιαδήποτε μομφή κατά του ονόματος του Θεού, ή για έλλειψι πίστεως από μέρους του καθ’ ομολογίαν λαού του Θεού.—Μάρκ. 3:5· 8:11, 12· Ρωμ. 15:3.

14. Πώς οι πράξεις του Ιησού απέναντι των μαθητών του έδειχναν ότι αυτός αληθινά εγνώριζε τον Θεό;

¹⁴ Ο Ιησούς, εντούτοις είπε ότι κανείς δεν ήταν αγαθός εκτός από τον Θεό. (Μάρκ. 10:18) Δεν ήταν όμως ‘υπέρμετρα’ δίκαιος ώστε να βρίσκη σφάλματα ή ν’ αναζητή λάθη στους μαθητάς του, σαν ένας ‘πνευματικός αστυνόμος.’ (Εκκλησ. 7:16) Ούτε επεβάρυνε, ή απεθάρρυνε τους μαθητάς του, μ’ ένα Φαρισαϊκό τρόπο προξενώντας τύψεις στη συνείδησί τους με το να ζητή τελειότητα από αυτούς. (Λουκ. 6:1-4· 11:46) Αγαπούσε τους μαθητάς του και είχε βαθειά συμπάθεια για τα αισθήματά τους και για τη θλιβερή κατάστασι στην οποία έφερε την ανθρώπινη φυλή η αμαρτία.—Ιωάν. 11:33-36.

15. Πώς η αρχή «η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον» εφαρμόζεται στην περίπτωσι του Ιησού;

¹⁵ Η αρχή «η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον» εφηρμόσθη και στην περίπτωσι του Ιησού, διότι είναι γραμμένο: «Καίτοι ων Υιός, έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε, και γενόμενος τέλειος, κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν.» (Εβρ. 5:8, 9) Λόγω της τελείας υπομονής του Ιησού κάτω από παθήματα «δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας.»—Εβρ. 4:15.

16. (α) Πώς διακρίνομε ότι για να είμεθα «τέλειοι» πρέπει να υπομένωμε πάντοτε; (β) Τι εννοούσε ο απόστολος Παύλος με τα λόγια του στην επιστολή 1 Κορινθίους 13:12;

¹⁶ Μπορούμε να διακρίνωμε από το παράδειγμα του Ιησού τι σημαίνει να είμεθα «τέλειοι και ολόκληροι.» Μπορούμε να καταλάβωμε ότι ένας πρέπει να είναι Χριστιανός πάντοτε, υπομένοντας δοκιμασίες. Οι απόστολοι το ανεγνώριζαν αυτό. Ο Παύλος είπε: «Νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου . . . δια να γνωρίσω αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού.» (Φιλιππ. 3:8-10) Όπως είπε ο απόστολος Παύλος ο σκοπός του ήταν: «Τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην.» (1 Κορ. 13:12) Μολονότι ο Παύλος εγνώριζε τον Θεό, κατανοούσε, εν τούτοις ότι θα έφθανε στον μεγαλύτερο βαθμό επιγνώσεως του Θεού και στην πιο στενή σχέσι μ’ Αυτόν όταν θα ελάμβανε την πλήρη ανταμοιβή της Χριστιανικής του πορείας.

17. Μπορεί ένα άτομο να υπηρετή τον Θεό πολύν καιρό χωρίς να τον γνωρίζη; Δώστε παράδειγμα.

¹⁷ Εξ άλλου, μερικοί μπορεί να υπηρετούν στην εκκλησία του Θεού πολλά χρόνια, χωρίς να γνωρίζουν πραγματικά τον Θεό. Οι Ισραηλίται αποτελούν ένα παράδειγμα σχετικά μ’ αυτό. Είχαν τον νόμο του Θεού. Είδαν την πολιτεία του καθώς και τα θαύματά του. Αλλ’ ο Θεός τους είπε: «Οι πατέρες σας με επείρασαν, με εδοκίμασαν και είδον τα έργα μου τεσσαράκοντα έτη· δια τούτο δυσηρεστήθην εις την γενεάν εκείνην και είπον· Πάντοτε πλανώνται εν τη καρδία αυτών και αυτοί δεν εγνώρισαν τας οδούς μου.»—Εβρ. 3:9, 10· Ψαλμ. 95:9-11.

