Ποιος Δεν Έχει Ανάγκη Παρηγοριάς;
ΠΑΝΤΟΤΕ, έχομε μεγάλη ανάγκη παρηγοριάς και ενθαρρύνσεως. Αυτό συμβαίνει επειδή πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μπορούν να προξενήσουν λύπη.
Οι γονείς μπορεί να εργάζονται σκληρά και να προσπαθούν να φροντίζουν πολύ καλά τα παιδιά τους. Αλλά καθώς οι γιοι και οι θυγατέρες μεγαλώνουν, μπορεί να γίνονται στασιαστικοί και να προξενούν ανείπωτη λύπη και ανησυχία στον πατέρα και στη μητέρα των.
Στον τόπο της εργασίας του, μπορεί κανείς να γίνη αντικείμενο παρεξηγήσεως και αδικίας. Παρά την εντιμότητα και επιμέλειά του, μπορεί να μην προάγεται επειδή η συνείδησίς του δεν του επιτρέπει να παίζη πολιτική. Αναρμόδια άτομα μπορεί ακόμη και να του λέγουν πώς να κάνη την εργασία του. Και ο άνθρωπος μπορεί να τρέμη στη σκέψι ότι θα πάη στην εργασία του, επειδή διαπιστώνει ότι είναι πολύ δύσκολο ν’ αντιμετωπίση ένα πλήθος ερεθισμών.
Κάποιος δραστήριος ενήλικος μπορεί να αναγκασθή να μείνη στο κρεββάτι από μια εξασθενητική ασθένεια ή από ένα ατύχημα που τον άφησε ανάπηρο. Δεν μπορεί πια το άτομο να κάνη τα πράγματα εκείνα που συνέβαλαν κατά πολύ στην ευτυχία του. Μπορεί να εξαναγκάζεται να καταπνίξη τους δυνατούς πόνους με ισχυρά φάρμακα.
Και ποιος από μας δεν έχει δοκιμάσει βαθειά θλίψι για τον θάνατο ενός στενού φίλου ή συγγενούς; Μπορεί να αισθανθήκαμε τελείως αβοήθητοι, μόνοι και καταθλιμμένοι.
Σε τέτοιες καταστάσεις, πού μπορούμε να στραφούμε για παρηγοριά; Θα ήταν πράγματι ενθαρρυντικό να βρούμε μια πηγή που θα μπορούσε να μας πη πώς άλλοι αντιμετώπισαν αυτά τα προβλήματα επιτυχώς και τι τους υπεστήριξε στη διάρκεια του καιρού της θλίψεώς των. Η Αγία Γραφή το κάνει αυτό. Παρέχει ένα ειλικρινές υπόμνημα σχετικά με το τι υπέστησαν ωρισμένα άτομα και πώς υπέμειναν αυτές τις δοκιμασίες χωρίς να πικραθούν.
Διαβάζομε για τον Βασιλέα Δαβίδ, του οποίου ο γιος, ο Αμνών, έγινε ένοχος αιμομικτικού βιασμού και του οποίου ο γιος Αβεσσαλώμ ανεμίχθη σε φόνο και συνωμοσία εναντίον του θρόνου. Στη διάρκεια της ζωής του, ο Δαβίδ υπέμεινε επίσης δεικτική επίκρισι από τον μεγαλύτερο αδελφό του, αναγκάσθηκε να ζήση ως φυγάς αρκετά χρόνια ενώ τον κυνηγούσε, όπως κυνηγά κανείς ένα ζώο, ο ζηλόφθονος Βασιλεύς Σαούλ, επανειλημμένως συκοφαντήθηκε, ένας έμπιστος σύμβουλος του έγινε προδότης, και δοκίμασε ασθένειες και αδυναμίες.
Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών εξέθεσε τα επόμενα σκληρά γεγονότα της ζωής: «Ο δρόμος δεν είναι εις τους ταχύποδας, ουδέ ο πόλεμος εις τους δυνατούς, αλλ’ ουδέ ο άρτος εις τους σοφούς, αλλ’ ουδέ τα πλούτη εις τους νοήμονας, αλλ’ ουδέ η χάρις εις τους αξίους· διότι καιρός και περίστασις συναντά εις πάντας αυτούς.» «Είδον δούλους εφ’ ίππων και άρχοντας περιπατούντας ως δούλους επί της γης.»—Εκκλ. 9:11· 10:7.
Ασφαλώς, δεν αντιμετώπισαν όλοι οι άνδρες και γυναίκες που αναφέρονται στην Αγία Γραφή τα ίδια προβλήματα. Ωστόσο, από τον καιρό που η ζωή του Άβελ διεκόπη βιαίως από τον αδελφό του Κάιν, οι άνθρωποι γνωρίζουν τι σημαίνει να χάση κανείς ένα προσφιλή του στον θάνατο. Ο Αβραάμ θρήνησε το θάνατο της αγαπητής του συζύγου Σάρρας. (Γεν. 23:2) Όταν πέθανε ο Ιακώβ, «έπεσεν, Ιωσήφ επί το πρόσωπον του πατρός αυτού και έκλαυσεν επ’ αυτόν και εφίλησεν αυτόν.» (Γεν. 50:1) Ο Δαβίδ θρήνησε τον θάνατο του φίλου του Ιωνάθαν με τα εξής λόγια: «Περίλυπος είμαι δια σε, αδελφέ μου Ιωνάθαν προσφιλέστατος εστάθης εις εμέ· η προς εμέ αγάπη σου ήτο εξαίσιος· υπερέβαινε την αγάπην των γυναικών.»—2 Σαμ. 1:26.
Παρά τις πικρές δοκιμασίες και τις δυσκολίες, ο Δαβίδ, η Ναομί, η Άννα, ο Αβραάμ, ο Ιωσήφ και πολλοί άλλοι που αναφέρονται στην Αγία Γραφή, δεν άφησαν τα αισθήματα λύπης να τους καταβάλουν. Η εμπιστοσύνη των στον Θεό τους υπεστήριξε.