Παρηγοριά σε Καιρό Θλίψεως

Ο θάνατος ενός προσφιλούς μπορεί πράγματι να είναι η πιο άσχημη εμπειρία στη ζωή του ατόμου. Μια νεαρή γυναίκα από το νότιο Τέξας αναφέρει: «Όταν ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί μου, φονεύθηκε ο σύζυγός μου. Αυτή η τραγική εμπειρία μού έφερε μεγάλη κατάθλιψι. Κάτι που μεγάλωσε το τραύμα μου, ήταν το γεγονός ότι το μωρό μου γεννήθηκε και πέθανε. Διέκοψα επικοινωνία με όλους, περιλαμβανομένου και του μικρού μου γιου. Κάτι που επίσης με στενοχωρούσε ήταν το γεγονός ότι, μολονότι ο γιος μου ήταν αρκετά μεγάλος ώστε να μπορή να μιλά, ποτέ δεν είπε ούτε μια λέξι. Εκείνο τον καιρό είχα γίνει πολύ ενδόστροφη και δεν μπορούσα να αντιληφθώ ότι, αν εγώ ποτέ δεν του μιλούσα, το παιδί ποτέ δεν θα μπορούσε να εκφρασθή.» Πόσο απελπισμένα αυτή η γυναίκα χρειαζόταν παρηγοριά! Ευτυχώς, έλαβε ενθάρρυνσι όταν μια συνάδελφος άρχισε να της μιλά για τις Άγιες Γραφές.

Ποια ελπίδα προσφέρει η Αγία Γραφή στα άτομα που δοκιμάζουν τη θλίψι που φέρνει ο θάνατος; Οι Άγιες Γραφές διασαφηνίζουν ότι δεν έχομε λόγους να ανησυχούμε για τον θάνατο ούτε να καταβαλλώμεθα από θλίψι. Αυτό συμβαίνει επειδή, στον ωρισμένο καιρό του Θεού, οι νεκροί προσφιλείς θα αποκατασταθούν στη ζωή. «Ελπίδα έχων εις τον Θεόν,» είπε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, «ότι μέλλει να γίνη ανάστασις νεκρών.» (Πράξ. 24:15) Εκείνοι που θ’ αναστηθούν, θα έχουν την προοπτική να μην δοκιμάσουν ποτέ πια αθλιότητα, ασθένεια ή θάνατο. (Αποκ. 21:3-5) Όλη η θλίψις που δοκίμασε το ανθρώπινο γένος θα εξαφανισθή τόσο πλήρως από τις αλλαγμένες συνθήκες που θα υπάρξουν μετά την ανάστασί των ώστε «δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων ουδέ θέλουσιν ελθεί εις τον νουν [εις την καρδίαν, ΜΝΚ].»—Ησ. 65:17.

Επειδή οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος πίστευαν στην ανάστασι, ήταν πιο εύκολο γι’ αυτούς να αντέξουν απώλεια κάποιου προσφιλούς των. Δεν ενέδιδαν σε υπερβολικές, ανεξέλεγκτες εκφράσεις θλίψεως που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους που δεν έχουν ελπίδα. (1 Θεσ. 4:13) Αλλά πώς μπορεί να είναι κανείς βέβαιος ότι θα υπάρξη ανάστασις;

Είναι αξιοσημείωτο το ότι η ελπίδα του αποστόλου Παύλου εβασίζετο στην πίστι του στον Θεό. Εφόσον ο Παντοδύναμος είναι Εκείνος που δημιούργησε το ανθρώπινο γένος, πρέπει επίσης να έχη τη σοφία και τη δύναμι να αναστήση τους νεκρούς, να τους αναδημιουργήση. Πράγματι, αυτά που η Αγία Γραφή μάς λέγει σχετικά με τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπου Αδάμ μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσωμε το θαύμα της αναστάσεως.

Ο Αδάμ σχηματίσθηκε από τα στοιχεία του εδάφους. Ασφαλώς, αυτά τα στοιχεία δεν έχουν προσωπικότητα και στερούνται συνειδητής δραστηριότητος και σκέψεως. Ωστόσο, όταν ο Θεός ωργάνωσε αυτά τα στοιχεία σ’ ένα αρμονικό σώμα και ενεργοποίησε αυτό το σώμα με μια δύναμι της ζωής, ήλθε σε ύπαρξι μια χωριστή προσωπικότης—ένας άνθρωπος που είχε την ικανότητα να σκέπτεται και να συλλογίζεται, καθώς επίσης και να μεταβιβάζη ζωή μέσω αναπαραγωγής.—Γεν. 2:7.