ΠΩΣ ΘΑ «ΓΝΩΡΙΣΩΜΕ» ΤΟΝ ΘΕΟ

18. Ποιο είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάμη ο Χριστιανός για να γνωρίση τον Θεό;

¹⁸ Πώς λοιπόν μπορεί ένας Χριστιανός να βεβαιωθή ότι θα γνωρίση τον Θεό; Κατ’ αρχήν, πρέπει επιμόνως να προσεύχεται να λάβη το πνεύμα του Θεού, διότι μόνο με το άγιο πνεύμα μπορεί ένα άτομο να λάβη μια ενόρασι του νου και της προσωπικότητος του Θεού. Η προσευχή αποτελεί ένα από τα πιο στοργικά προνόμια που μας παρέχει ο Ιεχωβά. Ο Χριστιανός, ανοίγοντας την καρδιά του, κάνει τον Θεό στενώτερο φίλο του. Και η προσευχή έχει δύναμι, διότι ο Ιεχωβά πραγματικά ακούει και απαντά στις προσευχές με τον τρόπο που εκπληρώνει το μεγαλύτερο αγαθό για κείνους που τον επικαλούνται.—Ψαλμ. 65:2· Ρωμ. 8:28.

19. Πώς πρέπει ένας να χρησιμοποιή τη Γραφή για να γνωρίση τον Θεό;

¹⁹ Πολλές φορές έχει λεχθή ότι η μελέτη και ο στοχασμός πάνω στον Λόγο του Θεού είναι ουσιώδεις. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλ’ εκτός απ’ αυτό, ο Χριστιανός πρέπει να θέση τον Λόγο του Θεού σε ενέργεια. Παραδείγματος χάριν, όταν εγείρεται ένα ζήτημα διαγωγής ή ένα πρόβλημα της ζωής, μήπως ενεργεί ο Χριστιανός κατά τη γνώμη του, ή μήπως εξετάζει να ιδή αν είναι σε αρμονία με τις οδούς του Θεού; Αν δεν είναι απόλυτα βέβαιος, προτού μιλήση ή ενεργήση, εξακριβώνει να δη αν έχη την υποστήριξι της Γραφής για ό,τι λέγει ή κάνει; Οι απαντήσεις που δίνει στους άλλους μήπως απηχούν τη δική του γνώμη ή την προσωπική του άποψι; Ή μήπως υποστηρίζει όσα λέγει με σαφή, καθαρή απόδειξι από την Αγία Γραφή;

20. (α) Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι ήταν πραγματικά κοντά στον Θεό, ότι τον εγνώριζε και ότι επιθυμούσε να τον γνωρίσουν και οι άλλοι; (β) Χρησιμοποιήστε μερικά από τα Γραφικά εδάφια που μνημονεύονται στην παράγραφο για να δείξετε πώς ο Ιησούς χρησιμοποιούσε τις Εβραϊκές Γραφές για να πείση τους ακροατάς του;

²⁰ Εκείνος που το πράττει αυτό ακολουθεί το πρότυπο του ιδίου του Ιησού, διότι ο Ιησούς είπε: «Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω κρίνω, και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντος με Πατρός.» (Ιωάν. 5:30) Ο Ιησούς δεν αναζητούσε ένα Γραφικό εδάφιο, ούτε παρέθετε ή ανέφερε ένα εδάφιο κάθε φορά, αλλά, όταν εξηγούσε κάτι, ή όταν επιτιμούσε, τότε είτε παρέθετε από τις Εβραϊκές Γραφές, είτε εξέφραζε την αρχή που βρίσκεται στις Γραφές, ώστε οι ακροαταί του να γνωρίζουν ότι η απάντησίς του προήρχετο από τον Θεό. Αν διαβάσετε τα λόγια του Ιησού θα εντυπωσιασθήτε από το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος απ’ όσα είπε ήσαν είτε εδάφια είτε παραπομπές στις Εβραϊκές Γραφές.—Παράβαλε Ιωάννην 5:31, 32 με Δευτερονόμιον 19:15· Μάρκον 10:27 με Γένεσιν 18:14 και Ιώβ 42:2· Ματθαίον 10:35 με Μιχαίαν 7:6· Ιωάννη 10:34 με Ψαλμόν 82:6.

21. Πώς τα λόγια του αποστόλου στην επιστολή προς Ρωμαίους 12:1, 2 δείχνουν ότι απαιτείται προσήλωσις για να γνωρίσωμε πραγματικά τον Θεό;

²¹ Για να γνωρίση λοιπόν ένας Χριστιανός τον Θεό απαιτείται χρόνος και πείρα, με προσήλωσι σ’ αυτόν τον σκοπό πάντοτε. Ο απόστολος Παύλος συνεβούλευσε τους Χριστιανούς ως εξής: «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, δια των οικτιρμών του Θεού να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία, και μη συμμορφώνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:1, 2) Για ν’ αποδείξωμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, πρέπει να λάβωμε πείρα της αγαθωσύνης του αφήνοντάς την να ενεργή στη ζωή μας και εφαρμόζοντάς την. Έτσι, μπορούμε να γνωρίσωμε το θέλημά του και την τελειότητά του—τον αγαθό και τέλειο τρόπο του θείου τρόπου σκέψεως. Γνωρίζομε τι είναι ευπρόσδεκτο σ’ αυτόν κι έτσι μπορούμε ν’ αποκτήσωμε την επιδοκιμασία του και μια καλή, στενή σχέσι μ’ αυτόν. Τότε μπορούμε να αισθανώμεθα ως υιοί ενός πολύ στοργικού πατέρα, ο οποίος φροντίζει για τους γυιους του και τους παραστέκεται σε κάθε καιρό ανάγκης.

22. Ποιο είναι ένα σπουδαίο βήμα που πρέπει να κάμη ο Χριστιανός για να μεταβάλη τον τρόπο της σκέψεώς του από τον κοσμικό τρόπο σκέψεως, όπως τονίζεται και από τον Παύλο στην επιστολή προς Ρωμαίους 12:3;

²² Κατόπιν, ο απόστολος, αφού νουθετεί τους Χριστιανούς να δοκιμάζουν το θέλημα του Θεού που είναι καλό, προχωρεί για να δείξη πώς μπορούν να εκδηλώνουν ένα πνεύμα που δεν εναρμονίζεται μ’ αυτόν τον κόσμο, τον τρόπο συλλογισμού του και τις πράξεις του. Ο απόστολος λέγει: «Διότι λέγω δια της χάριτος της εις εμέ δοθείσης προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή, κατά το μέτρον της πίστεως, το οποίον ο Θεός εμοίρασεν εις έκαστον.» (Ρωμ. 12:3) Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο Χριστιανός θα έχη ένα πραγματικό σεβασμό για τους αδελφούς του, μη συγκρίνοντας τον εαυτό του με τους άλλους, ή, επειδή τυγχάνει να έχη κάποια ικανότητα, να μη φρονή ότι είναι καλύτερος ή ότι δικαιούται μεγαλυτέρου σεβασμού και προνομίων. Ο απόστολος συνεχίζει, εξηγώντας τους λόγους:

23. Ποια πρέπει να είναι η σχέσις μας με τους άλλους στην εκκλησία για να είμεθα τέλειοι στην πίστι;

²³ «Διότι καθώς έχομεν εν ενί σώματι μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη δεν έχουσι το αυτό έργον, ούτω και ημείς οι πολλοί έν σώμα είμεθα εν Χριστώ, ο δε καθείς μέλη αλλήλων.» (Ρωμ. 12:4, 5) Για ποιο σκοπό είμεθα στην εκκλησία; Για να βοηθήσωμε ο ένας τον άλλον να υπομείνη ωσότου η πίστις μας τελειωθή μέσω της υπομονής. Έτσι, πρέπει να βρίσκωμε τη θέσι μας μέσα στην εκκλησία και να κάνωμε ό,τι μπορούμε για να υπηρετήσωμε εκεί. Ο απόστολος τελειώνει ως εξής:

24. Χρησιμοποιώντας τα εδάφια Ρωμαίους 12:6-8, εξηγήστε τους πολλούς τρόπους δράσεως στους οποίους μπορούν οι Χριστιανοί να επιδοθούν, και το πνεύμα με το οποίο πρέπει να το πράξουν αυτό.

²⁴ «Έχοντες δε χαρίσματα διάφορα κατά την δοθείσαν εις ημάς χάριν, είτε προφητείαν, ας προφητεύωμεν κατά την αναλογίαν της πίστεως, είτε διακονίαν, ας καταγινώμεθα εις την διακονίαν, είτε διδάσκει τις, ας καταγίνηται εις την διδασκαλίαν, είτε προτρέπει τις, εις την προτροπήν· ο μεταδίδων, ας μεταδίδη εν απλότητι, ο προϊστάμενος ας προΐσταται μετ’ επιμελείας, ο ελεών ας ελεή εν ιλαρότητι.»—Ρωμ. 12:6-8.

25. Πώς ο απόστολος Πέτρος μάς ενθαρρύνει στις προσπάθειές μας να γίνωμε τέλειοι στους οφθαλμούς του Θεού;

²⁵ Αν θέσωμε αυτά τα λόγια στην καρδιά και τα ακολουθήσωμε σοβαρά, θα γίνωμε «πλήρεις» στους οφθαλμούς του Θεού, όπως έγραψε ο απόστολος Πέτρος: «Ο δε Θεός πάσης χάριτος, όστις εκάλεσεν ημάς εις την αιώνιον αυτού δόξαν δια του Χριστού Ιησού, αφού πάθητε ολίγον, αυτός να σας τελειοποιήση, στηρίξη, ενισχύση.»—1 Πέτρ. 5:10· Ιακ. 1:12.