Παρατηρήστε ότι εκείνο που έκανε τον Αδάμ ζων άτομο δεν ήταν η ουσία που αποτελούσε το σώμα του. Αντιθέτως, ήταν εκείνο που ο Θεός έκανε στα στοιχεία του εδάφους. Επομένως, η ανάστασις δεν εξαρτάται από τη διατήρησι ή την αναδημιουργία των μορίων στο σώμα του ατόμου πριν από το θάνατο του. Ακόμη και στη διάρκεια της ζωής μας, τα μόρια που αποτελούν το σώμα μας διαρκώς υφίστανται αλλαγές. Έτσι, τα μόρια που αποτελούν το σώμα σας σήμερα είναι τελείως διαφορετικά από τα μόρια που υπήρχαν πριν από επτά χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, είσθε ακόμη το ίδιο άτομο. Ομοίως, είτε το άτομο ανασταίνεται σε ανθρώπινη είτε σε πνευματική ζωή, το σώμα του θα μεταφέρη μέσα του όλα τα θεόδοτα χαρακτηριστικά που τον κάνουν να είναι το ίδιο άτομο που ήταν όταν πέθανε. Θα κατέχη την πλήρη ταυτότητα της προηγούμενης ζωής του.—1 Κορ. 15:36-49.

Η Αγία Γραφή, εκτός του ότι εκθέτει την ελπίδα αναστάσεως, παρέχει τη βάσι γι’ αυτή την ελπίδα. Από τις Άγιες Γραφές μαθαίνομε ότι η αποκατάστασις των νεκρών στη ζωή δεν είναι κάτι νέο, κάτι που ποτέ δεν έχει συμβή πριν. Αντιθέτως, η Αγία Γραφή παρουσιάζει συγκεκριμένες περιπτώσεις ανδρών, γυναικών και παιδιών που ανεστήθησαν. (1 Βασ. 17:21-23· 2 Βασ. 4:32-37· Μάρκ. 5:41-43· Λουκ. 7:11-15· Ιωάν. 11:38-45· Πράξ. 9:36-42· 20:9-12) Η πιο εξέχουσα ανάστασις ήταν η ανάστασις του Ιησού Χριστού. Πάνω από 500 μάρτυρες τον είδαν μετά την ανάστασί του. (1 Κορ. 15:6) Αυτό το γεγονός ήταν τόσο εξηκριβωμένο, ώστε ο απόστολος Παύλος μπορούσε να λέγη ότι η άρνησις της αναστάσεως εσήμαινε άρνησι ολόκληρης της Χριστιανικής πίστεως. Διαβάζομε τα εξής: «Και εάν ανάστασις νεκρών δεν ήναι, ουδ’ ο Χριστός ανέστη· και αν ο Χριστός δεν ανέστη, μάταιον άρα είναι το κήρυγμα ημών, ματαία δε και η πίστις σας. Ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, διότι εμαρτυρήσαμεν περί του Θεού ότι ανέστησε τον Χριστόν, τον οποίον δεν ανέστησεν, εάν καθ’ υπόθεσιν δεν ανασταίνωνται νεκροί. Διότι εάν δεν ανασταίνωνται νεκροί, ουδ’ ο Χριστός ανέστη· αλλ’ εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας.»—1 Κορ. 15:13-17.

Για τον απόστολο Παύλο και εκατομμύρια άλλους, η αμετακίνητη πίστις στην ανάστασι των νεκρών ήταν μια πηγή αστείρευτης παρηγοριάς. Εξακολουθεί να είναι μια τέτοια πηγή ακόμη και σήμερα. Είναι αλήθεια ότι μερικά άτομα μπορεί να γελούν στη σκέψι της αναστάσεως, λέγοντας ότι ποτέ δεν έχουν δει κάποιον από τους νεκρούς να επανέρχεται στη ζωή. Αλλά μήπως αυτή η απιστία τους θέτει σε καλύτερη θέσι ν’ αντιμετωπίσουν τον θάνατο; Αρνούμενοι την ιστορική απόδειξι αναστάσεων που έγιναν στο παρελθόν, ποια παρηγοριά μπορούν να προσφέρουν σ’ αυτούς που έχουν χάσει τους προσφιλείς των; Όταν και οι ίδιοι χάσουν προσφιλείς συγγενείς ή φίλους των στον θάνατο, μήπως αυτή η απιστία τους τούς βοηθεί να αισθάνωνται λιγώτερη θλίψι; Τα γεγονότα μιλούν μόνα τους.

Έτσι, σε καιρούς πένθους, εξακολουθείτε ν’ αντλήτε παρηγοριά από τη βεβαία υπόσχεσι αναστάσεως που εκθέτει ο Θεός στη Βίβλο. Δεν υπάρχει καμμιά άλλη ελπίδα. Μην την εγκαταλείπετε. Επίσης, βρήτε ικανοποίησι στο να φέρετε γνήσια παρηγοριά στους πενθούντες με το να συμμερίζεσθε μ’ αυτούς το άγγελμα της Αγίας Γραφής σχετικά με την ανάστασι.